ထြ က္ ေ တ ာ္ မူ န န္း က ခြ ာ တ ယ္ (အပိုင္း-၁)

On The Run From Rangoon


ဥမၼာဒႏီၱပ်ိဳ ့ဆရာ ဦးရႊန္းက ဆိုသည္။ “ျပည္ထဲေရးႏွင့္၊ ၀မ္းေရးတို ့ထက္၊ လြမ္းေရးခက္၏“ တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း ခက္ခက္ကိုမွ ရင္ခုန္ခ်င္သူျဖစ္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္ ထြက္ေတာ္မူနန္းက ခြာခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။
          ၂၀၀၇၊ ေအာက္တိုဘာလ(၉)ရက္၊နံနက္ႀကီးအေစာ၊ အိပ္ရာထဲ သိုးႏွပ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ႀကီး ႏိုး မသြားေအာင္၊ က်ေနာ္ ေျခေဖာ့ၿပီး တိတ္တိတ္ကေလး ထြက္လာခဲ့သည္။ ရန္ကုန္နဲ ့အေ၀း၊ တိုင္းျပည္နဲ ့ အေ၀း၊ သာ၍ေ၀းရာဆီ။
          အခုေတာ့ က်ေနာ္ အဲဒီလို တိုင္းျပည္ကေန ထြက္ေျပးခဲ့၊ ထြက္ေတာ္မူနန္းက ခြာခဲ့တဲ့ ေန ့ကို
လြမ္းလြမ္းသသ ျပန္အမွတ္ရေနမိသည္။ ဒီေ၀ဒနာရဲ ့အစက၊ ဖေလာ္ရီဒါ စာေပေဟာေျပာပြဲက စခဲ့တာလို ့ပဲ ဆိုရေတာ့မည္။
          ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာလဆန္းက ဖေလာ္ရီဒါ (ဖို ့တ္ ေလာ္ဒါေဒးလ္ၿမိဳ ့) သို ့စာေပေဟာေျပာရန္
ေရာက္သြားခဲ့သည္။ဂႏၳ၀င္အႏုပညာရွင္ႀကီး ေဒၚမာမာေအးလည္းပါသည္။ ဦးဇင္းစာေရးဆရာ ကံထြန္းသစ္ (အရွင္ဇာဂရ) လည္းပါသည္။ ဦးဇင္းႏွင့္က်ေနာ္က သီတဂူဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အတူတည္းၾကသည္။
          ဦးဇင္းကံထြန္းသစ္ အေမရိကေရာက္ၿပီးမွ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ခါပဲဆုံျဖစ္ၾကေသးသည္။ ပထမတစ္ခါက ၀စၥကြန္စင္ျပည္နယ္၊ မီေ၀ါကီးၿမိဳ ့ကေလးက၊ ဦးဇင္း သီတင္းသုံး သာသနာျပဳေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ။  ေနာက္တစ္ႀကိမ္က အင္ဒီယားနားျပည္နယ္၊ ဖို ့တ္၀ိန္းၿမိဳ ့က ေဇတ၀န္ေက်ာင္းတိုက္မွာ။ အခု ဖေလာ္ရီဒါမွာ တတိယအႀကိမ္ဆိုပါေတာ့။
          ႏူးညံ့သိမ္ေမြ ့တဲ့ ဗုဒၵဘာသာ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးနဲ ့၊ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ တိုက္ပြဲဆာေလာင္တတ္ သည့္ကဗ်ာဆရာတစ္ဦးတို ့ရဲ ့ေတြ ့ဆုံျခင္းဟာ၊ စာေရးဆရာခ်င္း၊ ကဗ်ာဆရာခ်င္း ေတြ ့ဆုံတာထက္ ပိုတဲ့ အဓိပၹာယ္ေတြ ရွိေနခဲ့သည္။ တိုင္းတပါးမွာ က်ေနာ္လည္းေရာက္ေနသည္။ တိုင္းတပါးမွာ ဦးဇင္းလည္း ေရာက္ေနသည္။
          တစ္ခါတုန္းကေတာ့ ဦးဇင္းကံထြန္းသစ္ေရာ၊ က်ေနာ္ပါ၊ ေရႊတိဂံုဘုရားအေရွ ့ဘက္မုခ္က၊ ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီးမွာ အတူတူသပိတ္စခန္းဖြင့္ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာ ဒကာ လက္တြဲ၍ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တိုက္ခဲ့ၾကသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္က။
ထိုငါးႏွစ္တုန္းကအျဖစ္က၊ အခု ဖေလာ္ရီဒါ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ၊ ဦးဇင္းႏွင့္ က်ေနာ္တို ့၏ရင္ထဲတြင္ မေန ့တေန ့ကလိုျပန္ျဖစ္လာသည္။ အတိတ္က ျပန္သစ္လာသည္။
          ဦးဇင္းႏွင့္ က်ေနာ္တို ့၏ လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္က အတိတ္သည္ ေဟာင္းမသြား။ အိုမသြား။ အတိတ္က ျပန္ႏုပ်ိဳသစ္လြင္လာသည္။ အတိတ္သစ္။ သို ့ေသာ္ ဦးဇင္းေရာ က်ေနာ္ေရာ စိတ္ေတြကေတာ့ အသစ္မဟုတ္။
နဂိုမူလစိတ္အတိုင္း။ ပင္ကိုစိတ္ပဲ။ မေျပာင္းလဲ။ လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္က ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ စစ္အာဏာရွင္ကိုအန္တုစိန္ေခၚတုန္းက ထားခဲ့တဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္၊ စိတ္ခံယူခ်က္အတိုင္း၊ နည္းနည္းမွ ေျပာင္းလဲမသြား။
          စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဘုံးဘုံးလဲမသြားေသးဘူး။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ မက်ဆုံးေသးဘူး။ ေတာ္လွန္ေရး သတိ ရွိဖို ့လိုတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္က ရုပ္ေျပာင္းရုပ္လႊဲလုပ္လာတယ္။ မ်က္ျခည္မျပတ္ဖို ့လိုတယ္။ ဒီ အတိုင္း ဒီစိတ္နဲ ့ပဲ ဦးဇင္းတို ့၊ က်ေနာ္တို ့ တိုင္းတပါးမွာ ေနထိုင္ေနပါတယ္။ စိတ္ထားမေျပာင္း။ စိတ္က အသစ္မဟုတ္၊ နဂိုအတိုင္း။ သို ့ေသာ္ အတိတ္ကေတာ့ အသစ္။ အတိတ္သစ္။ ဖေလာ္ရီဒါမွာ အတိတ္က ျပန္လည္ သစ္လြင္သြားခဲ့ျခင္း။
          က်ေနာ္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကို ျပင္းျပင္းျပျပ ျပန္တမ္းတေနမိသည္။ ေရႊ၀ါေရာင္ကို က်ေနာ္ လြမ္းဆြတ္သည္။ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာမွာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးရဲ ့အေထြေထြသပိတ္ႀကီး ဆင္ႏႊဲခဲ့သည္။
စက္တင္ဘာ(၂၄) နဲ ့(၂၅)။ (၂၅)ရက္ေန ့ညေနမွာ ဦးဇင္းကံထြန္းသစ္တို ့၊ က်ေနာ္တို ့ဆူးေလဘုရားေရွ ့မွာ စစ္အာဏာရွင္ဆန္ ့က်င္ေရး မိန္ ့ခြန္းေတြေျပာခဲ့ၾကသည္။ ( ၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရ၊ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ ့ခ်ဳပ္ ကန္႔ဘလူအမတ္ ေဒါက္တာျမင့္ႏိုင္ႏွင့္ ၂၀၀၇ ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေက်ာ္ကိုကိုတို ့လည္း မိန္ ့ခြန္းေျပာၾကပါသည္)
          လြမ္းစရာက အဲဒီညေနမွာပဲ က်ေနာ္ ေက်ာ္သူကို သယ္ပိုးၿပီးေျမလွ်ိဳးခဲ့ရတာပါ။ ေနာက္တစ္ေန ့ မိုးလင္းေတာ့(စက္တင္ဘာ ၂၆) ေက်ာ္သူႏွင့္က်ေနာ္ လူခ်င္းခြဲလိုက္ၾကသည္။ ဒီမွာပါပဲ။ က်ေနာ့္ရဲ ့ျပည္ေျပး ဘ၀ခရီးၾကမ္းက အဲဒီမွာ စပါေတာ့သည္။
ေျပး ေျပး ေျပး။
က်ေနာ္ ပုန္းခိုက်င္းေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေျပာင္း ရသည္။
ေျပး ေျပး ေျပး။
          က်ေနာ္တို ့ေက်ာ္သူတို ့နဲ ့အတူလက္တြဲ တိုက္ခဲ့သည့္ ကိုဇာဂနာကို စစ္အစိုးရ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ဖမ္းဆီးသြားၿပီ။ က်ေနာ္လည္းေျပးၿပီ။ သို ့ေသာ္…။ ျမစ္တစ္ျမစ္တည္းမွာ ေရႏွစ္ခါခ်ိဳးလို ့မရ တဲ့၊ ဒီစကား ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ က်ေနာ့္အျဖစ္ကေတာ့၊ ပုန္းခိုက်င္းတစ္ခုတည္းမွာ ႏွစ္ခါျပန္ ပုန္းလို ့မရ။
          စစ္အစိုးရရဲ ့ေျခတံ လက္တံက ရွည္သည္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ၊ လုံထိန္းရဲေတြ၊ ႀကံ့ဖြတ္နဲ ့ စြမ္းအားရွင္ေတြက ထင္ရာစိုင္း မင္းမူလို ့ေနသည္။ က်ေနာ့္အတြက္ လုံၿခံဳေရးသည္ အသက္။ လုံၿခံဳေရးသည္ ၀ိညာဥ္။ စက္တင္ဘာမိုးေရထဲမွာ၊ ေရဒီယိုကေလးတစ္လုံးနဲ ့က်ေနာ္ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ ေျပးေျပး ေျပာင္းေျပာင္းလုပ္ေနရသည္။
          က်ေနာ္သည္ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ အခု က်ေနာ္ထြက္ေျပးေနရသည္။ ထြက္ေျပးေနေသာ ကဗ်ာဆရာ။ ကဗ်ာဆရာသည္ ထြက္ေျပးေနရင္းကပင္ ကဗ်ာေရးၿပီးတိုက္ပြဲ၀င္၏။ ကဗ်ာသည္ သူ၏လက္နက္ မဟုတ္လား။ ထိုလက္နက္ကို သူမစြန္ ့လႊတ္။ ဒီလိုႏွင့္၊ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည့္၊ ဖန္မီးအိမ္ကေလးနဲ ့ ပုန္းခိုက်င္းတစ္ခုထဲမွာ က်ေနာ္ ေဟာဒီကဗ်ာကိုေရးျဖစ္ခဲ့သည္။
၂၇-၉-၂၀၀၇။

ေအာင္ေ၀း သရဏဂံုတင္ျခင္း
ရွရီ နေမာ ဗုဒၥာယ
အျပစ္ကင္းေသာ အစိုးရ ထူေထာင္ၾက။
ဗုဒၥံ သရဏံ ဂစၦာမိ
လြတ္လပ္မွဳကို လိုပါ၏။
ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ
တရားမွ်တမွဳကို လိုပါ၏။
သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ
ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳကို လိုပါ၏။
ဒုတိယမၹိ ဗုဒၥံ သရဏံ ဂစၦာမိ
စစ္အာဏာရွင္အုပ္စု အလိုမရွိ။
ဒုတိယမၹိ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ
ႀကံ့ဖြတ္လူသတ္သမား အလိုမရွိ။
ဒုတိယမၹိ သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ
စြမ္းအားရွင္ေခြးသရမ္း အလိုမရွိ။
တတိယမၹိ ဗုဒၥံ သရဏံ ဂစၦာမိ
“တပ္“ႏွင့္သံဃာ၊ ရိုသဒၥါ၊ ညီညာၾကရာ၏။
တတိယမၹိ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ
“တပ္“ႏွင့္ေက်ာင္းသား၊ ေမတၱာထား၊ ေလးစားၾကရာ၏။
တတိယမၹိ သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ
“တပ္“ႏွင့္ျပည္သူ၊ ေအာင္ပြဲယူ၊ ၾကည္ျဖဴၾကရာ၏။
ရွရီ နေမာ ဗုဒၥာယ
သန္ ့ရွင္းေသာအစိုးရ ထူေထာင္ၾက။
ရွရီ နေမာ ဗုဒၥာယ
အျပစ္ကင္းေသာအစိုးရ ထူေထာင္ၾက။
(၂၇-၉-၂၀၀၇)

          ဒီတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္က စစ္တပ္ကိုယုံခ်င္ေနေသးသည္။ သံဃာသတ္သည့္ စစ္အာဏာရွင္ကို က်ားကန္ေပးထားတဲ့စစ္တပ္။ စစ္အစိုးရအမာခံစစ္တပ္။ ထိုစစ္တပ္ကို က်ေနာ္ဘာ့ေၾကာင့္ယုံခဲ့မိ၊ ေလွ်ာ့တြက္ခဲ့မိပါလိမ့္။ တိုက္ပြဲလိုအပ္ခ်က္အရ၊ “သားသုံးသား" ေပါင္းစည္းေရးကို က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိလို ့လား။
ေက်ာင္းသား၊ ဘုရားသား၊ စစ္သား၊ ဒီ သားသုံးသား၊ က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္တစ္သက္မွာေတာ့၊ ဘယ္ေတာ့မွမေပါင္းစည္းႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို၊ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ သေဘာမေပါက္ခဲ့တာ ေသခ်ာသည္။
          ေျပး ေျပး ေျပး။ ကဗ်ာဆရာ ထြက္ေျပးေနရတယ္။ အဲဒီကဗ်ာဆရာကို ဒီစစ္တပ္ကပဲ လိုက္ရွာေနတာ၊ ဖမ္းဖို ့ႀကိဳးစားေနတာ သူသိရက္သားနဲ ့။ ဒါနဲ ့မ်ား ဘာျဖစ္လို ့စစ္တပ္ကို ကိုယ့္ဘက္ပါေအာင္ လုပ္ခ်င္ေနခဲ့မိပါလိမ့္။     ။

(အပိုင္း-၂ ၊ ဆက္ဖတ္ပါရန္)
 ေအာင္ေ၀း
စက္တင္ဘာ ၂၇-၂၀၁၂

Read More

ရန္ကုန္ေရာက္ မိုးသီးဇြန္သို ့ အေရးေပၚ အေၾကာင္းၾကားစာ

“ အႏွစ္(၂၀) မွ် တိုင္းျပည္အတြက္ လုပ္လာၿပီးေနာက္
က်ေနာ္သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္၍ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ
ႀကိဳးတိုက္ထဲသို ့ေရာက္၍ေနသည္ကို
ေတြ ့ရေလသည္ “
( ကာနယ္ ခ်စ္ေကာင္း )

မိုးသီး
ေျပာၿပီးသား စကားပဲ
ျပန္ေျပာရေတာ့မယ္။

အိမ္လြမ္းစိတ္ဆိုတာလည္း
ဓားလွံ လက္နက္လိုပဲ
အၿမဲ ထက္ေနေအာင္ ေသြးေနရတယ္။
မင္းဓား ထက္တာလည္း
အစ္ကို သိတယ္။
အစ္ကို ့ဓား မတုံးဘူး ဆိုတာလည္း
မင္းသိတယ္။
ဒါေပမဲ့
အခုေတာ့ တို ့ဓားေတြ
တံေတြးဆြတ္ ခံလိုက္ရၿပီ။

မိုးသီးေရ
မင္းျပန္ခဲ့ေတာ့။
မင္းရဲ ့အိမ္ျပန္လမ္းကို
၀မ္းပန္းတသာ မႀကိဳႏိုင္ၾကမွေတာ့
မင္းျပန္ခဲ့ေတာ့ ။

၂၄ ႏွစ္ၾကာ အိမ္မျပန္ႏိုင္ခဲ့တဲ့
အေ၀းေရာက္ သားတစ္ေယာက္ရဲ ့
အိမ္ျပန္လမ္းဟာ
အၿပံဳးပန္းေတြ ေ၀ခဲ့သင့္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့
အမုန္းပန္းေတြနဲ ့
ငရဲလမ္းကို ျပန္ရသလိုပါလားကြာ။
ရန္ကုန္မွာ
ယုံၾကည္ရာ မဲ့ေနရင္ေတာ့လည္း
ျပန္ခဲ့ေတာ့ ညီေရ။

မင္းအိမ္ျပန္လာတာ
ဒူးေထာက္ အညံ့ခံဖို ့
ျပန္လာတာမွ မဟုတ္တာ။
မင္းအိမ္ျပန္လာတာ
ေတာႀကီး မီးရွဳိ ့ဖို ့
ျပန္လာတာမွ မဟုတ္တာ။
ခုေတာ့
ရန္မကုန္ေသးတဲ့ ရန္ကုန္က
ေအးတိ ေအးစက္နဲ ့ပါလား။
ဒီမွာ မိုးသီး
ရီးပဲ
မင္း အခုလို အေဆာတလ်င္ျပန္ခ်င္တာ
မင္းရဲ ့မဟာအမွား။
မင္းစဥ္းစားရမယ္
မင္းဟာ
ေတာရိုင္းႏွင္းဆီ ေတာ္လွန္ေရးသမား။
ေတာ္လွန္ေရးမွန္ရင္
ရန္/ငါ ျပတ္ရမယ္
မိတ္/ရန္ စည္းျခားရမယ္။
ငါတို ့ကိုယ္ေတြ ့
ရန္/ငါ မျပတ္လို ့
သံဃာ အသတ္ခံရတာ။
မင္းျပန္စဥ္းစား
ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ
မိတ္ေဆြလား၊ ရန္သူလား
ႏြားရိုင္းသြင္းခ်ိန္လား။
အခုေတာ့…
ရီးပဲ မိုးသီး။

ဒီကေန ့
မင္း အေစာ္ကားခံရတယ္။
မနက္ျဖန္
ငါတို ့ကို ထပ္ေစာ္ကားၾကေတာ့မယ္။
ညီေလးေရ
ျပန္ခဲ့ေတာ့။
ကိုယ့္ဒဏ္ရာကို
ကိုယ္ လွ်ာနဲ ့လ်က္ၿပီး ျပန္ခဲ့ေတာ့။
ျခေသၤ့ဟာ
အေစာ္ကားခံခဲ့ရ။
သူရဲေကာင္းဟာ
အေစာ္ကား ခံခဲ့ရ။
အေမ့သားဟာ
အေစာ္ကား ခံခဲ့ရ။
ငါတို ့ေတြ
တိုင္းျပည္ကို စြန္ ့ခြာခဲ့တာ
တိုင္းျပည္ကို ျပန္လာဖို ့ပါ။
အခုေတာ့
ေနပူထဲက လာတဲ့သူကို
ေရေႏြးပူနဲ ့လွမ္းပက္ခဲ့ၾကၿပီ။
အခုေတာ့
“ရွစ္ဆယ့္ရွစ္“ ဆီ ျပန္တဲ့သူကို
အက္စစ္နဲ ့လွမ္းပက္ခဲ့ၾကၿပီ။

ညီေလးေရ
ျပန္ခဲ့ေတာ့။
မင္း ရန္ကုန္သြားတာဟာ
ႏိုင္ငံေရးဘ၀င္ေၾကာင္ေတြရဲ ့
သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္တာ
ခံဖို ့မဟုတ္။
မင္း ရန္ကုန္သြားတာဟာ
သတင္းေရာင္းစားတဲ့
သတင္းေထာက္မ တစ္ေယာက္ရဲ ့ေမးခြန္းကို
ေျဖဖို ့မဟုတ္။
မင္း ရန္ကုန္သြားတာဟာ
အတုအေယာင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္
ခုတုံး အလုပ္ခံဖို ့မဟုတ္။
မင္း ရန္ကုန္သြားတာဟာ
ရန္ကုန္သက္သက္သြားတာ မဟုတ္ဘူးေလ။
မင္းသြားတာ
အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆီကိုပဲ။
မင္းသြားတာ
ဒီမိုကေရစီနဲ ့လူ ့အခြင့္အေရးဆီကိုပဲ။
မင္းသြားတာ
ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆီကိုပဲ။
မင္းသြားတာ
စစ္မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စုဆီကိုပဲ။
အခုေတာ့
လူကို ေခြးသတ္ေလျခင္း။
ေတာမီးမႏိုင္
ေတာင္ မီးနဲ ့ရွဳိ ့ေလျခင္း။
ျပည္ေတာ္၀င္ သီခ်င္းခမ်ာ
မီးခိုးေညွာ္နံ ့စြဲခဲ့ၿပီ။

ညီေလးေရ
မင္း ျပန္ခဲ့ေတာ့
မင္းကို သူတို ့
ႀကိဳးစင္ တင္ၾကေတာ့မယ္။

တို ့ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးကလည္း
ေခြးေဟာင္လွခ်ည္လား။
ညီမေလးက
လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကိုေၾကာက္သတဲ့လား။
ညီမေလးက
ျပည္ေျပးေတြကို ရြံသတဲ့လား။
ခက္တာပဲ မိုးသီးရာ
မင္းကလည္း ေထာင္မက်ဖူး
(ငါကလည္း လက္နက္မကိုင္ဖူး)
ဒီေတာ့ကြာ
မင္းကလည္း ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမျဖစ္ခဲ့
(ငါကလည္း လက္နက္ကိုင္ကဗ်ာဆရာ မျဖစ္ခဲ့)
မင္းလို ရွစ္ဆယ့္ရွစ္သူရဲေကာင္း
မင္းလို ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဥကၠ႒ေဟာင္း
ေဒါင္းတစ္ေကာင္ကိုေတာင္
ေစာ္ကားရဲမွေတာ့...။
ေဟ့ေကာင္ မိုးသီး
တကယ္လို ့ငါျပန္သြားရင္
ငါလို ထိပ္တန္းကဗ်ာဆရာ(၅၀)စာရင္းမ၀င္တဲ့
ပါမႊားေကာင္ဆို
ဖိနပ္နဲ ့ေတာင္ခၽြတ္ၿပီးေပါက္ၾကေတာ့မယ္။

ငါ မျပန္ေတာ့ဘူး
မိုးသီးေရ။
အရူးေတြရဲ ့ရန္ကုန္မွာ
ငါ မခိုလွဳံခ်င္ေတာ့ဘူး။
အရူးေတြနဲ ့
ရန္ကုန္မွာ
ငါ မဆုံခ်င္ေတာ့ဘူး။
မင္းရဲ ့အိမ္ျပန္လမ္းမွာ
မုဒိတာပန္းမပြင့္တာ
ငါ ရင္နာတယ္။
ျပန္ခဲ့ေတာ့
ညီေလးေရ။
ရန္ကုန္ပစၥႏၱရစ္ကို
ထားခဲ့ေတာ့။
တို ့ရဲ ့အမိရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးနဲ ့
အစဥ္အလာေတြကိုေတာ့
မင္း ရိုရိုေသေသ
အေလးျပဳခဲ့။
မင္းရဲ ့စရိုက္အတိုင္း
တိုက္ခိုက္စရာရွိရင္လည္း
တိုက္ခိုက္ေပါ ့ကြာ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို ့
အဘဦးတင္ဦးတို ့
ဆရာဦး၀င္းတင္တို ့ကေတာ့
နတ္ေနကိုင္းေတြေနာ္ ညီေလး
ေယာင္လို ့ေတာင္သြားမခ်ိဳင္ေလနဲ ့။
မင္းရဲ ့တခ်ိဳ ့ေကာင္ေတြလို
ေညာင္အိုးကြဲေတြကိုေတာ့
အိမ္ေခါင္းရင္း ၿခံတိုင္မွာ စြပ္ခဲ့ေပေတာ့။

” ငါလာတယ္၊ ငါျမင္တယ္၊ ငါေအာင္ပြဲခံတယ္“
ဂ်ဴးလိယက္ဆီဇာ ကေတာ့
ေျပာတာပဲ။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူပဲ
ေနာက္ေက်ာ ဓားနဲ ့အထိုးခံခဲ့ရတာပဲ။
ၾသ- ဘရုတပ္စ္
မင္းလည္းပါသကိုး။
ၾသ- မိုးဟိန္း
မင္းလည္းပါသကိုး။
ဟိုတုန္းက
တိုက္ပြဲဟာ အျပင္မွာမရွိဘူး
အထဲမွာပဲရွိတယ္လို ့
ငါတို ့ျမင္ခဲ့ၾကတယ္။
အခုေတာ့ ငါ ့အျမင္
(ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေ၀းအျမင္)
ဗမာ့ရာဇ၀င္ဟာ ေျပာင္းလဲသြား။
တိုက္ပြဲဟာ
တကယ္ပဲ အထဲမွာမရွိေတာ့။

ေတာ္လွန္ေရးရဲ ့အေျခခံျပႆနာဟာ
အာဏာျပႆနာပဲ။
ဒီမိုကေရစီျပႆနာ မဟုတ္ဘူး
လူ ့အခြင့္အေရးျပႆနာ မဟုတ္ဘူး
အာဏာျပႆနာပဲ။
ဒီကေန ့
ဒီမိုကေရစီေလာက္
လူ ့အခြင့္အေရးေလာက္
ေျပာတတ္ ဆိုတတ္ရင္ပဲ
ဟုတ္လွၿပီထင္ေနတဲ့
ရန္ကုန္ႏိုင္ငံေရး။
အာဏာႏိုင္ငံေရးကို
ေဘးဖယ္ထားမွေတာ့
ငါတို ့ဓားေတြလည္း
ဘာ အသုံးက်ေတာ့မွာလဲ ညီေလး။

ညီေလး
အိမ္လြမ္းစိတ္ထက္
သူရဲေကာင္းစိတ္က
အဖိတ္အစင္ နည္းပါတယ္ကြာ။
အေခ်ာင္သမားေတြ လူရာ၀င္ေနတဲ့
ဒီေန ့ေခတ္မွာ
မိုးသီးေရ
ကိုယ့္ျမစ္ကိုပဲ
ကိုယ္ ဆက္စီးၾကရံု။
ကိုယ့္ စစ္ကိုပဲ
ကိုယ္ ဆက္တိုက္ၾကရံု။

ျပန္ခဲ့ေတာ့
ညီေလးေရ။
မင္းကို လက္မခံခ်င္တဲ့
အရပ္က
ျပန္ခဲ့ေတာ့ ညီေလးေရ။
မိုးသီးဇြန္
ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မွာ
ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တာ
အခုလို ရန္ကုန္မွာ ေစာ္ကားခံဖို ့လား။
မိုးသီးဇြန္
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ
စစ္အစိုးရကိုတိုက္ခဲ့တာ
အခုလို ရန္ကုန္မွာ ေလွာင္ေျပာင္ခံရဖို ့လား။
မိုးသီးဇြန္
လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွာ
ႏိုင္၀င္းေဆြတို ့၊ ဖဒိုမန္းရွာတို ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမတို ့နဲ ့ေတြ ့ခဲ့တာ
အခုလို ရန္ကုန္မွာ ႏွပ္ပစ္ခံရဖို ့လား။
ညီေလးေရ
မင္းစြန္ ့လႊတ္ခဲ့သမွ်ဟာ
ရန္ကုန္က ေခြးအေတြ အူဖို ့မဟုတ္ဘူး။
ညီေလးေရ
မင္း အိမ္နဲ ့ေ၀းခဲ့သမွ်ဟာ
ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚက ငေၾကာင္ေတြ
ဖြဖို ့မဟုတ္ဘူး။
ညီေလးေရ
မင္း ေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္ခံခဲ့သမွ်ဟာလည္း
ဂ်ာနယ္ထဲ လုပ္ႀကံခံရဖို ့မဟုတ္။

ျပန္ခဲ့ေတာ့
ညီေလးေရ။
ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ေအာက္ေမ့ဖြယ္
ႏွစ္ငါးဆယ္အခမ္းအနား
မလုပ္ရလည္း ဘာျဖစ္လဲ
ကုန္က်မယ့္ေငြေတြ
တျခားတစ္ေနရာ လွဴလိုက္ပါလား-တဲ့။
အဲဒီလို မိန္းမမ်ိဳးက
ဂ်ာနယ္လစ္အမည္ခံေနမွေတာ့
တို ့ဗမာ့မီဒီယာေလာကႀကီးလည္း
ဘာ ေသာက္သုံးက်ေတာ့မွာလဲ ညီေလးရာ။
ဂ်ာနယ္တိုင္းေတာ့ မဟုတ္
တခ်ိဳ ့နားလည္တဲ့ဂ်ာနယ္ေတြ
မင္းရဲ ့အိမ္ျပန္လမ္းကို
လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ႀကိဳၾကရွာပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္တယ္
ရဲေဘာ္တို ့။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
မိတ္ေဆြတို ့။

ခြပ္ေဒါင္းမွန္ရင္
ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္အလံ ကိုယ္ျပန္မနင္းဘူး။
လူထုဘက္သားမွန္ရင္
ဘယ္ေတာ့မွ ညီညြတ္ေရးကို မၿဖိဳခြဲဘူး။
ဆရာဒဂုန္တာရာကိုေတာ့
အားနာတယ္။
ရန္ကုန္က ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ
ရန္သူကို ရန္သူျဖစ္ေအာင္
မိတ္ေဆြကို ရန္သူျဖစ္ေအာင္
လုပ္ေနသလိုပဲ။
၀မ္းမနည္းနဲ ့
ညီေလး။
အရမ္းလည္း
သြားမဆဲနဲ ့ညီေလး။
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားက
တစ္ျခမ္းပဲ ရွိရဲ ့။

ညီမေလးက
အေ၀းေရာက္အင္အားစုေတြကို မုန္းသတဲ့လား။
ညီမေလးက
ျပည္ပက လွဳပ္ရွားမွဳေတြကို မလိုဘူးတဲ့လား။
တိုက္ပြဲကေကာ
အထဲမွာရွိေသးတာ ဟုတ္ရဲ ့လား။

မိုးသီးေရ
ရီးပဲ
မင္းေၾကာင့္ အခုလို ေစာ္ကားခံရတာ။
အဲဒါ မင္းရဲ ့
ငမ္းငမ္းတက္ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ပဲ။
ခဏတစ္ျဖဳတ္ေတာ့
ေစာင့္ပါဦးလားကြာ
အခုေတာ့
မင္းရဲ ့သမိုင္းကို ေဖ်ာက္ဖ်က္လိုက္ၾကၿပီ။
ညီေလးေရ
ျပန္ခဲ့ေတာ့။
ရန္ကုန္ကို
တလိုင္းတို ့လက္ထဲမွာ
ေခြးေသ ၀က္ေသ ထားခဲ့ေတာ့။
ငါတို ့ညီအစ္ကိုေတြ
နယူးေယာက္ၿမိဳ ့
မင္ဟတ္တန္ျမစ္ထဲက
ဦးသန္ ့နာမည္နဲ ့ကၽြန္းကေလးေပၚမွာပဲ
တစ္သက္လုံး အတူေနသြားၾကတာေပါ ့ကြာ။
မင္းေသေတာ့လည္း
ေဒါင္းအလံအုပ္ၿပီး
ငါ ရိုရိုေသေသ သၿဂၤ ိဳဟ္ေပးမွာေပါ ့။
ငါေသရင္လည္း
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရြတ္ၿပီး
မင္း သၿဂၤ ိဳဟ္ေပးေပါ ့။
တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ ့
ဆာေလာင္လာရင္
အဲဒီ ဦးသန္ ့ကၽြန္းေလးေပၚမွာ
“ ဆ႒မ ဗမာႏိုင္ငံေတာ္ “ ဆိုၿပီး
ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ ေနၾကမယ္ေလ။

မိုးသီးေရ
ညီေလးေရ
အျမန္ဆုံးျပန္ခဲ့ေတာ့
မင္းကို
မလိုသူတို ့
ႀကိဳးစင္တင္ၾကေတာ့မယ္။
မင္ဟတ္တန္ေရ
တိုင္းျပည္မဲ့သြားတဲ့
သားေကာင္းတစ္ေယာက္ကို
ေကာင္းမြန္စြာ ႀကိဳဆိုပါေတာ့။ ။

ေအာင္ေ၀း
(စက္တင္ဘာ ၆-၂၀၁၂)

Read More

ဆ စ္ မွံ တ ယ့္ ညိ န္ း ျခ မ္ း ေ ရ း

ၿငိ မ္ း ခ် မ္ း ေရ း

တ န္ ဖို း အ တ က္ ဆုံ း အ ခ်ိ န္ ဟ ာ

က တု တ္ က် င္ း ေ တြ

န က္ န က္ တူ း ရ တဲ့ အ ခ်ိ န္ ေ ပါ ့ ။

က် ေန ာ္ တို ့

ကို ယ့္ က် င္ း ကို ယ္

တူ း လို ့ မ ဆုံ း ေ တ ာ့ ။ ။


ေ အ ာ င္ ေ ၀ း
၈-၂၈-၁၂

Read More

ပု သိ မ္ သ ာ း မ ် ာ း မ ဖ တ္ ရ

ငွက္ေရ…
မင္း လာေခၚမလားလို ့
ငါ ေစာင့္ေနတာ။

၂၀၀၇ တုန္းကလည္း
မင္း လာမေခၚ။

၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲက်ေတာ့လည္း
မင္း ေပၚမလာ။

ငွက္ေရ…
မင္း လာေခၚႏိုးႏိုးနဲ ့
ငါ ေစာင့္ေနခဲ့တာ။

ရုရွားက
ယက္ဗ္တူရွင္ကိုရဲ ့
”ေစာင့္စားျခင္း” ကဗ်ာ
ငါ သတိရတယ္။

ရထားကို
ငါေစာင့္ေနတာ
ေႏြဦးကို
ငါေစာင့္ေနတာ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကို
ငါေစာင့္ေနတာ
၀င္းေမာ္ဦးကို
ငါ ေစာင့္ေနတာ။

ငွက္ေရ…
မင္းကို ငါေစာင့္ေနတာ။

မင္း လာေခၚေလမလား
ငါေစာင့္ေနတာ။

ငါတို ့ဒီမွာ
ပုသိမ္သားေတြ စုမိေနၾကတယ္။

သစ္ေကာင္းအိမ္ရယ္
ေဆာင္းယြန္းလရယ္
ငါရယ္ ဆိုပါေတာ့။

သစ္ေကာင္းအိမ္က
တံတားႀကီးတန္းသား
သခင္စိန္ေမာင္ႀကီး အိမ္နားက။

ေဆာင္းယြန္းလက
တာ၀တိ ံသာသားထင္ရဲ ့
ျမင့္မိုးရဲ ့
ေယာက္ဖသုံး၀မ္းကြဲေဟာင္းေပါ ့ကြာ။

ေညာင္ေလးပင္သား ငါက
ေလယာဥ္ကြင္းေဘးက
စစ္တပ္ထဲမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့။

မင္းကေတာ့
ျပည္ေတာ္သာတိုက္တန္းမွာ
ႀကီးျပင္းခဲ့။

မင္းေနတဲ့ ျပည္ေတာ္သာတိုက္တန္းနဲ ့
ငါတို ့
သစ္ေကာင္းအိမ္တို ့ေနတဲ့
ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးက
နီးနီးေလးေပါ ့ကြာ။

ဒီမွာ …
တို ့ပုသိမ္သားေတြဆုံရင္
မင္းအေၾကာင္း ရင္ခုန္ျဖစ္ၾကတယ္။

မင္းက
သမၼတႀကီး ေဒါက္တာဘဦးတို ့
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး(ေဟာင္း)သူရဦး

တင္ဦးတို ့လို
ထင္ရွားတဲ့ပုသိမ္သား။

ပုသိမ္သားက
ပုသိမ္သားကိုလြမ္းတာ
မဆန္းပါဘူးေနာ္။

ငွက္ေရ…
တို ့ ပုသိမ္ျပန္ၿပီး
ေကာ္ရည္ေသာက္ၾကရေအာင္။

ဗြက္ႀကီးတန္းက ေကာ္ရည္
မင္းႀကိဳက္သလို
ငါတို ့လည္းႀကိဳက္တယ္။

ဒီမွာ
သစ္ေကာင္းအိမ္ မိန္းမ
ဟိုင္းႀကီးသူ ေကခိုင္က
ေကာ္ရည္ အခ်က္ေကာင္းကြ။

တို ့ေတြ
ပုသိမ္ကိုလြမ္းတိုင္း
ေကာ္ရည္ ခ်က္ေသာက္ၾက။

ေကာ္ရည္ေသာက္ရင္း
မင္းအေၾကာင္းေျပာမိၾက။

ၾကြက္နီနဲ ့ျမင့္မိုးတို ့ကိုလည္း
ငါတို ့သတိရတယ္။

တို ့သုံးေယာက္
(သစ္ေကာင္းအိမ္၊ ေဆာင္းယြန္းလ၊ ေအာင္ေ၀း)
ဒီမွာေတာ့
ျပည္ေျပးကဗ်ာဆရာေတြေပါ ့ကြာ။

ျပည္ေျပးလုပ္ရတာ
မစားသာပါဘူး ငွက္ရာ။

ေဆာင္းယြန္းလက
ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မွာ ေတာခို
ရဲေဌး နဲ ့အတူ။

ရဲေဌးဆိုတာ
(ဒီေလးလုံးဖိနပ္ ရဲေဌးမဟုတ္)
အခုေတာ့ ”လူအိမ္” ဆိုၿပီး
ျမန္မာကဗ်ာေလာကမွာ
ရမ္းကားေနတဲ့ ပုသိမ္သားေပါ ့။

သစ္ေကာင္းအိမ္က
ငါ ့အရင္
ထြက္ေတာ္မူ နန္းကခြာတယ္။

ငါက
ေရႊ၀ါေရာင္မွာ
ထြက္ေတာ္မူ နန္းကခြာတယ္။

အခု
တို ့ပုသိမ္သားသုံးေကာင္
လေရာင္ေအာက္က င၀ံျမစ္ႀကီးကို
လြမ္းတယ္။

ပုသိမ္ေကာလိပ္
ျမ၀ါးရံုရိပ္က
အိပ္မက္ေတြကို လြမ္းတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ ့
ပုသိမ္ေၾကာင္းခ်ီၾကပုံ
လြမ္းတယ္။

သြားေလသူႀကီး
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမင့္ေအာင္နဲ ့
တိုက္ခဲ့ရတဲ့
ပုသိမ္တိုက္ပြဲ လြမ္းတယ္။

တစ္ခါတုန္းကေတာ့
ပုသိမ္သား ေလးေယာက္
ခ်ီကာဂိုမွာ
အတူ ဆုံခဲ့ၾကဖူးတယ္။

အိုင္အို၀ါတကၠသိုလ္ကို
မင္းထက္ေမာင္လာတုန္းကေပါ ့
တို ့ေလးေယာက္
ခ်ီကာဂိုမွာ ခ်ိန္းၿပီးလြမ္းၾကတယ္။

ငွက္ေရ…
အခုေန ပုသိမ္ျပန္သြားရင္
ခ်ိဳၿမိန္ေလာက္မယ္။

ပုသိမ္ေကာင္းကင္မွာ
ၾကယ္ေတြ စုံေနတယ္။

သပိတ္စုံရင္
သူပုန္ထလို ့ရတယ္။

ပုသိမ္မွာ
ေမာင္ေအာင္ပြင့္ရွိတယ္။

ပုသိမ္မွာ
စိုးအိမ္နဲ ့တိုးေ၀ရွိတယ္။

ပုသိမ္မွာ
လင္းတည္ဦးရွိတယ္
ေမာင္ေရႊမူရွိတယ္။

ပုသိမ္မွာ
ေနာက္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြလည္းရွိတယ္
မင္းတို ့ငါတို ့ရဲ ့ေတာျပန္ႀကီး
ေနမ်ိဳးေဇာ္လည္းရွိတယ္ေလ။

တို ့ေတြ
ဗြက္ႀကီးတန္းမွာ
ေကာ္ရည္ေသာက္ရင္း
ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ေတြ ့ႏိုင္တာေပါ ့။

မင္းကိုႏိုင္တို ့လာတာနဲ ့
ႀကံဳရင္လည္း
အေရးေတာ္ပုံ ရင္ခုန္ႏိုင္တာေပါ ့။

ငွက္ …
ဟိုတုန္းက
ပုသိမ္ေထာင္ထဲမွာ
အတူေနခဲ့ရတဲ့
ေဆးေက်ာင္းသား လွခိုင္
အခုေတာ့ ပုသိမ္ေထာင္မွာ
ေထာင္ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာလွခိုင္ျဖစ္လို ့။

တို ့ပုသိမ္သြားရင္း
အကယ္လို ့
(ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ)
တစ္ခုခု အမွားအယြင္းျဖစ္ရင္
ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး
ပုသိမ္ေထာင္ထဲမွာ
ေဒါက္တာလွခိုင္ရွိတယ္။

ပုသိမ္ေႏြရိုင္းမွာ
လြမ္းတိုင္းပြင့္တဲ့ပန္းေတြ ရွိတယ္။

ငွက္ေရ …
တို ့ပုသိမ္ျပန္ၾကရေအာင္။

မင္း လာေခၚမလားလို ့
ငါ ့မွာ ေစာင့္ေနခဲ့တာ။

ဗြက္ႀကီးတန္းကို
ပ်ံသန္းၾကစို ့ငွက္ေရ။

မင္း လာေခၚမလားလို ့
ငါ ့မွာေစာင့္ေနခဲ့တာ။

ဓနိတန္းလမ္းထိပ္က
သူပုန္အိပ္ရာမွာ
တို ့အိပ္မက္ေတြရွိေသးလား
ၾကြက္ကို ေမးၾကည့္ပါဦးကြာ။

ျမင့္မိုးနဲ ့ျမင့္မိုးမ်ားကေတာ့
တို ့ကိုေမွ်ာ္မယ္။

ငွက္ေရ …
ႏြားရိုင္းသြင္းခ်ိန္လြန္ရင္
တို ့ပုသိမ္ျပန္ၾကရေအာင္။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္နဲ ့
ပိုင္သ ကိုေခၚၿပီး
ပုသိမ္ေရႊၿမိဳ ့ေတာ္ႀကီးကို ျမန္းၾကမယ္။

လြမ္းတတ္တဲ့လူေတြ
အကုန္လိုက္ခဲ့
ေကာ္ရည္တိုက္ဖို ့မလို
တိုက္ပြဲ၀င္ဖို ့ပဲလိုတယ္။

ငွက္ …
ဒီကဗ်ာ
ပုသိမ္သားမ်ားမဖတ္ရ။

ဖတ္ရင္
လြမ္းမွာစိုးလို ့ပါ။ ။

ၾသဂုတ္ ၁၁- ၂၀၁၂။
(ထူးအိမ္သင္ ကြယ္လြန္တဲ့ ရွစ္ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ)

Read More

တစ္အခ်က္ ဆန္႔က်င္တယ္၊ ႏွစ္အခ်က္ မေၾကာက္ဘူး

အာရပ္ေႏြဦးကို
ငါတို႔ေထာက္ခံခဲ့တာ
မွားၿပီလား။

ငါတို႔ေႏြဦးကို
သူတို႔နားမလည္ပါလား။

လူ ့အခြင့္အေရးလား
ေဂ်ဟတ္လား။

ငါ ့သေဘာထား
(ကဗ်ာဆရာေအာင္ေ၀း သေဘာထား)
ဘယ္ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ိဳးမဆို
တစ္အခ်က္ - ဆန္႔က်င္တယ္
ႏွစ္အခ်က္ - မေၾကာက္ဘူး။

အခု …
(ျပည္တြင္းမွာ)
မူဆလင္စစ္စစ္ႀကီး
အဘ ၀မ္းအို၀မ္းေက်ာ္၀င္းေမာင္
မက်န္းမမာျဖစ္ေနတယ္။

ငါ …
ဒါကိုပဲ စိတ္၀င္စားတယ္။

ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္
သူရဲေကာင္းႀကီး
အဲဒီ မူဆလင္ႀကီး
က်န္းမာၿပီး အသက္ရွည္ပါေစ
ငါ ဆုေတာင္းတယ္။

မၿပီးဆုံးေသးတဲ့
ဗမာ့ဒီမိုကေရစီခရီး
ဆုံးခန္းတိုင္
အဘ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစ
ငါ ဆုေတာင္းတယ္။

ေအာင္ေ၀းဟာ
ဗမာႏိုင္ငံသား
ျမန္မာတိုင္းရင္းသား
အားလုံးက
နားလည္ႏိုင္ၾကပါေစသား။ ။

၈-၈-၁၂။

Read More

ခ်ိဳး ကူ သံ လမ္း က ေလး (၅) ------------------------------------- " ညိဳထြန္းတို ့လူစု မိဂဒါ၀ုန္သို ့ေရာက္ၿပီ "* ဒီ လမ္း...။ မင္းကိုႏိုင္တို ့လူစု ျမစ

" ညိဳထြန္းတို ့လူစု မိဂဒါ၀ုန္သို ့ေရာက္ၿပီ "*
ဒီ လမ္း...။

မင္းကိုႏိုင္တို ့လူစု ျမစ္ဆုံသို ့ေရာက္ၿပီ
ဒီ လမ္း...။

ခ်ိဳးကူသံ သဲ့သဲ့
ၾကားေနရတဲ့
လမ္းကေလးပါကြယ္။

ေရာင္စုံပန္းေတြကလည္း
လြမ္းပုံ...။

ေနေရာင္ လေရာင္ ၾကယ္ေရာင္ေတြကလည္း
လြမ္းပုံ...လြမ္းပုံ...။

" ျပည္သူ ့ဘ၀
ေဒါင္းဘုရင္မ " တဲ့
ဒီလမ္းေပၚက လြမ္းပုံ။

" ျပည္ေတာ္ျပန္မယ္ေထြး
နန္းတက္မွ ေအး " တဲ့
တေဘာင္ေတးနဲ ့လြမ္းပုံ။

လမ္ကေတာ့
မွဳန္မွဳန္ေလးပါ။

ဒါေပမဲ့
ယုံၾကည္ရင္
လမ္းျဖစ္တယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း
လြမ္းတယ္။

ဒီလမ္း
ခမ္းခမ္းနားနား။

စစ္ပြဲမ်ားရပ္ပစ္။ ။

(အိမ္စိုးေမ ႏွင့္ ရုပ္ရွင္ ဂီတ ေမာင္ႏွမမ်ားသို ့)

ေအာင္ေ၀း
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၉-၂၀၁၂။

-------------------------------------
* သိန္းေဖျမင့္၏စစ္အတြင္းခရီးသည္

Read More

POEM FOR NYC 24th 8888 DAY ပ်ံ သန္း ေန တဲ့ ျမစ္ ၊ စီး ဆင္း ေန တဲ့ ငွက္

(က်ား) ပ်ံသန္းေနတဲ့ျမစ္။
(မ) စီးဆင္းေနတဲ့ငွက္။
(က်ား) စီးဆင္းေနတဲ့ငွက္။
(မ) ပ်ံသန္းေနတဲ့ျမစ္။
(က်ား) က်ေနာ္တို ့ စခဲ့ၾကတယ္။
(မ) က်မတို ့ စခဲ့ၾကတယ္။
(က်ား) က်ေနာ္တို ့ စခဲ့ၾကတယ္။
(မ) က်မတို ့ စခဲ့ၾကတယ္။
(က်ား) ရွစ္ေလးလုံးက၊ စ၍စီးဆင္း၊ ျမစ္တစင္း။
(မ) ရွစ္ေလးလုံးက၊ စ၍ပ်ံသန္း၊ ငွက္ရဲ ့လမ္း။
(က်ား) ရွစ္ေလးလုံးက၊ စ၍ပ်ံသန္း၊ ငွက္ရဲ ့လမ္း။
(မ) ရွစ္ေလးလုံးက၊ စ၍စီးဆင္း၊ ျမစ္တစင္း။
(က်ား) ျမစ္ရဲ ့ေဘးမွာ၊ ေသြးနဲ ့ေရးတဲ့၊ ေတးတပုဒ္။
(မ) ငွက္ေျခရာမွာ၊ မ်က္ရည္ျဖာတဲ့၊ ကဗ်ာတပုဒ္။
(က်ား) ငွက္ေျခရာမွာ၊ မ်က္ရည္ျဖာတဲ့၊ ကဗ်ာတပုဒ္။
(မ) ျမစ္ရဲ ့ေဘးမွာ၊ ေသြးနဲ ့ေရးတဲ့၊ ေတးတပုဒ္။
(က်ား) ဒီအေရးမွာ၊ ဒီေတးကလည္း၊ မၿပီးေသး။
(မ) ဒီအခါမွာ၊ ဒီကဗ်ာကလည္း၊ မဆုံးေသး။
(က်ား) ဒီအခါမွာ၊ ဒီကဗ်ာကလည္း၊ မဆုံးေသး။
(မ) ဒီအေရးမွာ၊ ဒီေတးကလည္း၊ မၿပီးေသး။
(က်ား) က်ေနာ္တို ့ စခဲ့ၾကတယ္၊ က်ေနာ္တို ့ အဆုံးသတ္ရမယ္။
(မ) က်မတို ့ စခဲ့ၾကတယ္၊ က်မတို ့အဆုံးသတ္ရမယ္။
(က်ား) က်ေနာ္တို ့ စခဲ့ၾကတယ္၊ က်ေနာ္တို ့အဆုံးသတ္ရမယ္။
(မ) က်မတို ့ စခဲ့ၾကတယ္၊ က်မတို ့အဆုံးသတ္ရမယ္။
(က်ား+မ) ကၽြႏု္ပ္တို ့၊ ကၽြႏု္ပ္တို ့အားလုံး၊ ရွစ္ေလးလုံး။
(က်ား+မ) ကၽြႏု္ပ္တို ့၊ ကၽြႏု္ပ္္တို ့အားလုံး၊ ရွစ္ေလးလုံး။
(က်ား+မ) ကၽြႏု္ပ္တို ့၊ ကၽြႏု္ပ္တို ့အားလုံး၊ ရွစ္ေလးလုံး။
(က်ား+မ) ကၽြႏု္ပ္တို ့၊ ကၽြႏု္ပ္္တို ့အားလုံး၊ ရွစ္ေလးလုံး။
(က်ား) ရွစ္ေလးလုံးဟာ၊ အစျဖစ္တယ္။
(မ) ရွစ္ေလးလုံးဟာ၊ အဆုံးျဖစ္တယ္။
(က်ား+မ) ရွစ္ေလးလုံးဟာ၊ အစျဖစ္တယ္၊ ရွစ္ေလးလုံးဟာ၊ အဆုံးျဖစ္တယ္။
(က်ား+မ) ရွစ္ေလးလုံးဟာ၊ အစျဖစ္တယ္၊ ရွစ္ေလးလုံးဟာ၊ အဆုံးျဖစ္တယ္။ ။
----------------------------------------------------------------
ကဗ်ာရြတ္ဆိုရန္-
က်ား ၄ ဦး၊ မ ၄ ဦး၊ ေပါင္း ၈ ဦး လိုအပ္ပါသည္။
တေခါက္က ႏွစ္ေခါက္၊ ႏွစ္ေခါက္က သုံးေခါက္၊ ဇာတ္တိုက္ရြတ္ဆိုၾကည့္ပါ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ ့အဆင္ေျပ ခ်ိဳၿမိန္လာတာ ေတြ ့ရပါလိမ့္မယ္။
ကဗ်ာမွာ (သံခ်ပ္ လကၤာသြား) ပုံစံ ေရးသားထားတာပါ။

Read More