ေ ခ တ္ ပ် က္ ႀကီ း ထဲ ေ က ာ င္း ေက ာ င္း ည ည္ း တြ ာ း မိ တဲ့ အသံ

 


ဒီေန ့အဖို ့
ငါ ့အေတာင္ပံေတြ ႀကိဳးေျဖ
ေလနဲ ့ခ်ည္ထားလိုက္။

ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲ
ႏွင္းဆီရဲရဲပြင့္။
မာယာအင္ဂ်လို
ေသသြားတာမၾကာေသးဘူး။
မျမင္ရတဲ့ျမစ္က
ေရနစ္ေနတယ္။
အိပ္မက္က
ပုဒ္မ(၁၄၄)ရွိလို ့
အျပင္မထြက္ရဲဘူး။
အူသံ
၀ံပုေလြေတြ အူသံ။
ခက္တယ္
မင္းတို ့”ပြက္”ေတြေၾကာင့္
ခက္တယ္ကြယ္။
ဟိုလူကလည္း ပြက္
ဒီလူကလည္း ပြက္
တစ္ပြက္တည္းပြက္နဲ ့
ပြက္တိုင္းငါးစာခ်။
ခက္တာက
အဲဒီပြက္ေတြက
ရန္ခ်ည္းျဖစ္ေနၾကတာပဲ။
ခ်စ္သူေတြရန္မျဖစ္္ၾကနဲ ့
ကဗ်ာဆရာေတြရန္မျဖစ္ၾကနဲ ့။
ညီမေလးရယ္
သိပ္စိတ္ညစ္တာပဲ။
“ဘယ့္ႏွယ္
ငုံးလိုမြဲျပာျပာနဲ ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ကဗ်ာဆရာေခၚရဲတာလဲ
ဒီေန ့လိုေနတာက
သံလက္သီးနဲ ့
ကမၻာ့ဦးေခါင္းခြံကိုရိုက္ခြဲပစ္ဖို ့ပဲ”(မာယာေကာ့ဖ္စကီး)
ဗံုနဲ ့တေယာ
ေရာဖြဲ ့ဂီတ
(ငါတို ့)
ဗမာ့ဦးေခါင္းခြံကိုေကာ
ရိုက္ခြဲဖို ့မလိုဘူးလား။
ညဥ္ ့နက္လွၿပီ
ကေလးေရ…အိပ္ေတာ့။
ခရီးကေ၀းေသးတယ္
အိပ္ေတာ့ ကေလးေရ။
မနက္ျဖန္
ရွင္ဘုရင္ ျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္မယ္
ေခြးျဖစ္ရင္လည္းျဖစ္မယ္။
ဒီေန ့
စစ္ကၽြန္ျဖစ္ေနရဆဲ ငွက္။
မေန ့က
မင္းအိပ္ခဲ့တဲ့ အိပ္ရာကေလး
ပူေႏြးေနတုန္းပဲ။
တို ့ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ္
လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရမယ္
ေတာက္ပ၀ိညာဥ္
ဥယ်ာဥ္သစ္ဖြဲ ့
စစ္ခုံရံုးလည္းေဆာက္ရမယ္။
ေႏြဦးက
တို ့ကိုႀကိဳေနၿပီ။
ေကာက္ရိတ္ပြဲေတာ္
တိုက္ပြဲေခၚသံ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကို
အက်ဥ္းေထာင္နံရံေပၚမွာ
ထြင္းထုထားမယ္။
ေလွာင္အိမ္ကို
ေရႊရည္စိမ္ထားခ်င္တဲ့သုေတြ
ေနရစ္ေတာ့။
သံတိုင္ၾကားမွာ
တို ့အတူ သာခဲ့တဲ့ လ
နံရံျခားေတာ့မွ
မတူကြဲျပား က်ကြဲ
အဲဒီ လ အကြဲကိုမွ
အလွဆြဲခ်င္တဲ့သူေတြ
ေနရစ္ခဲ့ၾကေတာ့။
ငွက္
တခ်ိဳ ့က
အဘိဓမၼာညွာေၾကြျပဳတ္
ေလလွဳပ္တိုင္းယိမ္းခါ။
ငွက္
တခ်ိဳ ့က
ကိုယ့္အၿမီးကိုယ္ျပန္မ်ိဳတဲ့ေျမြလို။
ငွက္
တခ်ိဳ ့က
ကိုယ့္ဖိနပ္ကိုယ္ျပန္နင္း
(တခ်ိဳ ့က်
ကိုယ့္တပ္ကိုယ္ျပန္နင္း)
ငွက္
တခ်ိဳ ့က
က်ားေသကိုအသက္ျပန္သြင္း။
ငွက္
တခ်ိဳ ့က
က်ေနာ္ကတာ ယဥ္ရဲ ့လားေမး။
စိတ္ညစ္တယ္
စိတ္ညစ္တယ္
ေအာင္ေ၀း သိပ္စိတ္ညစ္တယ္။
ငွက္
တခ်ိဳ ့က
ရက္ဘတ္တလာ။
ငွက္
တခ်ိဳ ့က
ေသနာပတိပ်က္လူတန္းစား။
ငွက္
တခ်ိဳ ့က
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပြဲစား။
ငွက္
တခ်ိဳ ့က
လက္မွတ္ထိုးသမား။
ငွက္
တခ်ိဳ ့က
တခ်ိဳ ့က
တခ်ိဳ ့က…။
(ခိုင္ထူးေရ
တခ်ိဳ ့ေတြ ေနႏိုင္လြန္းတယ္)
တကယ္ေတာ့
ငါတို ့ဟာ
ေခတ္ပ်က္ကဗ်ာဆရာေတြပါ
ေခတ္ပ်က္အႏုပညာရွင္ေတြပါ။
ငါတို ့ဟာ
ေခတ္ေပၚလည္း မဟုတ္
ေခတ္ၿပိဳင္လည္း မဟုတ္
ငါတို ့ဟာ ေခတ္ပ်က္ပဲ။
ေခတ္အပ်က္မွာ
လူျဖစ္လာရ
ငါတို ့အႏုပညာဟာ
ေခတ္ပ်က္အႏုပညာေပါ ့။
ငါတို ့ကဗ်ာဟာ
ေခတ္ပ်က္ကဗ်ာေပါ ့။
အဲဒီေခတ္ပ်က္ထဲမွာ
ငါတို ့အသက္ရွည္ခဲ့ၾက။
အဲဒီေခတ္ပ်က္ထဲမွာ
ငါတို ့ရတက္ေပြခဲ့ၾက။
ဒီေခတ္ပ်က္ႀကီးပဲ
တို ့ျဖတ္သန္းေနရ။
ေခတ္ပ်က္ႀကီးဟာ
ကားပ်က္ႀကီးလိုပဲ
တခ်ိဳ ့ေတြ တက္တက္စီးၾက။
အဲဒီ ေခတ္ပ်က္၊ ကားပ်က္
လူပ်က္ေတြပဲ
တို ့ႏွလုံးသားေပၚ
တို ့ဦးေႏွာက္ေပၚ
တက္နင္းသြားၾက
တက္ႀကိတ္သြားၾက။
ငွက္ေရ
အဲဒီေခတ္ပ်က္ႀကီးကိုေတာ့
ဖ်က္မွျဖစ္ေတာ့မယ္။
ဒီလိုမွ
တို ့မဖ်က္ႏိုင္ရင္ေတာ့
(အသစ္မျပင္ႏိုင္ရင္ေတာ့)
ရာဇ၀င္မွာ
ထူးအိမ္သင္လည္း
ေခတ္ပ်က္အဆိုေတာ္ပဲ
ေအာင္ေ၀းလည္း
ေခတ္ပ်က္ကဗ်ာဆရာပဲ
ရာဇ၀င္ရိုင္းေတာ့မယ္။
ငွက္ေရ
မင္းျပန္လာခဲ့။
ဘိုင္ရြန္က
ျမင္းျဖဴေလးေကာင္က
ရထားနဲ ့လာတယ္။
ငါက
(ေအာင္ေ၀းက)
ခရမ္းျပာျမင္းရိုင္းနဲ ့
ဒုန္းစိုင္းလာမယ္။
အနာဂတ္မွာ
တို ့ျပန္ဆုံၾကတာေပါ ့။
အနာဂတ္မွာ
တို ့တပ္ေပါင္းစုဖြဲ ့ၾကတာေပါ ့။
မင္းက
ေလေၾကာင္းက ခ်ီ။
ငါက
ၾကည္းေၾကာင္းက ခ်ီမယ္။
ၾကြက္ကို
ေရေၾကာင္းက ခ်ီခိုင္းတာေပါ ့။
တပ္ေပါင္းစုံရင္
 ဒဂံုကို အရင္သိမ္းၾကမယ္။
ဒဂံုက်သြားရင္
ပထမဆုံး
သခင္ကိုယ္ေတာ္မိွဳင္းေတာ္လွန္ေရးသိပၸံဖြင့္
သင္တန္းေတြပို ့ခ်
ေကဒါေတြေမြးေပါ ့။
ငွက္ရာ
ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို ့
မိုင္(၆၀၀၀)မလိုပါဘူး။
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
သီခ်င္းတစ္ဆုပ္နဲ ့လည္း
ေတာင္ကုန္းကို တက္သိမ္းႏိုင္တာပဲ။
မင္းျပန္ခဲ့
ငွက္ေရ…။
ပ်က္ေနတဲ့ေခတ္ႀကီးထဲ
မင္းျပန္ခဲ့ ငွက္ေရ။
ပ်က္ေနတဲ့ေခတ္ႀကီးကို
တို ့မဖ်က္ႏိုင္ရင္
ပ်က္ေနတဲ့ေခတ္ႀကီးက
တို ့ကိုဖ်က္ဆီးသြားလိမ့္မယ္။
စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ
တခ်ိဳ ့လုံးလုံးပ်က္
တခ်ိဳ ့လည္း မပ်က္တပ်က္
တခ်ိဳ ့က်
မဖ်က္ခင္က ပ်က္ခ်င္ခ်င္။
အမ်ားစုကေတာ့ကြာ
စစ္ကၽြန္ေခတ္မွာ
လူရာမ၀င္ခ်င္ၾကပါဘူး။
ေတာ္လွန္ေရးကို
ဖ်က္ဆီးတဲ့အရာ(၂)ခုရွိတယ္။
တစ္ခုက
ကေလကေခ်(လန္ပန္)ေတြ
ေနာက္တစ္ခုက
ပဥၥမံ(ရန္သူ ့သူလွ်ိဳ)ေတြေပါ ့။
ငါေၾကြးေၾကာ္မယ္
ငါေတာင္းဆိုမယ္
ငါဟစ္ေအာ္မယ္
ဒီေန ့အဖို ့
ကေလကေခ်ကဗ်ာဆရာေတြ အလိုမရွိ
ကေလကေခ်အႏုပညာရွင္ေတြ အလိုမရွိ။
ငါထပ္ေၾကြးေၾကာ္မယ္
ငါထပ္ေတာင္းဆိုမယ္
ငါထပ္ဟစ္ေအာ္မယ္
ဒီကေန ့အဖို ့
ပဥၥမံကဗ်ာဆရာေတြ အလိုမရွိ
ပဥၥမံအႏုပညာရွင္ေတြ အလိုမရွိ။
ေၾသာ္…ငါ ့ႏွယ္
ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲ
ငါ ့ေအာ္သံ
မန္ ့ခ်္ရဲ ့ေအာ္သံေလာက္မွ
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၾကားပါ ့မလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို
ငါတို ့ခ်စ္တယ္။
ေရနစ္ေနတဲ့ျမစ္ကို
ဆယ္တင္ရမယ္။
နရသိန္တံခါးေတြ
ရိုက္ခ်ိဳးဖြင့္ပစ္ရမယ္။
လူဆိုးဗိုလ္ႀကီးေရႊေရႊကို
သည္ဟိဂ္ခုံရံုးပို ့ရမယ္။
ဒီေခတ္ပ်က္ႀကီး
တို ့ရေအာင္ဖ်က္ရမယ္။
ေခတ္ပ်က္ထဲမွာ
ထူးအိမ္သင္လည္း
ေခတ္ပ်က္အဆိုေတာ္
ေအာင္ေ၀းလည္း
ေခတ္ပ်က္ကဗ်ာဆရာ
တို ့ရာဇ၀င္ရိုင္းေရာ ့မယ္။
အဖိႏွပ္ခံတို ့သမိုင္းဆိုတာ
ငပလီေသာင္ယံက
လိွဳင္းခတ္သံ မဟုတ္ဘူး။
ေတာ္လွန္သူတို ့သမိုင္းဆိုတာ
ေတာရိုင္း ေတာင္ရိုင္းေပၚက
ဒုန္းစိုင္းဆင္းလာတဲ့
ေတာင္က်ေခ်ာင္းပဲျဖစ္တယ္။
တို ့ဘ၀ေတြကို
တို ့ခ်စ္ၾကမယ္။
တို ့ကဗ်ာေတြကို
တို ့ခ်စ္ၾကမယ္။
တို ့အႏုပညာေတြကို
တို ့ခ်စ္ၾကမယ္။
တို ့တိုက္ပြဲကို
တို ့ခ်စ္ၾကမယ္။
တို ့ပန္းတိုင္ကို
တို ့ခ်စ္ၾကမယ္။
တို ့ကေလးေတြကို
တို ့ခ်စ္ၾကမယ္။
ေနာင္ အႏွစ္(၁၀၀)ၾကာရင္
တို ့ခ်စ္ခဲ့ေၾကာင္း
အဲဒီ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေတြက
ေကာင္းေကာင္းျပန္ေျပာျပႏိုင္ရမယ္။
ငွက္ေရ
ဒီေန ့အဖို ့
ငါ ့အေတာင္ပံေတြကို ႀကိဳးေျဖၿပီး
ေလနဲ ့ခ်ည္ထားလိုက္ၿပီ။
ညီေရ…
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ပါပဲ
ညီေရ… ။     ။

ေ အ ာ င္ ေ ၀ း
ၾသဂုတ္  ၁၄ – ၂၀၁၄
ေခတၱ – မစ္ရွီဂန္။
သရုုပ္ေဖာ္ – သန္းေဌးေမာင္