Thursday, February 12, 2009

အဘ၏ အုတ္ဂူ၌ ပူေဇာ္ျခင္း

ေအာင္ေ၀း

(ဆရာၾကီး မင္းသု၀ဏ္ ရာျပည့္ သုိ႔)

အို … ေဟမႏၱ

ညည္းသံတစ

သည္းထန္လွပါလား။

ႏွင္းျမဴၾကားက

အဘအုတ္ဂူ၊ ညအျဖဴမွာ

ဘယ္သူ ငိုေၾကြးေနတာလဲ။

ညေရာင္၊ လေရာင္

ၾကယ္ေရာင္ ျပိဳးေျပာက္၊ ႏွင္းေသာက္အုံ႔မင္

သုႆန္လြင္မွာ

သင္ ဘာေၾကာင့္ ငိုသနည္း။


ေလညွင္းေျမ႔ေျမ့

တြန္းေ၀ွ႔ေ၀ွ႔၏၊ ေ၀့ေ၀့၀ုိက္၀ုိက္

ပဲ့တင္ ရႈိက္ဆဲ

ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုျပန္ျပီ။


ဖေယာင္းဆီမီး

ညီးညီးလွ်ံလွ်ံ၊ ဖိတ္အန္ လက္လက္

အုတ္ဂူထက္မွာ

အို … မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ပါလား။


အလြမ္းၾကီးစြ

ပြင့္စည္းနီနီ၊ သင္းလႈိင္ၾကည္ေသာ

ႏွင္းဆီေမႊးျမ၊ ေဆြးတဲ့ညမွာ

ဘ၀နာက်င္သူ သင္ေလာ။


ငိုရႈိက္သံလည္း

တယံမလပ္၊ မျပတ္ညစဥ္

သင္ေမာ္ကြန္းထိုး

အဘိုးရဲ႔ အုတ္ဂူ၌။


သင္ မည္သူနည္း

ငိုၾကီးခ်က္မ၊ ည ည ည မွာ

အဘကို ဂုဏ္ျပဳသူလား။


ဒို႔အဘရဲ႔

မာနမဲ့လွ်င္း၊ သိကၡာရွင္းသည့္

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ဉာဏ္ပညာကို

ခါခါဦးခိုက္၊ ကန္ေတာ့ထိုက္စြာ

သင့္၌ အခြင့္ ရွိသေလာ။


တေခတ္ တေခတ္

ဖက္ဆစ္ေတာထ၊ အဓမၼကို

အဘ သူပုန္၊ ထခဲ့တုံ၏

“သူပုန္အဘ”၊ နာမေခၚတြင္

သင္ ရွိခိုးသူလား။


အဘနာမည္

ကမာၻတည္အံ့

သင္သည္ ဓမၼ၀ါဒီလား။


ရာဇ၀ံသ

ထုံးမမွ်၍၊ အဘဆန္႔က်င္

အာဏာရွင္ကို

သင္ေကာ ဆန္႔က်င္ရဲသူလား။


အဘ၀ိညာဥ္

ရာဇ၀င္မွာ

ေကာင္းကင္ေျမၾကီး၊ လင္းယုန္စီး၍

ခရီးသြင္သြင္

သင္အတူ လိုက္ပါလိုသူလား။


အဘညႊန္ျပ

“တကသ” ရဲ႔

အာဂ ခြပ္ေဒါင္း၊ သမုိင္းေၾကာင္းကို

ေကာင္းေကာင္း သင္သိသူလား။


အဘဆရာ

ကဗ်ာက၀ိ၊ ေခတ္၏ေၾကးမုံ

အလုံးစုံကို

သင္ ယုံၾကည္၍ေပလား။


အိုးေ၀ကေမြး

ေခတ္က ေကၽြးႏွင့္

“အေရးေတာ္ပုံ”

အဘဂုဏ္ကို၊ ခိုလႈံ၀င္စား

ေမြးဖြားတဖန္

သင္ ရွင္ျပန္ထေျမာက္လို၍ေလာ။


သင္ ဘယ္သူလဲ

ျမဴေျခေမွးေမွး၊ ညေရးေရးမွာ

ေသြးႏွင့္ မ်က္ရည္ တိုင္တည္သူလား။


အုတ္ဂူတ၀ိုက္

ႏွင္းျဖိဳက္ျဖိဳက္ေၾကြ၊ ေလတေ၀ွ႔ညင္း

တိတ္ဆိတ္ မင္းမွာ

အလို … ငိုရင္း သီခ်င္းဆိုသံပါလား။


ေလာကျငိမ္သက္

အိပ္မက္ ထင္ထင္၊ ၾကားအံ့ျမင္မိ

အသင္ မည္သူနည္း။


ငိုရႈိက္လ်က္ပင္

အို … ရုတ္တရက္၊ လႈိင္းတခ်က္ပုတ္

လွ်ိဳ႔၀ွက္ေသာ ည

အဘဂူရင္း၊ ျမစ္တမင္းမွာ

စီးေသာ ေသြး၊ လြမ္းသူ႔ေတးကို

အေ၀းက ငါတို႔၊ ၾကားရဘိသုိ႔။

အေ၀းက ငါတို႔၊ မ်က္ရည္ စုိ႔။

အေ၀း၌ ငါတို႔၊ ေမတၱာပို႔။

လြတ္လပ္ပါဖို႔၊ ျငိမ္းခ်မ္းဖို႔။

(၂၀၀၄ ၾသဂုတ္ ၁၄ တြင္ ထူးအိမ္သင္၊ ၁၅ တြင္ ဆရာၾကီး မင္းသု၀ဏ္ ေရွ႔ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္သည္။ ဆရာၾကီးႏွင့္ ငွက္ကို ေရေ၀းသုႆန္တြင္ ဂူခ်င္းယွဥ္၍ ျမႈတ္ႏွံထားပါသည္။ စာေရးသူ)




Tuesday, February 3, 2009

မမခင္ဦးစံပယ္သို ့ တမ္းခ်င္း - ၄


မမခင္ဦးစံပယ္သို႔ တမ္းခ်င္း - ၄
ေအာင္ေ၀း
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၃၊ ၂၀၀၉

မမခင္ဦးစံပယ္ ေရ …
(ေဒၚမာမာေအး)က
သက္တံေပၚမွာ ကစားမယ္ တဲ့။

က်ေနာ္ကေတာ့
သက္တံေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။


ျပည္ေျပးကဗ်ာဆရာ
ဒီတခါ ရင္ခုန္ရတဲ့ သက္တံဟာ
ဆန္ဖရန္စစၥကိုပင္လယ္ေပၚက
“ဂိုးဒင္းဂိတ္” တံတားၾကီးေလ။

“မန္းမွ ကယ္လီဖိုးနီးယားသို႔”
ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႔ ကဗ်ာ
ဒီကယ္လီဖိုးနီးယားက
“ထာ၀ရသက္တံ” လို႔ တင္စားတဲ့
တံတားၾကီးေပၚ
က်ေနာ္ သတိရတာေပါ့။

ရုရွားက
ကဗ်ာဆရာ မာယာေကာ့ဖ္စကီး
နယူးေယာက္ ဘရြတ္ကလင္တံတား ေရာက္ေတာ့
အံ့ေလာက္တဲ့ သံမဏိအႏုပညာ
ဗိသုကာမႈ၊ အင္ဂ်ီနီယာမႈကို
ဂုဏ္ျပဳကဗ်ာ သီခဲ့ဖူးသတဲ့။

က်ေနာ္ ျမန္မာကဗ်ာဆရာ
ဒီဆန္ဖရန္စစၥကိုတံတားၾကီးကို
အံ့ခ်ီးလို႔ မကုန္ပါဘူး။

၁၉၃၀
အေမရိကန္ စီးပြားပ်က္ကပ္ၾကီးၾကား
တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တံတားၾကီးက
အခုလည္း
အေမရိကန္စီးပြားေရး က်ခ်ိန္
အိေျႏၵၾကီးစြာ ခံ့ထည္ေနဆဲ။

မွတ္မိဦးမွာေပ့ါ
မမခင္ဦးစံပယ္ ရယ္ …
၁၉၃၀ အေမရိကန္စီးပြားအပ်က္
က်ေနာ္တို႔ဆီလည္း ဂယက္ရုိက္
ဂဠန္လယ္သမားတိုက္ပြဲၾကီး ေပၚခဲ့တယ္။

“ရဂုံ ခ်စ္စရာ တပည့္ေတြမွာျဖင့္
ဥဳံ အရဟံ သစၥာကတိေတြႏွင့္
ဂဠဳန္သရဏံ ဂစာၦမိ ၾကေပေတာ့ …” တဲ့
ဆရာၾကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႔ ကဗ်ာ
ဂုိးလ္ဒင္းဂိတ္ တံတားၾကီးေပၚမွာ
က်ေနာ္ ရြတ္မိျပီ။

ဒီတံတားၾကီးေပၚမွာ
ဒီထာ၀ရသက္တံေပၚမွာ
“က်ေနာ္ ကဗ်ာဆရာပါ
က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္က လာတာပါ
က်ေနာ့္ သက္တံကိုလည္း
က်ေနာ္ သယ္လာပါတယ္ …”

ပင္လယ္ေလရုိင္း တိုးေ၀ွ႔
လြမ္းေျမ႔ေနတဲ့ သူပုန္တေယာက္ကို
ဂိုးလ္ဒင္းဂိတ္တံတားၾကီးက
၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ၾကိဳဆိုခဲ့ပါတယ္။

သက္တံေပၚမွာ
ေနာက္ထပ္သက္တံကို တင္ခြင့္ျပဳေတာ့
သက္တံ ၂ ထပ္ ျဖစ္ေခ်ေပါ့။

က်ေနာ့္သက္တံက
အျဖဴေရာင္ပါ
“အျဖဴေရာင္ သက္တံေပါ့ …”

အမိေျမမွာ
က်ေနာ္တို႔ဟာ အျဖဴေရာင္ သက္တံေတြပါ။

ဂုိးလ္ဒင္းဂိတ္တံတားၾကီးေပၚ
အေပ်ာ္စိတ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ရုပ္ဟာ
ဒုတ္ခနဲ ရပ္
လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲမိသြား။

က်ေနာ့္သက္တံကေတာ့
ဆန္ဖရန္စစၥကို တံတားၾကီးေပၚမွာပါ။

ဒါေပမဲ့
ဇာဂနာရဲ႔ သက္တံက အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ
ေစာေ၀ရဲ႔ သက္တံက အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ
ေဇာ္သက္ေထြးရဲ႔ သက္တံက အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ။

မမခင္ဦးစံပယ္ရယ္
က်ေနာ့္ရဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႔သက္တံ
အျဖဴေရာင္သက္တံဟာ
အက်ဥ္းစံေနရေပါ့။

က်ေနာ္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ
ဒါ အိပ္မက္မဟုတ္ဘူး။

ဒါ စိတ္ကူးယဥ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး
ဂိုးလ္ဒင္းဂိတ္ တံတားၾကီးတိုင္ထိပ္
ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြ တက္ခ်ိတ္လိုက္ခ်င္ျပီ။

ျပီးေတာ့
အၾကမ္းမဖက္ဘဲ ေအာ္ေျပာလိုက္မယ္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေၾကာင္း ေျပာရတာေလာက္
ဘယ္ပင္လယ္မွ လႈိင္းမထန္ဘူး လို႔။

ခြင့္လႊတ္ပါ မမခင္ဦးစံပယ္ ရယ္
တံတားေတြအေၾကာင္း ေျပာတာ
ႏိုင္ငံေရးေတြ ပါကုန္ျပီ။

က်ေနာ္ယုံၾကည္တာကလည္း
ဒါတခုပဲ ရွိတာ မဟုတ္လား။


(၂၀၀၈ ႏို၀င္လာလဆန္း ဆန္ဖရန္စစၥကို စာေပေဟာေျပာပြဲ အမွတ္တရ)
(အယ္လ္ေအထုတ္ ရတနာပုံေနျပည္ေတာ္ သတင္းစာ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၈ ထုတ္တြင္ ေဖာ္ျပျပီး)