အ တိ တ္ ၀ို င္ (ႏွမငယ္ေထြး ျဖဴႏွင္းေဖြး သို့)

————————————-
က်ေနာ့္ကို၊ က်ေနာ္တစ္ဦးခ်င္းကို ေစာ္ကားခ်င္သလို ေစာ္ကားလို ့ရပါသည္။ ေစာ္ကားခြင့္ရွိသည္ဟု ယူဆလွ်င္ လြတ္လပ္စြာ ေစာ္ကားပါ။ သို့ေသာ္ … ။ က်ေနာ္ယုံၾကည္ရာ ကဗ်ာေလာကႀကီးတစ္ခုလုံး ကိုေတာ့၊ ဓားေႏွာင့္ေခ်းသုတ္ႀကိမ္းတာမ်ိဳးကိုေတာ့ က်ေနာ္လက္မခံပါ။ က်ေနာ္ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနႏိုင္ပါ။

ျဖဴႏွင္းေဖြး ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ
———————————–
ျဖဴႏွင္းေဖြး ဘယ္သူလဲ။ က်ေနာ္မသိပါ။ ျဖဴႏွင္းေဖြး ဘာလဲ။ က်ေနာ္မသိပါ။ ျဖဴႏွင္းေဖြး ဘယ္တုန္းက စာစေရးတယ္ဆိုတာကိုလည္း က်ေနာ္မသိပါ။ ျဖဴႏွင္းေဖြး၏ စာေပလက္ရာ တခ်ိဳ့တေလကိုေတာ့ က်ေနာ္ ဟိုနားဒီနားမွာ ဖတ္ဖူးသည္ဟုထင္ပါသည္။ ျဖဴႏွင္းေဖြးသည္ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအလြန္တြင္ အုံႏွင့္က်င္းႏွင့္ ျဖစ္ထြန္းေပၚထြက္လာသည့္ ONLINE စာေပ အင္အားစုေတြထဲက ျဖစ္မည္လား။
ဒါက အေရးမႀကီးပါ။ အေရးႀကီးသည္မွာ မ်ားမၾကာေသးမီက FACEBOOK စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ျဖဴႏွင္းေဖြးေရးတင္လိုက္ေသာ POST တစ္ခုသာျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းရံုး ျပန္ေျပာရလွ်င္၊ ထို POST တြင္ ျဖဴႏွင္းေဖြးက ျမန္မာကဗ်ာေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးႏွင့္ခ်ီၿပီး၊ ကဗ်ာဆရာအမ်ားစုမွာ အရက္နံ့ မႊန္ေနေသာကဗ်ာမ်ားထဲ က်ဆုံးေနၾကေၾကာင္း ေ၀ဖန္ေရးသားထားပါသည္။ (အတိအက် မူရင္း POST ကိုဖတ္ခ်င္သူမ်ား၊ ျဖဴႏွင္းေဖြး FACEBOOK တြင္၀င္ၾကည့္ႏိုင္ပါမည္)

ေမာင္သင္းခိုင္စကား ငွားေျပာရရင္
—————————————-
ကဗ်ာဆရာလည္း လူပဲ။ အရက္ဆိုတာလည္း လူေသာက္ဖို ့စီမံထားတဲ့ အရာတစ္ခုပဲ။ ကဗ်ာဆရာ ေသာက္ခ်င္ေသာက္မွာေပါ ့။ မေသာက္တဲ့လူလည္း ရွိတာေပါ ့။ ဘာျဖစ္သလဲ။ ဆရာေမာင္သင္းခိုင္ကေတာ့ ေဟာဒီလို ေျပာခဲ့ ဆိုခဲ့ဖူးေလရဲ ့ႏွမငယ္။
“ေသာက္တာလည္း အျပစ္မဟုတ္
မေသာက္တာလည္း အျပစ္မဟုတ္” ပါတဲ့ေလ။
လူအမ်ားထင္ေနတာက၊ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာမွန္ရင္ အရက္ေတာ့ေသာက္ၾကတာပဲ တဲ့။
တကယ္ေတာ့ ဒါ မမွန္ပါ။ စာေရးဆရာတိုင္း၊ ကဗ်ာဆရာတိုင္းေတာ့ ေသာက္ေနၾကတာ မဟုတ္ပါ။ ေသာက္တဲ့လူ၊ မေသာက္တဲ့လူဆိုတာရွိပါတယ္။ ေသာက္တဲ့သူကလည္း ႀကိဳက္လို ့ေသာက္တယ္။ မေသာက္တဲ့သူကလည္း မႀကိဳက္လို ့ မေသာက္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ အႀကိဳက္ခ်င္း မတူႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။
ဟိုးအရင္ မ ဆ လ စစ္အာဏာရွင္ေခတ္တုန္းက အႀကိဳက္တရားအေၾကာင္းေျပာတဲ့အခါ
“ဆိုရွယ္လစ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မွဳ” ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရတစ္လုံး ျဖစ္ထြန္း တြင္က်ယ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အခုေခတ္လိုဆိုရင္ “ဒီမိုကေရစီႀကိဳက္ႏွစ္သက္မွဳ” ေပါ ့။ ကဗ်ာဆရာေတြအတြက္ “ကဗ်ာဆရာႀကိဳက္ႏွစ္သက္မွဳ”
ဆိုပါေတာ့။

ခင္ေမာင္ရင္ +++ ေျပာၾကားမယ္ +++
———————————————–
ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ (ဦး)ခင္ေမာင္ရင္ ေျပာဖူးတဲ့စကားတစ္ခြန္းကလည္း၊ ႏွမ ငယ္ေထြး ျဖဴႏွင္းေဖြး ၾကားဖူးသင့္တယ္။
အရက္ျဖဴ(ဘီအီး)ကို ပလာတာနဲ့ျမည္းေနတုန္း၊ တပည့္ေက်ာ္တစ္ေယာက္က “ဟာ – မေကာင္းပါဘူးဆရာရယ္” လို့ ၀င္ေျပာေတာ့၊ ဆရာဦးခင္ေမာင္ရင္က “မေကာင္းဘူးလို ့မေျပာနဲ့။ မင္းအတြက္ မေကာင္းေပမဲ့၊ ငါ ့အတြက္ေတာ့ ေကာင္းခ်င္ေကာင္းေနမယ္။  မေကာင္းဘူးလို ့မင္းေျပာလို့မရဘူး။ မင္း မႀကိဳက္ဘူးလို ့ပဲ ေျပာခြင့္ရွိတယ္” တဲ့။
ကဗ်ာဆရာအမ်ားစုကို သိမ္းႀကံဳးၿပီး၊ ကဗ်ာဆရာေတြ မေကာင္းဘူး၊ ကဗ်ာေတြ မေကာင္းဘူးလို့ လက္လြတ္စပယ္ မေျပာပါႏွင့္။ အဲဒီကဗ်ာ(ေတြ)ကို မႀကိဳက္ဘူ၊ အဲဒီ ကဗ်ာဆရာ(ေတြ)ကို မႀကိဳက္ဘူး၊ ဒီလိုပဲ ေျပာသင့္ဆိုသင့္တာေပါ ့။
ျမန္မာကဗ်ာေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးကို ရစရာမရွိေအာင္ ပုတ္ခတ္ရဲတဲ့သူ၊ အခု ေမးခြန္းေတြကို ေျဖၾကည့္ပါ။
သင္ သစ္ပင္တစ္ပင္ခ်င္းကို သိပါသလား။
သင္ သစ္ေတာႀကီးတစ္ခုလုံးကို ျမင္ပါသလား။
တစ္ေတာလုံးကိုလည္း သင္မျမင္ဘူး၊ တစ္ပင္ခ်င္းကိုလည္း သင္မသိဘူးဆိုရင္၊သင္ဟာ တကၠေဗဒအကန္း။

ေရတြင္းထဲကဖား
———————-
ဖားတစ္ေကာင္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ ဟိုခုန္သည္ခုန္လုပ္ရင္း၊ ေရတြင္းတစ္ခုထဲ ျပဳတ္က်သြား တယ္။ ေရထဲမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘူး။ ေရတြင္း၀ကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အာေခ်ာင္လိုက္တယ္။
“ဟား- ငွက္ေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ က်ယ္၀န္းလွခ်ည္ရဲ ့ဆိုတဲ့ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကလည္း၊ လက္စသတ္ေတာ့ ငါ ့ေရတြင္း၀ေလာက္ပဲရွိတာပါလား” တဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္။ ေလထဲျဖတ္ပ်ံသန္းသြားတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္က အာေခ်ာင္လိုက္တဲ့ ဖားရဲ ့စကားကို ၾကားေတာ့-
“ဟဲ့- သုံးစားမရတဲ့ ငတုံးဖားရဲ ့၊စာေလးဘာေလးလည္းဖတ္ဦး။ နင့္အျမင္မွားေနတယ္။ ေကာင္းကင္၏ အစိတ္အပိုင္းကေလးတစ္ရပ္သည္ ေရတြင္း၀ေလာက္ရွိသည္။ အဲဒီလိုေျပာ။ နင္ဟာ ငတုံးဖားပီပီ အႏုပဋိေလာမအျမင္လည္း မသိ၊ အႏုပဋိေလာအေတြးအေခၚလည္းမရွိ၊ မိုက္မဲပါဘိ တကၠေဗဒ အကန္းရယ္” တဲ့။ အဲဒီလို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ပုံျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ ျဖဴႏွင္းေဖြးရယ္။

အတိတ္၊ အစဥ္အလာႏွင့္ ၾသဇာ
—————————————
ေခတ္သစ္ျမန္မာကဗ်ာလမ္းေၾကာင္း (၂၀ ရာစု)မွာ ႀကီး ေလးႀကီး ရွိတယ္။
(၁) ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိွဳင္း
(၂) ေဇာ္ဂ်ီ
(၃) မင္းသု၀ဏ္
(၄) ဒဂုန္တာရာ။

ဒါ က်ေနာ္တို့ ရိုေသျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထား ေလးစားရတဲ့ အစဥ္အလာႀကီးသူ၊ ၾသဇာႀကီးသူေတြပါ။

ဒီလို ဆရာသမားႀကီးေတြက ေခတ္အဆက္ဆက္၊ မ်ိဳးဆက္အဆက္ဆက္ က်ေနာ္တို ့ကဗ်ာဆရာေတြ အေပၚ ေ၀ဖန္ခဲ့တာမ်ိဳး၊ ခ်ီးမြမ္းေျခေက်ာက္လုပ္ခဲ့တာမ်ိဳး မရွိမဟုတ္၊ ရွိခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္တို ့က သူတို ့ ခ်စ္လို ့ေျပာတာပဲလို့ယူဆခဲ့ၾကပါသည္။
ဆရာမင္းသု၀ဏ္က “ကာရန္မပါရင္ ကဗ်ာမဟုတ္” ဆိုတဲ့အယူအဆကို ေသတဲ့အထိဆုပ္ကိုင္ သြားခဲ့ပါသည္။ ဆရာဒဂုန္တာရာက “ကာရန္မရွိရင္ ကဗ်ာကိုဘာနဲ့ေရးမလဲ။ ကဗ်ာမွာ ကာရန္ပါရမယ္” အဲဒီလို ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ဖူးတယ္။
က်ေနာ္တို ့က ကာရန္ကို လက္လႊတ္ခဲ့ၾကၿပီ။ ကာရန္ကိုစြန့္ခဲ့ၾကတယ္ေပါ ့။ လိုအပ္လို့စြန့္တာပါ။ ၾကာပါၿပီ။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ ့ကာရန္အယူအဆကို က်ေနာ္တို ့ျပန္လည္မေခ်ပခဲ့ၾကပါဘူး။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာရဲ ့ကာရန္အယူအဆကိုလည္းက်ေနာ္တို ့တုန့္ျပန္မေျဖရွင္းခဲ့ၾကပါဘူး။ က်ေနာ္တို ့က ကဗ်ာကို ကာရန္(စနစ္)မသုံးေတာ့ဘဲ၊ စကားေျပာနရီ (SPEECH RHYTHM) နဲ့တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေရးလာခဲ့ၾကတာပါ။

ဆရာမင္းသု၀ဏ္က က်ေနာ္တို့ထက္ အမ်ားႀကီး တတ္ကၽြမ္းနားလည္တဲ့၊ ထိုးထြင္းသိျမင္တဲ့ ကဗ်ာက၀ိႀကီးတစ္ဦးပါ။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္က “ရြာလိုရြာေလာ့ မိုးနတ္သား” ဆိုတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးျပသြားတယ္။ (အင္းလ်ားကန္သို့ အို ကူးတို့ ကဗ်ာစာအုပ္တြင္ရွဳပါ)
ကဗ်ာမွာ ကာရန္ကိုအားမျပဳဘူးဆိုရင္၊ ဘယ္ဟာကိုအားျပဳရမလဲ။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္က ကဗ်ာ့နရီသေဘာ(စကားေျပာနရီ)ကို “လုပ္” ျပသြားတာပါပဲ။ ရြာလိုရြာေလာ့ မိုးနတ္သား ကဗ်ာ မွာ အစဥ္အလာကာရန္စနစ္ မပါပါဘူး။

ၿပီးေတာ့ ဆရာဒဂုန္တာရာ။ ဆရာကေတာ့ အစဥ္အလာ ျမန္မာကဗ်ာစပ္ထုံးစပ္နည္းအရ ကာရန္(ကာရန္စနစ္)ကို သူေျပာလိုရင္းျဖစ္သည္။ သူ ့အျမင္က ကာရန္ေလာက္ႏွင့္ ရပ္တန့္သြားသည္ မဟုတ္ေပ။ ဆရာဒဂုန္တာရာက “ကာရန္မဲ့ခ်င္မဲ့၊ အဘိဓမၼာ မမဲ့ေစနဲ့” လို့ သင္ၾကားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ က်ေနာ္တို ့ဟာ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ဆီက နရီ(စကားေျပာနရီ)နည္းပညာကို ရခဲ့တယ္။ ဆရာဒဂုန္တာရာဆီက အဘိဓမၼာ(ေလာကအျမင္)ကိုရခဲ့တယ္။ ဒါပဲ မဟုတ္လား။
ဒီ ဆရာသမားႀကီး၊ မဟာက၀ိႀကီးႏွစ္ဦးစလုံးဟာ၊ က်ေနာ္တို ့ကဗ်ာဆရာေတြကိုေရာ က်ေနာ္တို ့ကဗ်ာေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးကိုပါ အဆိုးျမင္နဲ့ တစ္ခါဘူးမွ် မေ၀ဖန္ခဲ့ၾကဖူးပါ။

ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ၊ ေအာင္သင္း
——————————-
တစ္ခါတုန္းက(၁၉၈၅) ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြက ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ ဆိုတာနဲ့ပတ္သက္လို ့ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း အင္တာဗ်ဴးမွာ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ(စစ္စစ္)ဆိုတာ ေဟာဒီလိုေရးရတယ္ဆိုၿပီး ေရးျပသြားပါသည္။
တခ်ိဳ ့လူငယ္ေတြေရးေနၾကတာက ကာရန္မဲ့ မဟုတ္ဘဲ၊ ကာရန္ပ်က္ေတြပဲလို့ ေျပာဆိုထုႏွက္ လိုက္တုန္းက က်ေနာ္(တို့)ျပန္တုန့္ျပန္ခဲ့ၾကဖူးပါသည္။

ဒါက ကဗ်ာအတတ္ပညာျပႆနာတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို ့ျပန္တုန့္ျပန္ရာမွာ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြ၏ အစဥ္အလာႏွင့္ၾသဇာကို က်ေနာ္တို့ မထိပါး၊ မေစာ္ကားခဲ့ၾကပါ။ ဆရာေဒါင္းကလည္း မင္းရို့ကဗ်ာဆရာေတြ အသုံးကိုမက်ဘူး၊ မင္းတို ့ကဗ်ာေတြလည္း အလကားပဲရယ္လို့ တစ္ခါဘူးမွ် မေျပာခဲ့ဖူးပါ။
ေနာက္တစ္ခါ၊ ဆရာဦးေအာင္သင္း။ ၁၉၈၆ မွာ ေပဖူးလႊာအင္တာဗ်ဴးမွာပါပဲ။ ဆရာဦးေအာင္သင္းက “လူထုကိုစည္းရံုးလွဳံ့ေဆာ္ႏိုင္စြမ္း နိမ့္ျမင့္ တန္းစီၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္၊ ကဗ်ာက ဟိုး ေနာက္ဆုံးတန္းေလာက္မွာ ေရာက္ေနပါလိမ့္မယ္” ဆိုၿပီး ထိုးႏွက္လိုက္တုန္းကလည္း၊ က်ေနာ္(တို့) အသည္းအသန္ ျပန္ေခ်ပခဲ့ၾကဖူးပါသည္။

ဒါက ပ်ံ့ႏွံ့မွဳျပႆနာပဲျဖစ္သည္။ ဥပမာ- ကဗ်ာထက္စာလွ်င္၊ ကာတြန္းက လူထုၾကား (စာဖတ္ပရိသတ္ၾကား) ပိုမိုပ်ံ့ႏွံ့ေရာက္ရွိတယ္လို ့ယူဆသလိုမ်ိဳးပါ။ က်ေနာ္တို့က ကဗ်ာဆရာမာန္၊ ကဗ်ာဆရာမာနနဲ့ ေနာက္ဆုံးတန္းေရာက္ေနတယ္အေျပာခံရတာကို နာက်င္ခံခက္ျဖစ္ၿပီး ျပန္လည္ ေခ်ပခဲ့ၾကတာပါ။ ဆရာဦးေအာင္သင္းလက္က သင္းတို့ကဗ်ာေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားအသံုးက်လို ့လဲ ဆိုၿပီး တစ္ခါဘူးမွ် မေရးခဲ့ဖူးပါ။

ျမသန္းတင့္၊ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္
—————————————
ဆရာျမသန္းတင့္ဆိုတာ အင္မတန္ႀကီးက်ယ္ထင္ရွားတဲ့စာေရးဆရာႀကီးပါ။ ကဗ်ာေလာကကို ထဲထဲ၀င္၀င္ ေစာင့္ေရွာက္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း “စကၠဴျမင္း၊ ေတာင္တြင္းရထား” လိုပင္ကိုေရး ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့သလို၊ ေမာင္သစ္တည္နာမည္နဲ့ “ဇီမာလမ္းဆုံ” လိုႏိုင္ငံရပ္ျခားကဗ်ာေတြကိုလည္း ျမန္မာျပန္ခဲ့သူ။ ႏွမငယ္ျဖဴႏွင္းေဖြးလည္းသိပါတယ္။
ဒီလိုဆရာသမားႀကီးတစ္ဦးကေတာင္၊ က်ေနာ္တို ့ကဗ်ာဆရာ၊ ကဗ်ာေလာကကို အရက္နံ့ မႊန္ထြန္ေနတာပဲဆိုၿပီး၊ သိမ္းႀကံဳးၿပီး ဗုံးမခြဲခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။

ႏွမငယ္ရယ္၊ ဒီဘက္ေခတ္မွာ လူႀကီးေတြနဲ ့လူငယ္ေတြ ကဗ်ာနဲ့ပတ္သက္လို ့အေခ်အတင္ရွိ ၾက၊ အျငင္းအခုံျဖစ္ၾကဆိုရင္လည္း၊ အလြန္ဆုံးက “မင္းတို့ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြကို စာဖတ္ပရိသတ္က နားလည္ပါ ့မလား” ဆိုတာမ်ိဳး အေမးခံရရံုေလာက္ပါ။
ဆရာဒဂုန္တာရာက ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ကိုေမးတယ္။ “ဒီေန့လူငယ္ေတြေရးေနတဲ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြကို နားလည္သလား”
ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ ျပန္ေျဖတယ္။ “ခံစားမွဳနဲ့နားလည္ယူပါတယ္” တဲ့။

ဆရာဒဂုန္တရာက “ခံစားမွဳနဲ့နားလည္တယ္ဆိုရင္ လက္ခံပါတယ္” လို့မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ဖူးပါတယ္။ (အက်ယ္ကို- အုပ္ဖြဲ့ပ်ံသန္းလာေသာ ၉၅ ကဗ်ာငွက္မ်ား စာအုပ္၊ မန္းေခ်ာင္းလေရာင္ စာအုပ္တိုက္က ထုတ္ခဲ့တာ၊ အဲဒီမွာၾကည့္ပါ)
ႏွမငယ္ေထြး ျဖဴႏွင္းေဖြးေရ။

လူႀကီးေတြက က်ေနာ္တို ့ငယ္သူေတြကို ေ၀ဖန္ခဲ့၊ ေထာက္ျပခဲ့၊ သုံးသပ္ခဲ့၊ (အျပစ္တင္ခဲ့) တယ္ဆိုရင္လည္း၊ အဲဒီေလာက္ပါပဲ။
ညည္းက်ခါမွ၊ ကဗ်ာတစ္ေလာကလုံးကို အရက္နဲ့ကိုင္ၿပီး၊ မဆိုင္တဲ့အေပါက္ ဂလိုင္နဲ့ေခါက္ လိုက္ေတာ့၊ စိတ္မခိုင္တဲ့ကဗ်ာဆရာေတြကလည္း၊ မခိုင္တဲ့အေလ်ာက္ အၿပိဳင္ေသာက္လိုေသာက္၊ အေသာက္ၿပိဳင္လိုၿပိဳင္ ျဖစ္ကေရာ။ စိတ္မယိုင္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြက်ေတာ့လည္း။ အတိုင္အေဖာက္ညီညီနဲ့ ညည္းအေပၚ အၿပိဳင္ေဟာက္လိုေဟာက္၊ အေဟာက္ၿပိဳင္လိုၿပိဳင္ ျဖစ္ျပန္ေရာ။
ဒီလိုနဲ့၊ကိုယ့္မွာလည္း စိတ္မႏိုင္လို့၊ အတိတ္၀ိုင္ခြက္ကို၊ ပိတ္ကိုင္မိလ်က္သားေပါ ့ႏွမငယ္ေထြး ငယ္ပါေသးေရ။

ေနာက္ေနာင္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာေတြနဲ့ ကဗ်ာေလာကထဲကို ကၽြဲၿပဲစီးၿပီး ၀င္မလာပါေလနဲ့။ ။

ေ အ ာ င္ ေ ၀ း

ဇူလိုင္ ၂၇- ၂၀၁၆