Wednesday, August 24, 2016

ကို ေ ရႊ ေ အ ာ င္ ေ ၀ း တို ့ မ ႏၱ ေ လ း မွ ာ ႏွဲ မွ ဳ တ္ ခဲ့ ၾက စ ဥ္ က




ေခတ္ကလည္း မေကာင္းဟန္၊ စနစ္ကလည္း ေညာင္းျပန္၊ အျဖစ္ကလည္း ေဟာင္းတန္သေလာက္ ေတာ့ ေဟာင္းေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့၊ မေမ့ႏိုင္ေသးပါ။

၂၀၀၆ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ(၃၁)ရက္။
မႏၱေလးၿမိဳ့၊ အိုရီယင္တယ္ေဟာက္စ္ခန္းမ။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို့ေတြ ႏွဲမွဳတ္ခဲ့ၾကတဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ။

အိတ္ခ်္၊ အိုင္၊ ဗီြ ကူးစက္ခံ မိဘမဲ့ကေလးငယ္မ်ား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးရန္ပုံေငြ၊ အျဖဴေရာင္ သက္တံကဗ်ာရြတ္ဆိုပြဲ။

ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္တို့ ပထမဆုံးပြဲကို ၂၀၀၆၊ ေမလ(၆)ရက္၊ ဆရာစံလမ္း၊ မစၥတာဂစ္တာ ကေဖးမွာ က်င္းပခဲ့။ ဒီ ပထမဆုံးပြဲမွာ ရန္ပုံေငြ (၆၇)သိန္းေက်ာ္ အလွဴခံရရွိခဲ့။

ဒီတုန္းက ေဒါက္တာခင္ေမစုတို့၊ ဆရာမစုထားတို့၊ ဆရာမသန္းျမင့္ေအာင္တို့ “သုခရိပ္ၿမံဳ” မွာ လက္ခံျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ အိတ္ခ်္၊ အိုင္၊ ဗြီ ကူးစက္ခံ မိဘမဲ့ကေလးငယ္ေတြက စုစုေပါင္း (၁၃)ေယာက္ပဲရွိေသး။ (ယခု ၁၃၀ မွ်မကေက်ာ္ၿပီ။ မႏၱေလးသုခရိပ္ၿမံဳဆိုတာလည္းတိုးလာသည္)

ဒီေတာ့၊ မႏၱေလးပြဲမွာရြတ္ဖို့ က်ေနာ္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ အေသအခ်ာျပင္ဆင္ေရးဖြဲ့ထားလိုက္သည္။ ေအာက္ပါအတိုင္း။


က ေ လ း တ စ္ ဒါ ဇ င္ နဲ ့ တ စ္ ေ ယ ာ က္

အို- မႏၱေလး

ကေလး တစ္ဒါဇင္နဲ့တစ္ေယာက္ရွိတယ္။

လူေတြက ဂလိုဘယ္ေတာ့ဆန္ခ်င္တယ္

ကြန္ဒုံးေတာ့ မသုံးခ်င္ဘူး။

အို- မႏၱေလး

ကေလး တစ္ဒါဇင္နဲ့တစ္ေယာက္ရွိတယ္။

လူေတြက မုန့္လုံးေတာ့ စကၠဴကပ္ခ်င္တယ္

ကြန္ဒုံးေတာ့ မသုံးခ်င္ဘူး။

အို- မႏၱေလး

ကေလး တစ္ဒါဇင္နဲ့တစ္ေယာက္ရွိတယ္။

လူေတြက ဂ်င္ဆန္းမီနဲ့ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္တယ္

ကြန္ဒုံးေတာ့ မသုံးခ်င္ဘူး။

“Rainbows are multi-colored.

Our performance is not divided by colors,

But all white and pure.

That’s why we called it ‘white rainbow’.” [ * ]


အို- မႏၱေလး

ကေလး တစ္ဒါဇင္နဲ့တစ္ေယာက္ရွိတယ္။

အဲဒီကေလးေတြဟာ

မိဘေမတၱာ ငတ္ေနတဲ့ကေလးေတြေပါ ့။

အို- မႏၱေလး

ကေလး တစ္ဒါဇင္နဲ့တစ္ေယာက္ရွိတယ္။

အဲဒီကေလးေတြဟာ

အၾကင္နာ ကရုဏာလိုအပ္ေနတဲ့ကေလးေတြေပါ ့။

အို- မႏၱေလး

ကေလး တစ္ဒါဇင္နဲ့တစ္ေယာက္ရွိတယ္။

အဲဒီကေလးေတြဟာ

အျပစ္မဲ့တဲ့ ဓားစာခံကေလးေတြေပါ ့။

[ * ]


အို- မႏၱေလး

ကေလး တစ္ဒါဇင္နဲ့တစ္ေယာက္ရွိတယ္။

ကမၻာႀကီးက လမ္းျပေျမပုံအတိုင္းသြားဖို့ေျပာေနတယ္

ကေလးေတြခမ်ာ ပန္းတိုင္ေပ်ာက္ေနရၿပီ။

အို- မႏၱေလး

ကေလး တစ္ဒါဇင္နဲ့တစ္ေယာက္ရွိတယ္။

ကမၻာႀကီးက ေအ၊ အိုင္၊ ဒီ၊ အက္စ္ တိုက္ဖ်က္ေရးေဆြးေႏြးေနတယ္

ကေလးေတြခမ်ာ အိတ္ခ်္၊ အိုင္၊ ဗြီ ပိုး ကူးစက္ခံေနရၿပီ။

[ * ]

အို- မႏၱေလး

ကေလး တစ္ဒါဇင္နဲ့တစ္ေယာက္ရွိတယ္။

သူတို့ေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့သြားဖို့

က်ေနာ္တို့ရဲ့ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို မွ်ေ၀ရမယ္။

အို- မႏၱေလး

ကေလး တစ္ဒါဇင္နဲ့တစ္ေယာက္ရွိတယ္။

သူတို့ေလးေတြ အိပ္ေရးမပ်က္ေစဖို့

က်ေနာ္တို့ရဲ့ညေတြကို လုံၿခံဳေပးရမယ္။

အို- မႏၱေလး

ကေလး တစ္ဒါဇင္နဲ့တစ္ေယာက္ရွိတယ္ေလ။ ။

(၂၀၀၆)


သို့ေသာ္ … ။ မႏၱေလးမွာ စစ္ပေဒသရာဇ္ႀကီးရဲ့တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန့္နဲ့၊ ပြဲမွာ သီခ်င္းပဲ ဆိုခြင့္ရ။ ကဗ်ာရြတ္ဆိုခြင့္မရ၊ လုံး၀ မရခဲ့။

သို့ေသာ္ … ။ က်ေနာ္တို့ ဒီမႏၱေလးပြဲမွာ ရန္ပုံေငြ (၁၀၂)သိန္း အလွဴခံရေအာင္၊ ပြဲကို စီစဥ္ တင္ဆက္ႏိုင္ခဲ့။

မႏၱေလးတိုင္း ေထြ/အုပ္ က တာ၀န္ႀကီးႀကီးရွိသူကိုယ္တိုင္ ခန္းမထဲက ေရွ့ဆုံးခုံတန္းမွာ အက်အနထိုင္ၿပီး ပြဲကို လာေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ လာေထာက္လွမ္းေနသည္။

ဘယ္ရမလဲ။ သူ့မ်က္စိေရွ့ေမွာက္မွာ က်ေနာ္တို့ကဗ်ာေတြ တြင္တြင္ရြတ္ခဲ့ၾကသည္။ ကဗ်ာျမစ္ေရ သြင္သြင္စီးခဲ့လွၿပီ။ က်ေနာ္တို့ကဗ်ာရြတ္ေနတာကို အႏွီပုဂၢိဳလ္မသိ။

ပြဲအဖြင့္မွာ၊ ဖေယာင္းတိုင္မီးထြန္းပါေဖာမန့္ႏွင့္အတူ ဆန္းထြဋ္ႏွင့္ေခ်ာအိသိမ္းတို့၊ ေဇာ္သက္ေထြး ေရးေပးထားတဲ့ကဗ်ာကိုရြတ္ၿပီး စင္ေပၚတက္လာသည္။ သီခ်င္းပဲ ဆိုခြင့္ျပဳထားတဲ့စင္ေပၚမွာ၊ လူတိုင္းက ကဗ်ာေတြ တက္တက္ရြတ္ေနၾကသည္။

အခမ္းအနားမွဴး (မ)တင္မိုးလြင္ကအစ၊ မႏၱေလးကပြဲစီစဥ္သူေတြအလယ္၊ ရန္ကုန္ကလိုက္လာၾကတဲ့ သွ်ီ၊ သင္ဇာ၀င့္ေက်ာ္၊ ေငြစင္သြန္း စတဲ့ကေလးေတြအဆုံး၊ အားလုံးဟာ ကဗ်ာျဖစ္ေနၾကေတာ့သည္။

တင္မိုးလြင္ဖိတ္ေခၚလိုက္ေတာ့ ကိုေစာေ၀ စင္ေပၚတက္လာသည္။ သူက ဘာကဗ်ာမွ မရြတ္ပါ။ သူ့့ကိုယ္လုံး၀၀ႀကီးကိုယ္ႏွဳိက္က ကဗ်ာတုံးကဗ်ာခဲႀကီးျဖစ္လို့ေနသည္။

ပြဲၿပီးခါနီးလာေတာ့၊ ကဗ်ာဆရာေတြ စင္ေပၚကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ က်ေနာ္က က်ေနာ္၏ ကေလးတစ္ဒါဇင္နဲ့တစ္ေယာက္ကဗ်ာထဲက-

“Rainbows are multi-colored.

Our performance is not divided by colors,

But all white and pure.

That’s why we called it ‘white rainbow’.”

အဂၤလိပ္စာပိုဒ္ကို အက်ယ္ေလာင္ဆုံး ေအာ္ဟစ္ရြတ္ဆိုပစ္လိုက္သည္။

ပြဲၿပီးေတာ့၊ က်ေနာ္တို့အားလုံး စုေပါင္းဓာတ္ပုံရိုက္ ေအာင္ပြဲခံၾကသည္။ ပြဲၿပီးၿပီးခ်င္း၊ မႏၱေလးတိုင္း စစ္ပေဒသရာဇ္ႀကီးရဲ့အထူးေစာင့္ၾကည့္ ေထြ/အုပ္ပုဂၢိဳလ္ခမ်ာ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ ႏွင့္ ထိုင္ရာက ထျပန္သြားတာေတြ့လိုက္ရသည္။

က်ေနာ္တို့ ပြဲတစ္ေလွ်ာက္လုံး ႏွဲၿမိဳင္ၿမိဳင္မွဳတ္ေနတာကို ဘာမွန္းမသိထိုင္ၾကည့္ရင္း၊ ပြဲၿပီးေတာ့မွ ထိုပုဂၢိဳလ္ သတိထားမိသြားပုံရပါသည္။

ဟုတ္တယ္ေလ။ သူတို့က ဒီအခန္းထဲမွာ တေယာမထိုးရလို့ တားျမစ္အမိန့္ထုတ္ထားတယ္။

က်ေနာ္တို့ကလည္း သူတို့တားျမစ္ထားသလို တေယာမထိုးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့၊ က်ေနာ္တို့အားလုံး ႏွဲေတြ
ၿပိဳင္တူ မွဳတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အားရစရာပါပဲ။ ၾကည္နူးစရာပါပဲ။ လြမ္းလြမ္းနဲ့မွဳတ္လိုက္ၾကတဲ့ ႏွဲသံေတြကလည္း ေခ်ာလိုက္ပါဘိသနဲ့။

“ႏွဲေခ်ာေတာ့ တေယာ” လို့ ဆိုၾကတယ္ မဟုတ္လား။

ဟုတ္ကဲ့ပါ။ တေယာ မထိုးရ ဆိုတဲ့ မႏၱေလးမွာ ကိုေရႊေအာင္ေ၀းတို့လူသိုက္ ႏွဲမွဳတ္ခဲ့ၾကတဲ့ သမိုင္း၀င္ျဖစ္ရပ္မွန္ေလးပါ။

အားလုံးကို လြမ္းပါတယ္။ ။

ေ အ ာ င္ ေ ၀ း
ၾသဂုတ္ ၂၃- ၂၀၁၆။

Monday, August 22, 2016

ပန္း ႏု ေရာင္ အို ဋီ ကာ ၊ ဒဂုန္တာရာ (၁၉၁၉ - ၂၀၁၃)


“အိုႏု ပ်ိဳရင့္
သူႏွင့္ခ်ယ္ရီ၊ ရီေ၀ယစ္သန္း
ပန္းႏုေရာင္အို ...”
(ဒဂုန္တာရာ)


ဒီေန ့မွာ
ေဆြးေျမ ့ေၾကကြဲ
အလံကို
တိုင္တစ္၀က္ပဲလႊင့္ထားတယ္။


သခင္ကိုယ္ေတာ္မိွဳင္း
ေဇာ္ဂ်ီ
မင္းသု၀ဏ္
ဒဂုန္တာရာ
ႀကီးေလးႀကီးအစဥ္အလာ
ဒီေန ့မွာ
ေဆြးေျမ ့ေၾကကြဲ
အလံကို
တိုင္တစ္၀က္ပဲလႊင့္ထားခဲ့တယ္။


ပါဘလိုနီရူဒါေရ...
ဂုဏ္ျပဳအပ္တဲ့
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို
ဆီးႀကိဳပါေတာ့။


၀င္းေမာ္ဦးေရ...
သမီးေရ...
ေႏြဦးအမတ
မေသညမွာ
သည္းတို ့အဘကို
ထႀကိဳပါဦး။


သမီးတို ့အတန္းက
ေရွ ့ဆုံးခုံတန္းေလး
ထိုင္သူေ၀းခဲ့တာ။


သက္၀င္းေအာင္ေရ...
ေနေရာင္တေစာင္း
မင္းတို ့ေက်ာင္းက
ခြပ္ေဒါင္းအလံကေလး
ေသြးစြန္းခဲ့တာ။


ငွက္ေရ...
ရာဇ၀င္ျဖတ္သန္း
အိပ္မက္တင္းက်မ္း
ေခတ္ရဲ ့လမ္းမွာ
ပန္းေတြ ၾကယ္ေတြ
ေၾကြေနခဲ့တာ။


ေဟာဒီ
ၾကယ္အေၾကြၾကမ္းတဲ့
ၾသဂုတ္လသရမ္း
ဇာတ္၀င္ခန္းမွာ
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ။


အေ၀းကလြမ္း
ဟိုး... ေအာင္ပန္း
မဲနယ္ေတာင္တန္း
အေမွာင္သန္းခ်ိန္
ၿငီမ္းခ်မ္းေရး
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ။


မိုးေ၀းေရ...
ငါတို ့ဆရာ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ။


ေအးမင္းေစာေရ...
အစ္ကိုတို ့ဖခင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ။


မမခင္ဦးစံပယ္ေရ...
က်ေနာ္တို ့ေခါင္းေဆာင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ။


ျမရာေတာႀကီးတစ္ခုလုံး
မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္
လမ္းေပ်ာက္တဲ့ ၿမိဳင္ ေရ...
“ေဌးၿမိဳင္”လာၿပီေလ။


“ကိုေဌးၿမိဳင္
က်ေနာ္တို ့ဘက္က
ရပ္တည္ေပးတဲ့အတြက္
ေက်းဇူးတင္တယ္”
(သန္းထြန္း)


ေတာထဲကလာတဲ့စာေလးတစ္ေစာင္ရယ္
ေတာ့ ကာ သာ ဘဲ ရယ္နဲ ့
ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရယ္
ဆရာျမသန္းတင့္ရယ္
သခင္ျမသန္းရယ္
အဘေလထီးဦးအုန္းေမာင္ရယ္
က်ဆုံးေလၿပီးေသာပန္းပြင့္မ်ားရယ္
၃၉ လေရာင္
ကိုလိုနီေႏွာင္ႀကိဳးေအာက္က
လားရွဳိးလမ္းမႀကီးရယ္
မတ္လေတာ္လွန္ေရးရယ္
စာေပသစ္ရယ္
လြမ္းရစ္ေတာ့သက္လွယ္ရယ္။


ဆရာ ့ကိုဆိုရင္
(ဒဂုန္တာရာဆိုရင္)
ေအာင္ဆန္းကလည္း ခ်စ္တာပဲ
ေအာင္ဆန္းသမီးကလည္း
ခ်စ္တာပဲ။


ဆရာ ့ကိုဆိုရင္
(ကိုေဌးၿမိဳင္ဆိုရင္)
ဗဟိန္းကလည္း ခ်စ္တာပဲ
ဗဟိန္းဇနီး
မခင္ႀကီးကလည္း ခ်စ္တာပဲ။


အေမလူထုေဒၚအမာရယ္
ဆရာ ့ကိုဆိုရင္
ေတာႀကိဳအုံၾကား
ဘုံကၽြန္ေတြအလား
အေျခခံလူတန္းစား
အလုပ္သမား လယ္သမား
ငၾသေတြ ငဘေတြ
ျပည္သူေတြကလည္း ခ်စ္တာပါပဲ။


ျပည္သူေတြလက္နဲ ့
အထက္သန္ဆုံး
ႏွလုံးသားျမွဳပ္ကူ
(ဆရာ ့ရဲ ့)
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအုတ္ဂူမွာ
ရန္သူေတြ ဒူးေထာက္ရေစသား။


ဒဂုန္တာရာ
ဘုံကဗ်ာကို
လင္းယုန္ေစာင့္ေရွာက္ပါေစသား။


သစ္ခြျပာရိုင္း
မိုးလုံးမိွဳင္းေတြ
ဒုန္းစိုင္း ဒုန္းစိုင္း
အို...ျမင္းရိုင္းေတြ
ေတာရိုင္းေတာင္ရိုင္း
ျမစ္တံတိုင္းေတြ
ေရရိုင္းေျမရိုင္း
ပင္လယ္လိွဳင္းေတြ
သမိုင္း သမိုင္း
တို ့သမိုင္းမွာ
“မိွဳင္း” နဲ ့”ဆန္း” ရဲ ့
အတိုင္းမဲ့အလြမ္းေတြ
“ဆန္း” နဲ ့”ဟိန္း” ရဲ ့
လြမ္းဖြဲ ့ယိမ္းႏြဲ ့
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးက
ေလႏုေအးက
တႏြဲ ့ႏြဲ ့ေနာ့ေနဆဲလား။


ေမေရ...
ေမေရ...
ေႏြဦးေသၿပီ။


ၾကည္ေအးရဲ ့မီ
တီဘီ ေရ...
ေႏြဦးေသၿပီ။


ႏွင္းဆီ ႏွင္းဆီ
အနီထဲက
ေႏြဦးေသၿပီ။


အခ်စ္ေရ...
မ်က္ရည္တစ္စ
ေၾကြမက်နဲ ့

ညဆိုတာ
ေမွာင္မွာပဲေလ။


ေမွာင္တာကိုက
အလင္းေရာင္ပဲေလ။


အေမွာင္ထဲမွာမွ
ၾကယ္ေတြရဲ ့အလွကို
ျမင္ခြင့္ရ
ဘ၀ဟာ ညပဲ။


ျမရာပင္ထက္မွာ
ၾကယ္ေတြေၾကြသက္ခဲ့ၾကၿပီ။


ဆိတ္ဖလူးရနံ ့ေတာမွာ
ၾကယ္ေတြ ေၾကြေလွ်ာခဲ့ၾကၿပီ။


အဓိပတိလမ္းေပၚမွာ
ၾကယ္ေတြေၾကြေရာ္ခဲ့ၾကၿပီ။


ဧရာ၀တီေရ...
ၾကယ္ေၾကြေရဆန္
မုန္တိုင္းထန္ပါေလာ ့။


ပုန္ကန္ႏြယ္တို ့အေဖေရ...
ေမရဲ ့ကဗ်ာဆရာကို
အျပာတို ့အ၀ါတို ့နဲ ့ႀကိဳပါေတာ့။
အစ္ကိုသခြပ္ေရ...
“ဒဂုန္တာရာကစ
ေမာင္ေလးေအာင္အဆုံး
ပန္းတစ္ကုံးပဲ”
ေရးပါဦးလား
ေနာက္ဆုံးတိုက္ပြဲ
ကဗ်ာပဲေလ။


ေဟမာေန၀င္းေရ...
ဒိုရာသန္းေအး
ေလွကေလးနဲ ့
ေဆြးပါဦးလား။


ႏွလုံးသားထဲ
ျမား၀င္ထုတ္ခ်င္း
ျမစ္တစ္စင္းဟာ
ရင္တြင္းလိွဳင္းရိုက္
ဦးညႊတ္လိုက္ပါရဲ ့။


ဆရာ ့ကိုဆိုရင္
(ဒဂုန္တာရာဆိုရင္)
ေမာင္ယဥ္မြန္ကလည္းႀကိဳမယ္
ေဖာ္ေ၀းကလည္းႀကိဳမယ္
ေဒါင္းႏြယ္ေဆြကလည္းႀကိဳမယ္
ေအာင္လင္းကလည္းႀကိဳမယ္
ႏိုင္၀င္းေဆြကလည္းႀကိဳမယ္
ခင္၀မ္းကလည္းႀကိဳမယ္
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကလည္းႀကိဳမယ္
တင္မိုးကလည္းႀကိဳမယ္
ၾကည္ေအာင္ကလည္းႀကိဳမယ္
ေမာင္ရန္ပိုင္ကလည္းႀကိဳမယ္
မင္းလူကလည္းႀကိဳမယ္
ေမာင္၀ံသကလည္းႀကိဳမယ္။


ဆရာေရ..
ဆရာနဲ ့က်ေနာ္တို ့ေတြ
ရုပ္ျမင္သံၾကားတယ္လီဖုန္းကေန
ေတြ ့ၾကမယ္ေလ။


ဒီေန ့မွာ
ေဆြးေျမ ့ေၾကကြဲ
အလံကို
တိုင္တစ္၀က္ပဲလႊင့္ထူထားခဲ့ပါတယ္။


ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္အစ
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အလယ္
မင္းကိုႏိုင္အဆုံး
အားလုံးကို အေၾကာင္းၾကားပါရဲ ့။


အခုအခ်ိန္ကစၿပီး
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ
ထြက္ခြာသြားပါၿပီ။


“အေကာင္းကိုရွာ၏
အေကာင္းကားမရွိေတာ့”


အေကာင္းကိုရွာ၏၊ အေကာင္းကားမရွိေတာ့။ ။


(ဒီကဗ်ာဟာ ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ေျခအစုံက ေျမမွဳန္ငယ္တမွ်သာပါ)


ေအာင္ေ၀း
ၾသဂုတ္ ၂၀- ၂၀၁၃

ေခတၱ- မစ္ရွီဂန္။
(သရုုပ္ေဖာ္ - ဂရပ္ဖစ္ ကိုုမ်ဳိး+)

Saturday, August 13, 2016

ၾသ ဂု တ္ လ ( ၁ ၄ ) ရ က္ ေ န ့ မ န က္ ခ င္ း ၾသ ၀ါ ဒ


"ငွက္သို့လွ်င္
ေပါ ့ပါးေသာ အသက္ေမြးမွုကို
ျပဳရာ၏"
( ေ မ တၱ သု တ္ )
---------------
ငွက္သို့လွ်င္
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္ဥာဏ္ပညာကို
တန္ဖိုးထားရာ၏။
--------------
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ပင္-
ေ အ ာ င္ ေ ၀ း ။

တို င္ း ျပ ဳ ျပ ည္ ျပ ဳ အ ရ က္ သ မ ာ း (ႏွမငယ္ေထြး၊ ျဖဴႏွင္းေဖြးသို့)


 

ေမာင္သင္းခိုင္ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ၁၉၈၀ ေက်ာ္ေလာက္က မိုးေ၀ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ျပန္အမွတ္ရတယ္။ “အရက္ျမစ္ထဲ၊ လက္ပစ္ပဲ ကူးေနခ်င္” အစခ်ီတဲ့ “အရက္ျဖစ္သြားတဲ့နာရီ” ကဗ်ာ။ အကုန္အစင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးစာေၾကာင္းကိုေတာ့ မွတ္မိေနတယ္။ “ပုဇြန္ေတာင္မွာ ေမာ့ဖို့ေလ” တဲ့။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ပုဇြန္ေတာင္မွာ ေမာင္ေလးေအာင္ ေစာင့္ေနေရာ့မယ္ေလ။
ေအာက္ပါေမးခြန္းမ်ားကိုေျဖပါ
————————————
ႏွမငယ္ေထြး၊ ျဖဴႏွင္းေဖြးေရ။ ညည္း ေျဖၾကည့္ပါ။
(၁) ေမာင္ေလးေအာင္ ကို သိလား။
(၂) ၿငိမ္းသစ္ ကို သိလား။
(၃) ေမာင္တင္သစ္ ကို သိလား။
သူတို ့အားလုံးဟာ ကဗ်ာဆရာေတြပါပဲကြယ္။ သူတို့အားလုံးဟာ (ညည္းစြပ္စြဲတိုက္ခိုက္သလို) အရက္သမားေတြပဲေပါ ့။
ျမန္မာကဗ်ာဆရာ(အမ်ားစု)ဟာ အရက္အိုးထဲ ေခါင္းစိုက္ေနတဲ့သေဘာ ညည္း အေ၀ဖန္ေစာ ခဲ့တယ္။ “ဒါကေတာ့ ပုလိပ္အျမင္ကိုး ဦးဘခ်စ္ရဲ့” လို့ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ေျပာသလို ေျပာရေတာ့မယ္။
တို့ အႏုပညာေမွာ္ရံုေတာမွာေတာ့၊ တို ့ ကဗ်ာဆရာေတြၾကားမွာေတာ့၊ စႏၵရားသံ တလဲ့လဲ့ ၾကားမွာ ဖန္ခြက္ခ်င္းတိုက္သံလည္းၾကားရမယ္။ ဖန္ခြက္ခြဲသံ၊ ဖန္ခြက္ကြဲသံ၊ ရန္ဘက္ဆဲသံလည္းၾကား ရမယ္။ ကဗ်ာဆရာမွန္ရင္ ဒီအသံေတြ ၾကားရစၿမဲ။ သူတို ့ဟာ အရက္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ပုရိသအႏြယ္၀င္ သူေတာ္စင္ေတြပါဗ်ာ။
သူတို ့ဟာ အရက္ကိုးေမာင္းေသာက္ၿပီး၊ ဖိႏွိပ္တဲ့ စစ္အစိုးရကို ေဖာ္လံဖား ေဘာမ ေနတဲ့ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြလည္း မဟုတ္ၾကပါဘူး။ သူတို့ဟာ အရက္ဇိမ္ခံေသာက္ၿပီး၊ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူ ေတြအေပၚ ေစာ္ကားေမာ္ကားျပဳေနၾကသူေတြလည္း မဟုတ္ရပါ။ သူတို ့ဟာ တိုင္းျပည္နဲ့လူမ်ိဳး စစ္အာဏာရွင္စနစ္သံဖေနာင့္ေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနတာကို မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳေနၾကတဲ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းအတၱသမားေတြလည္း လုံး၀ မဟုတ္ၾကေၾကာင္းပါ။
သူတို ့ဟာသူတို့၊ လူပီပီ၊ ပုထုဇဥ္ညီညီ အရက္ေသစာႀကိဳက္ေကာင္း ႀကိဳက္ၾကပါလိမ့္မယ္။ အရက္ေသရည္ေသာက္ေကာင္း ေသာက္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့၊ သူတို့ဟာ တိုင္းျပည္ဖ်က္သူေတြ၊ အမ်ိဳးဖ်က္သူေတြေတာ့ မဟုတ္ေရးခ် မဟုတ္ရပါဗ်ာ။
အရက္ဟာ သူတို ့ဘ၀ရဲ့အျပစ္အနာအဆာလို့ဆိုရင္ေတာင္၊ သူတို့အျပစ္ေၾကာင့္ ဘယ္ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မထိခိုက္ မနစ္နာခဲ့ၾကပါဘူး။ သူတို့ကို အဲဒီအျပစ္အနာအဆာေၾကာင့္၊ ကမၻာႀကီးအျပင္ဘက္ကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ၾကမယ္ဆိုရင္၊ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံး ေမွာင္အတိဖုံးၿပီး က်န္ ရစ္ခဲ့ေတာ့မွာ။
ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာပါ။ ကဗ်ာဆရာေတြကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ့သာၾကည့္ပါ။ သူတို ့ဟာ ဘယ္သူ့ကိုမွ အနာတရျဖစ္ေအာင္ မလုပ္တတ္ၾကပါဘူးရယ္။
ေဟာဒီကဗ်ာ ဖတ္ၾကည့္
—————————–
အခ်စ္ျဖင့္စီးဆင္းေနေသာႏွလုံးအိမ္
မည္သို့ပင္ျဖစ္ေစ
ခ်စ္ေနေသးသည္၊ ေတးအလကၤာ
ကဗ်ာတစ္စ၊ သည္အလွေလ။
မည္သို့ပင္ျဖစ္ေစ
ခ်စ္ေနေသးသည္၊ ဟိုအေ၀းမွ
ႏွမရြယ္လူး၊ ငါ ့ခ်စ္ဦးေလ။
မည္သို့ပင္ျဖစ္ေစ
ခ်စ္ေနေသးသည္
ေၾကြးေႀကာ္စူးရဲ၊ အားမာန္ခဲတဲ့
တိုက္ပြဲထဲက ျပည္သူေလ။
မည္သို့ပင္ျဖစ္ေစ
ခ်စ္ေနေသးသည္
ေသရည္မူးမူး၊ လူမူးမူးေလ
မူးယစ္ျခင္းကို ခ်စ္တတ္သူ။
မည္သို့ပင္ျဖစ္ေစ
အခ်စ္အားလုံး၊ ငါ ့ႏွလုံးမွာ
ဖြဲ့ရံုးစုစည္း၊ အားမာန္ႀကီးသည္
မၿပီးဆုံးတဲ့အခ်စ္ေလ။
မည္သို့ပင္ျဖစ္ေစ
ခ်စ္ေနေသးသည္၊ ေသြးသံလိွဳင္းၾကြ
ငါ ့ရင္၀မွ၊ အလွရုပ္လႊာ
ငါ ငါ တသေနဆဲပါလား။ ။
ေမာင္ေလးေအာင္
(၁၉၇၇ ဇြန္၊ မိုးေ၀မဂၢဇင္း)
` ဒါ ေမာင္ေလးေအာင္ မကြယ္လြန္ခင္ ေနာက္ဆုံးေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။ ေမာင္ေလးေအာင္ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္၊ ေမလ(၁၉)ရက္ေန့ ကြယ္လြန္ပါတယ္။ သူ ၀န္ခံခဲ့ပါတယ္။ “ေသရည္မူးမူး၊ လူမူူးမူးေလ
မူးယစ္ျခင္းကို ခ်စ္တတ္သူ” တဲ့။
ေမာင္ေလးေအာင္ကို အရက္သမားပဲဆိုၿပီး ဘယ္သူပစ္ပယ္ရဲသလဲ။ ေခတ္သစ္ျမန္မာကဗ်ာ
သမိုင္းမွာ ေမာင္ေလးေအာင္နာမည္ မပါရင္ ျပည့္စုံႏိုင္မွာတဲ့လား။
ႏွမငယ္ေထြး၊ ျဖဴႏွင္းေဖြးေရ၊ ညည္းကိုေတာ့ အိမ္စာေပးရေတာ့မယ္။ ေမာင္ေလးေအာင္ရဲ့ “ဒီဇင္ဘာ ၂၀” ကိုရွာဖတ္။ ေမာင္ေလးေအာင္ရဲ့ “နစ္ကဆင္နဲ့စစ္တုရင္ကစားျခင္း” ကိုရွာဖတ္။ ေမာင္ေလးေအာင္ရဲ့ “ခ်စ္သူတို့ရဲ့အလွဆုံးေခတ္ဦးသို့” ကိုရွာဖတ္။
ေခတ္ကို ကဗ်ာထဲထည့္ျခင္း
——————————–
သမိုင္းေခတ္အဆက္ဆက္၊ ျပည္သူ့လြတ္ေျမာက္ေရးလွဳပ္ရွားမွဳအဆက္ဆက္၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆန့္က်င္ေရး အေရးေတာ္ပုံအဆက္ဆက္၊ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြဟာ ေခတ္ကို ကဗ်ာထဲ ေသေသသပ္သပ္ ထည့္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ကဗ်ာဆရာေတြဟာ ေခတ္ကိုလုပ္ႏိုင္ၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့၊ ကဗ်ာဆရာေတြက
သူတို့ကဗ်ာေတြမွာ ေခတ္ကို ရာဇ၀င္ေျမာက္ ထင္ဟပ္ႏိုင္၊ ထည့္ျပႏိုင္သူေတြပါ။
ကဲ … ၊ ႏွမငယ္ေထြး၊ ျဖဴႏွင္းေဖြးကို၊ လူဆိုးဗိုလ္ႀကီးေရႊေရႊတို့ေခတ္က လူမဆန္တဲ့အျဖစ္ အပ်က္တစ္ခုေျပာျပမယ္။ ညည္းတို့ၾကားဖူးၾကပါ ့မလား။ ေမာ္လၿမိဳင္အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့
တာေလ။ ဗိုလ္ႀကီး၀င္းဗိုလ္ တဲ့။ ေထာင္က်ေနတဲ့ျပည္သူ့ဘက္သား တစ္ေယာက္ေပါ ့။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ့ ခင္ညြန့္စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ၀ိုင္းရိုက္လို့ ေထာင္ထဲမွာ အသက္ဆုံးခဲ့ရတယ္။ ဒီအေၾကာင္း ဘယ္သတင္းစာထဲပါခဲ့လို့လဲ။ ဘယ္ဂ်ာနယ္ထဲထည့္ခဲ့လို့လဲ။ ဒါေပမဲ့၊ ဒီအေၾကာင္း အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြသိသြားၾကတယ္။ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံး သိသြားၾကတယ္။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ(၂၆)ရက္၊ ေမာ္လၿမိဳင္အက်ဥ္းေထာင္ထဲက အျဖစ္အပ်က္ေပါ ့။
ျဖဴႏွင္းေဖြးေရ၊ ညည္းက အရက္သမားေတြပါလို့သတ္မွတ္ထားတဲ့ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို တိုင္းသိျပည္သိ ကမၻာသိျဖစ္ေအာင္ ေျပာျပႏိုင္ခဲ့တယ္ေလ။ သူကိုယ္တိုင္ အဲဒီ ေမာ္လၿမိဳင္အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ့ျဖတ္သန္းေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကေပါ ့။
တေစၦႀကီး
———–
အေမွာင္ေတြ ခပ္သည္းသည္းထိမွန္ေနတဲ့ည
တစိမ့္စိမ့္ယိုက်လာတာကလည္းအေမွာင္
အဲဒီအိစို၀င္းပေနတဲ့အေမွာင္ထဲ
မည္းခနဲပ်ိဳ့တက္လာတဲ့ေၾကကြဲမွဳ၀ိေသသ
ဖြဖြညင္ညင္ခိုး၀င္လာခဲ့
ခင္ဗ်ားလာပါ
က်ေနာ္မအိပ္ဘဲထိုင္ေစာင့္ေနတာ
ခင္ဗ်ားအၿပံဳးကိုပါပဲ။
မီးေမာင္းေတြထိုးထားတဲ့ၾကားက
ကမၼဇိတၳိတန္ခိုးနဲ့အမိုးစြန္းကိုတြဲခို
ရုတ္ဆို ခင္ဗ်ားေပ်ာက္သြားျပန္ေရာ
ႀကိဳးတိုက္ဘက္ကေန
အုတ္တံတိုင္းကိုလႊားခနဲေက်ာ္ခ်
၀ါဒါေတြလန့္ေအာ္ၿပီး ထြက္ေျပးၾကရဲ့။
မေန့ညကလည္း
၀ါဒါတစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္အိတ္ဆြဲလာတာကို
ခင္ဗ်ားလိုက္လုတယ္၊ ၿပီးေတာ့
“လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်င္လို့” တဲ့
ရဲေဘာ္ေတြကိုခင္ဗ်ားလိုက္ေျပာတယ္
တေစၦႀကီးေရ
က်ေနာ္တို့လည္း ခင္ဗ်ားလိုငတ္ေနၾကတာပါပဲ။
ခင္ဗ်ား တရားမွတ္ျဖစ္ရဲ့လား
ကေလးေတြနဲ့ေတြ့ၿပီးၿပီလား
ခင္ဗ်ားအေမ့ထဘီေကာ ေလွ်ာ္ေပးခဲ့ေသးလား
ခင္ဗ်ားကိုအက်ဥ္းခ်ထားဆဲလား
ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္က ရဲေဘာ္ေတြကိုကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို့
ရဲေဘာ္ေတြနဲ့လာေနတာလား။
နားပါေတာ့ဗ်ာ
ခင္ဗ်ားပင္ပန္းလွပါၿပီ
အက်ဥ္းသားအားလုံးလြတ္ေျမာက္ဖို့လွံဳ့ေဆာ္ရင္း
ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားျဖစ္လာခဲ့ရ
ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့လည္း
အဓမၼလိင္တူဆက္ဆံခံရတဲ့
အက်ဥ္းက် ကေလးစစ္သားေတြကိုကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရင္း
ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ေနာက္ျပန္လက္ထိတ္ခတ္
လည္ပင္းနင္းၿပီးရိုက္သတ္တာခံရျပန္ေရာ။
ဒါဟာ မင္းမဲ့စရိုက္
ဒါဟာ ဥပေဒမဲ့ျပဳက်င့္မွဳ
အဘူဂါရိပ္အက်ဥ္းေထာင္က
ရက္စက္ညွဥ္းပန္းသူ(၇)ေယာက္ကိုရံုးတင္ခဲ့တယ္
ခင္ဗ်ားကိုရိုက္သတ္တဲ့(၂၃)ေယာက္
တစ္ေယာက္မွရံုးမတင္ခဲ့ဘူး
က်ေနာ္တို့အားလုံးညံ့ခဲ့ၾကတယ္
စာကေလးကို က်ီးထိုးသုတ္တာျမင္ပါလ်က္
လွန့္မထုတ္ႏိုင္တဲ့ဘ၀မ်ိဳးနဲ့
က်ေနာ္တို့ညံ့ခဲ့ၾကတယ္။
တေစၦႀကီးေရ
ခင္ဗ်ားဟာ “ရွင္” မထူးခဲ့ဘူး
ယုံၾကည္ခ်က္ကို မစြန့္လႊတ္ခဲ့ဘူး
ခင္ဗ်ားဟာ ရန္သူဘက္ကေန
မိမိဘက္ကို ကူးေျပာင္းလာသူ
ေဟာဒီနံရံတံတိုင္းေတြေပၚမွာ
ခင္ဗ်ားရဲ့ႀကီးျမတ္ခမ္းနားမွဳကို
ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ကမၸည္းထိုးႏိုင္ခဲ့
ေကာင္းကင္ေပၚကၾကယ္ပြင့္ေတြဟာ
ေျမျပင္မွာက်ခဲ့ရတဲ့
ခင္ဗ်ားရဲ့ရႊန္းလက္တဲ့ေသြးစက္ေတြေပါ ့။
အဲဒါကို
ပထမဆုံးေတြ့ျမင္သူဟာ
ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ မဟုတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
တေစၦႀကီးေရ
မၾကာခင္ က်ေနာ္တို့ျပန္ၾကေတာ့မယ္
ခင္ဗ်ားက ေနက်န္ခဲ့မွာလား။ ။
ၿငိမ္းသစ္
(၂၀၀၀)
ဒီကဗ်ာဟာ ညည္းစြပ္စြဲေျပာဆိုေနတဲ့ အရက္သမားတစ္ေယာက္ရဲ့ ကမၻာႀကီးကိုမွ်ေ၀လိုက္တဲ့ နာၾကည္းမွဳလက္ေဆာင္ေပါ  ့ျဖဴႏွင္းေဖြး။ ဒါဟာ ေခတ္ကို ကဗ်ာထဲထည့္ၾကည့္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ အရက္သမားတစ္ေယာက္ရဲ့ စြန့္စားခန္းပါပဲ ျဖဴႏွင္းေဖြး။
ဒီကဗ်ာကို၊ ဒီကဗ်ာဆရာကသာ ကဗ်ာေလာကထဲ မထည့္၀င္ခဲ့ရင္၊ ျပည္သူေတြၾကားထဲ မစိုက္ထည့္ခဲ့ရင္၊ ဗိုလ္ႀကီး၀င္းဗိုလ္လို ျပည္သူ့ဘက္ကရပ္တည္ၿပီး၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကိုဆန့္က်င္ရင္း က်ဆုံးသြားတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြကို ဘယ္သူေတြက သိႏိုင္ၾကမွာတဲ့လဲ။
သူတို့ဟာ ေထာင္ထြက္ေတြ
——————————–
ေခတ္မေကာင္းေတာ့၊ ကဗ်ာဆရာအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ေထာင္ထြက္ေတြျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။
ျပည္သူ့ဘက္ကရပ္တည္တဲ့၊ တိုးတက္ေတာ္လွန္တဲ့ ကဗ်ာဆရာအမ်ားစုဟာ ေထာင္အုတ္ရိုး ေသးပန္း ေနၾကတာပါ။ သူတို့အမ်ားစုဟာ သူတို့ရဲ့စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြေၾကာင့္ေရာ၊ သူတို့ရဲ့ႏိုင္ငံေရးတက္ၾကြ လွဳပ္ရွားမွဳေတြေၾကာင့္ပါ မင္းမ်က္သင့္ၾက၊ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ခံၾကရပါတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ လည္း သူတို့ဟာ “ေထာင္က်ေတာ့၊ ေစာင္ရတာေပါ ့” လို့ ဒုကၡကို ဟားတိုက္ရယ္ေမာပစ္ႏိုင္တဲ့ သူေတြပါ။
အဲဒီအထဲက တစ္ေယာက္။ ေမာင္တင္သစ္။ သူ ေျမာင္းျမေထာင္က ျပန္ခဲ့တယ္။ သူ ၂၀၀၇ မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးလိုက္တယ္။
ဒီေန့ဟာ အစျဖစ္တယ္
————————-
ဒီေန့ဟာ အစျဖစ္တယ္
ပင္လယ္ကိုျဖတ္လာတဲ့ မိုးနံ့ပါတဲ့ေလလို
ၿမိဳ့ႀကီးထဲ
ငါတို့၀င္ေရာက္ၾကပါစို့။
ေနေရာင္ဟာ
အုန္းလက္ကိုင္းဖ်ားနဲ့ အိမ္အမိုးစြန္းကိုျဖတ္ၿပီး
ခပ္ေစာင္းေစာင္းက်ေနမယ္။
သစ္ပင္ေတြဟာ
ေရစိုလို့၊ သူတို့အေမြးအေတာင္ေတြကိုျဖန့္ၿပီး
က ေနတဲ့ ေဒါင္းပ်ိဳေတြလို
အစိမ္းေရာင္ ပြပြ၊ လွလွႀကီးျဖစ္ေနမယ္။
အိမ္ေရွ့လမ္းမေပၚမွာ ေမာ္ေတာ္ကားေတြဟာ
ႀကိဳတင္တိုင္ပင္ထားၾကသလိုပဲ
၀း၀၀ နာရီမွာ
ဟြန္းေတြ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းတီးလိုက္ၾကေပါ ့။
ဒါဟာ အစပဲ
အရာအားလုံး
အစက ျပန္စမယ့္ အစပဲ။
ေလျပည္ညင္းဟာ
အရပ္မ်က္ႏွာအသီးသီးက
တစ္လွည့္ၿပီးတစ္လွည့္ တိုက္ေနမယ္။
ငါတို့ဟာ
ေလညင္းနဲ့အတူပါလာတဲ့ ပန္းရနံ့ေတြလို
ဒီေနရာကို
စုေ၀းေရာက္ရွိလာၾကမယ္။
သမိုင္း၀င္ဓာတ္ပုံထဲက
မ်က္ႏွာမ်ိဳးေတြနဲ့
အားလုံးဟာ
တည္ၾကည္ခံ့ညားၾကလို့ေပါ ့။
ၿမိဳ့အႏွံ့ကေခါင္းေလာင္းေတြဟာ
အႏွစ္ႏွစ္အလလ ဆြံ့အေနခဲ့တဲ့သူတို့အသံ
သူတို့ျပန္ရၿပီမို့
၀မ္းသာမဆုံးျဖစ္လို့
(အၿပံဳးမ်က္ႏွာေတြဟာ
ျပန္ၿပီး တည္လို့မရေတာ့သလိုမ်ိဳး)
ကန္ေရျပင္ဟာ
သူကိုယ္တိုင္ ကုန္းေပၚတက္လာၿပီး
ပြဲေတာ္မွာ ႏႊဲခ်င္ေနတယ္။
လက္ခုပ္သံေတြဟာ
တိက်တယ္
အပိုအလိုမရွိဘူး
ရုပ္ရွင္မရိုက္ဘူး
ဇာတ္တိုက္မထားဘူး။
တာထြက္ေတာ့မယ့္
အားမာန္ေတြဟာ
အခ်က္ေပးသံကိုေစာင့္ေနၾကၿပီ။
က်ားေတြျဖတ္ဖို့
ေတာမွာ
လမ္းခင္းထားရိုး မရွိဘူး။
ေခ်ာင္းေတြ့ရင္
ခုန္ေက်ာ္သြားဖို့ပဲ
ေခ်ာင္းက်ယ္ရင္
ေဖာင္ဖြဲ့မယ္။
ဒီေန့ဟာ အစျဖစ္တယ္
အရာအားလုံး
အစက ျပန္စမယ့္ အစျဖစ္တယ္။
ဒီေန့ဟာ
ကမၻာေပၚမွာ
အလွဆုံးေန့ေတြထဲက တစ္ေန့ျဖစ္တယ္။
ဒီေန့ဟာ
စစ္ပြဲစတင္တဲ့ေန့မဟုတ္ဘူး
စစ္ပြဲၿပီးဆုံးတဲ့ေန့မဟုတ္ဘူး။
ဒီေန့ဟာ
ေမတၱာ စတင္တဲ့ေန့
ေမတၱာေအာင္ႏိုင္တဲ့ေန့ျဖစ္ရဲ့။
ဒီေန့ဟာ
ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳ စတင္တဲ့ေန့
ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳေအာင္ႏိုင္တဲ့ေန့ျဖစ္ရဲ့။
ဒီေန့မွာ
စစ္ႏိုင္သူမရွိဘူး
စစ္ရွဳံးသူမရွိဘူး။
ဒီေန့အေၾကာင္း
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးရေပလိမ့္မယ္။
ဒီေန့အေၾကာင္း
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မေရးခဲ့ဘူးဆိုရင္
ငါဟာ
ဘာမွ မေရးခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ့
ဘာထူးဦးေတာ့မလဲ။ ။
ေမာင္တင္သစ္
(၂၀၀၇ ဧၿပီ၊ စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္း)
၂၀၀၇ စက္တင္ဘာမွာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးျဖစ္တာဆိုေတာ့၊ ဒီကဗ်ာဟာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကိုမ်ား ႀကိဳတင္ နိမိတ္ဖတ္ခဲ့ေလသလား။
လူဆိုးဗိုလ္ႀကီးေရႊေရႊတို့လက္ေအာက္မွာ ဒီကဗ်ာဟာ သိုသိုသိပ္သိပ္ေနခဲ့ရတယ္။ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုရဲ့အေျပာင္းအလဲေတြျမန္ဆန္ လာရေတာ့တယ္။ လူဆိုးဗိုလ္ႀကီးေရႊေရႊနဲ့ အေပါင္းပါေတြ ၂၀၀၈ နာဂစ္ အေျခခံဥပေဒကို ျမန္ျမန္တက္သုတ္ရိုက္ အတည္ျပဳ၊ ၂၀၁၀ ဂီရိ ေရြးေကာက္ပြဲ အျမန္လုပ္ၿပီး၊ ေျမြအေရခြံလဲခဲ့ၾကတယ္။
၂၀၁၀ ႏို၀င္ဘာ(၁၃)မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္လာတယ္။ ေနာက္ မၾကာခင္ ကိုမင္းကိုႏိုင္တို့ လြတ္ေျမာက္လာတယ္။ေမာင္တင္သစ္ရဲ့ကဗ်ာ(ဒီေန့ဟာအစျဖစ္တယ္)ဟာအဲဒီအခ်ိန္မွာ အသက္၀င္ ရုန္းၾကြလာခဲ့ၿပီ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္လာတာဟာ၊ ျပည္သူေတြလြတ္ေျမာက္ဖို့အတြက္ လမ္းစျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။
ေမာင္တင္သစ္ရဲ့ဒီကဗ်ာဟာ ေခတ္သမိုင္းကို ေကာင္းေကာင္း ေမာ္ကြန္းတင္လိုက္တဲ့ကဗ်ာပါပဲ။ ဒီကဗ်ာ ဘယ္သူေရးသလဲ။ ျဖဴႏွင္းေဖြးရယ္၊ အရက္သမားေတြပါလို့ ညည္းအထင္ျမင္ေသးေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာထဲက တစ္ေယာက္ ေရးတာပါေလ။ ေထာင္ထြက္တစ္ေယာက္က ေရးတာပါေလ။
ယဥ္ေက်းမွဳျမွင့္ ဂုဏ္ျပဳၾကစို့
—————————————–
ႏွမငယ္ေထြး၊ ျဖဴႏွင္းေဖြးေရ။
ညည္းက ကဗ်ာဆရာေတြကို အရက္သမားေတြပါလို့ပဲ စြပ္စြဲပုတ္ခတ္တာပါ။ သူတို့ေတြဟာႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား၊ စစ္အာရွင္စနစ္ကိုဆန့္က်င္တဲ့ေထာင္ထြက္ေတြပါလားလို့ေတာ့၊ ညည္း ဂုဏ္တင္ဖို့ ေမ့ေနတယ္ထင္ပါရဲ့ကြယ္။
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား၊ ေထာင္ထြက္ေတြရဲ့ဘ၀က မလွပ မခံ့ညားေပမဲ့လည္း၊ ယဥ္ေက်းမွဳျမွင့္
ၿပီး သူတို့ကို ျပည္သူ့သူရဲေကာင္းေတြလို့ အသိအမွတ္ျပဳ၊ ဂုဏ္ျပဳထိုက္တယ္ မထင္ဘူးလား။
အခုဆိုရင္၊ အဲဒီအရက္သမား၊ အဲဒီေထာင္ထြက္၊ အဲဒီကဗ်ာဆရာေတြဟာ ျပည္သူ့ကိုယ္စားလွယ္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြလည္း ျဖစ္ေနၾကၿပီေလ။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ သူတို့ဟာ ဥပေဒျပဳေနၾကၿပီေလ။
ကဗ်ာဆရာၿငိမ္းသစ္(ဦးေသာင္းထြန္း)က မႏၱေလး မဲဆႏၵနယ္တစ္ခုက။
ကဗ်ာဆရာေမာင္တင္သစ္(ဦးရည္မြန္)က ေနျပည္ေတာ္ မဲဆႏၵနယ္တစ္ခုက။
ျဖဴႏွင္းေဖြးေရ။
ညည္းေျပာတဲ့ အရက္သမားေတြ၊ ဥပေဒျပဳတဲ့ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ႀကီးထဲမွာ။ သူတို့ဟာ ကဗ်ာဆရာေတြအျဖစ္နဲ့ ေခတ္ကိုျဖတ္သန္းေနၾကဆဲပါ။
ဂုဏ္ျပဳပါတယ္ ရဲေဘာ္တို့။ ။


ေ အ ာ င္ ေ ၀ း
(ၾသဂုတ္ ၁၁- ၂၀၁၆) 

Sunday, August 7, 2016

ဖု န္ း ဆို း ေ တ း


 

ရွစ္ေလးလုံး ဆိုတာ
အျဖစ္ အေႏွးဆုံး သစ္တစ္ပင္လား။
....................
အခုထိ
အသီး မဆြတ္ႏိုင္ေသး။ ။
ေ အ ာ င္ ေ ၀ း

(၈- ၈- ၁၆)

Photo - Law Eh Soe