န ရ သိ န္ လ ေ ရ ာ င္ ( သို ့မ ဟု တ္ ) ေ မ ာ င္ ေ လ း ေ အ ာ င္ တ မ္ း ခ် င္ း

 

“ငါဟာ

လမင္းကို မျမင္ရတာ

အႏွစ္ သုံးဆယ္ ၾကာၿပီ”

ဒါက လူရႊန္းေရးခဲ့တာပါ။ A MAD MAN’S DIARY စာအုပ္ထဲမွာလို ့ထင္ပါသည္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာလည္း လမင္းႏွင့္လေရာင္ကို မျမင္ခဲ့ရသည့္ ေန ့ေတြ၊ လေတြ၊ ရက္ေတြ တရွည္တလ်ားရွိခဲ့ဖူးပါသည္။

ကဗ်ာဆရာေမာင္ေအာင္ပြင့္၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရွိသည္။ ထို ကဗ်ာကို က်ေနာ္ ယခုအခ်ိန္အထိ စြဲလမ္း မွတ္မိေနသည္။ သူ၏ကဗ်ာမွာ ဤသို ့။

ရင္ပူည

လမင္းကို

ေပြ ့ဖက္ခ်င္ေဇာနဲ ့

ကဗ်ာဆရာႀကီး ပိုးအိ ေတာ့

ျမစ္၀ါျမစ္မွာ ေရနစ္ေသခဲ့ဖူးၿပီ။

ေဟာဒီ ေမာင္ေအာင္ပြင့္ဟာ

စကၠဴသားလိုပ်ားခ်ပ္ ေပ်ာ့ဖတ္သြားရင္ေတာင္

လသာသာမွာ ျဖန္ ့ခင္း

ေဘာလုံးလို ျပည့္တင္းေနေအာင္

လေရာင္ကို စုထုပ္

ပီဘိ ေမွာင္ႀကီးက်ေနတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္တြင္းေတြထဲ

လေရာင္ကို ကဲ့ကဲ့ ထည့္ထည့္ေပးခ်င္တယ္။

ေရႊလည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ ေရႊမ်က္ႏွာခပ္ေမာ့ေမာ့

ေရႊေရာင္ဆမ္းထားေတာ့

နမ္းဖို ့ မွင္တက္မိ ညခင္းေတြ

လမင္းေလ လမင္းသိမွာပါ။

ခ်စ္သူပါးႏွစ္ဖက္ နံ ့သာလ ႏွစ္မင္း

သာျခင္းရွိမွ ရွိပါေလစ

သတင္းမၾကားရ မသိရ။

အခန္းေရွ  ့ ေျမတလင္းေပၚ

ေသာက္ေရ တစ္အိုးလုံးသြန္ခ်

လကို ငုံ ့ၾကည့္ရင္း ငုံ ့ၾကည့္ရင္း

မိွန္

မိွန္ရာကေပ်ာက္

ေသာက္ေရ နဲ ့ လ

ေပ်ာက္ေလတဲ့ ည။   ။

(၂၂ - ၁၀ - ၁၉၉၀)

ထိုကဗ်ာကို က်ေနာ္ဘာေၾကာင့္ႀကိဳက္သလဲဟုေမးလာလွ်င္၊ အျဖစ္ခ်င္းတူလို ့ဟု က်ေနာ္ေျဖပါမည္။ ဘယ္လို အျဖစ္ခ်င္းတူတာလဲ။

ေမာင္ေအာင္ပြင့္ႏွင့္ က်ေနာ္၊ ကဗ်ာမွာေတာ့ ေခတ္ၿပိဳင္ဟု မဆိုထိုက္။ သို ့ေသာ္ …။ ႏိုင္ငံေရးမွာေတာ့

ေခတ္ၿပိဳင္ေတြျဖစ္သည္။ ကဗ်ာမွာ သူက ေခတ္ၿပိဳင္အရင့္။ က်ေနာ္က ေခတ္ၿပိဳင္အႏုဟု ေျပာႏိုင္သည္။ (သူက ၁၉၆၈ မွာ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ေနၿပီ။ က်ေနာ္က ၁၉၈၂ က်မွ ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ကိုရတာ)

ႏိုင္ငံေရးေခတ္ၿပိဳင္ဆိုတာကေတာ့၊ ေမာင္ေအာင္ပြင့္ေရာ က်ေနာ္ပါ၊ မ ဆ လ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို

ဆန္ ့က်င္တိုက္ခိုက္ေနၾကသည့္ ျပည္သူ ့ဒီမိုကေရစိေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုေတြထဲက၊ အေတာင္ပံတူတဲ့ငွက္ ေတြျဖစ္ၾကသည္။

ေမာင္ေအာင္ပြင့္၏ “ရင္ပူည” ကဗ်ာကို ျပန္ျပန္ဖတ္လွ်င္၊ က်ေနာ္က နရသိန္အက်ဥ္းေထာင္ထဲက

လမင္းကိုမျမင္ရေသာ ႀကိဳးတိုက္ထဲက ညညေတြကို ျပန္ျပန္သတိရမိသြားျခင္းျဖစ္သည္။

“အခန္းေရွ  ့ေျမတလင္းေပၚ

ေသာက္ေရ တစ္အိုးလုံးသြန္ခ်

လကို ငုံ ့ၾကည့္ရင္း ငုံ ့ၾကည့္ရင္း”

အဲဒါ၊ ဘယ္အက်ဥ္းေထာင္ ဘယ္ႀကိဳးတိုက္ထဲမွာျဖစ္ျဖစ္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့သူေတြ ခံစားနားလည္ႏိုင္ၾကမည္။

က်ေနာ္က လေရာင္မွ်ားတာလို ့တင္စားမိဖူးသည္။

နရသိန္ည။ လသာတဲ့ညတခ်ိဳ ့မွာ၊ လျပည့္လိုညမ်ိဳး၊ မိုးေလကင္းစင္လို ့၊ တိမ္တစ္မွ်င္တစ္စ မရွိဘူးဆို

ရင္၊ လေရာင္က ႀကိဳးတိုက္ ရင္ကြဲတံခါးအစပ္ကို မသိမသာ လာလာထိနမ္း ဟပ္တတ္သည္။ အဲဒီေနရာဆီ၊

ႀကိဳးတိုက္အခန္း သံတံခါးအျပင္ဘက္၊ ေလွကားအုတ္ခုံမွာထားတဲ့ ေသာက္ေရအိုးထဲက ေရကို ခြက္နဲ ့ခပ္ၿပီး လွမ္းပက္လိုက္ရင္၊ ကံေကာင္းရင္ အဲဒီေရအိုင္ကြက္ကြက္ကေလးထဲမွာ ေကာင္းကင္ေပၚကလျပည့္၀န္းကကိုယ့္ကို ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးနဲ ့ၾကည့္လို ့ျမွဴဆြယ္ေနတာ ျမင္ရပါလိမ့္မည္။ ကံေကာင္းရင္ေပါ ့။

ေမာင္ေအာင္ပြင့္ကေတာ့ ေသာက္ေရ တစ္အိုးလုံး သြန္ခ်ပစ္လိုက္တယ္တဲ့။

က်ေနာ့္ဘ၀မွာ “ကဗ်ာဆရာေမာင္ေလးေအာင္” ဆိုတာ၊ အဲဒီလို အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ တမ္းတလြမ္း

ဆြတ္ရသည့္ ရွားရွားပါးပါး လေရာင္လိုမ်ိဳူပါပဲ။ ေမာင္ေလးေအာင္လေရာင္။

ေမာင္ေအာင္ပြင့္ႏွင့္ ေမာင္ေလးေအာင္။ သူတို ့ေတြက ကဗ်ာဆရာေခတ္ၿပိဳင္ စစ္စစ္ႀကီးေတြျဖစ္ၾက

သည္။ သူတို ့ရဲ  ့”၁၉၇၀ မိုးေ၀ကဗ်ာေခတ္” ကို က်ေနာ္က၊ ပုသိမ္ၿမိဳ  ့၊ အ ထ က (၃)က ကဗ်ာ၀ါသနာပါတဲ့

ကိုးတန္းေက်ာင္းသားကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ကေန ထိေတြ ့ေလ့လာ အားက်ခဲ့ရတာျဖစ္သည္။

ေမာင္ေလးေအာင္၊ ေဖာ္ေ၀း၊ ေမာင္သင္းခိုင္၊ ေမာင္ေသြးသစ္၊ ေမာင္လူမိွန္၊ ေအာင္ခ်ိမ့္၊ ေမာင္ေခ်ာ

ႏြယ္၊ ေမာင္စိမ္းနီ၊ သစၥာနီ … စသည္စသည္။ မိုးေ၀ကဗ်ာႏွင့္ ဗီယက္နမ္စစ္ဆန္ ့က်င္ေရး၊ တတိယကမၻာစစ္ တားဆီးေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး။ ဒီတုန္းက မိုးေ၀ကဗ်ာသည္ ေခတ္ၿပိဳင္ျမန္မာကဗ်ာ၏ အဓိကပင္မေရစီး။ အယ္ဒီတာ- နတ္ႏြယ္။ ကဗ်ာအယ္ဒီတာ- ေမာင္ေလးေအာင္၊ ေမာင္သင္းခိုင္။

ဒီတုန္းက က်ေနာ္က ဆယ္တန္းပင္ မေအာင္ေသး။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားႀကီးေတြေပါ ့၊ စာေပ

၀ါသနာတူသူ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ ဖေယာင္းလက္ေရး စာကူးစက္ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးေတြထုတ္သည္။ ေက်ာင္းမွာ “ျမကၽြန္းညိဳ” နံရံကပ္စာေစာင္လုပ္သည္။ (က်ေနာ္တို ့ထ- ၃၊ ပုသိမ္မွာ ဧရာမကၽြန္းပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိသည္)

ေနမ်ိဳးေဇာ္၊ တင္ေအာင္သန္း၊ သန္ ့စင္ႏွင့္က်ေနာ္။ အထူးတက္ၾကြေသာ စာေပ၀ါသနာရွင္ကေလးမ်ား။

ေနမ်ိဳးေဇာ္က ကဗ်ာလည္းေရး၊ ပန္းခ်ီလည္းဆြဲသည္။ တင္ေအာင္သန္းက စာအုပ္စုသမား။ သူ ့ဆီမွာ မိုးေ၀မဂၢဇင္းေတြစုထားတာ အထပ္လိုက္ရွိသည္။ သန္ ့စင္ကေတာ့ အခ်ိန္ပိုင္းကဗ်ာပိုး၀င္သူျဖစ္သည္။

က်ေနာ္တို ့ေတြ ကိုးတန္း၊ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ စာေတြအတူဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ကဗ်ာေတြ

အတူစပ္ခဲ့ၾကသည္။ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိွဳင္းကို အတူဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ဒဂုန္တာရာကို အတူဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ 

ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ၾကည္ေအး၊ ျမသန္းတင့္ အတူဖတ္ခဲ့ၾက။ လူထုေဒၚအမာ၊ သိန္းေဖျမင့္၊ ပါရဂူ အတူဖတ္ခဲ့ၾက။ မိုးေ၀နဲ ့ရွဳမ၀က ကဗ်ာေတြ အတူဖတ္ခဲ့ၾက။

အဲသည္တုန္းက က်ေနာ့္ဆီမွာ ေမာင္ယဥ္မြန္၊ ေမာင္ေလးေအာင္ - လကြယ္ည(၁၉၆၂)စာအုပ္ရွိသည္။

ေနမ်ိဳးေဇာ္ဆီမွာလား၊ တင္ေအာင္သန္းဆီမွာလား၊ မမွတ္မိေတာ့၊ ေမာင္သင္းခိုင္(ပါ) ၁၀ ဦး- ေတာ္လွန္ကဗ်ာ (၁၉၆၉) စာအုပ္ရွိသည္။

အဲဒီကတည္းက က်ေနာ္ ေမာင္ေလးေအာင္ကဗ်ာေတြႀကိဳက္သည္။ နစ္ကဆင္ႏွင့္စစ္တုရင္ကစားျခင္း၊

ငွက္မ်ား၊ (ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္တမ္းခ်င္းလို ့ဆိုတဲ့)ဒီဇင္ဘာ ၂၀ (သို ့မဟုတ္) ရဲေဘာ္သို ့တမ္းခ်င္း။ အထူးသျဖင့္ ေမာင္ေလးေအာင္၏ “နီနီဦး” ရင္ခုန္သံကဗ်ာေတြကို က်ေနာ္စြဲမက္တြယ္တာခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ရွိေသးသည္။

ရွဳမ၀မွာေရးခဲ့တဲ့ ေမာင္ေလးေအာင္ကဗ်ာေတြ။

၁၉၇၃ မွာ က်ေနာ္တို ့ဆယ္တန္းေအာင္ၾကၿပီး၊ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္အသီးသီးကိုေရာက္လာၾက

သည္။ တင္ေအာင္သန္းက ေဆးတကၠသိုလ္အမွတ္မီေသာ္လည္း၊ မိဘ ONE F R C ျဖစ္ေနလို ့၊ သူ ပညာေရး တကၠသိုလ္မွာ အဂၤလိပ္စာေမဂ်ာယူသည္။ (ဘြဲ ့ရေတာ့ ဆရာလင္းေ၀ၿမိဳင္တို ့နဲ ့အတူ WORKING PEOPLE’S DAILY မွာ အယ္ဒီတာ၀င္လုပ္ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ထိုင္၀မ္ကိုထြက္သြားၿပီး၊ အေမရိကမွာအေျခခ်သည္။ က်ေနာ္ မစ္ရွီဂန္ကိုေရာက္လာေတာ့၊ တင္ေအာင္သန္းက တက္ဆက္မွာ ကြယ္လြန္ႏွင့္ရွာပါၿပီ)

သန္ ့စင္က ေဆးေက်ာင္းေရာက္သည္။ (ေနာက္ပိုင္းမွာ အဂၤလန္ထြက္သြားသည္။ ယခု လန္ဒန္မွာ

အထူးကုသမားေတာ္ႀကီးျဖစ္ေနတာၾကာၿပီလို ့သိရသည္) ေနမ်ိဳးေဇာ္ကေတာ့ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ပုသိမ္ေကာလိပ္ေရာက္သည္။ (၁၉၇၆ က်ေနာ္ ပုသိမ္ေကာလိပ္ မတ္လအေရးအခင္း၊ မိွဳင္းရာျပည့္အေရးအခင္းေတြနဲ ့ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့၊ သူ အျပင္မွာက်န္ရစ္ေနခဲ့သည္)

ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ္တို ့ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚေတြေလ့လာတည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ၾက

သလို၊ ကဗ်ာလက္ေသြးခြင့္ေတြလည္းရခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို ့၅- ည ေက်ာင္းသားေတြထဲက စိုးထိုက္(ေနာင္ မွာ- စိုးအိမ္ျဖစ္လာ) ကဗ်ာေရးသည္။ ၀င္းျမင့္(ေနာင္မွာ- ေျမႏုျဖစ္လာ)ကဗ်ာေရးသည္။ ထြန္းေ၀(ေနာင္မွာ-ေ မာင္စိုးသစ္၊ ယခု- စိုးေနလင္း)ကဗ်ာေရးသည္။

နရသိန္ထဲမွာ က်ေနာ္တို ့တစ္အုပ္စုလုံး လက္၀ဲစာေပေတြ အေလးအနက္ထားဖတ္ၾကသည္။ ေတာ္

လွန္ေရးကဗ်ာေတြ အင္တိုက္အားတိုက္ဖြဲ ့ၾကသည္။ ေန၀င္း- စန္းယု စစ္အစိုးရကိုတိုက္ဖို ့က်ေနာ္တို ့ႏိုင္ငံ

ေရးႏွင့္အႏုပညာကို ေရာစပ္ခဲ့ၾကသည္။

ဒီတုန္းက ဆရာထက္ျမက္တို ့၊ ႏိုင္၀င္းေဆြတို ့၊ ေက်ာ္ေဇာဦးတို ့၏ “မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း” (မိုးႀကိဳးမုန္တိုင္း

မဟုတ္ပါ)စာအုပ္ဂယက္က၊ က်ေနာ္တို ့နရသိန္ႀကိဳးတိုက္နံရံေတြကိုပါ လာေရာက္ရိုက္ခတ္သည္။ ႏိူင္၀င္းေဆြ ၏ “ေရဆန္လမ္း” ကိုလည္း က်ေနာ္တို ့ဖတ္ၿပီး ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကသည္။

က်ေနာ္တို ့သြားေနတာက “ျပည္သူ ့ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး”။ လက္၀ဲအလြန္အကၽြံျဖစ္မွဳေတြကို

က်ေနာ္တို ့ဆန္ ့က်င္ခဲ့ၾကသည္။ လက္၀ဲအေခ်ာင္သမား၀ါဒကို က်ေနာ္တို ့ေရွာင္ရွားခဲ့ၾကသသည္။ က်ေနာ္

တို ့က အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ။ ေမာင္ေလးေအာင္တို ့က အျပင္မွာ။

က်ေနာ္တို ့ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ထဲ မေရာက္ခင္ကတည္းကျဖစ္မည္။ မိုးေ၀မဂၢဇင္းက “ေအာင္ေမာ္၊

ညိဳသစ္၊ သန္းအုန္း” အယ္ဒီတာအဖြဲ ့သစ္၏လက္ထဲေရာက္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို ့အိမ္ေတြက ေထာင္၀င္စာလာလွ်င္၊ အခါအားေလွ်ာ္စြာ မိုးေ၀မဂၢဇင္းေတြ ပါပါလာတတ္သည္။ က်ေနာ္တို ့မိုးေ၀ထဲက ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ရသည္။ “တိုက္သုံးတိုက္ကစာ” ႀကိဳက္သည္။ ဒဂုန္တာရာ၏ “ပန္းႏုေရာင္ႏွစ္ကာလမ်ား” အခန္းဆက္ေဆာင္းပါး၊ လစဥ္ေစာင့္ဖတ္ရ။ က်ေနာ္က ေမာင္ေလးေအာင္ကဗ်ာေ တြပါလာရင္ ၾကည္ႏူးမဆုံး။ (ေနမ်ိဳးေဇာ္က အဲဒီမိုးေ၀မွာ ပန္းခ်ီေတြ၊ ကဗ်ာေတြေရးေနၿပီ) ထိုစဥ္က က်ေနာ္တို ့မွာ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓာတ္၊ ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္ျပည့္ျပည့္ႀကီးႏွင့္၊ မ ဆ လ စစ္ အစိုးရဆန္ ့က်င္ေရး၊ လက္၀ဲႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚက ထက္သန္စူးရွေနၿပီး၊ စာေပအႏုပညာဟာ ႏိုင္ငံေရးရဲ  ့ လက္ေအာက္ခံျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အယူအဆကို လက္ခံနားလည္ ကိုင္စြဲထားၾကသည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ (ထိုအယူ အဆကို ယခုအထိလည္း က်ေနာ္ မေျပာင္းမလဲ ခံယူထားဆဲျဖစ္ပါသည္)

ေမာင္ေလးေအာင္ကဗ်ာေတြ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီး အစားႀကီး မဖတ္ခဲ့ရပါဘဲႏွင့္၊ ေမာင္ေလးေအာင္

ၾသဇာက က်ေနာ့္အေပၚ လြမ္းမိုးအရိပ္ထိုးခဲ့သည္။ က်ေနာ္ ေမာင္ေလးေအာင္ခေရဇီ။

အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ လေရာင္ကိုတမ္းတသလို၊ က်ေနာ္ ေမာင္ေလးေအာင္ကဗ်ာေတြကိုလည္း

တမ္းတတတ္လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က “က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး” ဆိုသည့္ ကဗ်ာရွည္ႀကီးကို

ေရးေနခဲ့သည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္က ဆန္ ့က်င္ဘက္တို ့၏ေပါင္းစည္းမွဳကို ယုံၾကည္ႏွစ္သက္ လက္ခံသူျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္

ေခ်ေဂြဗားရားကို က်ေနာ္ေလးစားသလို၊ မဟတၱမဂႏၵီကိုလည္း က်ေနာ္ၾကည္ညိဳပါသည္။ ဒဂုန္တာရာ၏

“ေပ်ာ့ေပ်ာင္းျခင္းသည္ သန္စြမ္းျခင္းျဖစ္သည္”ဆိုေသာအယူအဆကို က်ေနာ္ႀကိဳက္သည္။

က်ေနာ္ ေမာင္ေလးေအာင္ကိုအသည္းစြဲတာလည္း၊ ထိုကဲ့သို ့ဆန္ ့က်င္ဘက္တို ့၏ေပါင္းစည္း

မွဳသီ၀ရီေၾကာင့္ပဲျဖစ္မည္။ ေမာင္ေလးေအာင္ကဗ်ာေတြမွာ ဗီယက္နမ္စစ္ဆန္ ့က်င္ေရး၊ လူတန္းစားအေရး

ကဗ်ာေတြ ေရးတာဖြဲ ့တာမ်ားသည္။ သို ့ေသာ္ သူ ့ရဲ  ့ကဗ်ာေတြက လွပညႊတ္ေပ်ာင္းေနတတ္သည္။ ခိုင္

မာထက္ျမက္ေသာအဘိဓမၼာကို လွပညက္ေညာေသာအႏုပညာအစြမ္းႏွင့္ ဖြဲ ့စည္းထုံမႊမ္းထားျခင္း။ ေမာင္

ေလးေအာင္သည္ အေမရိကန္သမၼတနစ္ကဆင္ႏွင့္ စစ္တုရင္ထိုးေနရင္းက၊ သူ ့ခ်စ္သူ “နီနီဦး” ကိုလည္း

လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနတတ္သူ မဟုတ္လား။

ေႀသာ္ … က်ေနာ္သည္ နရသိန္အက်ဥ္းေထာင္ထဲက၊ လမင္းကိုမွ်ားခဲ့ရေသာ၊ ေမာင္ေလးေအာင္ညည

မ်ားႏွင့္၊ မ ဆ လ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ျဖဳတ္ခ်ေရး၊ ေန၀င္း- စန္းယု စစ္အစိုးရဆန္ ့က်င္ေရး ေက်ာင္းသား

တိုက္ပြဲေတြကို ျပန္လည္လြမ္းေနမိတာပါလား။

တစ္ည။ ခက္ထန္ေသာ အေနာက္ေတာင္မုတ္သုံေလဦး ေသြးတိုးစမ္းလာသည့္အခိုက္၀ယ္၊ အက်ဥ္း

ေထာင္ ႀကိဳးတိုက္ထဲက၊ ေရးလက္စ “က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး” ကဗ်ာရွည္ႀကီးလည္း တုန္ ့ခနဲ ရပ္တန္ ့သြား။

ေထာင္နံရံအုတ္ရိုးေတြေပၚက နာရီေမာင္းေခါက္သံေတြလည္း မၾကားမိေတာ့။ မိမိကိုယ္မိမိလည္း ရွာေဖြလို ့

မရေတာ့။

လက္ထဲမွာ ေထာင္၀င္စာကသြင္းလာတဲ့ မိုးေ၀မဂၢဇင္းအသစ္တစ္အုပ္။ ပထမဆုံးစာမ်က္ႏွာမွာ၊

ေမာင္ေလးေအာင္၏ “အခ်စ္ျဖင့္စီးဆင္းေနေသာႏွလုံးအိမ္” ကဗ်ာ။

“မည္သို ့ပင္ျဖစ္ေစ

ခ်စ္ေနေသးသည္

…………………….

မည္သို ့ပင္ျဖစ္ေစ

ခ်စ္ေနေသးသည္

……………………..

မည္သို ့ပင္ျဖစ္ေစ

ခ်စ္ေနေသးသည္

ေၾကြးေႀကာ္စူးရဲ၊ အားမာန္ခဲတဲ့

တိုက္ပြဲထဲက ျပည္သူေလ”

အို … ေမာင္ေလးေအာင္၏ ေနာက္ဆုံးကဗ်ာ လို ့ဆိုထားပါလား။ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေလးေအာင္၊

၁၉၇၇- ေမလ(၁၉)ရက္ေန ့က၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီဆိုပါလား။

မည္သို ့ပင္ျဖစ္ေစ

ခ်စ္ေနေသးသည္

ေမာင္ေလးေအာင္ မဟာႏွင္းဆီနီနီ။

ထိုညက လမသာခဲ့ပါ။ နာရီေတြ အရည္ေပ်ာ္က်။ ေလညင္းပတတ္ရပ္။ အလြမ္းဇာတ္က ႀကိဳးတိုက္

အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ တစ္ခန္းမရပ္။ လက္ထဲက မိုးေ၀မဂၢဇင္းကို က်ေနာ္ အသိမဲ့ ဟိုလွန္သည္လွန္လုပ္ရင္း၊ တစ္ေနရာမွာ ရဲေဘာ္ရင္းတစ္ေယာက္ကေရးထားတဲ့ အမွတ္တရေဆာင္းပါးထဲမွာ၊ ေမာင္ေလးေအာင္ လက္ေရးႏွင့္ သူမကြယ္လြန္ခင္ေရးခဲ့ေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုေတြ ့လိုက္ရျပန္၏။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က- “ ခ်စ္သူတို ့၏အလွဆုံးေခတ္ဦးသို ့” တဲ့။

“အခ်စ္ေၾကာင့္

တို ့ေၾကာင့္

စိုးေႏွာင့္ဗ်ာမူး၊ ထိုရက္ဦးေတြ

မူးယစ္ေ၀ရပါလားကြယ္” တဲ့။

“အခ်စ္ေရ

ေျမနဲ ့ေကာင္းကင္၊ ျမင္ေနသမွ်

အလွေခတ္ဦး

ဖူးသစ္လာမွာပါပဲကြယ္၊ ယုံပါ” တဲ့။

ေမာင္ေလးေအာင္(၁၉၃၈- ၇၇) သူသည္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ပင္၊ သူ ့ခ်စ္သူ “နီနီဦး” ကိုတမ္းတရင္း

ကြယ္လြန္ခဲ့ရွာေပလိမ့္မည္။ က်ေနာ္တို ့၏ က်န္စာသင့္ေသာ နရသိန္ညအေမွာင္ေတြပါလား။

၁၉၇၈- ဇူလိုင္လ(၃)ရက္။ ေဖာ္ေ၀း(၁၉၄၄- ၇၈) ကြယ္လြန္သြားခဲ့ျပန္သည္။ အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးေပၚ

ရြာခ်ေနတဲ့ ေၾကကြဲျခင္းမိုးျပင္းေတြက မတိတ္ၾကေတာ့ဘူးလား။

၁၉၇၈- ေအာက္တိုဘာလ(၂၃)ရက္။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္(၁၉၂၀- ၇၈) ကြယ္လြန္သြားခဲ့ျပန္ပါ

သည္။ က်ေနာ္သည္ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ၿပီဟု ခံစားကြဲေၾကေနခဲ့ရေပေတာ့သည္။

“ငါဟာ

လမင္းကို မျမင္ရတာ

အႏွစ္သုံးဆယ္ ၾကာၿပီ”

ဒီလိုႏွင့္ပဲ၊ သူတို ့ကို လြမ္းတဲ့၊ တမ္းတတဲ့စိတ္ေတြနဲ ့၊ ၁၉၇၈- ေအာက္တိုဘာ(၂၆)မွာ က်ေနာ္ ပုသိမ္

အက်ဥ္းေထာင္က လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါသည္။

ေနာက္တစ္ေန ့(၂၇- ၁၀- ၇၈)မွာေတာ့၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ ၊့ ႀကံေတာသုသန္က ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ  ့

စ်ာပနမွာ၊ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ျပန္ရွာေတြ ့ခဲ့ၿပီလားဟု၊ ေဆြးေဆြးမွဳန္မွဳန္ ေတြးေတာယုံၾကည္ခ်င္ေနခဲ့မိေလ

သည္။     ။

(ေမာင္ေလးေအာင္ကြယ္လြန္ျခင္း  ၃၈ ႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရ)

ေ အ ာ င္ ေ ၀ း 

ဇြန္ ၁၄- ၂၉၁၅။