အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသးသူမ်ား သမဂၢ

လူမေရာက္ေပမဲ့
စိတ္ကေတာ့ေရာက္တာပဲ။
လူမေရာက္ေပမဲ့
ကဗ်ာကေတာ့ေရာက္တာပဲ။
ေန႔မေရာက္လည္း
ညေတာ့ေရာက္တာပဲ။
လူမစြမ္းေပမဲ့
ကဗ်ာကစြမ္းတယ္။
လူကမျပန္ႏိုင္ေသးေပတဲ့
ကဗ်ာက ခဏခဏအိမ္ျပန္တယ္။
ငါ့သူငယ္ခ်င္းႀကီး ေမာင္ေဒါင္း
သူက တြံေတးသိန္းတန္ႀကိဳက္ေတာ့
“ျပန္လမ္းမၾကံဳတဲ့ ယမုန္နာဦး၀ယ္” တဲ့
တြံေတးသီခ်င္းအၿမဲဆိုတယ္။

ဖြဟဲ့
လြဲပါေစ၊ ဖယ္ပါေစ။
ငါ့က်ေတာ့ မြန္႐ိုးႀကိဳက္တယ္
မြန္႐ုိးရဲ႕ရုပ္ရွင္
River Of No Return ႀကိဳက္တယ္။

ဖြဟဲ့
လြဲပါေစ၊ ဖယ္ပါေစ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
မာပါေစ၊ သာပါေစ။
လမ္းတေလွ်ာက္
လေရာင္လင္းပါေစ
ႏွင္းဆီသင္းပါေစ။
တံတားေအာက္
ေတးအၿမဲစီးေစ။
ေက်ာင္းသားေတြလည္း
သမဂၢ။
အလုပ္သမားေတြလည္း
သမဂၢ။
လယ္သမားေတြလည္း
သမဂၢ။
ကဗ်ာဆရာေတြလည္း
သမဂၢ။
စာနယ္ဇင္းသမားေတြလည္း
သမဂၢ။
အိမ္ျပန္ခ်င္သူေတြလည္း
သမဂၢဖြဲ ရမယ္။
တိမ္ယံထက္မွာ
အိမ္ျပန္ငွက္ရွာရ။
ယုဇနပင္မွာ
ဖဲႀကိဳး၀ါရွာရ။
မိတ္ေဆြထဲမွာ
ဘ၀။
ရန္သူၾကားမွာ
ဘ၀။
ဘ၀က
အသိကိုျပ႒ာန္းတယ္။
ငါ့ဘ၀က
ငါ့ကိုသင္ၾကားတယ္။
“အရာရာဟာ
ႏိုင္ငံေရးရဲ႕လက္ေအာက္ခံ” တဲ့။
ကဗ်ာလည္း
ႏိုင္ငံေရးရဲ႕လက္ေအာက္ခံ။
ငါလည္း
ႏိုင္ငံေရးရဲ႕လက္ေအာက္ခံ။
အိမ္ျပန္ခ်င္တာလည္း
ႏိုင္ငံေရးရဲ႕လက္ေအာက္ခံ။
အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသးတာလည္း
ႏိုင္ငံေရးရဲ႕လက္ေအာက္ခံ။
ႏိုင္ငံေရးအထက္မွာ
ဘာမွမရွိ။
ႏိုင္ငံေရးတဖက္မွာေတာ့
စိမ္းစိုတဲ့လမ္းကေလးရွိေလရဲ႕။ ။

ေအာင္ေ၀း
မတ္လ ၂၀၊ ၂၀၁၂