ႏို င္ ငံ ေ ရ း အ က် ဥ္ း သ ာ း ေ ဟ ာ င္ း ၊ ျပ ည္ ေ ျပ း က ဗ် ာ ဆ ရ ာ ၊ အ ေ ၀ း ေ ရ ာ က္ မ င္ း ဦ း ေ အ ာ င္ ေ ၀ း

EXILE PROSE # 3 B

အ ပို င္ း – ၃ ခ ( နိ ဂံု း )

“ေနာက္ဆုတ္ရန္ ခ်န္ထားတဲ့တံတားကို မီးရွဳိ ့ပစ္ရဲသူသာ ေဗာ္ရွီဗစ္ ပီသသူျဖစ္တယ္” (မာယာေကာ့ဖ္စကီး)

            လြမ္းေတာ္မူလို ့စာကိုစီ။

            ရန္ကုန္က ညီငယ္ရဲေဘာ္ကဗ်ာဆရာေတြကိုေတာ့ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ ့မွာခ်င္သည္။

            ဘယ္သူလက္နက္ခ်ခ်၊ ကဗ်ာ မခ်နဲ ့။

            ဘယ္သူ သစၥာေဖာက္ေဖာက္၊ ကဗ်ာ မေဖာက္နဲ ့။

            ဘယ္သူ ၀ိညာဥ္ပ်က္ပ်က္၊ ကဗ်ာ မပ်က္နဲ ့။

            ညီေလးတို ့ေရ…၊ က်န္းမာေအာင္ေန။ က်န္းမာမွ တိုက္ခိုက္ႏိုင္မယ္။

            က်ေနာ္က ဒါပဲတတ္ႏိုင္သည္။ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့သူဆိုေတာ့၊ ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ၊ အရန္ခုံေပၚထိုင္ေနတဲ့သူလိုပါပဲ။ ( မန္ယူမွာလို FERGI TIME က်မွ ၀င္ရရင္လည္း ၀င္ရမယ့့္သူ) က်ေနာ္ နားလည္ပါသည္။ လြမ္းၿမိဳင္ေက်းရဲ ့ဟို ့အေ၀းမွာ က်ေနာ္(တို ့) ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္ သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကတာ ၾကာပါၿပီ။ အေ၀းေရာက္တယ္ဆိုတာ၊ တကယ္က ေဘးေရာက္သြားတာပါပဲ။

            က်ေနာ္ ထြက္ေတာ္မူ နန္းကခြာၿပီး၊ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ ဆ၀ါဒီခပ္ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း၊ ႏိုင္ငံေရးစစ္တမ္းတစ္ေစာင္ေရးခဲ့သည္။

စာတမ္းနာမည္က “ေအာင္ေ၀းစစ္တမ္း” ။ “တစ္ႏွစ္အတြင္း အႏိုင္တိုက္ေရး၊ အာဏာသိမ္းပိုက္ေရး” ဟု ေခါင္းစဥ္ငယ္ေပးထားသည္။ ဒီစစ္တမ္းမွာ က်ေနာ္က ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးအဆက္ “သား သုံးသား” ေပါင္းစည္းေရးကို ေတာင္းဆိုထားသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာၿပီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္- န အ ဖ- တိုင္းရင္းသားမ်ား သုံးပြင့္ဆိုင္ေတြ ့ဆုံေဆြးေႏြးအေျဖရွာေရးကို ေမွ်ာ္မွန္းထားသည္။ က်ေနာ္၏ ေရႊ၀ါေရာင္မုန္တိုင္းအလြန္ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ကူးယဥ္မွဳတစ္ခု။ ဟုတ္သည္။ က်ေနာ္စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ေတြးဆသလို ဘာတစ္ခုမွလည္း ျဖစ္မလာခဲ့။

            ဒီစစ္တမ္းကို ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြက စိတ္ရွည္လက္ရွည္စာရိုက္ေပးၿပီး၊ သူ ့ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ေပးခဲ့တာျဖစ္သည္။ နယ္စည္း မျခား ဘေလာ့ဂါမ်ားအဖြဲ ့က အဂၤလိပ္ဘာသာသို ့ျပန္ဆိုေပးခဲ့သည္း သူတို ့ကိုေက်းဇူးတင္ရသည္။ အဲဒီကစ၊ ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြဘေလာ့ဂ္ကေန စၿပီး၊ က်ေနာ္လည္း ဘေလာ့ဂါ ကဗ်ာဆရာျဖစ္သြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ ယခု က်ေနာ္အြန္လိုင္းေပၚမွာ။ ေဖ့စဘုတ္ မုန္တိုင္းထဲမွာ။

            အေမရိကေရာက္ေရာက္ခ်င္း၊ ဆန္ဖရန္စစၥကိုအေျခစိုက္ “မိုးမခမီဒီယာ” က အယ္ဒီတာမင္း ဆရာေမာင္ရစ္က WINDOWS VISTA- COMPAQ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံး အျမန္၀ယ္ၿပီး၊ က်ေနာ့္ထံပို ့ေပးခဲ့သည္။ သူက ကုန္ၾကမ္းေပးလိုက္ျခင္း။ သူ ့ဆီကိုက်ေနာ္က ကုန္ေခ်ာအျဖစ္ စာမူ ေတြ တြင္တြင္ေရးၿပီး ျပန္သြင္းရသည္။ သူ ့ကြန္ပ်ဴတာဖိုးေက်ေအာင္၊ က်ေနာ္က ကဗ်ာနဲ ့တစ္မ်ိဳး၊ ေဆာင္းပါးနဲ ့တစ္ဖုံ သူ ့အေၾကြးကုန္ေအာင္ဆပ္ေနရ တာေပါ ့ဗ်ာ။

            မိုးမခအယ္ဒီတာအဖြဲ ့ထဲမွာ ကိုဇာနည္(ဇာနည္၀င္း)ဆိုတာရွိတယ္။ (အခု သူ ရန္ကုန္ခဏျပန္ေရာက္ေန) သူက က်ေနာ့္အတြက္သီးသန္ ့ “ေအာင္ေ၀း” ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ တည္ေထာင္ေပးခဲ့သည္။ http://aungway.blogspot.com/  ၿပီးေတာ့ သူကထပ္ၿပီး ေအာင္ေ၀းကို မုခစာအုပ္လုပ္ေပး ခဲ့သည္။ www.facebook.com/aung.way.1/

            အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေ၀းေရာက္မင္းဦးေအာင္ေ၀းလည္း ကိုယ္ပိုင္လက္ပေတာ့နဲ ့၊ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္နဲ ့၊ ကိုယ္ပိုင္ေဖ့စဘုတ္နဲ ့။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀ကေတာ့ ကိုယ္မပိုင္ဘူးဗ်။ အိုဘားမားပိုင္တာ။ ဒီမွာ ကိုယ္က သူ ့မ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး၊ သူ ့အစိုးရကို အခြန္ေပးေနရတာ။ ကိုယ္က ေကာင္းမြန္ေသာ အခြန္ထမ္းေဆာင္သူျဖစ္တဲ့အတြက္၊ အိုဘားမားအစိုးရက ကိုယ့္ကို ေကာင္းေကာင္း ျပန္ေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့သေဘာေတာ့ရွိပါတယ္။

            မစ္ရွီဂန္မဲဇာမွာေတာ့ က်န္တာေတြ ဘာမွမဟုတ္ပါ။ ကဗ်ာမေသေအာင္ လွဳပ္ရွားရုန္းကန္ေနရတာပဲ ေျပာစရာရွိပါသည္။ ကဗ်ာကေတာ့ ေသလို ့မျဖစ္။ ကဗ်ာေသရင္ က်ေနာ္ပါေသသြားလိမ့္မည္။

            တစ္ခါတစ္ခါ၊ အဲဒီလို မေသမရွင္ကဗ်ာေကာင္က ေရးလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့၊ ျပည္တြင္းက အထူးသျဖင့္ စာနယ္ဇင္းသမားဆိုတဲ့ ေနာက္ေပါက္မ်ိဳးဆက္ကေလးေတြက ဆြမ္းႀကီး၀ိုင္းေလာင္းတာခံရသည္။ သူတို ့ရစရာမရွိေအာင္ေရးတာကိုလည္းခံရသည္။ ၀ဋ္ပဲ။” မိုးသီးဇြန္”ကဗ်ာတုန္းက အဲဒီမွင္စာေလးေတြ ၀ိုင္းသမလိုက္ၾက၊ ၀ိုင္းဆဲလိုက္ၾကတဲ့ ၾသဘာသံက၊ ကိုယ္မွီတင္းေနထိုင္ေနရတဲ့ LAKE MICHIGAN ဆိုတဲ့ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ပင္လယ္တမွ်က်ယ္တဲ့ မဟာနႏၵာကန္ႀကီးေတာင္ လိွဳင္းေဘာင္ဘင္ရိုက္ခတ္သြားပါရဲ ့ဗ်ာ။ ဖ်ား၊ ဖ်ား။ ရန္ကုန္ေတာင္ မျပန္ရဲေတာ့ဘူး။

            အဲဒီ ကဗ်ာမေသမရွင္ေကာင္ကလည္း အမွတ္သညာကို မရွိပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ “စန္းစန္းတင့္” ကဗ်ာေရးျပန္ေရာ။ ေဟာ…ခံရျပန္ေရာ။ ဒီတစ္ခါခံရတာကေတာ့ အမ်ိဳးအရင္းႀကီးေတြကပါ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ႏွဳတ္”လွံ” ထိုးေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ့္ လစ္ထေရးခ်ား ႏွမအရင္းေခါက္ေခါက္ အယ္ဒီတာဆရာမႀကီး ေဒၚသင္းသင္းသာကမ်ားဆိုရင္( နားနဲ ့မနာ၊ ဖ၀ါးနဲ ့နာပါ ပိတ္သတ္ႀကီး)

            “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္ထားတဲ့၊ အေမရိကန္ေရာက္ ကြန္ျမဴနစ္ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေ၀းရဲ ့ေဖာက္ျပန္တဲ့ကဗ်ာ…” ပါ တဲ့။ ေသေရာ။ ေအာင္ေ၀းေတာ့ ေခြးျဖစ္တာပဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထိ ဓားၾကည့္ ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ႏွမေတာ္က က်ေနာ့္ကို ကြန္ျမဴနစ္တဲ့။

            ငါ ့ႏွမရယ္၊ သက္သက္ညွာညွာေလးေတာ့ေျပာပါကြယ္။ ဒီမွာ ကိုယ္ေနရတာက ကြန္ျမဴနစ္တေစၦအလြန္ေၾကာက္တဲ့အရပ္မွာ ေနေနရတာ။ တို ့ကြန္ျမဴနစ္ေတြရဲ ့ဗမာျပည္ျပည္သူ ့ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲကလည္း၊ “၀” (နဲ ့”ကိုးကန္ ့”) တိုင္းရင္းသားေတြ ဖ်က္ဆီးပစ္လို ့ ပ်က္စီးခဲ့ရပါၿပီ။ အစ္ကိုတို ့လည္း ဗဟုရာဇ္ေခတ္ထဲမွာ၊ ဗဟု၀ါဒျမစ္ႀကီးထဲမွာ ျမဳပ္ခ်ီေပၚခ်ီ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ ့ဒီမိုကရက္တစ္ျဖစ္ေအာင္ မနည္းလုပ္ ယူေနၾကရတာပါကြာ။

            ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္။ ရိုးသားစြာ၀န္ခံပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒီမိုကေရစီေလခ်ဥ္တက္တဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္ေခတ္ထဲမွာ၊ ဒီမိုကေရစီ လိုလားသူျဖစ္ေနပါၿပီ။ ခက္တာက၊ ခက္တာက ဒီမိုးက ေရမစီးတာပါပဲ။

+ + + + + +

            ဒီမိုးက ေရမစီးေတာ့၊ မ်က္ေမွာက္ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ ၀င္၀င္လာပါသည္။ အပမွီတာလား။ အမွန္အတိုင္းေျပာတာပါ။ ဒီမိုးက ေရမစီးလို ့၊ ဟိုမိုးကိုျပန္ၿပီး ေရစီးရေအာင္ကလည္း၊ က်ေနာ္တို ့မဟာအနီေရာင္ေခတ္ႀကီးက ေနာက္မွာက်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ျပန္လမ္းမႀကံဳတဲ့ ယမုန္နာဦး၀ယ္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ RIVER OF NORETURN ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

            ခက္တာက၊ ခ်ည္တိုင္ေဟာင္းကို ျပန္ျပန္လြမ္းတဲ့ အစြဲအလမ္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေန ့ဒီမိုကေရစီေတာင္းဆိုတဲ့ေခတ္ႀကီးက အီလည္လည္ ႀကီးျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ၊ ဟိုတုန္းက ရဲရဲေတာက္ ခၽြန္ခၽြန္ေမာင္းေမာင္း တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ဘ၀ေဟာင္းကို ျခေသၤ့လည္ျပန္ တစ္ဖန္တမ္းတ လြမ္းဆြတ္မိတာပါပဲ။ တရားပါတယ္ေနာ္။

            ဆရာဒဂုန္တာရာေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ “ဒုတိယခ်စ္သူႏွင့္ကြဲမွ၊ ပထမခ်စ္သူေခတ္ကိုတမ္းတျခင္း” ဆိုတာ အဲဒါကိုမ်ားေျပာတာပဲလား။

            မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူးေလ။ ျမစ္တစ္ျမစ္တည္းမွာ ေရႏွစ္ခါခ်ိဳးလို ့က ရတာမွ မဟုတ္တာပဲေလ။ ထားရစ္ေတာ့။ လြမ္းရစ္ေတာ့ သက္လွယ္ ရယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို အနီေရာင္ရက္စြဲရဲရဲေတြ၊ ပန္းႏုေရာင္ႏွစ္ကာလပ်စ္ခၽြဲခၽြဲေတြကို ထားရစ္ခဲ့ရတာလည္း ၾကာပါၿပီေကာ။

            ဟိုတုန္းကေတာ့ ဘ၀ဟာ-

            “ပဲဟင္း အ၀ါ

            စာအုပ္ပံု အနီ”

            အဲဒီလို အ၀ါေရာင္ေခတ္၊ အနီေရာင္ေခတ္ေတြနဲ ့၊ ရီေ၀ယစ္သန္း၊ လြမ္းမိုးေစြခဲ့ပါသည္။ ပထမအႀကိမ္ ေထာင္က်တုန္းက အေမ့ရဲ ့ (၂၂)ႏွစ္သားကေလး။ မာယာေကာ့ဖ္စကီးရဲ ့လူေခ်ာလူလွ(၂၂)ႏွစ္သားေလး။ ဒုတိယနဲ ့တတိယအႀကိမ္ေတြ ေထာင္က်ေတာ့၊ ဘ၀မွာ ယာမာဂူခ်ီက တစ္ခန္းမရပ္တဲ့ အလြမ္းဇာတ္ထဲ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၿပီေလ။

            “အာဒမ္က ဧ၀ကို

            ခ်စ္တယ္လို ့ေျပာတယ္။

            ဧ၀က အာဒမ္ကို

            ခ်စ္တယ္၊ ခ်စ္တယ္လို ့ေျပာတယ္။

            ဒီလိုနဲ ့အာဒမ္လည္း

            တစ္သက္တစ္ကၽြန္း က်ပါေရာ

            ႏွစ္သက္ရွိရင္ ႏွစ္ကၽြန္းေပါ ့”

            ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ကဗ်ာထဲကလိုပဲေပါ ့။ က်ေနာ္လည္း တစ္သက္ကၽြန္းက်သြားခဲ့ပါသည္။

အျပာေရာင္ျမစ္မဟာထဲကို က်ေနာ္ လွလွပပႀကီးကို လိမ့္က်သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္။

            “ပဲဟင္း အ၀ါ

            စာအုပ္ပုံ အနီ

            ယာမာဂူခ်ီ အျပာ”

            အခု က်ေနာ္ အျပာေရာင္ေဗာ္ရွီဗစ္။ ပဲဟင္းလည္း မ၀ါေတာ့။ စာအုပ္ပုံလည္း မနီေတာ့။ က်ေနာ္ အျပာေရာင္ျဖစ္ၿပီ။ က်ေနာ့္ႏွမ သင္းသင္းသာေျပာခဲ့တဲ့ “အေမရိကန္ေရာက္ ကြန္ျမဴနစ္ကဗ်ာဆရာ” ဆိုတာ က်ေနာ္မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါက ေအာင္ေ၀းအတု။ အခု ေအာင္ေ၀း အစစ္က၊ တရုတ္ျပည္ေရာက္ေနတဲ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ( ဗ က ပ ) ကို၊ လူ ့ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီလို ျပည္တြင္းမွာ တရား၀င္ ျပန္လည္အေျခခ်ဖို ့ေတာင္းဆိုေနသူေတြထဲမွာ အစ္ကို မပါပါဘူး သင္းသင္းသာ။

            က်ေနာ္က က်ီးကန္းေတြ လန္ ့ထပ်ံသြားတဲ့ ဂ်ံဳခင္းထဲက ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးရဲ ့အ၀ါေရာင္ေတြကို စြဲလမ္းခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က တဟီတီဆို တဲ့ ကၽြန္းကေလးေပၚက ေဂၚဂင္အနီ ကိုလည္းစြဲလမ္းခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က ပါဘလိုပီကာဆိုရဲ ့အျပာေရာင္ေခတ္ထဲက ဂစ္တာတီးေနတဲ့အဘိုးအို ကိုလည္း စြဲလမ္းခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ အစြဲအလမ္းႀကီးသူပါလား။ သို ့ေသာ္…။ စြဲလမ္းခဲ့သမွ်ဟာ၊ အသည္းကၽြမ္းခဲ့ရပါၿပီ။

            ၁၉၈၈ မွာ မုန္တိုင္းတင္ရတားက သံလမ္းခ်ိန္းသြားခဲ့ၿပီ။

            ၁၉၈၉- ဆိုဗီယက္ယူနီယံၿပိဳကြဲ၊ ဘာလင္တံတိုင္းၿဖိဳလွဲ။

            ဗဟုရာဇ္ျမစ္ႀကီး လူေသအေလာင္းႏွင့္ ရာဇပလႅင္ေတြေပၚ ျဖတ္စီးသြားသည္။

            အႏွစ္ႏွစ္အလလ ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ မတ္၀ါဒလည္း၊ ဂႏၳ၀င္ျဖစ္ၿပီး ျပတိုက္ထဲေရာက္သြား။

            ဘ၀က အျခားနားႀကီး ျခားနားခဲ့ၿပီေကာကြယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ငါ ့ႏွမေလး။ အစ္ကိုတို ့က ကြန္ျမဴနစ္တစ္ပိုင္းျဖစ္ခဲ့ဖူးေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒအေၾကာင္းသိတယ္။ ညဲတို ့ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ ့အားနည္းခ်က္(လို ့ေျပာႏိုင္တဲ့)တစ္ခုက၊ ငါတို ့အစ္မေတာ္က၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ၊ မတ္၀ါဒအေၾကာင္း မေလ့လာခဲ့တဲ့အခ်က္ပဲ။ စိတ္မဆိုးနဲ ့။

            ၁၉၆၂ လြန္၊ ေခတ္အဆက္ဆက္၊ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ကို၊ အသက္စြန္ ့ၿပီး ရဲရဲတိုက္ခဲ့တဲ့သူေတြဟာ၊ လက္ယာဘက္က မလာဘူး။ လက္၀ဲဘက္က လာတဲ့သူေတြအမ်ားစုပဲ။ ေတာ္လွန္တိုးတက္တဲ့ အေတြးအေခၚဆိုတာ လက္၀ဲနဲ ့လက္၀ဲႏြယ္ဖြားေတြဆီမွာပဲရွိတယ္။ စစ္အာဏာရွင္

စနစ္ကို အၿပီးတိုင္ေျမျမွဳပ္ပစ္ခ်င္တဲ့ ေသရဲ၊ တိုက္ရဲ၊ အႏိုင္ယူရဲတဲ့စိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့သူရဲေကာင္းေတြဟာ ဘယ္သူေတြလဲ။ အနီလား၊ အျပာလား။ ဒါေတြကိုေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း သိထားသင့္တာေပါ ့။

            က်ေနာ္တို ့ဟာ(အမ်ားအေခၚ) လက္၀ဲသမားအေဟာင္းေတြပါ။ က်ေနာ္တို ့ဟာ ဗ က ပ အေဟာင္းေတြပါ။ ဒါေပမဲ့။ အဲဒီအထဲမွာ ဘီစီပီကို ျပည္တြင္းေခၚသြင္းခ်င္တဲ့ သူေတြထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္မပါပါ။ က်ေနာ့္တစ္ဦးတည္းခံစားခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ္တို ့ေခတ္က က်ဆုံးက်န္ရစ္ ခဲ့ၿပီေလ။ က်ေနာ္တို ့ျမစ္က ေသဆုံးေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၿပီေလ။ မိခင္ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႀကီးရဲ ့ေတာက္ပခဲ့တဲ့သမိုင္းေတြကို၊ ေတာက္ပခဲ့တဲ့အတိုင္း သမိုင္းမွာ တင္က်န္ရစ္ပါေစေတာ့။

+ + + + + +

            မစ္ရွီဂန္မဲဇာ၏ မွဳန္ျပာေ၀ရီေသာ တစ္ခုေသာညေနဆည္းဆာသီသီ၀ယ္၊ ကေနဒါငန္းရိုင္းတစ္အုပ္ ေလာကကိုႏွဳတ္ဆက္ၿပီး အိပ္တန္း ပ်ံသြားၾကေလသည္။

            “ညိဳ ့ဆိုင္း၊ နက္ရွဳိင္း၊ ေတာတန္းကျဖင့္ လွေပသား။

            ဒါမဲ့၊ ငါ ့မွာ တည္ရမယ့္ ကတိေတြနဲ ့ပါလား။

            မအိပ္ခင္သြားရမယ့္ ခရီးမိုင္ေတြနဲ ့ပါလား။

            ေၾသာ္… မအိပ္ခင္သြားရဦးမယ့္ ခရီးေတြ၊ မိုင္ေတြနဲ ့ပါလား”

            ေရာဘတ္ ဖေရာ့စ္တ္ ၏ ကဗ်ာထဲကလို၊ က်ေနာ္ ဘ၀ကို ေရွ ့ဆက္ ခရီးႏွင္ရပါဦးမည္။ လြမ္းစြာေသာ ခရမ္းျပာေမာ ျမင္းရိုင္းကို ေရွ ့ဆက္ စိုင္းႏွင္ရပါဦးမည္။ မေသမခ်င္းေပါ ့။ ႏွလုံးအခုန္ ရပ္တဲ့အထိေပါ ့။ ခရီးတြင္ေအာင္ေတာ့ ျမင္းကုန္ႏွီးေပၚက ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတစ္ခုကိုေတာ့ က်ေနာ္ ခ်န္ထား ခဲ့ရေတာ့မည္။

            ေၾသာ္…။ ခ်စ္သူနဲ ့ခြဲရတဲ့အခါလည္း၊ အသည္းႏွလုံးက တစ္၀က္ပဲ ေၾကကြဲႏိုင္ခဲ့တယ္ေလ။

            အခ်စ္ေရ…

            ရာဇ၀င္ထဲမွာ “မတ္” ကို ထားရစ္ခဲ့။      ။

( ၿပီးပါၿပီ )

ေ အ ာ င္ ေ ၀ း

ႏို၀င္ဘာ ၂- ၂၀၁၃။

Read More

ႏို င္ ငံ ေ ရ း အ က် ဥ္ း သ ာ း ေ ဟ ာ င္ း ၊ ျပ ည္ ေ ျပ း က ဗ် ာ ဆ ရ ာ ၊ အ ေ ၀ း ေ ရ ာ က္ မ င္ း ဦ း ေ အ ာ င္ ေ ၀ း

EXILE PROSE # 3 A – Aung Way

?

အ ပို င္ း ( ၃ ) က

“တိုင္းျပည္ကရိုင္းေတာ့။ ပိေတာက္ေတာင္ မုန္တိုင္းနဲ ့မွ ပြင့္ရတယ္”

            ဒီစကားေလး၊ မင္းကိုႏိုင္ႏွင့္ ကိုကိုႀကီးတို ့အေမရိကကိုေရာက္ေနတုန္း။ လူခ်င္းေတြ ့စဥ္က က်ေနာ္ေျပာျပခဲ့သည္။

            “ဒီမိုကေရစီရရင္ေတာ့၊ က်မတို ့လည္း ရွပ္ေျပးငွားစီးခြင့္ရမွာပါ” တဲ့။ ၂၀၁၂၊ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္စည္းရုံးေရးကာလ၊ ၿမိတ္ကၽြန္းစု ခရီးစဥ္မွာ က်ေနာ္တို ့အစ္မေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာခဲ့တာျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ေၾကကြဲရပါသည္။ မေန ့တစ္ေန ့က “မုခစာအုပ္” ေပၚမွာ အလြမ္းဆုံး

စကားအျဖစ္ က်ေနာ္ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ လြမ္းၿမိဳင္ေက်းရဲ ့ဟို ့အေ၀းမွာ က်ေနာ္နာက်င္ၿပိဳလဲသြားပါသည္။ ငိုလည္းငိုခ်င္လာပါသည္။

            အစ္မေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေမရိကလာတုန္းကေတာ့၊ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္၊ ဖို ့တ္၀ိန္းၿမို ့မွာ က်ေနာ္သြားေရာက္ႀကိဳဆိုခဲ့ပါသည္။ လူခ်င္းေတာ့ ေတြ ့ခြင့္မရခဲ့ပါ။ ဒီကိုေရာက္မွ က်ေနာ္လူခ်င္းေတြ ့ခြင့္ရသေလာက္က ကိုေက်ာ္သူနဲ ့မေရႊဇီးကြက္။ သူတို ့ဇနီးေမာင္ႏွံကို က်ေနာ္ နယူးေယာက္ၿမိဳ ့မွာသြားေတြ ့ခဲ့သည္။ ကိုဇာဂနာႀကီးဆုလာယူတုန္းကေတာင္ က်ေနာ္သြားေတြ ့ခြင့္မႀကံဳခဲ့ပါ။ ေက်ာ္သူတို ့၊ ကိုဇာဂနာတို ့ဆိုတာ၊ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္အေရးေတာ္ပုံတုန္းက ရဲေဘာ္ရဲဘက္၊ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ေတြ။ အထူးေျပာစရာ မရွိတဲ့ ဦးၾသဘာတပည့္ေတြ။ ဒီတုန္းက က်ေနာ္တို ့ တစ္ေယာက္ရဲ ့အသက္ကို တစ္ေယာက္ဆီမွာ အေပါင္ထားၿပီး၊ သံဃလွဳပ္ရွားမွဳကို ၀န္းရံအားျဖည့္ခဲ့ၾကတာ။

            က်ေနာ့္အစ္မ ဆရာမသန္းျမင့္ေအာင္နဲ ့ကိုရဲလြင္(မဇၥ်ိမလိွဳင္း)တို ့၊ ေဆာင္းဦးလိွဳင္တို ့ လာတုန္းကလည္း၊ က်ေနာ္ လူခ်င္းသြားမေတြ ့ႏိုင္ခဲ့။

ဒီလိုပါပဲ။ ဆရာေမာင္၀ံသ ေရာက္ေနတုန္းကဆိုလည္း ကိုယ္က ၀ါရွင္တန္ဒီစီ၊ နယူးေယာက္ စီးတီးေတြအထိ သြားမေတြ ့ႏိုင္ခဲ့။ ကိုေနမ်ိဳးေဆးကက်ေတာ့ သူအေမရိကေရာက္တိုင္းလိုလို၊ စတည္းခ်ရာၿမိဳ ့ကေန ဖုန္းလွမ္းဆက္ ႏွဳတ္ဆက္တတ္ပါသည္။

            သူ ့လိုပဲ၊ ဆန္ဖရန္စစၥကိုကျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ကျဖစ္ျဖစ္၊ မႏၱေလးေဂဇက္ သတင္းစာ တယ္လီဖုန္းနဲ ့ လွမ္းႏွဳတ္ဆက္သူက ခ်ိဳခ်ိဳ။ ခ်ိဳခ်ိဳဆိုတာက အဆိုေတာ္၊ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ခ်ိဳၿပံဳးကို ေျပာတာျဖစ္သည္။ ပိုင္သတို ့၊ က်ေနာ္တို ့က သူ ့ကို ခ်ိဳခ်ိဳ လို ့ပဲေခၚခဲ့ၾကသည္။ အဲဒီလို သူတို ့တစ္ေတြက ကိုယ္ရွိရာ မစ္ရွီဂန္မဲဇာကမ္းကို ဖုန္းလွမ္းလွမ္းဆက္ၾကေတာ့၊ ကိုယ္အမွန္လြမ္းရသည္။ ရန္ကုန္ကိုလြမ္းသည္။ ဘ၀ေဟာင္းကိုလြမ္းသည္။

            ဒီမွာ ဘ၀သစ္က၊ မစ္ရွီဂန္မဲဇာေတာမွာ၊ တတိယႏိုင္ငံဆိုတာ ပထမႏိုင္ငံမွ မဟုတ္တာ၊ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ေပ်ာ္ရာမွာမေန၊ ေတာ္ရာမွာေနရ၊ ဒီလိုကလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာတုန္းကေတာ့ ကိုယ္က ၾကက္ဖေလ။ ဒီေရာက္ေတာ့ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကိုယ္က ၾကက္မ ျဖစ္ေနသည္။

ဒီအေၾကာင္းေတြ မင္းထက္ေမာင္ အိုင္အို၀ါတကၠသိုလ္ကို ႏိုင္ငံတကာစာေပေရးသားမွဳအစီအစဥ္နဲ ့လာတုန္းက၊ သူနဲ ့ခ်ီကာဂိုၿမိဳ ့မွာခ်ိန္းေတြ ့ၾကေတာ့၊ သူ ့ကိုေျပာျပျဖစ္ခဲ့ပါေသးသည္။

            အိုင္အို၀ါကိုပဲ ဆရာေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း၊ ေဒါက္ညိဳနဲ ့ဆန္ဖရန္စစၥကိုနဲ ့နယူးေယာက္ၿမိဳ ့ေတြမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲအတူႏႊဲရင္း၊ အေမရိကန္ထုံထိုင္းမွဳေတြအေၾကာင္း က်ေနာ္ေျပာျပခဲ့ပါေသးသည္။ (ေဒါက္ညိဳကေတာ့ ေဟာေျပာပြဲမွာ၊ ကိုေအာင္ေ၀း ထြက္သြား ကတည္းက ရန္ကုန္မွာ အသုဘေတြမွာ မိန္ ့ခြန္းေျပာတဲ့သူ မရွိျဖစ္သြားပါတယ္လို ့ထည့္ေျပာသြားပါသည္)

            ေနာက္တစ္ခါ တစ္ႏွစ္ အိုင္အို၀ါကို ကိုေနဘုန္းလတ္လာေတာ့ သူႏွင့္ဖုန္းႏွစ္ႀကိမ္သုံးႀကီမ္ေျပာရသည္။ မၾကာေသးခင္က ကဗ်ာဆရာ ေကေဇာ္(မႏၱေလးသိန္းေဇာ္)လာတုန္းကလည္း သူက ဖုန္းအႀကိမ္ႀကိမ္ဖက္ၿပီး ကဗ်ာအလြမ္းေတြေျဖသည္။ သူ ့ရဲ ့ေတာင္ကုန္းအေဟာင္းမ်ား လက္ေဆာင္ထားခဲ့သည္။

            ဆရာကိုေန၀င္းျမင့္ႏွင့္ ဆရာကိုမ်ိဳးျမင့္ညိမ္းတို ့လာၾကတုန္းကဆိုရင္လည္း၊ ဒီမွာ ဘေရာင္းယူနီဗာစီတီမွာ အေစာႀကီးကတည္းကေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ဆရာမ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)ရဲ ့တယ္လီဖုန္းနဲ ့သူတို ့ က်ေနာ့္ဆီလွမ္းႏွဳတ္ဆက္ၾက၊ စကားေတြ တစ္၀ႀကီးေျပာၾကရသည္။ မအိမ္ကံကို သတိရသည္။

ဆရာေန၀င္းျမင့္ျပန္သြားၿပီး၊ မေဟသီမွာ ခရီးသြားအက္ေဆးေရးေတာ့၊  ေမရိကန္က လူေတြအေၾကာင္းေရးတာတစ္ကြက္က “လူတိုင္း လက္ထဲမွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ကိုင္ထားတဲ့တိုင္းျပည္” တဲ့။ ဒါအမွန္ပါ။ အမ်ားျပည္သူသုံး ဘတ္စကားေတြေပၚကိုလည္း အဲဒီေကာ္ဖီခြက္ေတြတကိုင္ကိုင္ နဲ ့တက္လာၾကတာပါ။

            ဒီမွာက ဆိုင္ထဲမွာ ထိုင္မေသာက္ၾကသေလာက္ပဲ။ ထိုင္ေသာက္ဖို ့အခ်ိန္ကလည္းမရွိဘူးထင္ပါရဲ ့။ စားသုတ္သုတ္၊ သြားသုတ္သုတ္္၊ ေသသုတ္သုတ္၊ သုတ္သုံးက်မ္းတိုင္းျပည္။ ဒီတိုင္းျပည္မွာ အခ်ိန္ကလႊတ္ဆင္းရဲတာ။ ေငြေတာ့နည္းနည္းေပါပါရဲ ့၊ အခ်ိန္က မေပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီတိုင္းျပည္ မွာက က်ေနာ္တို ့ရန္ကုန္မွာလို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ယဥ္းေက်းမွဳဆိုတာ ေ၀လာေ၀း၊ မရွိ၊ နတၳိ။ က်ေနာ္တို ့စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ ့စရိုက္ သဘာ၀အတိုင္း၊ တစ္ေနကုန္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရတဲ့အရသာက ဒီမွာဘယ္လိုမွ ရွာလို ့ကမရ။ စိတ္ပိန္တယ္။ ယမကာညေနခင္းဆိုျပန္ရင္လည္း ရန္ကုန္မွာလိုမဟုတ္။ ဒီမွာက ရာသီဥတုက ေအးခဲလြန္းေတာ့ အေဆာက္အအုံေတြက အလုံပိတ္။အရက္ဆိုင္၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ကလည္း အလုံပိတ္။

က်ေနာ္က အလုံပိတ္အဖြဲ ့အစည္းလို ့နာမည္ေပးထားတယ္။

            အဲဒီလို အလုံပိတ္ဆိုဆိုက္တီးထဲမွာ ၾကာလာေတာ့ ထုံထိုင္းမွဳျဖစ္လာသည္။ အေမရိကန္ထုံထိုင္းမွဳ။ (ေျပာလို ့သာေျပာရတယ္။ ထိုင္းမွာ ေနရတုန္းကေတာ့ ေနလို ့ေကာင္းတယ္။ ေပ်ာ္သလိုလိုလည္းရွိတယ္။ ဒုတိယႏိုင္ငံေပမဲ ့လို ့ေသာင္ရင္းျမစ္တစ္ခုပဲျခားတာဆိုေတာ့၊ အိမ္ကိုလြမ္းရင္ ေနာက္ေဖးေပါက္ၿခံစည္းရိုးကေန လွမ္းေမွ်ာ္ေခ်ာင္းၾကည့္လို ့ရေသးတယ္ေလ။

            ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေရာက္ပါ၊ စာကေတာ့ မျဖစ္မေနေရးရသည္။ မေရးလို ့မရ။ ဘ၀ရပ္တည္ေရး၊ အသက္ရွင္သန္ေရးအတြက္ ရုန္းကန္ရင္းတစ္ဖက္နဲ ့စာကိုႀကိဳးစားၿပီး အေသအလဲ ေရးရသည္။ စာမေရးရင္ အိမ္လြမ္းစိတ္သစ္ပင္ကေလး ေသသြားမွာေပါ ့။ ကဗ်ာမေရးဘဲနဲ ့ ေအာင္ေ၀းလို ့နာမည္ခံေနလို ့မရဘူးေပါ ့။ စာေရးေနလို ့သာ၊ ကဗ်ာေတြေရးေနလို ့သာ၊ ႏို ့မို ့ဆိုရင္ ေအာင္ေ၀းလည္း အေမ့ခံသတၱ၀ါတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ။

            ေရႊျပည္ႀကီးမွာတုန္းက ဆိုရင္ေတာ့ ေအာင္ေ၀းဟာ ကဗ်ာသိပ္ေရး၊ ကဗ်ာသိပ္ရြတ္တဲ့ေကာင္ေပါ ့။ ကဗ်ာရြတ္ဆိုပြဲေတြ သူလုပ္ခဲ့တယ္။ ကိုေစာေ၀တို ့၊ ကိုေဇာ္သက္ေထြးတို ့နဲ ့အတူ လုပ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာရြတ္ဆိုပြဲေတြ။ ႏွင္းကႀကိဳး၊ အျဖဴေရာင္သက္တံ၊ ၀န္တင္လိပ္ျပာ။ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု၊ တစ္ပြဲၿပီး

တစ္ပြဲ။ မနည္း။ ၂၀၀၆။ ၂၀၀၇။ ခုေတာ့ ကဗ်ာရြတ္တဲ့ေအာင္ေ၀းဟာ အေ၀းကိုေရာက္ေနပါေရာလား။

            ဟိုးတုန္းက ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္း ျမန္မာစာေပမွာ၊ စာအဆိုေကာင္း၊ ကဗ်ာအရြတ္အဖတ္ ေကာင္းတဲ့ “အေ၀းေရာက္မင္းဦးေအာင္ႀကီး” ဆိုတာထင္ရွားခဲ့တယ္။ ျမန္မာ့အသံေရဒီယိုကေန ဦးေအာင္ႀကီးနဲ ့အလကၤာေက်ာ္စြာေဒၚေစာျမေအးၾကည္တို ့ေရွးေဟာင္းဂႏၳ၀င္ကဗ်ာေတြရြတ္ဆိုထား တဲ့ဓာတ္ျပားလႊင့္တာ မၾကာမၾကာ နားေထာင္ခဲ့ရဖူးသည္။

            အခု၊ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ၊ ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာေတြ အရြတ္ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာဆရာေအာင္ေ၀းဟာလည္း POET OF EXILE အေ၀းေရာက္ျဖစ္ေန၊ အသက္အရြယ္ကလည္း အဘိုးႀကီးျဖစ္လာ၊ လာမယ့္ ဇူလိုင္ ၂၃(၂၀၁၄)ဆိုရင္ ေအာင္ေ၀း (၆၀) ျပည့္မယ္၊ ဆိုေတာ့ကာ ကိုယ္လည္း ကိုယ့္အသက္ အရြယ္၊ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာနဲ ့ဆိုရင္ “အေ၀းေရာက္မင္းဦးေအာင္ေ၀း” ေလာက္ေတာ့ျဖစ္ေနၿပီေပါ ့။

(အေ၀းေရာက္မင္းဦးေအာင္ႀကီးလို ့ဆိုတာက EXILE လို ့ဆိုတဲ့ဟာေတာ့မဟုတ္ဘူးလို ့မွတ္သားရဖူးပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စကားအရသာ အေ၀းေရာက္မင္းလို ့ယူတာျဖစ္ပါတယ္။   ။ဤကား စကားခ်ပ္)

+ + + + + +

            က်ေနာ္ အေျပးေကာင္းလို ့အေမရိကေရာက္လာတာလို ့ဆိုခ်င္သည္။ မေျပးႏိုင္လို ့ကေတာ့ လက္ၿပဲႀကီးထဲမွာ ေတြးရဲစရာမရွိေအာင္ ေတာင္ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။

            က်ေနာ္ ေက်ာင္းသားႏိုင္ငံေရးဘ၀က လာတာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ ၇၄- ၇၅- ၇၆ မ်ိဳးဆက္။ ဦးသန္ ့အေရးအခင္း၊ ေရႊတိဂံုအေထြေထြသပိတ္၊ မိွဳင္းရာျပည့္ေတြထဲက။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ကဗ်ာႏိုင္ငံေရးထဲ ေရာက္သြားသည္။ က်ေနာ္ ၁၉၈၂ မွာ ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာသည္။ ကဗ်ာသည္(စာေပသည္) ႏိုင္ငံေရး၏လက္ေအာက္ခံျဖစ္သည္။က်ေနာ္(တို ့)ဒီလိုလက္ခံယူဆသည္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ ႏိုင္ငံေရးေတြကို ကဗ်ာထဲမွာေရးသည္။ ေခတ္ကို ကဗ်ာထဲထည့္သည္။ ကဗ်ာႏွင့္ႏိုင္ငံေရးေပါင္းစပ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးကို ကဗ်ာနဲ ့လုပ္သည္။

            ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ကြန္ျမဴနစ္။ ကြန္ျမဴနစ္လိုလားသူ။ ၈၈ မွာေတာ့ က်ေနာ္ ဒီမိုကရက္တစ္ျဖစ္သြားသည္။ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ဗ က ပ ကြန္ျမဴနစ္လိုလားသူအေနနဲ ့ပထမဆုံးအႀကိမ္ အဖမ္းခံရသည္။ ဒီမိုကရက္တစ္ NLD ေခတ္မွာေတာ့ ႏွစ္ႀကိမ္ အဖမ္းခံရသည္။ မ ဆ လ စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ တစ္ႀကိမ္၊ န ၀ တ စစ္အစိုးလက္ေအာက္မွာ ႏွစ္ႀကိမ္ဆိုပါေတာ့။ အဖမ္းခံရတိုင္း အနည္းႏွင့္အမ်ားေတာ့ ရုပ္ေရာ စိတ္ပါ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းခံရတာခ်ည္းျဖစ္သည္။ ေအာ့ဇ၀စ္ငရဲခန္း။

            ပထမအႀကိမ္ ေက်ာင္းသားဘ၀၊ ပုသိမ္ေကာလိပ္ ၁၉၇၆ မတ္လအေရးအခင္း၊ မိွဳင္းရာျပည့္ေတြႏွင့္အဖမ္းခံရစဥ္က၊ ပုသိမ္ ရန္ကင္းေတာင္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး(၄)က ေျမတိုက္ခန္းထဲမွာ စစ္ေၾကာေရးႏွိပ္စက္တဲ့ဒဏ္ခံရတာ၊ အဲဒီတုန္းက ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ဘယ္ဘက္မ်က္လုံး ကြယ္မလိုျဖစ္လို ့၊ လက္ထိတ္ႀကီးတန္းလန္းနဲ ့ တိုင္းေဆးရံုႀကီးက မ်က္စိအထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာဦးညြန္ ့၀င္းႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္သြားသြားျပခဲ့ ရသည္။

            ဒုတိယမၸိအလည္ေရာက္ျခင္း(ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္စည္းရံုးေရးခရီးစဥ္)မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ တတိယမၸိအေခါက္(၁၉၈၉ အာဇာနည္ေန ့ အေရးအခင္း)မွာ အဖမ္းခံရေတာ့၊ အဲဒီ တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရး(၄)ကပဲ ကတၱီပါအိတ္ ေခါင္းစြပ္ၿပီး ႏွိပ္ကြပ္လိုက္တာ။ စစ္ေၾကာေရးမွာ ကိုယ္မျမင္ ရတဲ့စစ္ဗိုလ္က က်ေနာ့္ကို “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္လာႏိုင္သလား” ေမးသည္။ ကၽြတ္။ အေတာ့္ကိုေၾကာင္တဲ့ကိစၥပဲ။

ေဟ့ေကာင္ေျဖစမ္းတဲ့။

က်ေနာ္ေျဖလိုက္တယ္။ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လက္နက္ကိုအားကိုးမွာမဟုတ္ဘူး”။ အဲဒီမွာတင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေပၚမွာ က်ေနာ့္ေရွ ့သြားတစ္ေခ်ာင္း အေၾကြးတင္သြားခဲ့တာပါပဲ။

            ဒီအေၾကြးကိုေတာ့ ၂၀၁၅ က်ရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်ေနာ့္ကိုျပန္ဆပ္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ ့။

            ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမွန္သမွ်၊ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ ့မွဳခင္းရဲတပ္ဖြဲ ့ရဲ ့ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းတဲ့ဒဏ္ေတြကို တစ္နည္း မဟုတ္တစ္နည္းနဲ ့အလူးအလဲခံၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။ တခ်ိဳ ့ေသ၊ တခ်ိဳ ့နာ၊ တခ်ိဳ ့ဒုကၡိတ၊ တခ်ိဳ ့ရူး၊ တခ်ိဳ ့ေပ်ာက္ဆုံး။

            ၁၉၇၆ တုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးႏွိပ္စက္လို ့ကြယ္မလိုျဖစ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္မ်က္လုံးက၊ ၁၉၉၁ တတိယအႀကိမ္ က်ေနာ္ေထာင္ကျပန္လြတ္လာ တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့၊ တကယ့္ကိုလုံးလုံး ကြယ္သြားခဲ့ပါေတာ့သည္။ ျမင္လႊာကြာသြားတာျဖစ္သည္။ RD- RETINA DETACHMENT ဟုေခၚသည္။ ရန္ကုန္၊ ကန္ေတာ္ႀကီး မ်က္စိေဆးရံုႀကီးက သမားေတာ္ႀကီးပါေမာကၡဦးသန္းေအာင္ကိုယ္တိုင္ႏွင့္ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးဦးျမေအာင္တို ့ခဲရာခဲဆစ္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ခြဲစိတ္ကုသ ေပးခဲ့၍သာ၊ က်ေနာ္ တစ္လုံးကန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမိုေရွဒါယန္း မျဖစ္တယ္၊ ေခတ္ဆိုးေခတ္ပ်က္ႀကီးရဲ ့ဒဏ္ရာက ေသရာပါခဲ့ပါသည္။ ကမၻာမေၾကဘူး စစ္အာဏာရွင္မွန္သမွ်ေရ…။

            ဒီလိုႏွင့္၊ တံတားေအာက္မွာ ျမစ္ေရေတြ စီးဆင္းသြားခဲ့ၾကၿပီ။ သို ့တည္းမဟုတ္၊ တံတားေအာက္မွာ ျမစ္ေရေတြ ေသဆုံးသြားခဲ့ၾကသည္။

+ + + + + +

            အျဖဴေရာင္သက္တံ။

            ၂၀၀၆- ၂၀၀၇ မွာ က်ေနာ္တို ့အျဖဴေရာင္သက္တံကဗ်ာရြတ္ဆိုပြဲေတြကလည္း ေအာင္ျမင္ အရွိန္ရလာသည္။ က်ေနာ္တို ့ကဗ်ာဆရာေတြႏွင့္ အတူ နာမည္ႀကီးရုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ၊ နာမည္ေက်ာ္အဆိုေတာ္ေတြနဲ ့တက္သစ္စထင္ရွားသည့္ေမာ္ဒယ္အႏုပညာသည္ေတြပါ အင္နဲ ့အားနဲ ့ ပါလာပါသည္။ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး ပရိသတ္ေတြကလည္း အလုံးအရင္းႏွင့္ အားေပးေထာက္ခံကူညီလာပါသည္။ လူထုသေဘာ၊ လူထုလွဳပ္ရွားမွဳအသြင္သို ့တျဖည္းျဖည္းသက္၀င္ေရြ ့ေလ်ာလာပါသည္။ (မႏၱေလးမွာ စစ္တိုင္းမွဴးက ကဗ်ာရြတ္ဆိုခြင့္ပိတ္ပင္ခဲ့သည္)

            ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္က စာနဲ ့ေပနဲ ့တရား၀င္ ေရးလာၿပီး၊ တိုင္းျပည္ကိုတင္ျပသည္။ “ေစာေ၀တို ့၊ ေဇာ္သက္ေထြးတို ့၊ ေအာင္ေ၀းတို ့၊ လူထုေရွ ့ေမွာက္မွာ ကဗ်ာရြတ္ပြဲေတြလုပ္ေနတာဟာ၊ သူတို ့အႏုႏိုင္ငံေရး MICRO- POLITICS လုပ္ေနတာပါပဲ” တဲ့။

            တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ၊ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ ့ရဲ ့ႏိုင္ငံေရးလွဳပ္ရွားမွဳေတြကလည္း ဆက္တိုက္ေပၚထြက္လာသည္။ မင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ကိုဂ်င္မီတို႔ႏွင့္ က်ေနာ္(ဆရာဒဂုန္တာရာ တဖြဖြတိုက္တြန္းေနတဲ့) တပ္ေပါင္းစုဖြဲ ့စည္းေရးေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို ့တစ္အုပ္စုလုံး တစ္ၿပံဳတစ္မႀကီးအဖမ္းခံလိုက္ရသည္။ ၂၀၀၇ ၾသဂုတ္ ၂၁။

            ေနာက္ေတာ့ မနီလာသိန္း၊ မမီးမီး၊ မစုစုေႏြး၊ ေဒၚေနာ္အုန္းလွတို ့ဦးေဆာင္သည့္ လူထုဆႏၵျပပြဲေတြ ဟိုကဒီက အလိွ်ဳအလိွ်ဳေပၚလာသည္။

ကိုထင္ေက်ာ္တို ့အဖမ္းခံရသည္။ ၂၀၀၇ ၾသဂုတ္လ(၂၈)ရက္ေန ့မွာ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၸမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္(ဗ က သ မ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္) ျပန္လည္ေမြးဖြားေပၚထြက္လာသည္။

            ေနာက္ေတာ့၊ စက္တင္ဘာလထဲမွာ ပခုကၠဴသံဃအေရးအခင္းျဖစ္လာသည္။ တစ္ႏိုင္ငံလုံး သံဃာေတြ လမ္းေပၚထြက္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့  ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး၊ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးျဖစ္လာသည္။ ေရႊ၀ါေရာင္လူထုအေရးေတာ္ပုံကို န အ ဖ စစ္အစိုးရက စစ္တပ္အင္အား အလုံးအရင္းနဲ ့ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းၿဖိဳခြင္းခဲ့သည္။ ကိုဇာဂနာ အဖမ္းခံရသည္။ ေက်ာ္သူ အဖမ္းခံရသည္။ က်ေနာ္ ေျပးရသည္။

            ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား သုံးထပ္ကြမ္း ဗထက္ၿခိဳက္ ကဗ်ာဆရာဟာ၊ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ တပ္ဦးက ခၽြန္းခၽြန္းႀကီးပါ၀င္ခဲ့မိေလေတာ့၊ ေနာက္တစ္ခါ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေလးထပ္ကြမ္းဘြဲ ့ကိုလည္း မခံယူခ်င္(မခံယူရဲ)ေတာ့ေလေတာ့၊ လြတ္ရာကၽြတ္ရာေျပးခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။ အေျပး ေကာင္းေတာ့ မစ္ရွီဂန္မဲဇာ ေရာက္လာတာပါပဲ။

            ရန္ကုန္က ကိုေအာင္ဘညိဳႀကီးက အေမရိကေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို ့၊ ေဇာ္ႀကီး(သစ္ေကာင္းအိမ္)တို ့ကို၊ မုခစာအုပ္ထဲကေန လွမ္းလွမ္း က်ီစယ္ပါတယ္။ ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္ရိုးေတြ ဆိုဆိုၿပီးေတာ့ေပါ ့ဗ်ာ။ ဘုရားစူးရပါေစရဲ ့။ ေမာင္ႀကီးႏွမ က်ားကိုက္ရပါစီရဲ ့ကိုေအာင္ဘညိဳရယ္။ ဒီမွာ က်ေနာ္တို ့ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္အားကိုးၿပီး ရုန္းကန္ရပ္တည္ေနရတာပါ။ ကဗ်ာေတာင္ နပ္မွန္ေအာင္ မေရးႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ သူကေတာ့ ခ်စ္လို ့ခင္လို ့ လြမ္းလို ့သတိရလို ့လွမ္းစ၊ လွမ္းေနာက္တာပါ။

            ဒီၾကားထဲ ျပည္တြင္းက ညီငယ္ကဗ်ာဆရာေတြကလည္း၊ က်ေနာ္တို ့ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးကိုစိတ္ကုန္ ရြံရွာသြားၿပီ ဆိုၿပီး၊ ေဖ့စဘုတ္ကေန မတ္စိေတြပို ့လားပို ့ၾကရဲ ့။ တခ်ိဳ ့ေနာက္ျပန္ဆုတ္တာလား၊ ဘရိတ္ေပါက္တာလားေတာ့မသိ၊ “ပူစီ…ပူစီ” နဲ ့တစ္ပူစီတည္းစီၿပီး အခ်စ္ကဗ်ာေတြဘက္ လွည့္ေရးတဲ့သူေတာင္ ေရးတဲ့ အျဖစ္ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ။

            ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ေျပာသလိုပဲေျပာရရင္ေတာ့ “က်ေနာ္ကေကာ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ပါဦးမည္နည္း” ေပါ ့။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ျပည္ေျပး ကဗ်ာဆရာလို ့အေခၚခံရတာပဲ အဖတ္တင္ေနေတာ့သည္။

+ + + + + +

(အပိုင္း- ၃ ခ၊ ဆက္ဖတ္ပါရန္)

ေ အ ာ င္ ေ ၀ း

ႏို၀င္ဘာ ၁ – ၂၀၁၃။

Read More