Letters from Michigan - 15

မစ္ရွီဂန္မွေပးေသာစာ(၁၅)


ဆန္ဖရန္စစၥကုိ Alcatraz အက်ဥ္းေထာင္ေဟာင္း ေနာက္ခံျဖင့္ ေတြ႔ရေသာ ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေ၀း (ဓာတ္ပုံ-မုိးမခ)

- - - နအဖ စစ္အုပ္စုနဲ႔ ပူးေပါင္းသြားတဲ့ သစၥာေဖာက္ေတြ ေတြ႔ႏိုင္သလို၊ နအဖ တပ္မေတာ္ထဲကေန ျပတ္ျပတ္ သားသား ရုန္းထြက္ျပီး ျပည္သူ လူထုနဲ႔ပူးေပါင္း တိုက္ပြဲ၀င္ၾကတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြလည္း ေတြ႔ႏိုင္တာပဲ - - -

မိတ္ေဆြၾကီး ကိုေဒါင္း-

က်န္းခံ့သာလုိ႔ မာပါစ။ ဧရာ၀တီ ျမစ္ၾကီးလည္း ေအးျမညင္သာ စီးပါစ။ ဒီမွာေတာ့ မစၥစၥပီျမစ္ၾကီးက တျငိမ့္ျငိမ့္ စီးလ်က္ပါ။ ျမစ္တစ္ျမစ္မွာ၊ ႏွစ္ခါေရမိုး၊ မခ်ိဳးႏိုင္ဘူး- ဆိုတဲ့ ေခါမ အဘိဓမၼာ ဆရာၾကီး ဟီရာကလိတပ္စ္ရဲ႕စကား၊ ကိုေဒါင္းလည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒီစကားကို ျပန္သတိရလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း အခုလိုအေတြးေပါက္သြားမိတယ္ ကိုေဒါင္းေရ။

ေခတ္တစ္ေခတ္တည္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ႏွစ္ခါ ကြ်န္ျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ ဟုတ္တယ္၊ ဒီအေတြးပဲ ကိုေဒါင္း။ ဖက္ဆစ္စနစ္ဆိုး၊ စစ္အာဏာရွင္ ေခတ္မ်ိဳးထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူေတြ စစ္ကြ်န္ဘ၀ ေရာက္ေနရတယ္။ ဘယ္သူမွ ဒုကၡႏြံနစ္၊ စစ္ကြ်န္ေခတ္မွာ လူရာ၀င္ခ်င္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။

လူဆိုတာ ဘ၀မွာ တစ္ခါပဲ ေသရတယ္။ ႏွစ္ခါ မေသဘူး။ ငွက္ဆိုတာ ပ်ံရင္း ေသတယ္။ လူက ၾကံရင္း ေသရမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြဟာ စစ္သံဖေနာင့္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ ၾကံစည္ ၾကိဳးစားရင္း၊ ရုန္းကန္ရင္း ေသၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ငိုရင္း မေသဘူး။ တိုက္ရင္း ေသမယ္။ ေခတ္တစ္ေခတ္တည္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ခါ ကြ်န္ျဖစ္ မခံႏိုင္ဘူးကိုေဒါင္း။

ဒီေတာ့ အခုလို ေသေရး ရွင္ေရးတမ်ွ အေရးၾကီးလာတဲ ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ျပတ္သားဖုိ႔ လိုျပီ။ ျပတ္သားတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္၊ ျပတ္သားတဲ့ သေဘာထား၊ ျပတ္သားတဲ့ ေမ်ွာ္မွန္းခ်က္ေတြကပဲ တိုက္ပြဲကို ရဲရဲ ေခၚႏိုင္တာပါ ကိုေဒါင္း။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက အက်ဆံုး အေနနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရန္-

ေရြွ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး အေတြ႔အၾကံဳအရ ေျပာရရင္ ရန္-ငါ မျပတ္လုိ႔၊ သံဃာ အသတ္ခံရတာပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ဘံုရန္သူက မားမားၾကီး ရွိေနတာကို မျမင္တဲ့ လူေတြကလည္း မျမင္ၾကဘူး။ ဘံုရန္သူကို မျမင္နိုင္ ျဖစ္ေနေတာ့ ဘံုရန္သူရဲ႕ ေထာင္ေခ်ာက္ကိုလည္း မျမင္မိၾကေတာ့ဘူးေပါ့။

ကိုေဒါင္းၾကီး၊ နအဖ စစ္အစိုးရရဲ႕၂၀၁၀ ေထာင္ေခ်ာက္ကိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြ ေသနဂၤ ဗ်ဴဟာေျမာက္ ေဖာက္ထြက္ၾကရေတာ့မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အဆံုးသတ္ တိုက္ပြဲေခၚရေတာ့မယ္။ တိုက္ပြဲဆိုတာ ရွိတယ္။ ရန္သူ ဆိုတာ ရွိမယ္။ ရန္သူရွိရင္ မိတ္ေဆြလည္း ရွိမွာပဲ။

အေျခခံ အက်ဆံုး သေဘာတရား အေနနဲ႔ေျပာရရင္ ရန္-ငါစည္း၊ မိတ္-ရန္စည္း ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ပထမသေဘာထားက- ကိုယ့္ရန္သူရဲ႕ ရန္သူဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြပဲ ဆိုတဲ ့အခ်က္။

ဒါဟာ ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ ဆိုေတာ့ ဘုံရန္သူကို ဆန္႔က်င္ဖုိ႔၊ ဘံုရန္သူကို တိုက္ခိုက္ဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဘံုရန္သူကို ဆန္႔က်င္ တိုက္ခိုက္ေနတဲ့ အင္အားစုေတြ အခ်င္းခ်င္း က်ယ္ျပန္႔စြာ မဟာမိတ္ျပဳရမယ္ ဆုိတဲ့ သေဘာပါပဲ။

ဘံုရန္သူ၊ ဆုိပါေတာ့ နအဖကို ဆန္႔က်င္ တိုက္ခိုက္ေနတဲ့ အင္အားစု တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု၊ က်ေနာ္တုိ႔တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အယူအဆ၊ အေတြးအျမင္ တူခ်င္မွ တူမယ္။ သေဘာထား ထပ္တူထပ္မွ် က်ခ်င္မွ က်မယ္။ ဒါ အေရးမၾကီးပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ကိုယ္နဲ႔မတူတာကို လက္ခံေပးနိုင္တဲ့၊ နားလည္ အသိအမွတ္ျပဳနိုင္တဲ့ စိတ္ထား ရွိဖုိ႔ပဲ လိုတယ္။ ဒါကို ဒီမိုကရက္တစ္ျဖစ္တယ္ လုိ႔ ဆိုတာပဲ မဟုတ္လား။

က်ေနာ္တုိ႔ဟာ တိုက္ပြဲကို ဘယ္လိုေနရာမွာ၊ ဘယ္လို ပံုသဏၭာန္နဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာပဲ တိုက္တိုက္၊ ဘံုရန္သူကို ဦးတည္ တိုက္ခိုက္ေနတယ္ ဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းဟာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြပဲ၊ မဟာမိတ္ေတြပဲ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဘံုရန္သူကို မ်က္ျခည္မျပတ္နဲ႔။ ဘံုရန္သူရဲ ၂၀၁၀ ေထာင္ေခ်ာက္ကို မ်က္ျခည္မျပတ္နဲ႔။ ကိုယ့္ရန္သူရဲ႕ရန္သူဟာ ကိုယ့္ရဲ မိတ္ေဆြပဲ ဆိုတဲ့ သေဘာထားကို လက္ေတြ႔ နယ္ပယ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔အသံုးခ်နိုင္ဖုိ႔လိုျပီ ကိုေဒါင္း။

ေနာက္တစ္ခ်က္၊ ရန္-ငါစည္း၊ မိတ္-ရန္စည္္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဒုတိယ သေဘာထားက- ထာ၀ရ မိတ္ေဆြ မရွိ၊ ထာ၀ရ ရန္သူ မရွိ၊ ထာ၀ရ အက်ိဳးစီးပြားပဲ ရွိတယ္ ဆုိတဲ ့အခ်က္။ ဒါကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ထာ၀ရ အက်ိဳးစီးပြား ဆိုတာက လူထု အက်ိဳးစီးပြား၊ ျပည္သူ ့အက်ိဳးစီးပြားကို ဆိုလိုတာပါပဲ။ အဲဒီ ျပည္သူလူထု အက်ိဳးစီးပြား ေပတံနဲ႔ တိုင္းတာလိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့၊ NLD က ခြဲထြက္ျပီး နအဖ စစ္အုပ္စုနဲ႔ သြားပူးေပါင္းတဲ့ သစၥာေဖာက္ေတြ၊ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသား အမည္ခံျပီး နအဖ စစ္အုပ္စုနဲ႔ ပူးေပါင္းသြားတဲ့ သစၥာေဖာက္ေတြ ေတြ႔ႏိုင္သလို၊ နအဖ တပ္မေတာ္ထဲကေန ျပတ္ျပတ္ သားသား ရုန္းထြက္ျပီး ျပည္သူ လူထုနဲ႔ပူးေပါင္း တိုက္ပြဲ၀င္ၾကတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြလည္း ေတြ႔ႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။

နိုင္ငံေရးမွာ မိတ္ေဆြကေန ရန္သူျဖစ္သြားတာမ်ိဳး၊ ရန္သူကေ နမိတ္ေဆြ ျဖစ္လာတာမ်ဳိးဟာ ျဖစ္တတ္တဲ့ သဘာ၀ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အခုလို ေသေရး ရွင္ေရးတမွ် အေရးၾကီးေနတဲ ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ မလုပ္နုိင္ရင္ေတာင္မွ၊ကိုယ့္ရဲ႕မိတ္ေဆြျဖစ္သူကိုေတာ့ ရန္သူဘက္ ပါမသြားေအာင္ ဂရုစိုက္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။

က်ေနာ္တုိ႔မွာ ျပည္သူလူထု အက်ိဳးစီးပြားပဲ ရွိပါတယ္။ မည္းမည္းျမင္ ရန္သူထင္တာက နအဖပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ NLD အပါအ၀င္ က်ေနာ္တုိ႔ အားလံုးဟာ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘံုရန္သူကို ရင္ဆိုင္ဖုိ႔ က်ယ္ျပန္႔စြာ မဟာမိတ္ ျပဳထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီ တပ္ေပါင္းစုၾကီး ျဖစ္ေနရမယ္ မဟုတ္လား ကိုေဒါင္း။

အားလံုးကို သတိရလ်က္-
ေအာင္ေ၀း

(၄-၂၈-၁၀)

(ဤအသံလႊင့္ေဆာင္းပါးကုိ ကဗ်ာဆရာ ေစာေ၀ မလြတ္မီက လြတ္လပ္သည့္ အာရွအသံ www.rfa.org/burmese က ထုတ္လႊင့္ခ့ဲျပီး ျဖစ္သည္။)

Read More

Letters from Michigan - 14

မစ္ရွီဂန္မွေပးေသာစာ (အမွတ္ - ၁၄)

မိတ္ေဆြၾကီးကိုေဒါင္း-

က်န္းခံ့သာလုိ႔ မာပါစ။ ျပီးခဲ့တဲ့မတ္လ ကမာၻ႕ကဗ်ာေန႔တုန္းက ျပည္တြင္းက ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ အနုပညာ လွဳပ္ရွားမွဳ သတင္းေတြ ၾကားရ ဖတ္ရေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီမွာ အေတာ့္ကို ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာ ျဖစ္ၾကရပါတယ္ ကိုေဒါင္း။ ဒီမွာရွိတဲ့ ဘာေလာ့ဂါ ကဗ်ာဆရာေတြကလည္း အဲဒီသတင္းကို ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔ သူတုိ႔ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ေဝေဝဆာဆာ ေဖာ္ျပခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ဒီမွာကေတာ့ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ကို အႀကီးအမွဴး၊ ဦးစီး ဦးေဆာင္ထားျပီး ကဗ်ာ လွဳပ္ရွားေနၾကတာပါ။

ေမာင္စြမ္းရည္က နယူးေယာက္စီးတီးမွာ။ သစ္ေကာင္းအိမ္က အင္ဒီယားနား၊ထက္ရာဇာက ေအာ္ရီဂြန္၊ ေက်ာ္သူမိုးျမင့္က ယူတ၊ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာက ပင္ဆယ္ေဗးနီးယား၊ က်ေနာ္က မစ္ရွီဂန္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာျငိမ္းေဝ၊ ေမာင္လြမ္းဏီ၊ စိုးေနလင္း၊ နွင္းခါးမိုးတုိ႔ ရွိတာေပါ့ေလ၊ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုၾကီး အျပီး ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကေန ေပၚထြက္လာတဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြလည္း မနည္းပါဘူး၊၊

သူတုိ႔အထဲကဆိုရင္ နယ္စပ္မွာ ကဗ်ာဆရာကမာပုလဲ၊ ကယ္လီဖိုးနီးယားေရာက္ေနတဲ့ ေအာင္သာငယ္၊ အင္ဒီယားနား ဖိုတ့္ဝိန္းက ေဆာင္းယြန္းလ၊ ဒါ က်ေနာ္ လက္လွမ္းမီသေလာက္ ဆိုပါေတာ့၊ သူတုိ႔ကို လက္နက္ကိုင္ ကဗ်ာဆရာေတြလုိ႔ ေခၚရမလားပဲ။ အခုလက္ရွိ ABSDF ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ ဥကၠ႒ ရဲေဘာ္သံခဲ ကိုယ္တိုင္လည္း ကဗ်ာေရးသူတစ္ေယာက္ပါ။

ျပည္ပ ေရာက္လာျပီး ၊ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ကဗ်ာေတြ အဆက္မျပတ္ေရးတင္ေနၾကသူေတြထဲမွာ နယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္း တစ္ခုမွာ ေရာက္ေနတဲ့ခင္လြန္း၊ မယ္ေတာ္ေဆးခန္းက ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ၊ ဗန္ေကာက္ တကၠသိုလ္တစ္ခုက ေကာင္းကင္ကို၊ အေမရိကားက ဟာဝိုင္ယီမွာ ေနတဲ့ မသဒၵါတုိ႔ ဆိုရင္လည္း ျမန္မာကဗ်ာ ဖံြ႔ျဖိဳး တိုးတက္ေရး အတြက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန ၾကိဳးပမ္းေနၾကသူေတြပါ။

ကဗ်ာဟာ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲလက္နက္တစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ အေဝးေရာက္ျမန္မာ ကဗ်ာဆရာေတြက ယံုယံု ၾကည္ၾကည္ ကိုင္စြဲထားၾကတာပါ။ ျပည္တြင္းမွာကေတာ့ ကဗ်ာဟာ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြ ေရးေနတဲ့ ေခတ္ျပိဳင္ ကဗ်ာေတြဟာ စစ္အစိုးရရဲ႕ အထူး ပိတ္ပင္ ကန္႔သတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္း ခံေနရတဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိေနပါတယ္။

ျမန္မာ့လူ႔အဖဲြ႔အစည္းဟာ ကဗ်ာနဲ႔ မကင္းကြာဘူး။ ကဗ်ာဆရာနဲ႔ မကင္းကြာဘူး။ ဒါေပမဲ့ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးေအာက္မွာေတာ့ ျပည္သူေတြနဲ႔ အတူပဲ ကဗ်ာဆရာေတြလည္း ဖိနွိပ္ခံ၊ ေစာ္ကားခံေနရပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္ေရးေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနတဲ့ ဖက္ဆစ္ သံဖေနာင့္ ေအာက္မွာ စာေပနဲ႔ အနုပညာလြတ္လပ္ခြင့္ဟာ ဇီးရိုး နတၳိပါပဲ။

ေခတ္အဆက္ဆက္ ျမန္မာ့နိုင္ငံေ ရးသမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ ကိုေဒါင္း။ အုပ္္ခ်ဳပ္သူ၊ ဖိနွိပ္သူ၊ အာဏာရွင္ေတြဟာ ကဗ်ာဆရာကို စိုးရံြ႔ ေၾကာက္လန္႔ခဲ့ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ လြတ္လပ္ေရး မရခင္ ျဗိတိသွ် ကိုလိုနီေခတ္မွာ အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ Black List ဆိုတဲ့ ရန္သူေတာ္စာရင္းထဲမွာ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မွဳိင္းကို နံပါတ္တစ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့တာပါ။

(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ရန္သူနံပါတ္- ၅ ပါ)

တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး ရျပီးတဲ့ ဒီဘက္ေခတ္မွာ က်ေတာ့ေရာ။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မွဳိင္း ႏွစ္တစ္ရာျပည့္ပြဲကို မဆလ စစ္အစိုးရက ပိတ္ပင္ တားဆီးခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ မွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွဳိင္းရာျပည့္ အေရးအခင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေထာင္ခ်ီျပီး အဖမ္းခံခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။

န၀တ/နအဖေခတ္ကို ေရာက္လာေတာ့ ပိုဆိုးသြားျပီ ကိုေဒါင္း။ န၀တေခတ္မွာ ပထမဦးဆုံး အဖမ္းခံရတဲ့ ကဗ်ာဆရာက ဆရာတင္မိုးပါ။ ေနာက္ေတာ့ NLD က ကဗ်ာဆရာေတြ ျဖစ္ႀကတဲ့ ဆရာ ဖ်ာပုံနီလုံဦးနဲ႔ ဆရာ မုံရြာေအာင္ရွင္ တုိ႔လည္း အဖမ္းခံခဲ့ႀကရပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာမ မစိမ္းပင္ ဆိုရင္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ လူစဥ္ မမီေတာ့ေအာင္ ႏွိပ္စက္ ညွဥ္းပန္းခံခဲ့ရတာပါ။

ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ မရွိ၊ျမန္မာျပည္မွာပဲ ရွိတဲ့ စာေပစိစစ္ေရးဌာန ဆိုတာ ဂ်ပန္ေခတ္က ကင္ေပတိုင္ အဖဲြ႔ သာသာပါ။ ၁၉၈၈-ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီး မျဖစ္ခင္ကေလးက အဲဒီ စာေပစိစစ္ေရးကို ေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ ပါတီ၊ ဗဟို ဌာနခ်ဳပ္၊သုေတသန ဌာနႀကီးက ျပဳစုတဲ့ လွ်ိဳ ့၀ွက္ အစီရင္ခံစာတစ္ေစာင္ က်ေနာ္တုိ႔ တစ္နည္းတစ္ဖုံနဲ႔ ရခဲ့ဖူးပါတယ္။

အဲဒီ အစီရင္ခံစာထဲမွာ လက္ရွိ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြကို အစိုးရ ဆန္႔က်င္ေရးသမားေတြ အျဖစ္ အုပ္စုေတြ ခြဲျပီး ေဖာ္ျပထားတာပါ။ ဥပမာဆိုပါေတာ့ ဆရာစြမ္းတုိ႔၊ ဆရာႀကည္ေအာင္တုိ႔၊ က်ေနာ္တုိ႔ကို ဗကပ တမ္းခ်င္း ေရးသူ ေတာေမွ်ာ္ ကဗ်ာဆရာမ်ားဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ထည့္ထားတာမ်ိဳး။ ျပီးေတာ့ တစ္ခါ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာေရးလုိ႔ ဆိုျပီး က်ေနာ္တုိ႔ လူငယ္ေတြကို အေမေက်ာ္ေဒြးေတာ္လြမ္း ကဗ်ာဆရာမ်ား ဆိုတဲ့ တံဆိပ္ တပ္တာမ်ိဳး။ န၀တ ေခတ္မွာလည္း ဒီလို လွ်ိဳ႕၀ွက္ အစီရင္ခံစာမ်ိဳး ရွိတယ္လုိ႔ ဆရာျမသန္းတင့္ မကြယ္လြန္ခင္က က်ေနာ္တုိ႔ကို သတိေပးခဲ့ဖူးတာ ရွိပါတယ္။

စစ္အာဏာရွင္ေခတ္ အဆက္ဆက္မွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာေတြလည္း ေတာထဲေရာက္၊ ေထာင္ထဲေရာက္၊ ေရေ၀းေရာက္ ျဖစ္ကုန္ႀကပါျပီ။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ NLD ကေန ၀င္ေရာက္အေရြးခံျပီး အႏိုင္ရခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္တုိ႔၊ ဆရာ ဗန္းေမာ္ညိဳႏဲြ႔ တုိ႔ကို စစ္အစိုးရက အျငိွဳး အေတး ႀကီးႀကီး ထားခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဗန္းေမာ္ညိဳႏဲြ႔ ဆိုရင္ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အထိ စာေရးခြင့္ မရခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

NLD ကို ေထာက္ခံ အားေပးတဲ့ အတြက္ ဆရာ ႀကည္ေအာင္ နဲ႔ ဆရာ ကိုေလး(အင္း၀ဂုဏ္ရည္) တုိ႔ကို စစ္အစိုးရက စာေရးခြင့္ ထာ၀ရ ပိတ္ပင္ခဲ့ပါတယ္။အခု ဆရာႀကည္ေအာင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါျပီ။ စစ္အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္တဲ့ ကဗ်ာေရးလုိ႔ ေထာင္ခ်ခံေနရတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ေစာေ၀နဲ႔ ဘေလာ့ဂါ ေနဘုန္းလတ္တုိ႔ အက်ဥ္းေထာင္က ျပန္ မလြတ္ေသးပါဘူး။

ဘာနဲ႔တူေနသလဲ ဆိုေတာ့ နအဖ စစ္အစိုးရဟာ ကဗ်ာဆရာကို အာဏာလုဘက္ ထင္ျပီး မတရား ဖမ္းဆီး ႏွိပ္စက္ေနတာမ်ိဳးပါ ကိုေဒါင္း။

အားလုံးကိုသတိရလ်က္-

ေအာင္ေ၀း

၄ - ၁၉ - ၁၀

(ဤအသံလႊင့္ေဆာင္းပါးကုိ ကဗ်ာဆရာ ေစာေ၀ မလြတ္မီက ေရးသား ထုတ္လႊင့္ခ့ဲသည္။ မစ္ရွီဂန္မွ ေပးေသာစာ - အမွတ္ ၁၄ ကုိ လြတ္လပ္သည့္ အာရွအသံ www.rfa.org/burmese က ထုတ္လႊင့္ခ့ဲၿပီး ျဖစ္သည္။)

Read More

Letters from Michigan - 13

မစ္ရွီဂန္မွေပးေသာစာ(၁၃)

မိတ္ေဆြၾကီးကိုေဒါင္း

က်န္းခံ့သာလုိ႔ မာပါစ။ ဒီမွာေတာ့ ေႏြဦးေရာက္ၿပီ ကိုေဒါင္းၾကီး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေႏြဦးေပါက္ရင္ က်ေနာ္ေတာ့ ရင္ခုန္မိတာ အမွန္ပါပဲ။ အခုလည္း ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕’’ႏွင္းယြန္းေဟမန္’’ ကဗ်ာကေန ငခါး (ကြမ္းၿခံကုန္း) ရဲ႕’’မတ္လ ရင္ခုန္သံ’’ ကဗ်ာေတြ အထိ က်ေနာ္ သတိရေနတာပါ။

အေဝးေရာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ဘဝဟာ အမိႏုိ္င္ငံ၊ အမိေျမရဲ႕ ေကာင္းမႈ ဆိုးမႈေတြနဲ႔ ကင္းကြာမေနဘူး။ အမိႏုိ္င္ငံ၊ အမိေျမရဲ႕ နာၾကည္းမႈ၊ ခံျပင္းမႈေတြဟာ အေဝးေရာက္ ျမန္မာႏုိ္င္သားေတြရဲ႕ ဘဝကို ရို္က္ခတ္ေနတာပါပဲဲ။ ေျပာရရင္ ကိုေဒါင္းေရ၊ ဒီက အေဝးေရာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြြရဲ႕ စိတ္အတက္အက်ဟာ အမိႏုိင္ငံ၊ အမိေျမက ပင္မတို္က္ပဲြေရစီးေပၚမွာ မူတည္ေနတာပါပဲဗ်ာ။ တိုက္ပြဲဟာ မၿပီးေသးဘူး။ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးဟာ ေရရွည္ပဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ တိုင္းျပည္ မလြတ္ေျမာက္ေသးဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ သူ႔ကြ်န္ဘဝ ေရာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ကို ဘယ္တို္င္းတစ္ပါး လူမ်ိဳးျခားကမွ လာေရာက္ ကြ်န္ျပဳ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ကြ်န္ဘဝ ေရာက္ေနရတာ။ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားခ်င္း လက္နက္အားကိုးနဲ႔ မတရားကြ်န္ျပဳ အဓမၼ ဖိႏွိပ္ခံေနရတဲ့ ဘဝကို က်ေနာ္တုိ႔ က်ေရာက္ေနတာပါ ကိုေဒါင္း။

က်ေနာ္တုိ႔ သိုးကေလးေတြလို ေခါင္းငုံ႔ခံၿပီး လည္စင္းေပးေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ အားမတန္ မာန္ေလွ်ာ့ၿပီး ဒူးေထာက္ အရႈံးေပးေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ တို္က္ပြဲ ဝင္ေနၾကတာပါ။ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီ တို္က္ပြဲဟာ အတို္င္းအဆမရွိ ၾကမ္းတမ္း ပင္ပန္းလွပါတယ္။ တို္က္ပြဲစဥ္ၾကီး တစ္ေလ်ွာက္ ေပးဆပ္ရတာေတြ၊ ဆံုးရႈံးရတာေတြလည္း မ်ားျပားလြန္းလွပါတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုေတြမွာ အသက္ ေပးလွဴသြားခဲ့ရတဲ့ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသား ျပည္သူ တပ္မေတာ္သားေတြ မနည္းလွပါဘူး။ ေခတ္ အဆက္ဆက္ ႏုိင္ငံေရး ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ေဝးလံ စြန္ဖ်ားလွတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ ခ်ဳပ္ေနွာင္ ထိန္းသိမ္းခံေနရတဲ့ ႏုိ္င္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ မနည္းေတာ့ပါဘူး။

တို္က္ပြဲဟာ ဆက္လက္ ျဖစ္ပြားေနဆဲပါ။ အခုအခ်ိန္ဟာ NLD အတြက္သာမက ျပည္သူ တစ္ရပ္လံုး အတြက္ပါ အဆံုးသတ္တိုက္ပြဲ ဆင္ဖုိ႔ အဆံုးအျဖတ္ ျပဳရမယ့္ ကာလကို ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ေတာ္လွန္ေရး ဒီေရ အျမင့္ဆံုးကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့ အေျခအေနပါ။ ျပည္တြင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ တို္င္ရင္းသား ျပည္သူ တစ္ရပ္လံုး ႏုိးၾကားတက္ၾကြတဲ့ အေန အထား ေရာက္ေနပါၿပီ။ ျပည္တြင္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္တဲ့ တို္က္ပြဲဟာ အေဝးက က်ေနာ္တုိ႔ ဆီကိုလည္း ေရာက္လာပါၿပီ။ အားလံုးဟာ အေကာင္းဆံုးကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္း တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ အဆိုးဆံုး အတြက္ အသင့္ ျပင္ထားၾကပါၿပီ။

ဒါျဖင့္ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာလိုေသးလဲ၊ ဒီလို ေမးစရာ ရွိလာတယ္။ ဟုတ္တယ္ ကိုေဒါင္း။ က်ေနာ္တုိ႔ အမွန္လုိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တကယ့္ ညီညြတ္ေရးပဲ။ စစ္မွန္တဲ့ ညီညြတ္ေရးပဲ။

ဒီ/ခ်ဳပ္ လုိ႔ အတိုေကာက္ ေခၚတဲ့ NLD အတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒီ/လွဳပ္လို႔ အတိုေကာက္ဆိုၾကတဲ့ ဒီမိုကေရစီေရး တက္ၾကြ လွဳပ္ရွားသူေတြ အတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆန္္ ့က်င္ တို္က္ဖ်က္ေရး အင္အားစုေတြ အတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေသေရး ရွင္ေရး တမ်ွ အေရးတၾကီး လိုအပ္ေနတဲ႔ အခ်က္က ညီညြတ္ေရးပါ ကိုေဒါင္း။ က်ေနာ္ ဆိုလိုတဲ့ ညီညြတ္ေရးက ေကာ္နဲ႔ကပ္တဲ့ ညီညြတ္ေရး မဟုတ္ပါဘူး။ တံေတြးနဲ႔ ကပ္ထားတဲ့ ညီညြတ္ေရး က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕အနီးကပ္ဆံုးအနစ္နွစ္ဆယ္သမို္င္းကို ျပန္ၾကည့္ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ညီညြတ္သင့့္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ အျပည့္အဝ ညီညြတ္ခဲ့ၾကလုိ႔ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုၾကိီး ဆင္ႏြဲၿပီး မဆလ စစ္အစိုးရ သမၼတ သံုးဆက္ကို ဆက္တုိက္ ျဖဳတ္ခ်ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ညီညြတ္ရမယ့္ အခ်ိန္မွာ (ေခါင္းေဆာင္ေတြေရာ၊ ေနာက္လို္က္ေတြပါ) အျပည့္အဝ ညီညြတ္မွဳ မရွိခဲ႔လုိ႔ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုၾကီး ၿဖိဳခြဲခံရၿပီး စစ္တပ္က ထပ္မံ အာဏာသိမ္းတာကို ခံခဲ့ၾကရတာပဲ မဟုတ္လား ကိုေဒါင္းရဲ႕။

ညီညြတိေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ မဆလေခတ္ ေက်ာင္းသား တုိက္ပြဲေတြမွာ က်င့္သုံးခဲ့ၾကတဲ့ ညီညြတ္ေရးမူ (၄) ခ်က္ကုိ ျပန္ေျပာျပပရေစ။ အဲဒါေတြကေတာ့ (၁) စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တုိက္ဖ်က္ေရး နုိင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းကုိ မဆန္႔က်င္ဖုိ႔။ (၂)

စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တို္က္ဖ်က္ေရး ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ားၾကား သပ္ မလ်ွိဳဖုိ႔။ (၃) ဒီမိုကေရစီ အင္အားစု အခ်င္းခ်င္း ေျဗာင္ ေဝဖန္ တို္က္ခုိက္တာမ်ိဳးမလုပ္ဖုိ႔ (ဆိုလိုတာက ညီညြတ္ေရး -ေဝဖန္ေရး - ညီညြတ္ေရး ေပတံကို ကိုင္စြဲဲဖိုု ့)

ေနာက္ဆံုးအခ်က္ အေနနဲ႔ (၄) ပုဂလိက အက်ိဳးစီးပြား အတြက္၊ အဖဲြ ့အစည္း အက်ိဳး စီးပြား အတြက္ စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ ဘယ္လို အေပး အယူမွ မလုပ္ဖုိ႔။ ဒါပါပဲ ကိုေဒါင္း၊ ဒီညီညြတ္ေရးမူ (၄) ခ်က္ဟာ ဒီိေန ့လက္ငင္း တို္က္ပြဲအတြက္လည္း ကိုက္ညီ အက်ဳံးဝင္ေနတာပဲ မဟုတ္လား ကိုေဒါင္း။

အေရးၾကီးတာကေတာ့ တိုက္ပြဲပါပဲ။ တိုက္ပြဲ မရွိရင္ မညီညြတ္ခ်င္ၾကဘူး။ တိုက္ပြဲရွိမွ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ေက်ာခ်င္းကပ္ ရင္ခ်င္းအပ္ၿပီး ညီညြတ္ၾကတာမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ကိုေဒါင္းေရ၊ ဆရာဦးဝင္းတင္ ေျပာသလို ရန္သူနဲ႔ သူေသ ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲဝင္ဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အစြမ္းကုန္ ညီညြတ္ၾကပါစုိ႔။

အားလံုးကို သတိရလ်က္-

ေအာင္ေဝး
၄-၁၂-၁၀

Read More

Letters from Michigan - 12

မစ္ရွီဂန္မွ ေပးေသာစာ (၁၂)

မိတ္ေဆြႀကီး ကိုေဒါင္း-

က်န္းခံ့သာလုိ႔ မာပါစ။ ဒီရက္ထဲေတာ့ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားရတာေတြက မ်ား၊ လူမအား စိတ္မအားနဲ႔မုိ႔ စာကုိေတာင္မွ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မဖတ္ႏုိင္ခ့ဲပါဘူးဗ်ာ။

စာေရးဆရာ စာမဖတ္လုိ႔ မရဘူး။ ကဗ်ာဆရာ စာမဖတ္လုိ႔ မရဘူး။ သတင္းစာဆရာ စာမဖတ္လုိ႔ မရဘူး။ စာနယ္ဇင္း ေလာကသား စာမဖတ္လုိ႔ မရဘူး။

စာေရးဆရာ တေယာက္ ကဗ်ာဆရာ တေယာက္ဟာ ဘဝကုိ ၂ ေနရာ ၂ ဌာနမွာ အၿမဲ ျဖတ္သန္း က်င္လည္ေနရမယ္ တ့ဲ။ ဆရာ ျမသန္းတင့္ ေျပာခ့ဲတ့ဲစကားပါ။ စာေရးေနတ့ဲ သူေတြဟာ ဘဝကုိ ပထမ တေနရာ ျဖစ္တ့ဲ လူမႈလက္ေတြ႔ေလာကထဲမွာ ေလ့လာရမယ္။ ဒုတိယ တေနရာ အေနနဲ႔ စာအုပ္စာေပေတြထဲမွာ ေလ့လာရမွာပဲ လုိ႔ ဆရာျမသန္းတင့္ ဆုိလုိတာပါ။

စာေရးဆရာ စာမဖတ္ရင္ စာေရးလုိ႔ ဘယ္ရမလဲ။ ကဗ်ာဆရာ စာမဖတ္ရင္ ကဗ်ာေရးလုိ႔ ဘယ္ရမလဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ အားလံုးရဲ႕ စာေပဘဝ ျဖတ္သန္းမႈထဲမွာ စာဖတ္တာဟာလည္း အဓိက လုိအပ္လ်က္ႀကီး တရပ္ အေနနဲ႔ အေရးပါခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား ကိုေဒါင္း။

ျပည္တြင္းမွာတုန္းက စာဖတ္ခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳ အေလ့အထံုေတြကို ျပည္ပ ေရာက္လာတဲ့ အခုေနခါမွာ ျပန္စဥ္းစား ျပန္သံုးသပ္ မိတာ မ်ိဳးေတာ့ ရွိပါတယ္။ ျပည္ပ ေရာက္လာေတာ့လည္း စာက မျပတ္ ဖတ္ေနရတုန္းပါ။ မဖတ္လုိ႔မွာ မရတာဘဲဟာကိုး။

ျပည္တြင္းမွာတုန္းက စာဖတ္တာနဲ႔ စာေရးတာကို ႏိႈင္းယွဥ္ အခ်ဳိးခ်ၾကည့္မယ္ ဆုိရင္ က်ေနာ့္ တဦးခ်င္း ကိုယ္ေတြ႔အရ ေျပာရရင္ေတာ့ စာဖတ္တာက ဆုိလုိတာက ေရးခ်ိန္ထက္ ဖတ္ခ်ိန္က အဆရာခုိင္ႏႈန္း ပိုမ်ားလိမ့္မယ္ ထင္တာပဲ။

ကိုေဒါင္းေရ ကိုယ့္ရဲ႕ စာေပေရ အလ်ဥ္ကေလး ျပတ္ေတာက္ မသြားေအာင္ ေလာကထဲမွာ ျပည္သူေတြနဲ႔ အတူ က်င္လည္ရင္း စာအုပ္ စာေပေတြထဲကိုလည္း မျပတ္ ေလ့လာ စူးစမ္း ေနခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။

ဒီေလာက္ စာေတြ ဖတ္ေန မွတ္ေနတာေတာင္မွ တခါတခါ ကိုယ္ေရးလုိက္တဲ့ စာကို စာေပဝမ္းစာ မျပည့္ဘူးလုိ ေဝဖန္ခံရတဲ့ အခါမ်ိဳးလည္း ႀကံဳဖူး ၾကမွာပါ။ စာေပ၀မ္းစာ ဆုိတာ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ကိုယ္ခံအားပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီ ကိုယ္ခံအား ေကာင္းေနဖုိ႔ စာေပဝမ္းစာဆုိတာ တသက္လံုး ျဖည့္ျဖည့္ေပးေနရတဲ့ စရာပဲ မဟုတ္လား။

ျပည္တြင္းမွာတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္စာေပနယ္၊ ကိုယ့္စာနယ္ဇင္း ေလာကက က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ရွိသေလာက္ တဦးခ်င္း စာေပဝမ္းစာ ဆိုတာကလည္း ကိုယ့္ရင္ဘတ္နဲ႔ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္နဲ႔ ဆံ့သေလာက္ ကိုယ္ ေျခဆန္႔ႏုိင္ရင္ ဆန္႔ႏုိင္သေလာက္ စုႏိုင္၊ ေဆာင္းႏုိင္၊ ျဖည့္ဆည္း ႏုိင္တာေပါ့။

ဒီမွာေတာ့ ဒီလုိ မဟုတ္ဘူး ကိုေဒါင္းေရ။ ျပည္ပမွာေတာ့ ဘယ္ ဒီလုိဟုတ္ပါ့မလဲ ကိုေဒါင္းေရ။

ဒီမွာေတာ့ ကိုယ့္စာဖတ္ပရိသတ္ကလည္း လက္တဆုပ္စာေလာက္ နည္းနည္းကေလးပဲ ရွိတာ။ ကိုယ့္စာေပနယ္၊ ကိုယ့္အႏုပညာကလည္း ကြက္ကြက္ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးပဲ ရွိတာ။ ကိုယ့္စာေပ၊ ကိုယ့္ဘာသာစကား ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာဆုိတာ ဒီလုိ သူမ်ား ႏုိင္ငံလုိမ်ဳိးမွာ မေမ့ေပ်ာက္ေအာင္၊ မတိမ္ေကာေအာင္ အသိရွိသူေတြက သတိနဲ႔ ကတုတ္က်င္း နက္နက္ တူးၿပီး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ထားရတာပဲ ကိုေဒါင္း။

အထူးသျဖင့္၊ အေမရိကလုိ လူမ်ိဳး တရာ့တပါး ေရာေႏွာေနထုိင္ၾကတဲ့ ေဒသမ်ိဳးမွာ စာေပခ်င္း၊ သာသာအဏာခ်င္း၊ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း တုိးမိ၊ တုိက္မိ တာေတြလည္း ရွိတတ္တာ မဟုတ္လား။ အခန္႔မသင့္ရင္ ပြန္းပဲ့၊ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာရသြား တာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္နုိင္တာေပါ့ဗ်ာ။

ျပည္ပမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဒုကၡက ျမန္မာစာအုပ္ေကာင္းေကာင္း မဖတ္ရတဲ့ ဒုကၡပါပဲ။ စာမဖတ္ရရင္ မေနႏုိင္လုိ႔၊ စာမဖတ္ရင္ မျဖစ္လုိ႔ ဟုိက ဒီက တကူးတက ရွာၿပီး ေဖြၿပီး ရလာတဲ့ စာအုပ္ကေလး မဂၢဇင္းကေလး အခ်ိန္လုၿပီး အရသာခံ ဖတ္ၾကရတာကလား ကိုေဒါင္းရဲ႕။

ဒီမွာက လူတုိင္း တဖက္မွာ ဘဝရပ္တည္ေရး အတြက္ ကိုယ္နဲ႔ အဆင္ေျပရာ ေျပရာ အလုပ္အကိုင္ တခုခုကလည္း ဒီက စီပြားပ်က္ကပ္ ထဲမွာ ျပဳတ္မသြားေအာာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ကုတ္ကတ္ လုပ္ေနရေသးတာ ကိုေဒါင္းေရ။ မလုပ္လုိ႔ မရဘူး။ ဒါ အႀကီးဆံုး စိန္ေခၚမႈပဲ။

ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီမွာ က်ေနာ္တုိ႔ စာေရးသူေတြ အဖုိ႔ ျပည္တြင္းမွာ တုန္းကလုိ ေတြးခ်ိန္ ေရးခ်ိန္ စိမ္ေျပနေျပ မရဘူးဗ်။ စာဆုိတာကလည္း သိတဲ့အတုိင္း အၾကည္ဓာတ္ကေလး ရွိမွ ေရးလုိ႔ရတာ။ စာမေရးခင္ စိတ္ကို အရင္ ၾကည္လင္ေအာင္ ေမြးၿပီးမွ ေရးယူၾကရတာ။ ဒီမွာက စာဖတ္ဖုိ႔တုိ႔၊ စာေရးဖုိ႔တုိ႔ ဆိုတာက အိမ္နဲ႔ အလုပ္၊ အလုပ္နဲ႔ အိမ္ ေျပးလႊား လြန္းထိုးေနတဲ့ ၾကားက သီးသန္႔ အခ်ိန္ေပးၿပီး ဖတ္ၾကရ၊ ေရးၾကရတာပါ ကိုေဒါင္းေရ။

ေျပာခ်င္တာကေတာ့ သူမ်ား စာေပ ယဥ္ေက်းမႈ ေရစီးေၾကာင္း ၿပီးထဲမွာ ကိုယ့္စာေပ၊ ကိုယ့္ဘာသာစကား ေရးအလ်ဥ္ငယ္ကေလးကို တသြင္သြင္ စီးယူရတာ မလြယ္ဘူးဆုိတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲဗ်ာ။

က်ေနာ္တုိ႔ ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့ ဖတ္ေန၊ ေရးေနၾကပါတယ္။ ကိုယ့္တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ႏုိင္တာက ဒါပဲ ရွိတာကိုး။

က်ေနာ္တုိ႔ ေရးတဲ့၊ ေျပာတဲ့ စာေတြ၊ အသံေတြ၊ အင္တာနက္ အြန္လိုင္းေပၚကေန တဆင့္၊ ေရဒီယိုေတြ ကေနတဆင့္၊ ကိုယ့္ျပည္တြင္းက ပရိသတ္ေတြဆီ ေရာက္ေနဖုိ႔ ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ တာဝန္ပါပဲ။

ဒီေန႔ ျမန္မာစာေပဟာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္က မလြတ္ေျမာက္ေသးတဲဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနဆဲလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ ပင္မေရစီးေၾကာင္းႀကီး စီးဆင္းေနသလုိ၊ ျပည္ပမွာလည္း ျမန္မာစာေပ ေရစီးေၾကာင္းငယ္ တခု ရွိေနတယ္ဆိုတာ ကိုေဒါင္းတုိ႔ ယံုၾကည္ေစခ်င္ပါတယ္။

အားလံုးကို သတိရလ်က္

ေအာင္ေဝး

Read More