မစ္ရွီဂန္မွ ေပးေသာစာ (၁၂)
မိတ္ေဆြႀကီး ကိုေဒါင္း-
က်န္းခံ့သာလုိ႔ မာပါစ။ ဒီရက္ထဲေတာ့ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားရတာေတြက မ်ား၊ လူမအား စိတ္မအားနဲ႔မုိ႔ စာကုိေတာင္မွ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မဖတ္ႏုိင္ခ့ဲပါဘူးဗ်ာ။
စာေရးဆရာ စာမဖတ္လုိ႔ မရဘူး။ ကဗ်ာဆရာ စာမဖတ္လုိ႔ မရဘူး။ သတင္းစာဆရာ စာမဖတ္လုိ႔ မရဘူး။ စာနယ္ဇင္း ေလာကသား စာမဖတ္လုိ႔ မရဘူး။
စာေရးဆရာ တေယာက္ ကဗ်ာဆရာ တေယာက္ဟာ ဘဝကုိ ၂ ေနရာ ၂ ဌာနမွာ အၿမဲ ျဖတ္သန္း က်င္လည္ေနရမယ္ တ့ဲ။ ဆရာ ျမသန္းတင့္ ေျပာခ့ဲတ့ဲစကားပါ။ စာေရးေနတ့ဲ သူေတြဟာ ဘဝကုိ ပထမ တေနရာ ျဖစ္တ့ဲ လူမႈလက္ေတြ႔ေလာကထဲမွာ ေလ့လာရမယ္။ ဒုတိယ တေနရာ အေနနဲ႔ စာအုပ္စာေပေတြထဲမွာ ေလ့လာရမွာပဲ လုိ႔ ဆရာျမသန္းတင့္ ဆုိလုိတာပါ။
စာေရးဆရာ စာမဖတ္ရင္ စာေရးလုိ႔ ဘယ္ရမလဲ။ ကဗ်ာဆရာ စာမဖတ္ရင္ ကဗ်ာေရးလုိ႔ ဘယ္ရမလဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ အားလံုးရဲ႕ စာေပဘဝ ျဖတ္သန္းမႈထဲမွာ စာဖတ္တာဟာလည္း အဓိက လုိအပ္လ်က္ႀကီး တရပ္ အေနနဲ႔ အေရးပါခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား ကိုေဒါင္း။
ျပည္တြင္းမွာတုန္းက စာဖတ္ခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳ အေလ့အထံုေတြကို ျပည္ပ ေရာက္လာတဲ့ အခုေနခါမွာ ျပန္စဥ္းစား ျပန္သံုးသပ္ မိတာ မ်ိဳးေတာ့ ရွိပါတယ္။ ျပည္ပ ေရာက္လာေတာ့လည္း စာက မျပတ္ ဖတ္ေနရတုန္းပါ။ မဖတ္လုိ႔မွာ မရတာဘဲဟာကိုး။
ျပည္တြင္းမွာတုန္းက စာဖတ္တာနဲ႔ စာေရးတာကို ႏိႈင္းယွဥ္ အခ်ဳိးခ်ၾကည့္မယ္ ဆုိရင္ က်ေနာ့္ တဦးခ်င္း ကိုယ္ေတြ႔အရ ေျပာရရင္ေတာ့ စာဖတ္တာက ဆုိလုိတာက ေရးခ်ိန္ထက္ ဖတ္ခ်ိန္က အဆရာခုိင္ႏႈန္း ပိုမ်ားလိမ့္မယ္ ထင္တာပဲ။
ကိုေဒါင္းေရ ကိုယ့္ရဲ႕ စာေပေရ အလ်ဥ္ကေလး ျပတ္ေတာက္ မသြားေအာင္ ေလာကထဲမွာ ျပည္သူေတြနဲ႔ အတူ က်င္လည္ရင္း စာအုပ္ စာေပေတြထဲကိုလည္း မျပတ္ ေလ့လာ စူးစမ္း ေနခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။
ဒီေလာက္ စာေတြ ဖတ္ေန မွတ္ေနတာေတာင္မွ တခါတခါ ကိုယ္ေရးလုိက္တဲ့ စာကို စာေပဝမ္းစာ မျပည့္ဘူးလုိ ေဝဖန္ခံရတဲ့ အခါမ်ိဳးလည္း ႀကံဳဖူး ၾကမွာပါ။ စာေပ၀မ္းစာ ဆုိတာ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ကိုယ္ခံအားပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီ ကိုယ္ခံအား ေကာင္းေနဖုိ႔ စာေပဝမ္းစာဆုိတာ တသက္လံုး ျဖည့္ျဖည့္ေပးေနရတဲ့ စရာပဲ မဟုတ္လား။
ျပည္တြင္းမွာတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္စာေပနယ္၊ ကိုယ့္စာနယ္ဇင္း ေလာကက က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ရွိသေလာက္ တဦးခ်င္း စာေပဝမ္းစာ ဆိုတာကလည္း ကိုယ့္ရင္ဘတ္နဲ႔ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္နဲ႔ ဆံ့သေလာက္ ကိုယ္ ေျခဆန္႔ႏုိင္ရင္ ဆန္႔ႏုိင္သေလာက္ စုႏိုင္၊ ေဆာင္းႏုိင္၊ ျဖည့္ဆည္း ႏုိင္တာေပါ့။
ဒီမွာေတာ့ ဒီလုိ မဟုတ္ဘူး ကိုေဒါင္းေရ။ ျပည္ပမွာေတာ့ ဘယ္ ဒီလုိဟုတ္ပါ့မလဲ ကိုေဒါင္းေရ။
ဒီမွာေတာ့ ကိုယ့္စာဖတ္ပရိသတ္ကလည္း လက္တဆုပ္စာေလာက္ နည္းနည္းကေလးပဲ ရွိတာ။ ကိုယ့္စာေပနယ္၊ ကိုယ့္အႏုပညာကလည္း ကြက္ကြက္ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးပဲ ရွိတာ။ ကိုယ့္စာေပ၊ ကိုယ့္ဘာသာစကား ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာဆုိတာ ဒီလုိ သူမ်ား ႏုိင္ငံလုိမ်ဳိးမွာ မေမ့ေပ်ာက္ေအာင္၊ မတိမ္ေကာေအာင္ အသိရွိသူေတြက သတိနဲ႔ ကတုတ္က်င္း နက္နက္ တူးၿပီး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ထားရတာပဲ ကိုေဒါင္း။
အထူးသျဖင့္၊ အေမရိကလုိ လူမ်ိဳး တရာ့တပါး ေရာေႏွာေနထုိင္ၾကတဲ့ ေဒသမ်ိဳးမွာ စာေပခ်င္း၊ သာသာအဏာခ်င္း၊ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း တုိးမိ၊ တုိက္မိ တာေတြလည္း ရွိတတ္တာ မဟုတ္လား။ အခန္႔မသင့္ရင္ ပြန္းပဲ့၊ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာရသြား တာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္နုိင္တာေပါ့ဗ်ာ။
ျပည္ပမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဒုကၡက ျမန္မာစာအုပ္ေကာင္းေကာင္း မဖတ္ရတဲ့ ဒုကၡပါပဲ။ စာမဖတ္ရရင္ မေနႏုိင္လုိ႔၊ စာမဖတ္ရင္ မျဖစ္လုိ႔ ဟုိက ဒီက တကူးတက ရွာၿပီး ေဖြၿပီး ရလာတဲ့ စာအုပ္ကေလး မဂၢဇင္းကေလး အခ်ိန္လုၿပီး အရသာခံ ဖတ္ၾကရတာကလား ကိုေဒါင္းရဲ႕။
ဒီမွာက လူတုိင္း တဖက္မွာ ဘဝရပ္တည္ေရး အတြက္ ကိုယ္နဲ႔ အဆင္ေျပရာ ေျပရာ အလုပ္အကိုင္ တခုခုကလည္း ဒီက စီပြားပ်က္ကပ္ ထဲမွာ ျပဳတ္မသြားေအာာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ကုတ္ကတ္ လုပ္ေနရေသးတာ ကိုေဒါင္းေရ။ မလုပ္လုိ႔ မရဘူး။ ဒါ အႀကီးဆံုး စိန္ေခၚမႈပဲ။
ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီမွာ က်ေနာ္တုိ႔ စာေရးသူေတြ အဖုိ႔ ျပည္တြင္းမွာ တုန္းကလုိ ေတြးခ်ိန္ ေရးခ်ိန္ စိမ္ေျပနေျပ မရဘူးဗ်။ စာဆုိတာကလည္း သိတဲ့အတုိင္း အၾကည္ဓာတ္ကေလး ရွိမွ ေရးလုိ႔ရတာ။ စာမေရးခင္ စိတ္ကို အရင္ ၾကည္လင္ေအာင္ ေမြးၿပီးမွ ေရးယူၾကရတာ။ ဒီမွာက စာဖတ္ဖုိ႔တုိ႔၊ စာေရးဖုိ႔တုိ႔ ဆိုတာက အိမ္နဲ႔ အလုပ္၊ အလုပ္နဲ႔ အိမ္ ေျပးလႊား လြန္းထိုးေနတဲ့ ၾကားက သီးသန္႔ အခ်ိန္ေပးၿပီး ဖတ္ၾကရ၊ ေရးၾကရတာပါ ကိုေဒါင္းေရ။
ေျပာခ်င္တာကေတာ့ သူမ်ား စာေပ ယဥ္ေက်းမႈ ေရစီးေၾကာင္း ၿပီးထဲမွာ ကိုယ့္စာေပ၊ ကိုယ့္ဘာသာစကား ေရးအလ်ဥ္ငယ္ကေလးကို တသြင္သြင္ စီးယူရတာ မလြယ္ဘူးဆုိတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲဗ်ာ။
က်ေနာ္တုိ႔ ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့ ဖတ္ေန၊ ေရးေနၾကပါတယ္။ ကိုယ့္တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ႏုိင္တာက ဒါပဲ ရွိတာကိုး။
က်ေနာ္တုိ႔ ေရးတဲ့၊ ေျပာတဲ့ စာေတြ၊ အသံေတြ၊ အင္တာနက္ အြန္လိုင္းေပၚကေန တဆင့္၊ ေရဒီယိုေတြ ကေနတဆင့္၊ ကိုယ့္ျပည္တြင္းက ပရိသတ္ေတြဆီ ေရာက္ေနဖုိ႔ ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ တာဝန္ပါပဲ။
ဒီေန႔ ျမန္မာစာေပဟာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္က မလြတ္ေျမာက္ေသးတဲဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနဆဲလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ ပင္မေရစီးေၾကာင္းႀကီး စီးဆင္းေနသလုိ၊ ျပည္ပမွာလည္း ျမန္မာစာေပ ေရစီးေၾကာင္းငယ္ တခု ရွိေနတယ္ဆိုတာ ကိုေဒါင္းတုိ႔ ယံုၾကည္ေစခ်င္ပါတယ္။
အားလံုးကို သတိရလ်က္
ေအာင္ေဝး
က်န္းခံ့သာလုိ႔ မာပါစ။ ဒီရက္ထဲေတာ့ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားရတာေတြက မ်ား၊ လူမအား စိတ္မအားနဲ႔မုိ႔ စာကုိေတာင္မွ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မဖတ္ႏုိင္ခ့ဲပါဘူးဗ်ာ။
စာေရးဆရာ စာမဖတ္လုိ႔ မရဘူး။ ကဗ်ာဆရာ စာမဖတ္လုိ႔ မရဘူး။ သတင္းစာဆရာ စာမဖတ္လုိ႔ မရဘူး။ စာနယ္ဇင္း ေလာကသား စာမဖတ္လုိ႔ မရဘူး။
စာေရးဆရာ တေယာက္ ကဗ်ာဆရာ တေယာက္ဟာ ဘဝကုိ ၂ ေနရာ ၂ ဌာနမွာ အၿမဲ ျဖတ္သန္း က်င္လည္ေနရမယ္ တ့ဲ။ ဆရာ ျမသန္းတင့္ ေျပာခ့ဲတ့ဲစကားပါ။ စာေရးေနတ့ဲ သူေတြဟာ ဘဝကုိ ပထမ တေနရာ ျဖစ္တ့ဲ လူမႈလက္ေတြ႔ေလာကထဲမွာ ေလ့လာရမယ္။ ဒုတိယ တေနရာ အေနနဲ႔ စာအုပ္စာေပေတြထဲမွာ ေလ့လာရမွာပဲ လုိ႔ ဆရာျမသန္းတင့္ ဆုိလုိတာပါ။
စာေရးဆရာ စာမဖတ္ရင္ စာေရးလုိ႔ ဘယ္ရမလဲ။ ကဗ်ာဆရာ စာမဖတ္ရင္ ကဗ်ာေရးလုိ႔ ဘယ္ရမလဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ အားလံုးရဲ႕ စာေပဘဝ ျဖတ္သန္းမႈထဲမွာ စာဖတ္တာဟာလည္း အဓိက လုိအပ္လ်က္ႀကီး တရပ္ အေနနဲ႔ အေရးပါခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား ကိုေဒါင္း။
ျပည္တြင္းမွာတုန္းက စာဖတ္ခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳ အေလ့အထံုေတြကို ျပည္ပ ေရာက္လာတဲ့ အခုေနခါမွာ ျပန္စဥ္းစား ျပန္သံုးသပ္ မိတာ မ်ိဳးေတာ့ ရွိပါတယ္။ ျပည္ပ ေရာက္လာေတာ့လည္း စာက မျပတ္ ဖတ္ေနရတုန္းပါ။ မဖတ္လုိ႔မွာ မရတာဘဲဟာကိုး။
ျပည္တြင္းမွာတုန္းက စာဖတ္တာနဲ႔ စာေရးတာကို ႏိႈင္းယွဥ္ အခ်ဳိးခ်ၾကည့္မယ္ ဆုိရင္ က်ေနာ့္ တဦးခ်င္း ကိုယ္ေတြ႔အရ ေျပာရရင္ေတာ့ စာဖတ္တာက ဆုိလုိတာက ေရးခ်ိန္ထက္ ဖတ္ခ်ိန္က အဆရာခုိင္ႏႈန္း ပိုမ်ားလိမ့္မယ္ ထင္တာပဲ။
ကိုေဒါင္းေရ ကိုယ့္ရဲ႕ စာေပေရ အလ်ဥ္ကေလး ျပတ္ေတာက္ မသြားေအာင္ ေလာကထဲမွာ ျပည္သူေတြနဲ႔ အတူ က်င္လည္ရင္း စာအုပ္ စာေပေတြထဲကိုလည္း မျပတ္ ေလ့လာ စူးစမ္း ေနခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။
ဒီေလာက္ စာေတြ ဖတ္ေန မွတ္ေနတာေတာင္မွ တခါတခါ ကိုယ္ေရးလုိက္တဲ့ စာကို စာေပဝမ္းစာ မျပည့္ဘူးလုိ ေဝဖန္ခံရတဲ့ အခါမ်ိဳးလည္း ႀကံဳဖူး ၾကမွာပါ။ စာေပ၀မ္းစာ ဆုိတာ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ကိုယ္ခံအားပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီ ကိုယ္ခံအား ေကာင္းေနဖုိ႔ စာေပဝမ္းစာဆုိတာ တသက္လံုး ျဖည့္ျဖည့္ေပးေနရတဲ့ စရာပဲ မဟုတ္လား။
ျပည္တြင္းမွာတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္စာေပနယ္၊ ကိုယ့္စာနယ္ဇင္း ေလာကက က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ရွိသေလာက္ တဦးခ်င္း စာေပဝမ္းစာ ဆိုတာကလည္း ကိုယ့္ရင္ဘတ္နဲ႔ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္နဲ႔ ဆံ့သေလာက္ ကိုယ္ ေျခဆန္႔ႏုိင္ရင္ ဆန္႔ႏုိင္သေလာက္ စုႏိုင္၊ ေဆာင္းႏုိင္၊ ျဖည့္ဆည္း ႏုိင္တာေပါ့။
ဒီမွာေတာ့ ဒီလုိ မဟုတ္ဘူး ကိုေဒါင္းေရ။ ျပည္ပမွာေတာ့ ဘယ္ ဒီလုိဟုတ္ပါ့မလဲ ကိုေဒါင္းေရ။
ဒီမွာေတာ့ ကိုယ့္စာဖတ္ပရိသတ္ကလည္း လက္တဆုပ္စာေလာက္ နည္းနည္းကေလးပဲ ရွိတာ။ ကိုယ့္စာေပနယ္၊ ကိုယ့္အႏုပညာကလည္း ကြက္ကြက္ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးပဲ ရွိတာ။ ကိုယ့္စာေပ၊ ကိုယ့္ဘာသာစကား ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာဆုိတာ ဒီလုိ သူမ်ား ႏုိင္ငံလုိမ်ဳိးမွာ မေမ့ေပ်ာက္ေအာင္၊ မတိမ္ေကာေအာင္ အသိရွိသူေတြက သတိနဲ႔ ကတုတ္က်င္း နက္နက္ တူးၿပီး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ထားရတာပဲ ကိုေဒါင္း။
အထူးသျဖင့္၊ အေမရိကလုိ လူမ်ိဳး တရာ့တပါး ေရာေႏွာေနထုိင္ၾကတဲ့ ေဒသမ်ိဳးမွာ စာေပခ်င္း၊ သာသာအဏာခ်င္း၊ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း တုိးမိ၊ တုိက္မိ တာေတြလည္း ရွိတတ္တာ မဟုတ္လား။ အခန္႔မသင့္ရင္ ပြန္းပဲ့၊ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာရသြား တာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္နုိင္တာေပါ့ဗ်ာ။
ျပည္ပမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဒုကၡက ျမန္မာစာအုပ္ေကာင္းေကာင္း မဖတ္ရတဲ့ ဒုကၡပါပဲ။ စာမဖတ္ရရင္ မေနႏုိင္လုိ႔၊ စာမဖတ္ရင္ မျဖစ္လုိ႔ ဟုိက ဒီက တကူးတက ရွာၿပီး ေဖြၿပီး ရလာတဲ့ စာအုပ္ကေလး မဂၢဇင္းကေလး အခ်ိန္လုၿပီး အရသာခံ ဖတ္ၾကရတာကလား ကိုေဒါင္းရဲ႕။
ဒီမွာက လူတုိင္း တဖက္မွာ ဘဝရပ္တည္ေရး အတြက္ ကိုယ္နဲ႔ အဆင္ေျပရာ ေျပရာ အလုပ္အကိုင္ တခုခုကလည္း ဒီက စီပြားပ်က္ကပ္ ထဲမွာ ျပဳတ္မသြားေအာာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ကုတ္ကတ္ လုပ္ေနရေသးတာ ကိုေဒါင္းေရ။ မလုပ္လုိ႔ မရဘူး။ ဒါ အႀကီးဆံုး စိန္ေခၚမႈပဲ။
ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီမွာ က်ေနာ္တုိ႔ စာေရးသူေတြ အဖုိ႔ ျပည္တြင္းမွာ တုန္းကလုိ ေတြးခ်ိန္ ေရးခ်ိန္ စိမ္ေျပနေျပ မရဘူးဗ်။ စာဆုိတာကလည္း သိတဲ့အတုိင္း အၾကည္ဓာတ္ကေလး ရွိမွ ေရးလုိ႔ရတာ။ စာမေရးခင္ စိတ္ကို အရင္ ၾကည္လင္ေအာင္ ေမြးၿပီးမွ ေရးယူၾကရတာ။ ဒီမွာက စာဖတ္ဖုိ႔တုိ႔၊ စာေရးဖုိ႔တုိ႔ ဆိုတာက အိမ္နဲ႔ အလုပ္၊ အလုပ္နဲ႔ အိမ္ ေျပးလႊား လြန္းထိုးေနတဲ့ ၾကားက သီးသန္႔ အခ်ိန္ေပးၿပီး ဖတ္ၾကရ၊ ေရးၾကရတာပါ ကိုေဒါင္းေရ။
ေျပာခ်င္တာကေတာ့ သူမ်ား စာေပ ယဥ္ေက်းမႈ ေရစီးေၾကာင္း ၿပီးထဲမွာ ကိုယ့္စာေပ၊ ကိုယ့္ဘာသာစကား ေရးအလ်ဥ္ငယ္ကေလးကို တသြင္သြင္ စီးယူရတာ မလြယ္ဘူးဆုိတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲဗ်ာ။
က်ေနာ္တုိ႔ ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့ ဖတ္ေန၊ ေရးေနၾကပါတယ္။ ကိုယ့္တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ႏုိင္တာက ဒါပဲ ရွိတာကိုး။
က်ေနာ္တုိ႔ ေရးတဲ့၊ ေျပာတဲ့ စာေတြ၊ အသံေတြ၊ အင္တာနက္ အြန္လိုင္းေပၚကေန တဆင့္၊ ေရဒီယိုေတြ ကေနတဆင့္၊ ကိုယ့္ျပည္တြင္းက ပရိသတ္ေတြဆီ ေရာက္ေနဖုိ႔ ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ တာဝန္ပါပဲ။
ဒီေန႔ ျမန္မာစာေပဟာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္က မလြတ္ေျမာက္ေသးတဲဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနဆဲလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ ပင္မေရစီးေၾကာင္းႀကီး စီးဆင္းေနသလုိ၊ ျပည္ပမွာလည္း ျမန္မာစာေပ ေရစီးေၾကာင္းငယ္ တခု ရွိေနတယ္ဆိုတာ ကိုေဒါင္းတုိ႔ ယံုၾကည္ေစခ်င္ပါတယ္။
အားလံုးကို သတိရလ်က္
ေအာင္ေဝး
.jpg)
0 comments:
Post a Comment