A TRIBUTE TO NELSON MANDELA (1918-2013) L I N E S T O Z I N D Z I

Zindzi,
I don’t know what can I say.
The world has lost its greatest leader.

Zindzi,
I don’t know what can I say.
The rainbow nation has lost its greatest son.

Zindzi,
I don’t know what can I say.
The world grieves for “greatest leader”.

Zindzi,
I don’t know what can I say.
S. Africa grieves for “greatest son”.

Zindzi,
I don’t know what can I say.
Your father transformed his country and himself.

Zindzi,
I don’t know what can I say.
Your father will always be father of his country.

Zindzi,
I don’t know what can I say.
Your father is the man who committed life to freedom.

Zindzi,
I don’t know what can I say.
Your father built government around reconciliation.

Zindzi,
I don’t know what can I say.
Your father inspired countless individuals during his long life.

Zindzi,
I don’t know what can I say.
Your father sacrificed all for the freedom of his people.

Zindzi,
I don’t know what can I say.
Your father learned that courage was not the absence of fear, but the triumph over it.

Zindzi,
I don’t know what can I say.
Your father was one of the great teachers of twentieth century.

Zindzi,
I don’t know what can I say.
Your father was a unique political figure at a unique moment in history.

Zindzi,
I don’t know what can I say.
Your father, like as Mahatma Gandhi, M L K and Mother Teresa, belongs to the ages.

Zindzi,
I don’t know what can I say.
Now your father had departed and was at peace.

Zindzi,
I don’t know what can I say.
Madiba may no longer be with us, but his journey continues on with all of us.

Zindzi,
I don’t know what can I say.
We, the citizens of the world, will always miss Madiba.

AUNG WAY (Burma)
December 6 – 2013

[Zindzi Mandela: One of Nelson Mandela’s daughters]

Read More

ႏို င္ ငံ ေ ရ း အ က် ဥ္ း သ ာ း ေ ဟ ာ င္ း ၊ ျပ ည္ ေ ျပ း က ဗ် ာ ဆ ရ ာ ၊ အ ေ ၀ း ေ ရ ာ က္ မ င္ း ဦ း ေ အ ာ င္ ေ ၀ း

EXILE PROSE # 3 B

အ ပို င္ း – ၃ ခ ( နိ ဂံု း )

“ေနာက္ဆုတ္ရန္ ခ်န္ထားတဲ့တံတားကို မီးရွဳိ ့ပစ္ရဲသူသာ ေဗာ္ရွီဗစ္ ပီသသူျဖစ္တယ္” (မာယာေကာ့ဖ္စကီး)

            လြမ္းေတာ္မူလို ့စာကိုစီ။

            ရန္ကုန္က ညီငယ္ရဲေဘာ္ကဗ်ာဆရာေတြကိုေတာ့ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ ့မွာခ်င္သည္။

            ဘယ္သူလက္နက္ခ်ခ်၊ ကဗ်ာ မခ်နဲ ့။

            ဘယ္သူ သစၥာေဖာက္ေဖာက္၊ ကဗ်ာ မေဖာက္နဲ ့။

            ဘယ္သူ ၀ိညာဥ္ပ်က္ပ်က္၊ ကဗ်ာ မပ်က္နဲ ့။

            ညီေလးတို ့ေရ…၊ က်န္းမာေအာင္ေန။ က်န္းမာမွ တိုက္ခိုက္ႏိုင္မယ္။

            က်ေနာ္က ဒါပဲတတ္ႏိုင္သည္။ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့သူဆိုေတာ့၊ ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ၊ အရန္ခုံေပၚထိုင္ေနတဲ့သူလိုပါပဲ။ ( မန္ယူမွာလို FERGI TIME က်မွ ၀င္ရရင္လည္း ၀င္ရမယ့့္သူ) က်ေနာ္ နားလည္ပါသည္။ လြမ္းၿမိဳင္ေက်းရဲ ့ဟို ့အေ၀းမွာ က်ေနာ္(တို ့) ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္ သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကတာ ၾကာပါၿပီ။ အေ၀းေရာက္တယ္ဆိုတာ၊ တကယ္က ေဘးေရာက္သြားတာပါပဲ။

            က်ေနာ္ ထြက္ေတာ္မူ နန္းကခြာၿပီး၊ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ ဆ၀ါဒီခပ္ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း၊ ႏိုင္ငံေရးစစ္တမ္းတစ္ေစာင္ေရးခဲ့သည္။

စာတမ္းနာမည္က “ေအာင္ေ၀းစစ္တမ္း” ။ “တစ္ႏွစ္အတြင္း အႏိုင္တိုက္ေရး၊ အာဏာသိမ္းပိုက္ေရး” ဟု ေခါင္းစဥ္ငယ္ေပးထားသည္။ ဒီစစ္တမ္းမွာ က်ေနာ္က ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးအဆက္ “သား သုံးသား” ေပါင္းစည္းေရးကို ေတာင္းဆိုထားသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာၿပီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္- န အ ဖ- တိုင္းရင္းသားမ်ား သုံးပြင့္ဆိုင္ေတြ ့ဆုံေဆြးေႏြးအေျဖရွာေရးကို ေမွ်ာ္မွန္းထားသည္။ က်ေနာ္၏ ေရႊ၀ါေရာင္မုန္တိုင္းအလြန္ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ကူးယဥ္မွဳတစ္ခု။ ဟုတ္သည္။ က်ေနာ္စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ေတြးဆသလို ဘာတစ္ခုမွလည္း ျဖစ္မလာခဲ့။

            ဒီစစ္တမ္းကို ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြက စိတ္ရွည္လက္ရွည္စာရိုက္ေပးၿပီး၊ သူ ့ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ေပးခဲ့တာျဖစ္သည္။ နယ္စည္း မျခား ဘေလာ့ဂါမ်ားအဖြဲ ့က အဂၤလိပ္ဘာသာသို ့ျပန္ဆိုေပးခဲ့သည္း သူတို ့ကိုေက်းဇူးတင္ရသည္။ အဲဒီကစ၊ ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြဘေလာ့ဂ္ကေန စၿပီး၊ က်ေနာ္လည္း ဘေလာ့ဂါ ကဗ်ာဆရာျဖစ္သြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ ယခု က်ေနာ္အြန္လိုင္းေပၚမွာ။ ေဖ့စဘုတ္ မုန္တိုင္းထဲမွာ။

            အေမရိကေရာက္ေရာက္ခ်င္း၊ ဆန္ဖရန္စစၥကိုအေျခစိုက္ “မိုးမခမီဒီယာ” က အယ္ဒီတာမင္း ဆရာေမာင္ရစ္က WINDOWS VISTA- COMPAQ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံး အျမန္၀ယ္ၿပီး၊ က်ေနာ့္ထံပို ့ေပးခဲ့သည္။ သူက ကုန္ၾကမ္းေပးလိုက္ျခင္း။ သူ ့ဆီကိုက်ေနာ္က ကုန္ေခ်ာအျဖစ္ စာမူ ေတြ တြင္တြင္ေရးၿပီး ျပန္သြင္းရသည္။ သူ ့ကြန္ပ်ဴတာဖိုးေက်ေအာင္၊ က်ေနာ္က ကဗ်ာနဲ ့တစ္မ်ိဳး၊ ေဆာင္းပါးနဲ ့တစ္ဖုံ သူ ့အေၾကြးကုန္ေအာင္ဆပ္ေနရ တာေပါ ့ဗ်ာ။

            မိုးမခအယ္ဒီတာအဖြဲ ့ထဲမွာ ကိုဇာနည္(ဇာနည္၀င္း)ဆိုတာရွိတယ္။ (အခု သူ ရန္ကုန္ခဏျပန္ေရာက္ေန) သူက က်ေနာ့္အတြက္သီးသန္ ့ “ေအာင္ေ၀း” ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ တည္ေထာင္ေပးခဲ့သည္။ http://aungway.blogspot.com/  ၿပီးေတာ့ သူကထပ္ၿပီး ေအာင္ေ၀းကို မုခစာအုပ္လုပ္ေပး ခဲ့သည္။ www.facebook.com/aung.way.1/

            အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေ၀းေရာက္မင္းဦးေအာင္ေ၀းလည္း ကိုယ္ပိုင္လက္ပေတာ့နဲ ့၊ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္နဲ ့၊ ကိုယ္ပိုင္ေဖ့စဘုတ္နဲ ့။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀ကေတာ့ ကိုယ္မပိုင္ဘူးဗ်။ အိုဘားမားပိုင္တာ။ ဒီမွာ ကိုယ္က သူ ့မ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး၊ သူ ့အစိုးရကို အခြန္ေပးေနရတာ။ ကိုယ္က ေကာင္းမြန္ေသာ အခြန္ထမ္းေဆာင္သူျဖစ္တဲ့အတြက္၊ အိုဘားမားအစိုးရက ကိုယ့္ကို ေကာင္းေကာင္း ျပန္ေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့သေဘာေတာ့ရွိပါတယ္။

            မစ္ရွီဂန္မဲဇာမွာေတာ့ က်န္တာေတြ ဘာမွမဟုတ္ပါ။ ကဗ်ာမေသေအာင္ လွဳပ္ရွားရုန္းကန္ေနရတာပဲ ေျပာစရာရွိပါသည္။ ကဗ်ာကေတာ့ ေသလို ့မျဖစ္။ ကဗ်ာေသရင္ က်ေနာ္ပါေသသြားလိမ့္မည္။

            တစ္ခါတစ္ခါ၊ အဲဒီလို မေသမရွင္ကဗ်ာေကာင္က ေရးလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့၊ ျပည္တြင္းက အထူးသျဖင့္ စာနယ္ဇင္းသမားဆိုတဲ့ ေနာက္ေပါက္မ်ိဳးဆက္ကေလးေတြက ဆြမ္းႀကီး၀ိုင္းေလာင္းတာခံရသည္။ သူတို ့ရစရာမရွိေအာင္ေရးတာကိုလည္းခံရသည္။ ၀ဋ္ပဲ။” မိုးသီးဇြန္”ကဗ်ာတုန္းက အဲဒီမွင္စာေလးေတြ ၀ိုင္းသမလိုက္ၾက၊ ၀ိုင္းဆဲလိုက္ၾကတဲ့ ၾသဘာသံက၊ ကိုယ္မွီတင္းေနထိုင္ေနရတဲ့ LAKE MICHIGAN ဆိုတဲ့ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ပင္လယ္တမွ်က်ယ္တဲ့ မဟာနႏၵာကန္ႀကီးေတာင္ လိွဳင္းေဘာင္ဘင္ရိုက္ခတ္သြားပါရဲ ့ဗ်ာ။ ဖ်ား၊ ဖ်ား။ ရန္ကုန္ေတာင္ မျပန္ရဲေတာ့ဘူး။

            အဲဒီ ကဗ်ာမေသမရွင္ေကာင္ကလည္း အမွတ္သညာကို မရွိပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ “စန္းစန္းတင့္” ကဗ်ာေရးျပန္ေရာ။ ေဟာ…ခံရျပန္ေရာ။ ဒီတစ္ခါခံရတာကေတာ့ အမ်ိဳးအရင္းႀကီးေတြကပါ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ႏွဳတ္”လွံ” ထိုးေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ့္ လစ္ထေရးခ်ား ႏွမအရင္းေခါက္ေခါက္ အယ္ဒီတာဆရာမႀကီး ေဒၚသင္းသင္းသာကမ်ားဆိုရင္( နားနဲ ့မနာ၊ ဖ၀ါးနဲ ့နာပါ ပိတ္သတ္ႀကီး)

            “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္ထားတဲ့၊ အေမရိကန္ေရာက္ ကြန္ျမဴနစ္ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေ၀းရဲ ့ေဖာက္ျပန္တဲ့ကဗ်ာ…” ပါ တဲ့။ ေသေရာ။ ေအာင္ေ၀းေတာ့ ေခြးျဖစ္တာပဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထိ ဓားၾကည့္ ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ႏွမေတာ္က က်ေနာ့္ကို ကြန္ျမဴနစ္တဲ့။

            ငါ ့ႏွမရယ္၊ သက္သက္ညွာညွာေလးေတာ့ေျပာပါကြယ္။ ဒီမွာ ကိုယ္ေနရတာက ကြန္ျမဴနစ္တေစၦအလြန္ေၾကာက္တဲ့အရပ္မွာ ေနေနရတာ။ တို ့ကြန္ျမဴနစ္ေတြရဲ ့ဗမာျပည္ျပည္သူ ့ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲကလည္း၊ “၀” (နဲ ့”ကိုးကန္ ့”) တိုင္းရင္းသားေတြ ဖ်က္ဆီးပစ္လို ့ ပ်က္စီးခဲ့ရပါၿပီ။ အစ္ကိုတို ့လည္း ဗဟုရာဇ္ေခတ္ထဲမွာ၊ ဗဟု၀ါဒျမစ္ႀကီးထဲမွာ ျမဳပ္ခ်ီေပၚခ်ီ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ ့ဒီမိုကရက္တစ္ျဖစ္ေအာင္ မနည္းလုပ္ ယူေနၾကရတာပါကြာ။

            ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္။ ရိုးသားစြာ၀န္ခံပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒီမိုကေရစီေလခ်ဥ္တက္တဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္ေခတ္ထဲမွာ၊ ဒီမိုကေရစီ လိုလားသူျဖစ္ေနပါၿပီ။ ခက္တာက၊ ခက္တာက ဒီမိုးက ေရမစီးတာပါပဲ။

+ + + + + +

            ဒီမိုးက ေရမစီးေတာ့၊ မ်က္ေမွာက္ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ ၀င္၀င္လာပါသည္။ အပမွီတာလား။ အမွန္အတိုင္းေျပာတာပါ။ ဒီမိုးက ေရမစီးလို ့၊ ဟိုမိုးကိုျပန္ၿပီး ေရစီးရေအာင္ကလည္း၊ က်ေနာ္တို ့မဟာအနီေရာင္ေခတ္ႀကီးက ေနာက္မွာက်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ျပန္လမ္းမႀကံဳတဲ့ ယမုန္နာဦး၀ယ္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ RIVER OF NORETURN ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

            ခက္တာက၊ ခ်ည္တိုင္ေဟာင္းကို ျပန္ျပန္လြမ္းတဲ့ အစြဲအလမ္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေန ့ဒီမိုကေရစီေတာင္းဆိုတဲ့ေခတ္ႀကီးက အီလည္လည္ ႀကီးျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ၊ ဟိုတုန္းက ရဲရဲေတာက္ ခၽြန္ခၽြန္ေမာင္းေမာင္း တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ဘ၀ေဟာင္းကို ျခေသၤ့လည္ျပန္ တစ္ဖန္တမ္းတ လြမ္းဆြတ္မိတာပါပဲ။ တရားပါတယ္ေနာ္။

            ဆရာဒဂုန္တာရာေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ “ဒုတိယခ်စ္သူႏွင့္ကြဲမွ၊ ပထမခ်စ္သူေခတ္ကိုတမ္းတျခင္း” ဆိုတာ အဲဒါကိုမ်ားေျပာတာပဲလား။

            မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူးေလ။ ျမစ္တစ္ျမစ္တည္းမွာ ေရႏွစ္ခါခ်ိဳးလို ့က ရတာမွ မဟုတ္တာပဲေလ။ ထားရစ္ေတာ့။ လြမ္းရစ္ေတာ့ သက္လွယ္ ရယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို အနီေရာင္ရက္စြဲရဲရဲေတြ၊ ပန္းႏုေရာင္ႏွစ္ကာလပ်စ္ခၽြဲခၽြဲေတြကို ထားရစ္ခဲ့ရတာလည္း ၾကာပါၿပီေကာ။

            ဟိုတုန္းကေတာ့ ဘ၀ဟာ-

            “ပဲဟင္း အ၀ါ

            စာအုပ္ပံု အနီ”

            အဲဒီလို အ၀ါေရာင္ေခတ္၊ အနီေရာင္ေခတ္ေတြနဲ ့၊ ရီေ၀ယစ္သန္း၊ လြမ္းမိုးေစြခဲ့ပါသည္။ ပထမအႀကိမ္ ေထာင္က်တုန္းက အေမ့ရဲ ့ (၂၂)ႏွစ္သားကေလး။ မာယာေကာ့ဖ္စကီးရဲ ့လူေခ်ာလူလွ(၂၂)ႏွစ္သားေလး။ ဒုတိယနဲ ့တတိယအႀကိမ္ေတြ ေထာင္က်ေတာ့၊ ဘ၀မွာ ယာမာဂူခ်ီက တစ္ခန္းမရပ္တဲ့ အလြမ္းဇာတ္ထဲ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၿပီေလ။

            “အာဒမ္က ဧ၀ကို

            ခ်စ္တယ္လို ့ေျပာတယ္။

            ဧ၀က အာဒမ္ကို

            ခ်စ္တယ္၊ ခ်စ္တယ္လို ့ေျပာတယ္။

            ဒီလိုနဲ ့အာဒမ္လည္း

            တစ္သက္တစ္ကၽြန္း က်ပါေရာ

            ႏွစ္သက္ရွိရင္ ႏွစ္ကၽြန္းေပါ ့”

            ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ကဗ်ာထဲကလိုပဲေပါ ့။ က်ေနာ္လည္း တစ္သက္ကၽြန္းက်သြားခဲ့ပါသည္။

အျပာေရာင္ျမစ္မဟာထဲကို က်ေနာ္ လွလွပပႀကီးကို လိမ့္က်သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္။

            “ပဲဟင္း အ၀ါ

            စာအုပ္ပုံ အနီ

            ယာမာဂူခ်ီ အျပာ”

            အခု က်ေနာ္ အျပာေရာင္ေဗာ္ရွီဗစ္။ ပဲဟင္းလည္း မ၀ါေတာ့။ စာအုပ္ပုံလည္း မနီေတာ့။ က်ေနာ္ အျပာေရာင္ျဖစ္ၿပီ။ က်ေနာ့္ႏွမ သင္းသင္းသာေျပာခဲ့တဲ့ “အေမရိကန္ေရာက္ ကြန္ျမဴနစ္ကဗ်ာဆရာ” ဆိုတာ က်ေနာ္မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါက ေအာင္ေ၀းအတု။ အခု ေအာင္ေ၀း အစစ္က၊ တရုတ္ျပည္ေရာက္ေနတဲ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ( ဗ က ပ ) ကို၊ လူ ့ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီလို ျပည္တြင္းမွာ တရား၀င္ ျပန္လည္အေျခခ်ဖို ့ေတာင္းဆိုေနသူေတြထဲမွာ အစ္ကို မပါပါဘူး သင္းသင္းသာ။

            က်ေနာ္က က်ီးကန္းေတြ လန္ ့ထပ်ံသြားတဲ့ ဂ်ံဳခင္းထဲက ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးရဲ ့အ၀ါေရာင္ေတြကို စြဲလမ္းခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က တဟီတီဆို တဲ့ ကၽြန္းကေလးေပၚက ေဂၚဂင္အနီ ကိုလည္းစြဲလမ္းခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က ပါဘလိုပီကာဆိုရဲ ့အျပာေရာင္ေခတ္ထဲက ဂစ္တာတီးေနတဲ့အဘိုးအို ကိုလည္း စြဲလမ္းခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ အစြဲအလမ္းႀကီးသူပါလား။ သို ့ေသာ္…။ စြဲလမ္းခဲ့သမွ်ဟာ၊ အသည္းကၽြမ္းခဲ့ရပါၿပီ။

            ၁၉၈၈ မွာ မုန္တိုင္းတင္ရတားက သံလမ္းခ်ိန္းသြားခဲ့ၿပီ။

            ၁၉၈၉- ဆိုဗီယက္ယူနီယံၿပိဳကြဲ၊ ဘာလင္တံတိုင္းၿဖိဳလွဲ။

            ဗဟုရာဇ္ျမစ္ႀကီး လူေသအေလာင္းႏွင့္ ရာဇပလႅင္ေတြေပၚ ျဖတ္စီးသြားသည္။

            အႏွစ္ႏွစ္အလလ ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ မတ္၀ါဒလည္း၊ ဂႏၳ၀င္ျဖစ္ၿပီး ျပတိုက္ထဲေရာက္သြား။

            ဘ၀က အျခားနားႀကီး ျခားနားခဲ့ၿပီေကာကြယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ငါ ့ႏွမေလး။ အစ္ကိုတို ့က ကြန္ျမဴနစ္တစ္ပိုင္းျဖစ္ခဲ့ဖူးေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒအေၾကာင္းသိတယ္။ ညဲတို ့ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ ့အားနည္းခ်က္(လို ့ေျပာႏိုင္တဲ့)တစ္ခုက၊ ငါတို ့အစ္မေတာ္က၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ၊ မတ္၀ါဒအေၾကာင္း မေလ့လာခဲ့တဲ့အခ်က္ပဲ။ စိတ္မဆိုးနဲ ့။

            ၁၉၆၂ လြန္၊ ေခတ္အဆက္ဆက္၊ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ကို၊ အသက္စြန္ ့ၿပီး ရဲရဲတိုက္ခဲ့တဲ့သူေတြဟာ၊ လက္ယာဘက္က မလာဘူး။ လက္၀ဲဘက္က လာတဲ့သူေတြအမ်ားစုပဲ။ ေတာ္လွန္တိုးတက္တဲ့ အေတြးအေခၚဆိုတာ လက္၀ဲနဲ ့လက္၀ဲႏြယ္ဖြားေတြဆီမွာပဲရွိတယ္။ စစ္အာဏာရွင္

စနစ္ကို အၿပီးတိုင္ေျမျမွဳပ္ပစ္ခ်င္တဲ့ ေသရဲ၊ တိုက္ရဲ၊ အႏိုင္ယူရဲတဲ့စိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့သူရဲေကာင္းေတြဟာ ဘယ္သူေတြလဲ။ အနီလား၊ အျပာလား။ ဒါေတြကိုေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း သိထားသင့္တာေပါ ့။

            က်ေနာ္တို ့ဟာ(အမ်ားအေခၚ) လက္၀ဲသမားအေဟာင္းေတြပါ။ က်ေနာ္တို ့ဟာ ဗ က ပ အေဟာင္းေတြပါ။ ဒါေပမဲ့။ အဲဒီအထဲမွာ ဘီစီပီကို ျပည္တြင္းေခၚသြင္းခ်င္တဲ့ သူေတြထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္မပါပါ။ က်ေနာ့္တစ္ဦးတည္းခံစားခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ္တို ့ေခတ္က က်ဆုံးက်န္ရစ္ ခဲ့ၿပီေလ။ က်ေနာ္တို ့ျမစ္က ေသဆုံးေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၿပီေလ။ မိခင္ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႀကီးရဲ ့ေတာက္ပခဲ့တဲ့သမိုင္းေတြကို၊ ေတာက္ပခဲ့တဲ့အတိုင္း သမိုင္းမွာ တင္က်န္ရစ္ပါေစေတာ့။

+ + + + + +

            မစ္ရွီဂန္မဲဇာ၏ မွဳန္ျပာေ၀ရီေသာ တစ္ခုေသာညေနဆည္းဆာသီသီ၀ယ္၊ ကေနဒါငန္းရိုင္းတစ္အုပ္ ေလာကကိုႏွဳတ္ဆက္ၿပီး အိပ္တန္း ပ်ံသြားၾကေလသည္။

            “ညိဳ ့ဆိုင္း၊ နက္ရွဳိင္း၊ ေတာတန္းကျဖင့္ လွေပသား။

            ဒါမဲ့၊ ငါ ့မွာ တည္ရမယ့္ ကတိေတြနဲ ့ပါလား။

            မအိပ္ခင္သြားရမယ့္ ခရီးမိုင္ေတြနဲ ့ပါလား။

            ေၾသာ္… မအိပ္ခင္သြားရဦးမယ့္ ခရီးေတြ၊ မိုင္ေတြနဲ ့ပါလား”

            ေရာဘတ္ ဖေရာ့စ္တ္ ၏ ကဗ်ာထဲကလို၊ က်ေနာ္ ဘ၀ကို ေရွ ့ဆက္ ခရီးႏွင္ရပါဦးမည္။ လြမ္းစြာေသာ ခရမ္းျပာေမာ ျမင္းရိုင္းကို ေရွ ့ဆက္ စိုင္းႏွင္ရပါဦးမည္။ မေသမခ်င္းေပါ ့။ ႏွလုံးအခုန္ ရပ္တဲ့အထိေပါ ့။ ခရီးတြင္ေအာင္ေတာ့ ျမင္းကုန္ႏွီးေပၚက ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတစ္ခုကိုေတာ့ က်ေနာ္ ခ်န္ထား ခဲ့ရေတာ့မည္။

            ေၾသာ္…။ ခ်စ္သူနဲ ့ခြဲရတဲ့အခါလည္း၊ အသည္းႏွလုံးက တစ္၀က္ပဲ ေၾကကြဲႏိုင္ခဲ့တယ္ေလ။

            အခ်စ္ေရ…

            ရာဇ၀င္ထဲမွာ “မတ္” ကို ထားရစ္ခဲ့။      ။

( ၿပီးပါၿပီ )

ေ အ ာ င္ ေ ၀ း

ႏို၀င္ဘာ ၂- ၂၀၁၃။

Read More

ႏို င္ ငံ ေ ရ း အ က် ဥ္ း သ ာ း ေ ဟ ာ င္ း ၊ ျပ ည္ ေ ျပ း က ဗ် ာ ဆ ရ ာ ၊ အ ေ ၀ း ေ ရ ာ က္ မ င္ း ဦ း ေ အ ာ င္ ေ ၀ း

EXILE PROSE # 3 A – Aung Way

?

အ ပို င္ း ( ၃ ) က

“တိုင္းျပည္ကရိုင္းေတာ့။ ပိေတာက္ေတာင္ မုန္တိုင္းနဲ ့မွ ပြင့္ရတယ္”

            ဒီစကားေလး၊ မင္းကိုႏိုင္ႏွင့္ ကိုကိုႀကီးတို ့အေမရိကကိုေရာက္ေနတုန္း။ လူခ်င္းေတြ ့စဥ္က က်ေနာ္ေျပာျပခဲ့သည္။

            “ဒီမိုကေရစီရရင္ေတာ့၊ က်မတို ့လည္း ရွပ္ေျပးငွားစီးခြင့္ရမွာပါ” တဲ့။ ၂၀၁၂၊ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္စည္းရုံးေရးကာလ၊ ၿမိတ္ကၽြန္းစု ခရီးစဥ္မွာ က်ေနာ္တို ့အစ္မေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာခဲ့တာျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ေၾကကြဲရပါသည္။ မေန ့တစ္ေန ့က “မုခစာအုပ္” ေပၚမွာ အလြမ္းဆုံး

စကားအျဖစ္ က်ေနာ္ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ လြမ္းၿမိဳင္ေက်းရဲ ့ဟို ့အေ၀းမွာ က်ေနာ္နာက်င္ၿပိဳလဲသြားပါသည္။ ငိုလည္းငိုခ်င္လာပါသည္။

            အစ္မေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေမရိကလာတုန္းကေတာ့၊ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္၊ ဖို ့တ္၀ိန္းၿမို ့မွာ က်ေနာ္သြားေရာက္ႀကိဳဆိုခဲ့ပါသည္။ လူခ်င္းေတာ့ ေတြ ့ခြင့္မရခဲ့ပါ။ ဒီကိုေရာက္မွ က်ေနာ္လူခ်င္းေတြ ့ခြင့္ရသေလာက္က ကိုေက်ာ္သူနဲ ့မေရႊဇီးကြက္။ သူတို ့ဇနီးေမာင္ႏွံကို က်ေနာ္ နယူးေယာက္ၿမိဳ ့မွာသြားေတြ ့ခဲ့သည္။ ကိုဇာဂနာႀကီးဆုလာယူတုန္းကေတာင္ က်ေနာ္သြားေတြ ့ခြင့္မႀကံဳခဲ့ပါ။ ေက်ာ္သူတို ့၊ ကိုဇာဂနာတို ့ဆိုတာ၊ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္အေရးေတာ္ပုံတုန္းက ရဲေဘာ္ရဲဘက္၊ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ေတြ။ အထူးေျပာစရာ မရွိတဲ့ ဦးၾသဘာတပည့္ေတြ။ ဒီတုန္းက က်ေနာ္တို ့ တစ္ေယာက္ရဲ ့အသက္ကို တစ္ေယာက္ဆီမွာ အေပါင္ထားၿပီး၊ သံဃလွဳပ္ရွားမွဳကို ၀န္းရံအားျဖည့္ခဲ့ၾကတာ။

            က်ေနာ့္အစ္မ ဆရာမသန္းျမင့္ေအာင္နဲ ့ကိုရဲလြင္(မဇၥ်ိမလိွဳင္း)တို ့၊ ေဆာင္းဦးလိွဳင္တို ့ လာတုန္းကလည္း၊ က်ေနာ္ လူခ်င္းသြားမေတြ ့ႏိုင္ခဲ့။

ဒီလိုပါပဲ။ ဆရာေမာင္၀ံသ ေရာက္ေနတုန္းကဆိုလည္း ကိုယ္က ၀ါရွင္တန္ဒီစီ၊ နယူးေယာက္ စီးတီးေတြအထိ သြားမေတြ ့ႏိုင္ခဲ့။ ကိုေနမ်ိဳးေဆးကက်ေတာ့ သူအေမရိကေရာက္တိုင္းလိုလို၊ စတည္းခ်ရာၿမိဳ ့ကေန ဖုန္းလွမ္းဆက္ ႏွဳတ္ဆက္တတ္ပါသည္။

            သူ ့လိုပဲ၊ ဆန္ဖရန္စစၥကိုကျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ကျဖစ္ျဖစ္၊ မႏၱေလးေဂဇက္ သတင္းစာ တယ္လီဖုန္းနဲ ့ လွမ္းႏွဳတ္ဆက္သူက ခ်ိဳခ်ိဳ။ ခ်ိဳခ်ိဳဆိုတာက အဆိုေတာ္၊ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ခ်ိဳၿပံဳးကို ေျပာတာျဖစ္သည္။ ပိုင္သတို ့၊ က်ေနာ္တို ့က သူ ့ကို ခ်ိဳခ်ိဳ လို ့ပဲေခၚခဲ့ၾကသည္။ အဲဒီလို သူတို ့တစ္ေတြက ကိုယ္ရွိရာ မစ္ရွီဂန္မဲဇာကမ္းကို ဖုန္းလွမ္းလွမ္းဆက္ၾကေတာ့၊ ကိုယ္အမွန္လြမ္းရသည္။ ရန္ကုန္ကိုလြမ္းသည္။ ဘ၀ေဟာင္းကိုလြမ္းသည္။

            ဒီမွာ ဘ၀သစ္က၊ မစ္ရွီဂန္မဲဇာေတာမွာ၊ တတိယႏိုင္ငံဆိုတာ ပထမႏိုင္ငံမွ မဟုတ္တာ၊ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ေပ်ာ္ရာမွာမေန၊ ေတာ္ရာမွာေနရ၊ ဒီလိုကလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာတုန္းကေတာ့ ကိုယ္က ၾကက္ဖေလ။ ဒီေရာက္ေတာ့ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကိုယ္က ၾကက္မ ျဖစ္ေနသည္။

ဒီအေၾကာင္းေတြ မင္းထက္ေမာင္ အိုင္အို၀ါတကၠသိုလ္ကို ႏိုင္ငံတကာစာေပေရးသားမွဳအစီအစဥ္နဲ ့လာတုန္းက၊ သူနဲ ့ခ်ီကာဂိုၿမိဳ ့မွာခ်ိန္းေတြ ့ၾကေတာ့၊ သူ ့ကိုေျပာျပျဖစ္ခဲ့ပါေသးသည္။

            အိုင္အို၀ါကိုပဲ ဆရာေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း၊ ေဒါက္ညိဳနဲ ့ဆန္ဖရန္စစၥကိုနဲ ့နယူးေယာက္ၿမိဳ ့ေတြမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲအတူႏႊဲရင္း၊ အေမရိကန္ထုံထိုင္းမွဳေတြအေၾကာင္း က်ေနာ္ေျပာျပခဲ့ပါေသးသည္။ (ေဒါက္ညိဳကေတာ့ ေဟာေျပာပြဲမွာ၊ ကိုေအာင္ေ၀း ထြက္သြား ကတည္းက ရန္ကုန္မွာ အသုဘေတြမွာ မိန္ ့ခြန္းေျပာတဲ့သူ မရွိျဖစ္သြားပါတယ္လို ့ထည့္ေျပာသြားပါသည္)

            ေနာက္တစ္ခါ တစ္ႏွစ္ အိုင္အို၀ါကို ကိုေနဘုန္းလတ္လာေတာ့ သူႏွင့္ဖုန္းႏွစ္ႀကိမ္သုံးႀကီမ္ေျပာရသည္။ မၾကာေသးခင္က ကဗ်ာဆရာ ေကေဇာ္(မႏၱေလးသိန္းေဇာ္)လာတုန္းကလည္း သူက ဖုန္းအႀကိမ္ႀကိမ္ဖက္ၿပီး ကဗ်ာအလြမ္းေတြေျဖသည္။ သူ ့ရဲ ့ေတာင္ကုန္းအေဟာင္းမ်ား လက္ေဆာင္ထားခဲ့သည္။

            ဆရာကိုေန၀င္းျမင့္ႏွင့္ ဆရာကိုမ်ိဳးျမင့္ညိမ္းတို ့လာၾကတုန္းကဆိုရင္လည္း၊ ဒီမွာ ဘေရာင္းယူနီဗာစီတီမွာ အေစာႀကီးကတည္းကေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ဆရာမ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)ရဲ ့တယ္လီဖုန္းနဲ ့သူတို ့ က်ေနာ့္ဆီလွမ္းႏွဳတ္ဆက္ၾက၊ စကားေတြ တစ္၀ႀကီးေျပာၾကရသည္။ မအိမ္ကံကို သတိရသည္။

ဆရာေန၀င္းျမင့္ျပန္သြားၿပီး၊ မေဟသီမွာ ခရီးသြားအက္ေဆးေရးေတာ့၊  ေမရိကန္က လူေတြအေၾကာင္းေရးတာတစ္ကြက္က “လူတိုင္း လက္ထဲမွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ကိုင္ထားတဲ့တိုင္းျပည္” တဲ့။ ဒါအမွန္ပါ။ အမ်ားျပည္သူသုံး ဘတ္စကားေတြေပၚကိုလည္း အဲဒီေကာ္ဖီခြက္ေတြတကိုင္ကိုင္ နဲ ့တက္လာၾကတာပါ။

            ဒီမွာက ဆိုင္ထဲမွာ ထိုင္မေသာက္ၾကသေလာက္ပဲ။ ထိုင္ေသာက္ဖို ့အခ်ိန္ကလည္းမရွိဘူးထင္ပါရဲ ့။ စားသုတ္သုတ္၊ သြားသုတ္သုတ္္၊ ေသသုတ္သုတ္၊ သုတ္သုံးက်မ္းတိုင္းျပည္။ ဒီတိုင္းျပည္မွာ အခ်ိန္ကလႊတ္ဆင္းရဲတာ။ ေငြေတာ့နည္းနည္းေပါပါရဲ ့၊ အခ်ိန္က မေပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီတိုင္းျပည္ မွာက က်ေနာ္တို ့ရန္ကုန္မွာလို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ယဥ္းေက်းမွဳဆိုတာ ေ၀လာေ၀း၊ မရွိ၊ နတၳိ။ က်ေနာ္တို ့စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ ့စရိုက္ သဘာ၀အတိုင္း၊ တစ္ေနကုန္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရတဲ့အရသာက ဒီမွာဘယ္လိုမွ ရွာလို ့ကမရ။ စိတ္ပိန္တယ္။ ယမကာညေနခင္းဆိုျပန္ရင္လည္း ရန္ကုန္မွာလိုမဟုတ္။ ဒီမွာက ရာသီဥတုက ေအးခဲလြန္းေတာ့ အေဆာက္အအုံေတြက အလုံပိတ္။အရက္ဆိုင္၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ကလည္း အလုံပိတ္။

က်ေနာ္က အလုံပိတ္အဖြဲ ့အစည္းလို ့နာမည္ေပးထားတယ္။

            အဲဒီလို အလုံပိတ္ဆိုဆိုက္တီးထဲမွာ ၾကာလာေတာ့ ထုံထိုင္းမွဳျဖစ္လာသည္။ အေမရိကန္ထုံထိုင္းမွဳ။ (ေျပာလို ့သာေျပာရတယ္။ ထိုင္းမွာ ေနရတုန္းကေတာ့ ေနလို ့ေကာင္းတယ္။ ေပ်ာ္သလိုလိုလည္းရွိတယ္။ ဒုတိယႏိုင္ငံေပမဲ ့လို ့ေသာင္ရင္းျမစ္တစ္ခုပဲျခားတာဆိုေတာ့၊ အိမ္ကိုလြမ္းရင္ ေနာက္ေဖးေပါက္ၿခံစည္းရိုးကေန လွမ္းေမွ်ာ္ေခ်ာင္းၾကည့္လို ့ရေသးတယ္ေလ။

            ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေရာက္ပါ၊ စာကေတာ့ မျဖစ္မေနေရးရသည္။ မေရးလို ့မရ။ ဘ၀ရပ္တည္ေရး၊ အသက္ရွင္သန္ေရးအတြက္ ရုန္းကန္ရင္းတစ္ဖက္နဲ ့စာကိုႀကိဳးစားၿပီး အေသအလဲ ေရးရသည္။ စာမေရးရင္ အိမ္လြမ္းစိတ္သစ္ပင္ကေလး ေသသြားမွာေပါ ့။ ကဗ်ာမေရးဘဲနဲ ့ ေအာင္ေ၀းလို ့နာမည္ခံေနလို ့မရဘူးေပါ ့။ စာေရးေနလို ့သာ၊ ကဗ်ာေတြေရးေနလို ့သာ၊ ႏို ့မို ့ဆိုရင္ ေအာင္ေ၀းလည္း အေမ့ခံသတၱ၀ါတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ။

            ေရႊျပည္ႀကီးမွာတုန္းက ဆိုရင္ေတာ့ ေအာင္ေ၀းဟာ ကဗ်ာသိပ္ေရး၊ ကဗ်ာသိပ္ရြတ္တဲ့ေကာင္ေပါ ့။ ကဗ်ာရြတ္ဆိုပြဲေတြ သူလုပ္ခဲ့တယ္။ ကိုေစာေ၀တို ့၊ ကိုေဇာ္သက္ေထြးတို ့နဲ ့အတူ လုပ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာရြတ္ဆိုပြဲေတြ။ ႏွင္းကႀကိဳး၊ အျဖဴေရာင္သက္တံ၊ ၀န္တင္လိပ္ျပာ။ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု၊ တစ္ပြဲၿပီး

တစ္ပြဲ။ မနည္း။ ၂၀၀၆။ ၂၀၀၇။ ခုေတာ့ ကဗ်ာရြတ္တဲ့ေအာင္ေ၀းဟာ အေ၀းကိုေရာက္ေနပါေရာလား။

            ဟိုးတုန္းက ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္း ျမန္မာစာေပမွာ၊ စာအဆိုေကာင္း၊ ကဗ်ာအရြတ္အဖတ္ ေကာင္းတဲ့ “အေ၀းေရာက္မင္းဦးေအာင္ႀကီး” ဆိုတာထင္ရွားခဲ့တယ္။ ျမန္မာ့အသံေရဒီယိုကေန ဦးေအာင္ႀကီးနဲ ့အလကၤာေက်ာ္စြာေဒၚေစာျမေအးၾကည္တို ့ေရွးေဟာင္းဂႏၳ၀င္ကဗ်ာေတြရြတ္ဆိုထား တဲ့ဓာတ္ျပားလႊင့္တာ မၾကာမၾကာ နားေထာင္ခဲ့ရဖူးသည္။

            အခု၊ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ၊ ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာေတြ အရြတ္ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာဆရာေအာင္ေ၀းဟာလည္း POET OF EXILE အေ၀းေရာက္ျဖစ္ေန၊ အသက္အရြယ္ကလည္း အဘိုးႀကီးျဖစ္လာ၊ လာမယ့္ ဇူလိုင္ ၂၃(၂၀၁၄)ဆိုရင္ ေအာင္ေ၀း (၆၀) ျပည့္မယ္၊ ဆိုေတာ့ကာ ကိုယ္လည္း ကိုယ့္အသက္ အရြယ္၊ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာနဲ ့ဆိုရင္ “အေ၀းေရာက္မင္းဦးေအာင္ေ၀း” ေလာက္ေတာ့ျဖစ္ေနၿပီေပါ ့။

(အေ၀းေရာက္မင္းဦးေအာင္ႀကီးလို ့ဆိုတာက EXILE လို ့ဆိုတဲ့ဟာေတာ့မဟုတ္ဘူးလို ့မွတ္သားရဖူးပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စကားအရသာ အေ၀းေရာက္မင္းလို ့ယူတာျဖစ္ပါတယ္။   ။ဤကား စကားခ်ပ္)

+ + + + + +

            က်ေနာ္ အေျပးေကာင္းလို ့အေမရိကေရာက္လာတာလို ့ဆိုခ်င္သည္။ မေျပးႏိုင္လို ့ကေတာ့ လက္ၿပဲႀကီးထဲမွာ ေတြးရဲစရာမရွိေအာင္ ေတာင္ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။

            က်ေနာ္ ေက်ာင္းသားႏိုင္ငံေရးဘ၀က လာတာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ ၇၄- ၇၅- ၇၆ မ်ိဳးဆက္။ ဦးသန္ ့အေရးအခင္း၊ ေရႊတိဂံုအေထြေထြသပိတ္၊ မိွဳင္းရာျပည့္ေတြထဲက။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ကဗ်ာႏိုင္ငံေရးထဲ ေရာက္သြားသည္။ က်ေနာ္ ၁၉၈၂ မွာ ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာသည္။ ကဗ်ာသည္(စာေပသည္) ႏိုင္ငံေရး၏လက္ေအာက္ခံျဖစ္သည္။က်ေနာ္(တို ့)ဒီလိုလက္ခံယူဆသည္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ ႏိုင္ငံေရးေတြကို ကဗ်ာထဲမွာေရးသည္။ ေခတ္ကို ကဗ်ာထဲထည့္သည္။ ကဗ်ာႏွင့္ႏိုင္ငံေရးေပါင္းစပ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးကို ကဗ်ာနဲ ့လုပ္သည္။

            ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ကြန္ျမဴနစ္။ ကြန္ျမဴနစ္လိုလားသူ။ ၈၈ မွာေတာ့ က်ေနာ္ ဒီမိုကရက္တစ္ျဖစ္သြားသည္။ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ဗ က ပ ကြန္ျမဴနစ္လိုလားသူအေနနဲ ့ပထမဆုံးအႀကိမ္ အဖမ္းခံရသည္။ ဒီမိုကရက္တစ္ NLD ေခတ္မွာေတာ့ ႏွစ္ႀကိမ္ အဖမ္းခံရသည္။ မ ဆ လ စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ တစ္ႀကိမ္၊ န ၀ တ စစ္အစိုးလက္ေအာက္မွာ ႏွစ္ႀကိမ္ဆိုပါေတာ့။ အဖမ္းခံရတိုင္း အနည္းႏွင့္အမ်ားေတာ့ ရုပ္ေရာ စိတ္ပါ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းခံရတာခ်ည္းျဖစ္သည္။ ေအာ့ဇ၀စ္ငရဲခန္း။

            ပထမအႀကိမ္ ေက်ာင္းသားဘ၀၊ ပုသိမ္ေကာလိပ္ ၁၉၇၆ မတ္လအေရးအခင္း၊ မိွဳင္းရာျပည့္ေတြႏွင့္အဖမ္းခံရစဥ္က၊ ပုသိမ္ ရန္ကင္းေတာင္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး(၄)က ေျမတိုက္ခန္းထဲမွာ စစ္ေၾကာေရးႏွိပ္စက္တဲ့ဒဏ္ခံရတာ၊ အဲဒီတုန္းက ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ဘယ္ဘက္မ်က္လုံး ကြယ္မလိုျဖစ္လို ့၊ လက္ထိတ္ႀကီးတန္းလန္းနဲ ့ တိုင္းေဆးရံုႀကီးက မ်က္စိအထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာဦးညြန္ ့၀င္းႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္သြားသြားျပခဲ့ ရသည္။

            ဒုတိယမၸိအလည္ေရာက္ျခင္း(ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္စည္းရံုးေရးခရီးစဥ္)မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ တတိယမၸိအေခါက္(၁၉၈၉ အာဇာနည္ေန ့ အေရးအခင္း)မွာ အဖမ္းခံရေတာ့၊ အဲဒီ တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရး(၄)ကပဲ ကတၱီပါအိတ္ ေခါင္းစြပ္ၿပီး ႏွိပ္ကြပ္လိုက္တာ။ စစ္ေၾကာေရးမွာ ကိုယ္မျမင္ ရတဲ့စစ္ဗိုလ္က က်ေနာ့္ကို “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္လာႏိုင္သလား” ေမးသည္။ ကၽြတ္။ အေတာ့္ကိုေၾကာင္တဲ့ကိစၥပဲ။

ေဟ့ေကာင္ေျဖစမ္းတဲ့။

က်ေနာ္ေျဖလိုက္တယ္။ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လက္နက္ကိုအားကိုးမွာမဟုတ္ဘူး”။ အဲဒီမွာတင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေပၚမွာ က်ေနာ့္ေရွ ့သြားတစ္ေခ်ာင္း အေၾကြးတင္သြားခဲ့တာပါပဲ။

            ဒီအေၾကြးကိုေတာ့ ၂၀၁၅ က်ရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်ေနာ့္ကိုျပန္ဆပ္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ ့။

            ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမွန္သမွ်၊ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ ့မွဳခင္းရဲတပ္ဖြဲ ့ရဲ ့ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းတဲ့ဒဏ္ေတြကို တစ္နည္း မဟုတ္တစ္နည္းနဲ ့အလူးအလဲခံၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။ တခ်ိဳ ့ေသ၊ တခ်ိဳ ့နာ၊ တခ်ိဳ ့ဒုကၡိတ၊ တခ်ိဳ ့ရူး၊ တခ်ိဳ ့ေပ်ာက္ဆုံး။

            ၁၉၇၆ တုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးႏွိပ္စက္လို ့ကြယ္မလိုျဖစ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္မ်က္လုံးက၊ ၁၉၉၁ တတိယအႀကိမ္ က်ေနာ္ေထာင္ကျပန္လြတ္လာ တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့၊ တကယ့္ကိုလုံးလုံး ကြယ္သြားခဲ့ပါေတာ့သည္။ ျမင္လႊာကြာသြားတာျဖစ္သည္။ RD- RETINA DETACHMENT ဟုေခၚသည္။ ရန္ကုန္၊ ကန္ေတာ္ႀကီး မ်က္စိေဆးရံုႀကီးက သမားေတာ္ႀကီးပါေမာကၡဦးသန္းေအာင္ကိုယ္တိုင္ႏွင့္ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးဦးျမေအာင္တို ့ခဲရာခဲဆစ္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ခြဲစိတ္ကုသ ေပးခဲ့၍သာ၊ က်ေနာ္ တစ္လုံးကန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမိုေရွဒါယန္း မျဖစ္တယ္၊ ေခတ္ဆိုးေခတ္ပ်က္ႀကီးရဲ ့ဒဏ္ရာက ေသရာပါခဲ့ပါသည္။ ကမၻာမေၾကဘူး စစ္အာဏာရွင္မွန္သမွ်ေရ…။

            ဒီလိုႏွင့္၊ တံတားေအာက္မွာ ျမစ္ေရေတြ စီးဆင္းသြားခဲ့ၾကၿပီ။ သို ့တည္းမဟုတ္၊ တံတားေအာက္မွာ ျမစ္ေရေတြ ေသဆုံးသြားခဲ့ၾကသည္။

+ + + + + +

            အျဖဴေရာင္သက္တံ။

            ၂၀၀၆- ၂၀၀၇ မွာ က်ေနာ္တို ့အျဖဴေရာင္သက္တံကဗ်ာရြတ္ဆိုပြဲေတြကလည္း ေအာင္ျမင္ အရွိန္ရလာသည္။ က်ေနာ္တို ့ကဗ်ာဆရာေတြႏွင့္ အတူ နာမည္ႀကီးရုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ၊ နာမည္ေက်ာ္အဆိုေတာ္ေတြနဲ ့တက္သစ္စထင္ရွားသည့္ေမာ္ဒယ္အႏုပညာသည္ေတြပါ အင္နဲ ့အားနဲ ့ ပါလာပါသည္။ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး ပရိသတ္ေတြကလည္း အလုံးအရင္းႏွင့္ အားေပးေထာက္ခံကူညီလာပါသည္။ လူထုသေဘာ၊ လူထုလွဳပ္ရွားမွဳအသြင္သို ့တျဖည္းျဖည္းသက္၀င္ေရြ ့ေလ်ာလာပါသည္။ (မႏၱေလးမွာ စစ္တိုင္းမွဴးက ကဗ်ာရြတ္ဆိုခြင့္ပိတ္ပင္ခဲ့သည္)

            ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္က စာနဲ ့ေပနဲ ့တရား၀င္ ေရးလာၿပီး၊ တိုင္းျပည္ကိုတင္ျပသည္။ “ေစာေ၀တို ့၊ ေဇာ္သက္ေထြးတို ့၊ ေအာင္ေ၀းတို ့၊ လူထုေရွ ့ေမွာက္မွာ ကဗ်ာရြတ္ပြဲေတြလုပ္ေနတာဟာ၊ သူတို ့အႏုႏိုင္ငံေရး MICRO- POLITICS လုပ္ေနတာပါပဲ” တဲ့။

            တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ၊ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ ့ရဲ ့ႏိုင္ငံေရးလွဳပ္ရွားမွဳေတြကလည္း ဆက္တိုက္ေပၚထြက္လာသည္။ မင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ကိုဂ်င္မီတို႔ႏွင့္ က်ေနာ္(ဆရာဒဂုန္တာရာ တဖြဖြတိုက္တြန္းေနတဲ့) တပ္ေပါင္းစုဖြဲ ့စည္းေရးေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို ့တစ္အုပ္စုလုံး တစ္ၿပံဳတစ္မႀကီးအဖမ္းခံလိုက္ရသည္။ ၂၀၀၇ ၾသဂုတ္ ၂၁။

            ေနာက္ေတာ့ မနီလာသိန္း၊ မမီးမီး၊ မစုစုေႏြး၊ ေဒၚေနာ္အုန္းလွတို ့ဦးေဆာင္သည့္ လူထုဆႏၵျပပြဲေတြ ဟိုကဒီက အလိွ်ဳအလိွ်ဳေပၚလာသည္။

ကိုထင္ေက်ာ္တို ့အဖမ္းခံရသည္။ ၂၀၀၇ ၾသဂုတ္လ(၂၈)ရက္ေန ့မွာ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၸမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္(ဗ က သ မ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္) ျပန္လည္ေမြးဖြားေပၚထြက္လာသည္။

            ေနာက္ေတာ့၊ စက္တင္ဘာလထဲမွာ ပခုကၠဴသံဃအေရးအခင္းျဖစ္လာသည္။ တစ္ႏိုင္ငံလုံး သံဃာေတြ လမ္းေပၚထြက္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့  ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး၊ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးျဖစ္လာသည္။ ေရႊ၀ါေရာင္လူထုအေရးေတာ္ပုံကို န အ ဖ စစ္အစိုးရက စစ္တပ္အင္အား အလုံးအရင္းနဲ ့ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းၿဖိဳခြင္းခဲ့သည္။ ကိုဇာဂနာ အဖမ္းခံရသည္။ ေက်ာ္သူ အဖမ္းခံရသည္။ က်ေနာ္ ေျပးရသည္။

            ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား သုံးထပ္ကြမ္း ဗထက္ၿခိဳက္ ကဗ်ာဆရာဟာ၊ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ တပ္ဦးက ခၽြန္းခၽြန္းႀကီးပါ၀င္ခဲ့မိေလေတာ့၊ ေနာက္တစ္ခါ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေလးထပ္ကြမ္းဘြဲ ့ကိုလည္း မခံယူခ်င္(မခံယူရဲ)ေတာ့ေလေတာ့၊ လြတ္ရာကၽြတ္ရာေျပးခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။ အေျပး ေကာင္းေတာ့ မစ္ရွီဂန္မဲဇာ ေရာက္လာတာပါပဲ။

            ရန္ကုန္က ကိုေအာင္ဘညိဳႀကီးက အေမရိကေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို ့၊ ေဇာ္ႀကီး(သစ္ေကာင္းအိမ္)တို ့ကို၊ မုခစာအုပ္ထဲကေန လွမ္းလွမ္း က်ီစယ္ပါတယ္။ ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္ရိုးေတြ ဆိုဆိုၿပီးေတာ့ေပါ ့ဗ်ာ။ ဘုရားစူးရပါေစရဲ ့။ ေမာင္ႀကီးႏွမ က်ားကိုက္ရပါစီရဲ ့ကိုေအာင္ဘညိဳရယ္။ ဒီမွာ က်ေနာ္တို ့ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္အားကိုးၿပီး ရုန္းကန္ရပ္တည္ေနရတာပါ။ ကဗ်ာေတာင္ နပ္မွန္ေအာင္ မေရးႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ သူကေတာ့ ခ်စ္လို ့ခင္လို ့ လြမ္းလို ့သတိရလို ့လွမ္းစ၊ လွမ္းေနာက္တာပါ။

            ဒီၾကားထဲ ျပည္တြင္းက ညီငယ္ကဗ်ာဆရာေတြကလည္း၊ က်ေနာ္တို ့ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးကိုစိတ္ကုန္ ရြံရွာသြားၿပီ ဆိုၿပီး၊ ေဖ့စဘုတ္ကေန မတ္စိေတြပို ့လားပို ့ၾကရဲ ့။ တခ်ိဳ ့ေနာက္ျပန္ဆုတ္တာလား၊ ဘရိတ္ေပါက္တာလားေတာ့မသိ၊ “ပူစီ…ပူစီ” နဲ ့တစ္ပူစီတည္းစီၿပီး အခ်စ္ကဗ်ာေတြဘက္ လွည့္ေရးတဲ့သူေတာင္ ေရးတဲ့ အျဖစ္ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ။

            ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ေျပာသလိုပဲေျပာရရင္ေတာ့ “က်ေနာ္ကေကာ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ပါဦးမည္နည္း” ေပါ ့။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ျပည္ေျပး ကဗ်ာဆရာလို ့အေခၚခံရတာပဲ အဖတ္တင္ေနေတာ့သည္။

+ + + + + +

(အပိုင္း- ၃ ခ၊ ဆက္ဖတ္ပါရန္)

ေ အ ာ င္ ေ ၀ း

ႏို၀င္ဘာ ၁ – ၂၀၁၃။

Read More

ႏို င္ ငံ ေ ရ း အ က် ဥ္ း သ ာ း ေ ဟ ာ င္ း ၊ ျပ ည္ ေ ျပ း က ဗ် ာ ဆ ရ ာ ၊ အ ေ ၀ း ေ ရ ာ က္ မ င္ း ဦ း ေ အ ာ င္ ေ ၀ း

EXILE PROSE-2

အ ပို င္ း ( ၂ ) က

က်ေနာ္ ပထမအႀကိမ္ ေထာင္ကလြတ္သည့္ေန ့မွာ၊ ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ ေထာင္ဗူး၀ေရွ ့တြင္ ေနမ်ိဳးေဇာ္(မင္းညိဳစင္) လာေစာင့္ႀကိဳေနခဲ့ေပသည္။ ထိုေန ့က ၁၉၇၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ(၂၆)ရက္။ ေနာက္တစ္ေန ့ ေအာက္တိုဘာ(၂၇)ရက္ေန ့မွာေတာ့ က်ေနာ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ ့၊ ႀကံေတာသုသန္က

ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္စ်ာပနသို ့ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီျဖစ္ေလသည္။ (ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ အသက္ ၅၈ ႏွစ္၊ ၂၃-၁၀-၇၈ ေန ့ ကင္ဆာေရာဂါႏွင့္

ကြယ္လြန္သည္)

            မစ္ရွီဂန္မဲဇာမွာ တစ္ခါတစ္ခါ အိမ္လြမ္းစိတ္ေ၀ဒနာ သည္းသိပ္သြန္းထန္ ခံရခက္သည့္အခါ၊ ‘မုခစာအုပ္’ ဆိုသည့္ အင္တာနက္လိုင္းေပၚမွာေနမ်ိဳးေဇာ္ ေခၚေခၚ၊ မင္းညိဳစင္ ေခၚေခၚ၊ ဘယ္လိုေခၚေခၚ သူႏွင့္က်ေနာ္ ရံဖန္ရံခါ ေတြ ့တတ္ၾကေလ့ရွိပါသည္။ အခုေတာ့ သူက ေတာျပန္။ ကိုယ္က

ျပည္ေျပး။ ဘ၀ေတြက ျခားနားျခင္းႀကီးမက ျခားနားသြားခဲ့ၾကၿပီျဖစ္ေလသည္။

+ + + + + +

            ၁၉၈၂၊ သူ(ေနမ်ိဳးေဇာ္) ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အေရွ ့ေျမာက္စစ္ေဒသသို ့ေတာခိုသြားသည့္အခါက၊ က်ေနာ္တို ၊့ထူးအိမ္သင္တို ့ကလြမ္းက်န္ရစ္ခဲ့ၾကတာျဖစ္ေလသည္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ မဟာ၀ိဇၥာေနာက္ဆုံးႏွစ္ လာတက္ေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ စံရိပ္ၿငိမ္(၆)လမ္း၊ ယုဒသန္ရိပ္သာသာအနီး၊ ၆၀၃ ၿခံႀကီးေရွ ့က သစ္သားႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးရဲ ့ေအာက္ထပ္မွာ က်ေနာ္တို ့စုေ၀းငွားေနခဲ့ၾကသည္။

            က်ေနာ္တို ့အိမ္ေလးကို ကဗ်ာဆရာမ မအိ အ၀င္အထြက္ရွိသည္။ ကိုျမင့္ေနာင္ဆိုသည့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လည္း ရံဖန္ရံခါေရာက္လာေလ့ရွိသည္။ ေနာက္ေတာ့ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။မအိ၊ ကိုျမင့္ေနာင္၊ ေနမ်ိဳးေဇာ္တို ့ေရွ ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေတာခိုသြားခဲ့ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို ့အိမ္ကေလး

ကိုလည္း၊ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့လူစိမ္းေတြ ဟိုကဒီက ခဏခဏလာလာၿပီး ဟိုေမးဒီေမးေတြလုပ္လာတာေၾကာင့္၊ က်ေနာ္တို ့တစ္ၿပံဳတစ္မႀကီး ထိုအသိုက္အၿမံဳကေလးကေန စြန္ ့ခြာလိုက္ၾကပါသည္။ ထူးအိမ္သင္(ထိုစဥ္က ထူးအိမ္သင္မျဖစ္ေသးပါ) က ေမာ္လၿမိဳင္ျပန္သြားသည္။ က်ေနာ္က မိန္းမရပ္ထံ

ျပန္ပါသည္။ (ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္ ယာမာဂူခ်ီႏွင့္အိမ္ေထာင္က်ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္)

            ေနမ်ိဳးေဇာ္ ေတာခိုသြားေတာ့ က်ေနာ္တို ့က သူ ့ကိုလြမ္းက်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။ ေနာင္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုအၾကာ၊ မေအာင္ျမင္ေသာေတာ္လွန္ေရးကေန သူ ရန္ကုန္ကိုျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း က်ေနာ္တို ့သူ ့ကို ဖက္လွဲတကင္းႀကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။ သူ(ေနမ်ိဳးေဇာ္) ေတာကျပန္ေရာက္မလာခင္၊

လြိဳင္ဆမ္ဆစ္မွာ ျမင္းစားပဲေတြစားၿပီး၊ န ၀ တ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ ့ေနေနရတဲ့ရက္ေတြတုန္းက သူသည္ ထူူးအိမ္သင္အတြက္ ကဗ်ာရွည္ႀကီးတစ္ပုဒ္ေရးၿပီး၊ က်ေနာ့္ဆီ လူႀကံဳႏွင့္လွမ္းပို ့ခဲ့ေသးသည္။ ၿမိဳ ့လယ္ေကာင္မွာ ဆိုင္ကယ္တ၀ီွး၀ီွးႏွင္ၿပီး၊ က်ေနာ္ရွိရာ ကန္ေတာ္ကေလးကအားမာန္သစ္စာေပမွာ ထူးအိမ္သင္ ဒီကဗ်ာကိုလာယူသြားခဲ့ပါသည္။

            ၁၉၈၉-၉၀၊ က်ေနာ္ ဒုတိယအႀကိမ္နဲ ့တတိယအႀကိမ္ အဖမ္းခံရၿပီး၊ ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ထဲေရာက္ရျပန္တဲ့အခါ၊ က်ေနာ့္ကို တိုင္းတရားရံုးထုတ္တဲ့ေန ့တိုင္းလို လိြဳင္ဆမ္ဆစ္ကေန ေနမ်ိဳးေဇာ္ထံက အားေပးစကား၊ သတင္းစကားေတြကို၊ လူတစ္ေယာက္က အၿမဲလာလာေျပာျပေလ့ရွိပါသည္။အဲဒီလို ညီလိုတစ္မ်ိဳး၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္လိုတစ္မ်ိဳး ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ ေနမ်ိဳးေဇာ္ဟာ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာကတည္းက က်ေနာ္နွင့္ကဗ်ာေရးေဖာ္ေရးဖက္ျဖစ္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို ့ပုသိမ္ၿမိဳ ့၊ အ ထ က(၃)မွာ ‘ျမကၽြန္းညိဳ’ နံရံကပ္စာေစာင္ကို အခါအားေလ်ာ္စြာထုတ္ခဲ့ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို ့က ကဗ်ာ၀ါသနာရွင္ စာၾကမ္းပိုးေလးေတြ။ ေနမ်ိဳးေဇာ္က ကဗ်ာလည္းေရး၊ ပန္းခ်ီလည္းဆြဲသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာတုန္းကေတာ့က်ေနာ့္ကေလာင္နာမည္က ‘ေမာင္ႏြယ္စိမ္း’။

            ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို ့ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ပုသိမ္ေကာလိပ္အတူေရာက္ၾကေတာ့၊ ပုသိမ္ေကာလိပ္ ျမ၀ါးရံုရိပ္ ေက်ာင္းသားစာေပအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ႀတိဂံေလးတစ္ခုျဖစ္တည္လာခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြက အသိအမွတ္ျပဳေပး၍ျဖစ္သည္။ ေနမ်ိဳးေဇာ္ရယ္၊ ေျမာင္းျမသား စိုးထိုက္(ယခု စိုးအိမ္)ရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္။ စိုးထိုက္က ဒီတုန္းက သ့့ူ့့့့ ့ကေလာင္နာမည္က စိုးစံထိုက္(ေျမာင္းျမ)ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က ‘အနႏၱလိွဳင္’ေပါ ့။ ေနမ်ိဳးေဇာ္၊ စိုးစံထိုက္(ေျမာင္းျမ)၊ အနႏၱလိွဳင္။ တစ္ရံေရာေသာအခါ ျမ၀ါးရံုေတာလို ့ေခၚၾကတဲ့ ပုသိမ္ေကာလိပ္က၊ လြမ္းေမာဖြယ္ ပန္းႏုေရာင္စာေပႀတိဂံေလးတစ္ခု။

            ပုသိမ္ေကာလိပ္အေၾကာင္းကို ရာဇ၀င္နဲ ့ခ်ီၿပီးေျပာရရင္၊ ၅၀ ခုႏွစ္ေတြတုန္းက ဆရာေမာင္ပန္းေမႊးတို ့တစ္ေခတ္ေပါ ့။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ္တို ့ေက်ာင္းကိုမေရာက္ခင္ ၆၀ ခုႏွစ္ေတြကုန္ခါနီး၊ ၇၀ ခုႏွစ္ေတြ အစပိုင္းဟာ ေမာင္လင္းၾကည္(ျမ၀င္း-ဒႆန)၊ စိမ္းျမ၊ ဆလိုင္းေအာင္ရိုင္းရိုင္းတို ့တစ္ေခတ္လို ့ေျပာၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ ၇၀ ခုႏွစ္ေတြဟာ က်ေနာ္တို ့တစ္ေခတ္ေပါ ့။ က်ေနာ္တို ့ေခတ္မွာ မင္းျပားက ၾကဴးသစ္၊ ၀ါးခယ္မကနႏၵေက်ာ္စြာ၊ ေရၾကည္က ကိုပန္းလိွဳင္၊ သံတြဲက ေမာင္လင္းလု စသည္ျဖင့္ ကဗ်ာေရးသူေတြ ရွိခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအစဥ္အဆက္ကဒီကဗ်ာဆရာေတြကို အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို ့ေခတ္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကလည္း ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ျဖစ္ေနတာပါ။

            က်ေနာ္၏စာေပဘ၀က ဤသို ့ဤႏွယ္ လမ္းခင္းလာခဲ့ျခင္း။ စာေပနဲ ့ႏိုင္ငံေရးမွာ ဘယ္ဟာက အခ်စ္ဦးလဲ။

            မစ္ရွီဂန္မဲဇာ၏ တစ္ခုေသာညေနခ်မ္း၊ လြမ္းေငြ ့မွဳန္ေ၀ေသာ ရင္ခုန္ဖြယ္အခိုက္ခဏေလးမွာ၊ က်ေနာ္က ႏွင္းခါးရိုက္၍ေသဆုံးသြားေသာက်ေနာ္၏ဥယ်ာဥ္စိုက္ခင္းကေလးကိုၾကည့္ေငး ႏွေျမာတသရင္း စဥ္းစားေတြးေတာေနခဲ့မိေလသည္။

+ + + + + +

            ဆရာဒဂုန္တာရာေရးခဲ့တဲ့ ‘ဒုတိယခ်စ္သူႏွင့္ကြဲမွ၊ ပထမခ်စ္သူေခတ္ကိုတမ္းတျခင္း’ ဆိုတဲ့စကားရဲ ့အနက္အဓိပၹာယ္ကို က်ေနာ္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ စာေပႏွင့္ႏိုင္ငံေရးတို ့မွာ က်ေနာ္ တစ္ၿပိဳက္နက္တည္း ပိုးပန္းခဲ့သည့္ခ်စ္သူေတြပဲလား။ ဘယ္သူ ့ကို က်ေနာ္ပိုခ်စ္မိခဲ့တာလဲ။ ဒါါမွမဟုတ္ဘယ္သူက က်ေနာ္ကို ပိုခ်စ္ခဲ့တာလဲ။ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါဘူး။

            ကိုးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာကတည္းက က်ေနာ္က စတာလင္၏ ‘ေဗာ္လ္ရွီဗစ္ရာဇ၀င္အက်ဥ္းခ်ဳပ္’ စာအုပ္ကိုဖတ္ၿပီးေနၿပီျဖစ္သည္။ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ ‘ကိုးခန္းပ်ိဳ ့’ ကို ကိုးေခါက္ဖတ္ၿပီးေနၿပီျဖစ္သည္။ ျမသန္းတင့္၊ ေအာင္လင္း၊ သခင္ေလးေမာင္တို ့၏ အႏုပဋိေလာမရုပ္၀ါဒ၊ ရာဇ၀င္ေရးရုပ္၀ါဒက်မ္းအသီးသီး၊ ေက်ာ္ေအာင္(ျမန္မာျပန္) ေမာရစ္ကြန္းဖို ့တ္၏ ‘မတ္၀ါဒလမ္းညႊန္’ ၊ ေမာင္သာႏိုးဘာသာျပန္တဲ့ ေဂ်ာ့သြမ္ဆင္ရဲ ့ ‘မတ္၀ါဒႏွင့္ကဗ်ာ’ ၊ ေမာ္စီတုန္း၏ ‘လက္ေတြ ့ႏွင့္ပဋိပကၡ’ ၊ စသည္ စသည္၊ ဒဂုန္တာရာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ပါရဂူ၊ သခင္ျမသန္းတို ့၏စာေတြ၊ စသည္ စသည္၊

ၿပီးေတာ့ အထင္ကရ ၁၉၇၀ မိုးေ၀ကဗ်ာေတြ၊ ဒါေတြက ကိုးတန္း၊ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ ့လြယ္အိတ္ထဲမွာ၊ စာအုပ္စင္ေပၚမွာ တခမ္းတနား အက်အန ေနရာယူထားခဲ့ၿပီးျဖစ္ေလသည္။

            က်ေနာ္ ဆယ္တန္း(သိပၹံဘာသာတြဲႏွင့္)ေအာင္ေတာ့ သိပၹံဘက္မလိုက္ဘဲ၊ ၀ိဇၥာဘက္ လိုက္ခဲ့သည္။ေက်ာင္းကဆရာေတြက အမွတ္ေကာင္းသည့္ သခ်ၤာတို ့၊ ရူပေဗဒတို ့တစ္ခုခုယူေစခ်င္သည္။ က်ေနာ္က အဲဒါတစ္ခုမွ မယူ။ က်ေနာ္၀ါသနာပါသည့္ ျမန္မာစာအဓိကယူခဲ့သည္။ အကယ္တည့္

သခ်ၤာ-ရူပေဗဒ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ယူခဲ့လွ်င္ က်ေနာ္ အိုင္းစတိုင္းျဖစ္မည္။ ခုေတာ့ ျမန္မာစာယူခဲ့သျဖင့္ က်ေနာ္ သူပုန္ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။ လြမ္းပ။

            က်ေနာ္က ခ်ီလီကဗ်ာဆရာ ပါဘလိုနီရူဒါကိုလည္းခ်စ္သည္။ ဥကၠ႒ႀကီးေမာ္ကိုလည္း ကဗ်ာေရးသည့္အတြက္ က်ေနာ္ခ်စ္သည္။ ရဲေဘာ္ေခ်ေဂြဗားရားကိုခ်စ္တဲ့အထဲမွာလည္း၊ သူ မက်ဆုံးခင္ ဘိုလီးဗီးယားေတာင္တန္းေတြေပၚမွာ “တန္နီယာသို ့” ကဗ်ာကိုေရးခဲ့တဲ့ အခ်က္လည္းပါသည္။

ကၽြႏု္ပ္တို ့၏အဘ ကားလ္မတ္ႀကီးသည္ပင္ ကဗ်ာေရး၏။ သူ ့ကဗ်ာတစ္စက-

            “အခ်စ္သည္ ဂ်င္နီ

            ဂ်င္နီသည္ အခ်စ္

            အႏွစ္တစ္ရာ တိုင္ေစေသာ္” တဲ့။

            ခ်စ္တယ္။ ခ်စ္တယ္။ ဟိုခ်ီမင္းကိုလည္း ကဗ်ာေရးလို ့က်ေနာ္ခ်စ္တယ္။

            က်ေနာ္တို ့သည္ ဒဂုန္တာရာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို ့ႏွစ္ဦး၏ “မိွဳင္းေဗဒ” မွ ဆင္းသက္ လာခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို ့သည္ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္၊ သစ္ပုပ္ပင္၊ ေန၀င္း-စန္းယုဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ ျပည္သူ ့ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲအတြင္းမွ ေမြးဖြားလာခဲ့ၾကသူမ်ား မဟုတ္တုံလား။

            ထိုစဥ္ေခတ္က ကိုးတန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ကားလ္မတ္၏ မဟာအရင္းက်မ္းႏွင့္၊ မြန္၀န္ႀကီးဗညားဒလ၏ ရာဇာဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပုံက်မ္းတို ့ကို ေခါင္းအုံးအိပ္ခဲ့သည္ဟုဆိုလွ်င္၊ ပိုအံ့ရန္ေကာဟု အျပစ္တင္မေစာၾကပါေလႏွင့္။ အဲဒါ က်ေနာ္တကယ္ေခါင္းအုံးအိပ္ခဲ့တာျဖစ္သည္။အဲဒါေတြေၾကာင့္လည္း၊ ေကာလိပ္လည္းေရာက္ေရာ က်ေနာ္ ေက်ာင္းသားကဗ်ာဆရာ(CAMPUS WRITER) တစ္ေယာက္အေနနဲ ့ပထမဆုံး ေဗြေဆာ္ဦး အဖမ္းခံခဲ့ရျခင္းပဲျဖစ္ေလသည္မဟုတ္လား။

+ + + + + +

            ၁၉၇၈။ ပထမအႀကိမ္ ေထာင္ကျပန္ထြက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္၊ က်ေနာ္တို ့ေထာင္ထြက္သူငယ္ခ်င္းတစ္စု၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေနရာအသီးသီးမွာအသစ္ေခတ္စားလာသည့္ တြဲဖက္ေက်ာင္းဆရာေတြ၀င္လုပ္ၾကသည္။ အမွန္ကေတာ့ ေကဒါျမွဳပ္ႏွံၾကတာျဖစ္သည္။ ေျမေအာက္တြင္ မိမိကိုယ္ကိုယ္မိမိျမွဳပ္ႏွံလိုက္ၾကျခင္း။ ယူဂ်ီေပါ ့။ ယူဂ်ီတစ္ပိုင္းေပါ ့။ပရိုဘီစီပီေပါ ့။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚတိုင္းျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးေပါ ့။

            က်ေနာ္ပထမအႀကိမ္ ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ ကိုယ္နဲ ့အတူပါလာတဲ့ “က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး” ကဗ်ာရွည္ႀကီးက ေရြးျမစ္၀ွမ္းမွာ စုန္ဆန္ကူးခပ္လို ့ေပါ ့။ က်ေနာ္ႏွင့္ေျမႏုက လပြတၱာၿမိဳ ့နယ္တစ္ရြာ ‘ေရႊျပည္သာ’ မွာ။ လပြတၱာၿမိဳ ့ေပၚမွာက သစ္စိုးရွိသည္။ က်ေနာ္တို ့၊ သစ္စိုးတို ့နဲ ့ေရြးျမစ္တေၾကာတည္း၊ ေျမာင္းျမၿမိဳ ့နယ္က ‘ျပင္ရြာ’ မွာ ေမာင္ေဒါင္း။ (စိုးအိမ္နဲ ့ကိုေအာင္ေစာဦးတို ့က ေျမာင္းျမ လြန္းေတာင္ေျခ ‘ရွမ္းေရေက်ာ္’ရြာ။ စိုးသစ္(အခု စိုးေနလင္းတစ္ျဖစ္လဲ)က ေျမာင္းျမသိလႅာတေၾကာက ‘ဂတ္စု’ မွာ)

            အဲဒီမွာ၊ ဆရာနတ္ႏြယ္စကားနဲ ့ေျပာရရင္ အခ်စ္ေလွေလာင္းနဲ႔ ေခတ္ေရေၾကာင္းကိုစုန္ဆန္ခဲ့ၾကတယ္ပဲေပါ ့။ ထိုစဥ္က က်ေနာ္ေထာင္ထဲကေရးယူလာခဲ့သည့္ “က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး” ကဗ်ာႀကီးမွာ က်ေနာ္တို ့၏ ဗမာျပည္ ျပည္သူ႔ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးကို ေမွ်ာ္မွန္းအိပ္မက္ထားသည့္စိတ္ကူးယဥ္မွဳတစ္ခုဟုလည္း ဆိုႏိုင္သည္။ က်ေနာ္တို႔၏ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ေရရွည္စစ္ပြဲ ယုံၾကည္ခ်က္လို ့လည္းယူဆႏိုင္ပါသည္။

            အမွန္က က်ေနာ္ယုံၾကည္သည္မွာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးပဲျဖစ္သည္။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး- ေအအက္စ္(ARMS STRUGGLE)ကို က်ေနာ္ယုံသည္။ က်ေနာ္တို ့မတ္၀ါဒ၏အေျခခံတရားမွာ အၾကမ္းဖက္ေတာ္လွန္ေရးပဲျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။ သို ့ေသာ္…။

            သို ့ေသာ္…၊ က်ေနာ္တို ့အုပ္စုထဲက ကိုေအာင္ေစာဦး(မိွဳင္းရာျပည့္) ဗဟိုကို အေရာက္သြားၿပီး ျပန္လာတဲ့အခါက်ေတာ့၊ ကံၾကမၼာက တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေတာ့သည္။ ဗမာျပည္ ျပည္သူ ့ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးအတြက္ က်ေနာ္တို ့က ေက်းလက္မွာ ေကဒါျမွဳပ္ႏွံဖို ့ညႊန္ၾကားခ်က္ပါလာခဲ့သည္။ ေန၀င္း-စန္းယု မ ဆ လ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေျခခ်င္းလိမ္ေနတဲ့ၾကားမွာ က်ေနာ္တို ့တြဲဖက္ေက်ာင္းဆရာေတြျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ကဗ်ာဆရာေတြျဖစ္ကုန္ၾကသည္။

            တစ္ခါတစ္ခါ၊ တြဲဖက္ေက်ာင္းဆရာဘ၀ ေက်းလက္ထုံထိုင္းမွဳေတြၾကားမွာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆုံရင္၊ နည္းနည္းပါးပါး မူးယစ္ရီေ၀ၾကရင္း ရယ္စရာေျပာၾကတာတစ္ခုရွိသည္။ စာေပက မယားႀကီးလား၊ ႏိုင္ငံေရးက မယားႀကီးလားေပါ ့။ ခ်စ္တာကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကိုခ်စ္

တာပဲျဖစ္သည္။ ေအအက္စ္ကိုယုံၾကည္တဲ့က်ေနာ္၊ ေအအက္စ္ မျဖစ္ဘဲ၊ စီအက္ဖ္ ျဖစ္သြားသည္။ က်ေနာ္တို ့ ယဥ္ေက်းမွဳစစ္မ်က္ႏွာ(CULTURALFRONT) မွာ ကဗ်ာဆရာေတြျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္မဟုတ္လား။

            က်ေနာ္တို ့အထဲမွာ ေျမႏုက ပထမဦးဆုံးပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပခံရတဲ့သူျဖစ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရွ ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို၊ ေအာင္ေ၀း၊ ေမာင္ေဒါင္း၊စိုးအိမ္၊ စိုးသစ္။(လပြတၱာက သစ္စိုးကေတာ့ ၇၄-၇၅ အေရးအခင္းေတြနဲ ့RIT ကေက်ာင္းထုတ္မခံရခင္ကတည္းက မိုးေ၀မွာ ၀တၳဳေတြေရးေနခဲ့ၿပီျဖစ္

သည္) က်ေနာ္တို ့အားလုံး မိုးေ၀ကဗ်ာဆရာေတြျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။(ေမာင္ေဒါင္းႏွင့္က်ေနာ္က ရွဳမ၀မွာလည္းေရးခဲ့ပါသည္)

            က်ေနာ့္ကို အေမကေမြး၊ ေထာင္ကေကၽြးခဲ့သည္။

            က်ေနာ့္ကို မိုးေ၀ကေမြး၊ မိုးေ၀ကေကၽြးခဲ့သည္။

            က်ေနာ့္ကို ဆရာနတ္ႏြယ္ႏွင့္ ဆရာေမာင္ေသြးသစ္တို ့ကေမြးထုတ္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေမြးဖြားေပးခဲ့တဲ့ ဆရာနတ္ႏြယ္ ကြယ္လြန္ခဲ့ရွာပါၿပီ။ ဆရာ မကြယ္လြန္ခင္ ေဆးရံုေပၚက ရက္ေတြတုန္းကေတာ့၊ က်ေနာ့္သား လျပည့္ေ၀း အနီးကပ္သြားေရာက္ျပဳစုကူညီ

ေပးႏိုင္ခဲ့ တာနဲ ့ပဲ၊ က်ေနာ္ ေၾကကြဲစိတ္ကိုေျဖရပါတယ္။

            ဆရာေမာင္ေသြးသစ္ကေတာ့၊ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ က်ေနာ္ထဲထဲ၀င္၀င္ ပါ၀င္ခဲ့တာနဲ ့ပတ္သက္လို ့ေက်နပ္ဂုဏ္ယူတယ္လို ့ေျပာတဲ့အေၾကာင္း၊ ညီငယ္ကဗ်ာဆ၇ာေတြကေနတစ္ဆင့္ က်ေနာ္ျပန္ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ဆရာနတ္ႏြယ္တို ့၊ ဆရာေမာင္ေသြးသစ္တို ့က ေအာင္ေ၀းကို ကဗ်ာတစ္ခုတည္းတင္ သင္ၾကားေပးခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးကိုလည္း သူတို ့ေကာင္းေကာင္းသင္ၾကားေပးခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။

            ဆရာနတ္တို ့၊ ဆရာေသြးတို ့က ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းကိုဖြဲ ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို ့၊ ေမာင္ေဒါင္းတို ့၊ စိုးအိမ္တို ့၊ ေျမႏုတို ့၊ စိုးသစ္တို ့ကျမစ္၀ကၽြန္းေပၚကိုဖြဲ ့ခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။ ေရစီးေၾကာင္းက တစ္ေၾကာင္းတည္း။

+ + + + + +

            မစ္ရွီဂန္ညခ်မ္း၊ မဲဇာကမ္း၊ ကၽြမ္းကၽြမ္းျမျမ လြမ္းတဲ့အလြမ္းက “ျပန္လမ္းမႀကံဳတဲ့ ယမုန္နာဦး၀ယ္” ျဖစ္လို ့ေနသည္။ RIVER OF NO RETURN ျဖစ္လို ့ေနသည္။ က်ေနာ္တို ့ရဲ ့ေခတ္ႀကီး ကုန္ဆုံးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း၊ က်ေနာ္တို ့သည္ ယခုအခ်ိန္အထိ “ဗထက္ၿခိဳက္” ေတြကို ယုံယုံ

ရဲရဲ လြမ္းဆြတ္ တမ္းတေနဆဲျဖစ္သည္။ လြမ္း၍လြမ္းေသာ အလြမ္းမ်ား။ သိကၡာရွိတဲ့ အလြမ္းမ်ား။ က်ေနာ္တို ့အလြမ္းက သမိုင္း၀င္သည္။ သခင္ဗဟိန္းက်ေနာ္တို ့လြမ္းသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က်ေနာ္တို ့လြမ္းသည္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ဆရာ့ကိုလည္း က်ေနာ္တို ့လြမ္းသည္။ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို ့လြမ္းသည္ ဗ က သ (ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္)။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို ့လြမ္းသည္  ဗ … … ။

            ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မိန္ ့ခြန္းမွာ၊ ဥကၠ႒ သခင္သန္းထြန္းက “ဗမာျပည္ရဲ ့အေတာ္ဆုံး ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚရွင္ဟာသခင္ဗဟိန္းပဲ” လို ့ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မရွိရင္၊ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရး မရွိႏိုင္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ ့စာေတြကို မဖတ္ဖူးဘဲနဲ ့ေတာ့၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတာ္လွန္ကဗ်ာဆရာ၊ ျပည္သူ ့ဘက္သားဆိုတာမ်ိဳးေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ေလလုံးမိုးလုံးမထြားေလနဲ ့။

            ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း၊ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္၊ ၁၉၆၂ ဥဒါန္းဘယ္မေၾကအေရးေတာ္ပုံ၊ ဗ က သ ဥကၠ႒ ကိုသက္၊ တ က သ ဥကၠ႒ ကိုဗေဆြေလး၊သူတို ့နာမည္၊ သူတို ့သမိုင္းကိုေလးစားတန္ဖိုးထားရမယ္။သူတို ့တိုက္ပြဲကို လိုက္နာရမယ္။ မလိုက္နာရင္ အဲဒါ ခြပ္ေဒါင္း မဟုတ္။ ဒီကေန ့၊ ၆၂ တုန္းက

မေသဘဲ အသက္ရွင္က်န္ရစ္တဲ့ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းႀကီး ဘိုကေလး ဦးလွေရႊဆိုတာ၊ ေမာင္ရင္တို ့၊ ခင္ဗ်ားတို ့မ်က္စိေရွ ့ေမွာက္မွာ အခိုင္အမာႀကီးရွိေနပါေသးတယ္။ သူ ့ကိုေနရာေပးရမယ္။ ေလးစားရမယ္။ အသိအမွတ္ျပဳၾကရမယ္။ သူဟာ ရာသက္ပန္တည္ေဆာက္ေရး

သမားပဲ။ သူ ့ဆီက သမိုင္းအေမြကိုဆက္ခံရမယ္။ ေခတ္ၿပိဳင္အႏု၊ ေခတ္ၿပိဳင္အရင့္၊ တခ်ိဳ ့က အနီႏု၊ တခ်ိဳ ့က အနီရင့္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သမိုင္းသိစိတ္ရွိတဲ့၊အစဥ္အလာကိုဆက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ မ်ိဳူးဆက္သစ္ေတြဟာ၊ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းရဲ ့၀မ္းဗိုက္ထဲကထိုးေဖာက္ထြက္လာရစၿမဲပဲ မဟုတ္လား။

            ဒါေတြဟာ က်ေနာ္တို ့ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာတဲ့ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းမွာ၊ ကဗ်ာနဲ ့ထပ္တူ တမ္းတရ၊ လြမ္းဆြတ္ရ၊ ေမွ်ာ္လင့္ရတဲ့ ဗထက္ၿခိဳက္တမ္းခ်င္း၊ လြမ္းျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြပါပဲဗ်ာ။ ခြင့္လႊတ္ပါ။

            က်ေနာ္တို ့ငယ္ဘ၀ဟာ အဲဒီလို”နီ” ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို ့တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ဟာ အဲဒီလို”နီ’ ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို ့ရဲ ့အနီေရာင္ျပက္လက္ရႊန္းျမေသာေခတ္မ်ား။ အနီေခတ္။ က်ေနာ့္တစ္ဦးခ်င္း တစ္ကိုယ္ေတာ္ရြက္လႊင့္ရင္း၊ ျမင္းရိုင္းကိုစိုင္းႏွင္ရင္း၊ မုန္တိုင္းကို အကသင္ရင္း၊ အ၀ါေခတ္၊

အျပာေခတ္ေတြႏွင့္အတူ အနီေရာင္ႏွစ္ကာလမ်ား။

            မ ဆ လ စစ္အစိုးရေခတ္တုန္းက(၁၉၈၆-၈၇ ေလာက္က) ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္၊ သုေတသနဌာနႀကီးက ထုတ္ျပန္တဲ့ လွ်ိဳ ့၀ွက္အစီရင္ခံစာတစ္ေစာင္ က်ေနာ္တို ့ခိုးယူရရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအစီရင္ခံစာက၊ အစိုးရကိုဆန္ ့က်င္တယ္လို ့သူတို ့ယူဆတဲ့ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ

ကို အစုေတြ၊ ဂိုဏ္းေတြခြဲၿပီး သုံးသပ္တင္ျပထားတာျဖစ္သည္။

            က်ေနာ္က အစုႏွစ္စု၊ ဂိုဏ္းႏွစ္ဂိုဏ္းမွာ ပါသြားသည္။ ေတာေမွ်ာ္အစု- ေတာေမွ်ာ္ဂိုဏ္းႏွင့္ အေမေက်ာ္ေဒြးေတာ္လြမ္းအစု- ေဒြးေတာ္လြမ္းဂိုဏ္း။ ေတာေမွ်ာ္ ဆိုတာက ဗ က ပ (ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ) လိုလားသူမ်ားကိုဆိုလိုၿပီး၊ အေမေက်ာ္ေဒြးေတာ္လြမ္းဆိုတာကေတာ့ က်ေနာ္တို ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာ(အရပ္အေခၚ ကာရန္မဲ့) ေရးသူေတြကို ရည္ညႊန္းတာျဖစ္သည္။

            ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက၊ က်ေနာ္ေျပးေနရတုန္း၊ ပုန္းခိုက်င္းကေလးေတြထဲမွာပဲရွိေနေသးသည္။ န အ ဖ စစ္အစိုးရသတင္းစာထဲမွာ၊ အစိုးရအလိုေတာ္ရိ ေပၚလစီေဆာင္းပါးေရးတဲ့သူုတစ္ေယာက္က၊ ကိုဇာဂနာတို ့၊ ေက်ာ္သူတို ့၊ က်ေနာ္တို ့ကို ရွဳတ္ခ်တိုက္

ခိုက္ထားတာမ်ား၊ က်ေနာ္နဲ ့ပတ္သက္လို ့” ေအာင္ေ၀းဟာ အလံနီပဲ” ဆိုၿပီး၊ တလြဲေတြေရးထားတာ၊ ေျပးေနတဲ့ေကာင္က ဗမာျပည္ထဲကဘယ္မွထြက္သြားတာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ပုန္းခိုက်င္းကေလးထဲကေန ဖတ္လိုက္ရပါေသးသည္။ က်ေနာ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သာဆိုရင္ အဲဒီသတင္းစာတိုက္ ခဲနဲ ့

သြားထုပါတယ္။ အခုဟာက ဂ်က္စီဂ်ိမ္းလုပ္ေနရလို ့၊ ေဖာရက္စ္ဂမ့္ပ္ လုပ္ေနရလို ့သာပဲ။

            က်ေနာ္ အလံနီမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းကိုသာ အဲဒီေဆာင္းပါးေရးတဲ့သူ သိေစခ်င္တာပါ။ က်ေနာ္ အလံနီေတြကုိ မလိုလားလို ့၊ မုန္းလို ့ေျပာတာ လုံးလုံးမဟုတ္ပါဘူး။ ၾကည့္ဗ်ာ။ ၁၉၄၅ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးရဲ ့လက္သည္က သခင္စိုးပဲ။ ဆရာေမာင္ကိုယု က်ေနာ္ခ်စ္တာပဲ။သူ ့ရဲ ့” မေန ့ကလေရာင္ေအာက္မွာ” ၀တၳဳ က်ေနာ္ႀကိဳက္တာပဲ။ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္၊ က်ေနာ္တို ့သိပ္အလြမ္းသင့္ၾကပါတယ္။ သူ ့ရဲ ့MASTERPIECE ျဖစ္တဲ့ “ပဥၥမေျမာက္ေဆာင္းရက္မ်ား” ကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို ့ကိုေတာင္ ဆရာနဲ ့က်ေနာ္တို ့စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္။သူ ့လည္းက်ေနာ္ခ်စ္တာပဲ။အခုသူ ့စာေတြကို တိုးတက္တဲ့လူငယ္ေတြက အငမ္းမရဖတ္ေနၾကတာၾကားရေတာ့ က်ေနာ္ၾကည္ႏူး၀မ္းသာသည္။

            ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိွဳင္းက-

             “ ထမ္းပိုးတည့္တည့္ထမ္းခဲ့ၾကတဲ့

            ‘စိုး’ နဲ ့’သန္း’ “ ဆိုၿပီး ကဗ်ာဖြဲ ့ခဲ့သလို၊ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို ့အားလုံး ဒီ ထမ္းပိုး တစ္တုံးတည္း ပါပဲ။

            ေၾသာ္… ဒီမိုကေရစီေလခ်ဥ္တက္ေနတဲ့ ေခတ္ကာလႀကီးထဲမွာ၊ က်ေနာ္(တို ့)က ပထမခ်စ္သူေခတ္ကို ျပန္တမ္းတေနမိတာပဲလား။ကိုယ္ေစာင့္နတ္ကမွပဲ သိေတာ့မယ္။

+ + + + + +

Read More

ႏို င္ ငံ ေ ရ း အ က် ဥ္ း သ ာ း ေ ဟ ာ င္ း ၊ ျပ ည္ ေ ျပ း က ဗ် ာ ဆ ရ ာ ၊ အ ေ ၀ း ေ ရ ာ က္ မ င္ း ဦ း ေ အ ာ င္ ေ ၀ း

EXILE PROSE

ေအာင္ ေ၀း ၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၃

အပိုင္း(၁)

က်ေနာ့္တစ္ဘ၀လုံးမွာ ေခတ္သုံးေခတ္ ရွိခဲ့ဖူးသည္။

          က်ေနာ္တစ္ဦးတည္းအတြက္ ေျပာတာျဖစ္သည္။ အနီေခတ္၊ အ၀ါေခတ္၊ အျပာေခတ္။ ဒီေခတ္သုံးခုက က်ေနာ့္ဘ၀၊ က်ေနာ့္၀ိညာဥ္ႏွင့္ ထန္းသမားရင္ဘတ္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထန္းတက္သမား ထန္းပင္ တက္သည့္အခါ သူ၏ရင္ဘတ္က ထန္းပင္လုံးႏွင့္ ထိတုံ ခြာတုံ၊ ပူးလိုက္ ခြာလိုက္ျဖစ္ ေနသည္မဟုတ္လား။ ယင္း အနီေခတ္၊ အ၀ါေခတ္၊ အျပာေခတ္ေတြႏွင့္ပဲ ေအာင္ေ၀းကို တည္ေဆာက္ထားသည္ဟုဆိုၾကပါစို ့။

          ဆရာဒဂုန္တာရာ ေရးခဲ့ဖူးသည္။ ရွဳမ၀မွာလို ့ပဲထင္သည္။ မေသခ်ာ။  ”ဒုတိယခ်စ္သူႏွင့္ကြဲမွ၊ ပထမခ်စ္သူေခတ္ကို တမ္းတျခင္း” တဲ့။ အခုေနမွာ က်ေနာ္က လြမ္းၿမိဳင္ေက်းရဲ ့အေ၀းမွာ၊ ဘယ္သူႏွင့္ကြဲၿပီး၊ ဘယ္သူ ့ကိုတမ္းတေနတာပါလဲ။

          မစ္ရွီဂန္မဲဇာ၏ ေဆာင္းဦးေသာ ခ်မ္းျမျမ ညတစ္ညမွာ က်ေနာ္က ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္၊ ႀကိဳးတိုက္သံတိုင္ေတြၾကားမွာ၊ ေန၀င္း-စန္းယု စစ္အာဏာရွင္အစိုးရျဖဳတ္ခ်ေရးတိုက္ပြဲအတြက္ “က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး” အမည္ရွိေသာ ကဗ်ာရွည္ႀကီးကို လိွ်ဳ ့၀ွက္ေရးဖြဲ ့ေနတယ္လို ့အိပ္မက္ ျမင္မက္ေနခဲ့ေလသည္။

          “ဟာဗာနာကို ခ်ီတက္ၾက”

+ + + + +

          ၁၉၇၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လ။

          ပို၍တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္၊ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လ(၂၃)ရက္ေန ့၊ ညသန္းေခါင္ယံမွာ က်ေနာ္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရေလသည္။ ထိုစဥ္က ပုသိမ္ၿမိဳ ့မွာျဖစ္သည္။ စစ္တပ္ထဲကအိမ္မွာ တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရးႏွင့္ ရဲမွဳခင္းတပ္ဖြဲ ့က က်ေနာ့္ကိုလာဖမ္းျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ အေဖက စစ္သား။ ဒီတုန္းက အေဖ့တပ္ရင္းက ခ်င္း သ န က (၂)။ အမွတ္(၂) ခ်င္းေသနတ္ကိုင္ တပ္ရင္းေပါ ့။ (ဒါေပမဲ့၊ တပ္ထဲမွာ ခ်င္းတိုင္းရင္းသားေတြက မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ခ်င္းေတာင္ျပန္ကုန္ၾကပါၿပီ။ နဂိုမူလနာမည္သာ တြင္က်န္ေနရစ္ခဲ့တာျဖစ္သည္) ထိုစဥ္က အေဖက ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တပ္စု တာ၀န္ခံ တပ္ၾကပ္ႀကီး။ MT SERGEANT ဟုေခၚသည္။

          က်ေနာ့္ကို လာဖမ္းတဲ့ညက တပ္ရင္းက တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီး ဗိုလ္ႀကီးလွၾကည္လည္း ပါလာပါသည္။ ေထာက္လွမ္းေရး(၄)ဟုေခၚသည့္၊ ရန္ကင္းေတာင္ တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရးတပ္က အရာရွိတစ္ဦးႏွင့္ မွဳခင္းရဲတပ္ဖြဲ ့ႏွင့္ အသည္ႀကီးရဲစခန္းမွရဲအရာရွိေတြက က်ေနာ့္ကို ဂ်စ္ကား တစ္စီးေပၚတင္ၿပီးေခၚလာသည္။ အိမ္မွာတုန္းက အေဖ့ေရွ ့မွာမို ့ထင္သည္၊ က်ေနာ့္ကိုလက္ထိတ္မခတ္ပါ။ တပ္၀င္းဂိတ္က မထြက္ခင္အထိ မခတ္ပါ။

တပ္၀င္းဂိတ္တံခါးကေနေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့မွ က်ေနာ့္ကို လက္ထိတ္ခတ္လိုက္္ၾကပါသည္။

          အဲဒီညက ပုသိမ္ၿမိဳ ့၊ ကမ္းနားလမ္း၊ အသည္ႀကီးရဲစခန္း အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ တစ္ညအိပ္လိုက္ရပါသည္။ ေနာက္ေန ့မိုးလင္းေတာ့၊ တရားရံုး ထုတ္၊ ယမန္ယူၿပီး၊ ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ထည့္လိုက္ၾကပါသည္။ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ ေထာင္ကေလးတစ္ခုထဲ ပို ့ျပန္သည္။ ေနာက္ဆုံးမွာ သံတံခါးေတြအထပ္ထပ္ႏွင့္ မိုက္ေမွာင္ေလွာင္အိုက္ေသာ ႀကိဳးတိုက္အခန္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုထဲ က်ေနာ့္ကို ထည့္ပိတ္လိုက္ၾကေလသည္။ ေထာင္မွဴးေတြ၊ ေထာင္၀ါဒါေတြ ႀကိဳးတိုက္ထဲက ျပန္ထြက္သြားၾကေတာ့၊ က်ေနာ္ တံခါးသံတိုင္ေတြကိုကိုင္ရင္း ေတြးက်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။

          ေၾသာ္…။ ငါ မဟာႀကိဳးတိုက္ႀကီးထဲ တကယ္ေရာက္ေနတာပါလား။ ငါ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ၀တၳဳေတြ ဖတ္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတဲ့ နရသိန္ႀကိဳးတိုက္ႀကီးထဲကို ငါေရာက္ေနပါေရာလား။ အား… တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အေမွာင္ပါလား။ အိမ္ေျမွာင္စုတ္ထိုးသံေတာင္ တိုးတိုးပဲၾကားရ။ စိတ္ထဲမွာ ညီွစို ့စို ့အနံ ့တစ္မ်ိဳးရသလိုလို။

          ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ပထမဦးဆုံးသတိရမိလိုက္တာက ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္ပဲ။ “ေမာင့္ဂူစတီနာေရ… ေႏြဦးသစ္ရဲ ့တစ္နံနက္မွာ၊ တို ့ျပန္ဆုံ ေတြ ့ၾကမယ္ေနာ္” ဆိုတဲ့ ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္ ပဲေပါ ့။ ဖူးခ်စ္ရဲ ့ႀကိဳးစင္ေပၚကမွတ္တမ္းသည္ က်ေနာ္တို ့ငယ္ဘ၀၏ သင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာအုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။

         က်ေနာ္က ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္ကို တမ္းတေနမိဆဲ။

          “ဟိတ္- ေကာင္ေလး”

          က်ေနာ့္ေရွ ့ဓားလြယ္ခုတ္အခန္းေလာက္ဆီက စကားသံရုတ္တရက္ထြက္လာသည္။

          “နင္ လူသတ္ဓားျပလား၊ မုဒိမ္းလူသတ္လား”

          ဗ်ာ…။ က်ေနာ္ လန္ ့သြားသည္။ေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားသည္။ အသံရွင္ကိုကား မေတြ ့ရ။ တေစၦ၊ တေစၦလား။

          “ေကာင္ေလး၊ ေဆးလိပ္ေသာက္မလား၊ ငါပစ္ေပးလိုက္မယ္၊ ေရာ့” ဆိုၿပီး၊ ေထာင္အေခၚ ပြတ္ခၽြန္းလို ့ဆိုတဲ့ သတင္းစာစကၠဴနဲ ့ေဆးရြက္ႀကီးမွဳန္ ့ကိုလိပ္ထားတဲ့ေဆးလိပ္ကေလး မီးတေငြ ့ေငြ ့နဲ ့က်ေနာ့္အခန္းေရွ ့အုတ္ခုံေပၚလာက်သည္။ က်ေနာ္သံတိုင္ၾကားက လက္ကိုထုတ္ၿပီးလွမ္းယူ လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆဆကေလး မွ်င္းမွ်င္းရွဳိက္ဖြာလိုက္သည္။ အား…ေကာင္းလိုက္တာ။ ဒါဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ပထမဆုံးေသာက္ရတဲ့ ေဆးလိပ္ပါပဲ။

          “ေကာင္ေလး၊ ငါ ့နာမည္ နဂါးနီလို ့ေခၚတယ္။ငါက အက္ဖ္၊ အာ၊ စီမွဳနဲ ့ေရာက္ေနတာၾကာၿပီ”

          ဒီလိုနဲ ့၊ ေထာင္ပိုင္ ေထာင္မွဴးေတြ ႀကိဳးတိုက္ထဲ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္မလာခင္၊ ေထာင္ေဆြးေဆြး လူေဆြးေဆြး ကုလားအဘိုးႀကီး နဂါးနီနဲ ့က်ေနာ္ အၾကမ္းဖ်င္းမိတ္ေဆြျဖစ္သြားခဲ့ၾကပါသည္။ က်ေနာ္က သူ ့ကို၊  ပုသိမ္ေကာလိပ္က တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား၊ အသက္(၂၂)ႏွစ္၊ အစိုးရဆန္ ့က်င္ေရး ႏိုင္ငံေရးမွဳနဲ ့ေရာက္လာတာလို ့ရွင္းျပေတာ့၊ အဘိုးႀကီးနဂါးနီ တကၽြတ္ကၽြတ္ႏွင့္စုပ္သတ္ေနေလေတာ့သည္။ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ …

“ေကာင္ေလး၊ နင္မေၾကာက္ဘူးလား” တဲ့။

          မေၾကာက္လို ့လည္း၊ ေထာင္ပိုင္ႀကီးနဲ ့ေထာင္မွဴးေတြ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေရာက္လာတဲ့အခါ၊ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ကို ပုဒ္မ(၅)နဲ ့ဖမ္း ထားတာ၊ ဒီေတာ့ ပုဒ္မ(၅) ရိကၡာေပးပါလို႔ မဆိုင္းမတြ ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။ ေထာင္ပိုင္ႀကီး (ဦးအုန္းေမာင္လို ့ထင္သည္။ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့။ ေနာင္ မၾကာခင္ ညႊန္မွဴးျဖစ္သြားၿပီး၊ ေထာင္ပိုင္အသစ္ ဦးေမာင္ေမာင္ ေရာက္လာသည္) က က်ေနာ့္အခန္းေရွ ့တိုးလာၿပီး ေလသံခပ္မာမာနဲ ့

“မင္းတို ့ေက်ာင္းသားေတြ ေထာင္ထဲမေရာက္ေသးဘူး၊ တစ္ခါတည္း ေတာင္းဆိုဖို ့တို ့၊ တိုက္ပြဲ၀င္ဖို ့တို ့လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ဒီမွာ ေမာင္ရင္ရဲ ့၊ ေမာင္ရင္တို ့ဆရာႀကီး သခင္စိုး ေထာင္ထဲေရာက္လာကတည္းက၊ ပုဒ္မ(၅)ရိကၡာတို ့၊ ဘီကလပ္တို ့ဆိုတာ မရိွေတာ့ဘူး။ အဲဒါေတြ ေနာက္ထပ္မေျပာပါနဲ ့” တဲ့။

          ေထာင္ပိုင္ႀကီးက ေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားေတာ့သည္။ အဲဒီညေနက ပထမဆုံးေထာင္ပုံစံ ထမင္း ဟင္းႏွင္ ့က်ေနာ္စညားခဲ့ေလေတာ့သည္။ လုံးတီးဆန္ျဖဴ၊ ဟင္းရြက္ျပဳတ္ရည္တာလေပါ၊ ငါးပိေရေၾကာ္။ ဆာဆာႏွင့္ ဖ်စ္ညွစ္စားလိုက္တာ၊ အရသာမသိ၊ ေကာင္းတယ္ ဆိုးတယ္မရွိ၊ တစ္ပန္းကန္ေတာ့ကုန္သြားသည္။ ဗိုက္လည္း အေတာ္ျပည့္သြားသည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ခံတြင္းကခ်ဥ္သြားသည္။

“နဂါးနီေရ…ပြတ္ခၽြန္းကေလး တစ္လိပ္ေလာက္ ပစ္ပါဦး”

          မနက္ျဖန္မိုးလင္းရင္ေတာ့၊ မနက္ေစာေစာ ဂန္ဇီ(ဆန္ျပဳတ္)ေသာက္ရင္ ေသာက္ရမယ္။ ေန ့လည္စာက ပဲဟင္းတဲ့။ ႀကိဳးတိုက္ကိုထမင္းလာထိုး(ထမင္းလာပို ့)သည့္ ေထာင္က်အက်ဥ္းသားတစ္ဦးက တိုးတိုးေျပာျပသြားသည္။ လာပါၿပီ။ က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ ့ပဲဟင္း။ စစ္တပ္ထဲမွာႀကီးျပင္းအရြယ္ ေရာက္လာတ့ဲသူ ဆိုေတာ့ ပဲဟင္း၊ ငါးပိေၾကာ္က ယဥ္ပါးၿပီးသား။ ျဖတ္သန္းဖူးၿပီးသား။ မခဲယဥ္း။ တကယ္ေတာ့ တပ္ထဲမွာ ပဲဟင္းစားၿပီး က်ေနာ္ လူလားေျမာက္လာခဲ့ျခင္း။ က်ေနာ္ အေျခခံကလာတဲ့ေကာင္ပါ။ စစ္သားသားသမီးႏွင့္ ပဲဟင္း၊ ငါးပိေၾကာ္ ခြဲျခား၍မရ။

          အဲဒီေတာ့၊ အဲသည္မွာ က်ေနာ့္ရဲ ့အ၀ါေရာင္ေခတ္စခဲ့သည္ပဲဆိုပါေတာ့။

+ + + + + +

          ႀကိဳးတိုက္ထဲမွာ ပဲဟင္း ႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္ေလာက္စားၿပီးသြားေတာ့၊ က်ေနာ့္အမွဳတြဲေတြလည္း ဟိုက ဒီက အသီးသီး ႀကိဳးတိုက္ထဲေရာက္ရွိ လာခဲ့ၾကေလသည္။

          ၁၉၇၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လ(၂၃)ရက္၊ ရန္ကုန္မွာ တကၠသိုလ္ေပါင္းစုံက ေက်ာင္းသားေတြရဲ ့ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိွဳင္းႏွစ္တစ္ရာျပည့္ အေရးအခင္းျဖစ္ပြားသည္။ မ ဆ လ စစ္အစိုးရက တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ေတြကို ရုတ္တရက္ခ်က္ခ်င္းႀကီး ပိတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။

          က်ေနာ္တို ့က ပုသိမ္ေကာလိပ္က။ က်ေနာ္တို ့လည္း ပုသိမ္မွာ မိွဳင္းရာျပည့္ပြဲက်င္းပဖို႔ ႀကံစည္ထားၾကသည္။ သို ့ေသာ္…။ ကံၾကမၼာက တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံ ခ်ိဳးေကြ ့ေျပာင္းရြဲ ့သြားခဲ့သည္။ မတ္လဆန္းထဲမွာ က်ေနာ္တို ့အေဆာင္ေနေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ၊ ေက်ာင္းေဆာင္ေၾကး ႏွင့္ထမင္းလချမင့္တက္သြား၍ မေက်နပ္သံေတြ ဆူညံေပၚထြက္လာသည္။ ထိုျပႆနာက တစ္ႏိုင္ငံလုံး အတိုင္းအတာႏွင့္ ေက်ာင္းတိုင္းမွာျဖစ္တာ ျဖစ္သည္။ မ ဆ လ စစ္အစိုးရသံဖေနာင့္ေအာက္ ျပည္သူေတြဆင္းရဲမြဲျပာက် ကုန္းေကာက္စရာမရိွေအာင္ ခၽြတ္ၿခံဳက်ေနသည့္ေခတ္လည္းျဖစ္ရာ ျပႆနာကထိန္းလို ့မရေတာ့။

          က်ေနာ္တို ့ပုသိမ္ေကာလိပ္က စတင္ၿပီး သပိတ္ေမွာက္လိုက္ၾကေတာ့သည္။ မတ္လ(၁၀)ရက္ညမွ စ ကာ၊ မတ္လ(၁၁)ရက္၊ (၁၂)ရက္။

အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားေတြသာမက၊ ပုသိမ္ၿမိဳ ့ေပၚက ေန ့ေက်ာင္းသားေတြပါ သပိတ္ထဲ ပါလာခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ပုသိမ္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမွာ ဦးခင္ေမာင္တင့္ (ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္) ျဖစ္သည္။

          မတ္လ(၁၂)ရက္ ညသန္းေခါင္ယံေလာက္မွာေတာ့၊ သက္ဆိုင္ရာေက်ာင္းအာဏာပိုင္ေတြ၊ ဧရာ၀တီတိုင္း ေဒသပါတီေကာ္မတီႏွင့္ တိုင္းျပည္သူ ့ေကာင္စီကလူႀကီးေတြ၊ က်ေနာ္တို႔ သပိတ္စခန္းဖြင့္ထားတဲ့ ကန္သာယာခန္းမႀကီးထဲ ေရာက္လာၿပီး၊ က်ေနာ္တို ့ေတာင္းဆိုထားသည့္အခ်က္ မ်ားကို လိုက္ေလ်ာေပးခဲ့သျဖင့္ သပိတ္လွန္လိုက္ၾကပါသည္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ က်ေနာ္တို ့နဂိုပုံမွန္အတိုင္း တက္စရာရွိသည့္အတန္းေတြတက္ေနခဲ့ ၾကပါသည္။

          မတ္လ(၂၃)ရက္၊ ရန္ကုန္မွာ မိွဳင္းရာျပည့္အေရးအခင္းႏွင့္ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ေတြ ရုတ္တရက္ပိတ္လိုက္ၿပီး၊ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို အေဆာင္ကေန ခ်က္ခ်င္းႏွင္ထုတ္လိုက္ၿပီ ဆိုေတာ့မွပဲ၊ က်ေနာ္တို ့အားလုံးကို တစ္ၿမိဳ ့စီ တစ္ၿမိဳ့စီကေန လိုက္ဖမ္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

က်ေနာ္က ပုသိမ္ကဆိုေတာ့ အရင္ဦးဆုံးအဖမ္းခံရသူျဖစ္သြားေတာ့သည္။

          ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ ႀကိဳးတိုက္ထဲမွာ က်ေနာ္တို ့လူေတြ စုံလင္သြားၾကၿပီ။ မတ္လ(၁၁)ရက္၊ (၁၂)ရက္ သပိတ္ေမွာက္အေရးအခင္းမွာ ေရွ ့တန္းက တက္တက္ၾကြၾကြပါ၀င္ခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသူသုံးေယာက္ပါသည္။ သူတို ့က မိန္းမေထာင္ဘက္မွာ။ စုစုေပါင္း(၂၁)ေယာက္။

          အမွဳက က်ေနာ္တို ့အားလုံးကို ပုဒ္မ ၅(ဃ) (ည) ႏွစ္ခုႏွင့္ ဖမ္းဆီး တရားစြဲဆိုထားျခင္းျဖစ္သည္။

          ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရႏွင့္ သန္း၀င္း(ခ) အနႏၱလိွဳင္ (ပါ) ၂၁ ဦးအမွဳ။

          က်ေနာ့္မွာ အေမကေမြး၊ ေပးတဲ့နာမည္ “သန္း၀င္း” ။ ပုသိမ္ေကာလိပ္မွာ က်ေနာ့္ကေလာင္နာမည္က “အနႏၱလိွဳင္” ပါ။(က်ေနာ့္ကို ေထာက္လွမ္းေရးနဲ ့ ရဲက ဖမ္းတာ အနႏၱလိွဳင္ အေနနဲ ့ပါ။ ေနာက္မွ က်ေနာ့္နာမည္အရင္း သန္း၀င္း ျဖစ္မွန္းသိသြားၿပီး၊ အဲဒီလို သန္း၀င္း(ခ) အနႏၱလိွဳင္(ပါ) ၂၁ဦး ျဖစ္သြားရတာပါပဲ။

          ေနာက္ရွိေသးတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေမဂ်ာေပါင္းစုံေဘာလုံးကန္ေတာ့၊ က်ေနာ္က ျမန္မာစာေမဂ်ာလက္ေရြးစင္။ ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ ပရိသတ္က က်ေနာ့္ကိုေအာ္ဟစ္အားေပးၾကပုံက “အင္ဖဲင္နတီလိွဳင္” (INFINITY HLAING) ပါတဲ့ဗ်ာ။

          ခုေတာ့ ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးထဲမွာ ကိုယ့္ကို အင္ဖဲင္နတီလိွဳင္လို ့ေခၚၿပီး အားေပးမယ့္သူလည္းမရွိ။ အမွဳတြဲေတြ စုံညီေရာက္မလာခင္က က်ေနာ္တစ္ကိုယ္ေတာ္၊ ဘုန္းေမာင္တစ္ေယာက္တည္းရယ္ ျဖစ္သည္။ ကုလားအဘိုးႀကီးနဂါးနီကေတာ့ ရွိတာေပါ ့ေလ။ သူ ့က်ေတာ့၊  ဆရာမာန္ျမင့္ေရးတဲ့ “ဂႏၳ၀င္သာလိကာ” ၀တၳဳတိုထဲကလို၊ အခ်စ္ေရ…ကိုယ္ ပေလတိုအေၾကာင္းေျပာျပမယ္ ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္လို ့မရဘူးေလ။

          ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေမ့ရဲ ့ (၂၂) ႏွစ္သားကေလး၊ ေထာင္ထဲေရာက္သြားလည္း အားမငယ္ခဲ့ဘူး။

          က်ေနာ္နဲ ့အတူ…၊ ေျမာင္းျမက စိုးထိုက္(ေနာင္ စိုးအိမ္ျဖစ္လာ)၊ ကိုထြန္းေ၀( ေနာင္ စိုးသစ္၊ ယခု စိုးေနလင္းျဖစ္လာ)၊ ကိုခင္ေမာင္စိုး (ယခု ကြယ္လြန္)၊ ျမင့္ေ၀(ယခု ကြယ္လြန္)၊ တင့္ရွိန္၊ ေခတ္စိန္၊ ၀င္းျမင့္( ေနာင္ ေျမႏုျဖစ္လာ)၊ လက္ပံတန္းက မ်ိဳးခင္၊ ေပါင္းတည္က စိန္၀င္းေမာင္  (သူက ထပ္ကြမ္းလူရည္ခၽြန္)၊ ေပါင္းတလည္က ေအာင္ေဌးျမင့္၊ ျပည္က ကိုျမ(ယခု ကြယ္လြန္)၊ စိုးသန္း၊ ျမင့္သန္းေဌး၊ ဟသၤာတက ျမင့္ဦး ႏွစ္ေယာက္၊ မင္းလွ(ပဲခူးတိုင္း)က ေမာင္ေမာင္ၿငိမ္း၊ ျမန္ေအာင္က ျမင့္သိန္း( ၉၀ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရ NLD အမတ္၊ ယခု ကြယ္လြန္)၊ ေက်ာင္းသူေတြက ေညာင္တုန္းက ညြန္ ့ညြန္ ့ေ၀၊ သုံးဆယ္က ေဘဘီသိန္း နဲ ့လပြတၱာက ခ်ိဳခ်ိဳ၀င္း၊ စုစုေပါင္း(၂၁)ေယာက္။

          ေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ္တို ့”နီ” ခဲ့ၾကသည္။ လက္၀ဲစာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးဖတ္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားတိုင္း ႀကိဳးတိုက္ထဲ(ေနာင္ ၀ါလားတိုက္ကိုေျပာင္းရေတာ့လည္း ၀ါလားတိုက္ထဲ)က အခန္းအခန္းေတြထဲမွာ စာအုပ္ေတြ၊ စာအုပ္ေတြဆိုတာ အပုံလိုက္ပုံထားၾကသည္။ တကယ့္ကို  ဘ၀တကၠသိုလ္။ (အဲဒီတုန္းက ေထာင္ပိုင္ခြင့္ျပဳသည့္ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ခြင့္ရွိသည္။ တခ်ိဳ ့လက္၀ဲက်မ္းရင္းေတြကိုေတာ့ ေအေကေအပီႏွင့္ ခိုးသြင္းခိုးထုတ္ ဖတ္ၾကရသည္)

          ေန ့စဥ္ ပဲဟင္း၀ါ၀ါႏွင့္ ရုပ္ကိုအာဟာရ ေစာင့္ခဲ့ၾကသည္။ စာအုပ္နီနီ၊ လက္၀ဲစာေပေတြႏွင့္ စိတ္ကိုအာဟာရေစာင့္ခဲ့ၾကသည္။

          “ပဲဟင္းအ၀ါ

          စာအုပ္ပုံအနီ”

          တစ္ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာ စီရင္ခ်က္ခ်သည္။ က်ေနာ္၊ စိုးထိုက္၊ ကိုထြန္းေ၀ ႏွင့္ စိန္၀င္းေမာင္တို ့က ပုဒ္မ ၅(ဃ)ႏွင့္သုံးႏွစ္၊ ပုဒ္မ ၅(ည) ႏွင့္ သုံးႏွစ္၊ ျပစ္ဒဏ္ႏွစ္ရပ္အတြက္ ေျခာက္ႏွစ္။ က်န္သူေတြထဲက ေက်ာင္းသားေတြ (၂)ႏွစ္စီ။ ေက်ာင္းသူသုံးေယာက္က တစ္ႏွစ္ခြဲဆိုေတာ့၊ အမိန္ ့ခ်တဲ့ေန ့ပဲ ခ်က္ခ်င္းလြတ္သြား။

          က်ေနာ္တို ့ေလးေယာက္ကလည္း ျပစ္ဒဏ္ႏွစ္ရပ္ကို တစ္ေပါင္းတည္းက်ခံခြင့္ရသျဖင့္၊ သုံးႏွစ္မျပည့္ခင္ ေလွ်ာ့ရက္ႏွင့္ က်ေနာ္တို ့ ျပန္လြတ္လာခဲ့ၾကသည္။

          ပထမအႀကိမ္၊ ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ နရသိန္ေတာရကျပန္လာေတာ့၊ က်ေနာ္နဲ ့အတူ ေထာင္ထဲမွာေရးခဲ့သည့္ “က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး” ဆိုသည့္ ကဗ်ာရွည္ႀကီး လိွ်ဳ ့၀ွက္ပါလာခဲ့ေလသည္။ 

ေ အ ာ င္ ေ ၀ း

၁၀-၂၃-၁၃။

(အပိုင္း-၂ ဆက္ဖတ္ပါရန္)                              

သရုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီ မင္းေက်ာ္ခိုင္        

Read More