ႏို င္ ငံ ေ ရ း အ က် ဥ္ း သ ာ း ေ ဟ ာ င္ း ၊ ျပ ည္ ေ ျပ း က ဗ် ာ ဆ ရ ာ ၊ အ ေ ၀ း ေ ရ ာ က္ မ င္ း ဦ း ေ အ ာ င္ ေ ၀ း

EXILE PROSE

ေအာင္ ေ၀း ၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၃

အပိုင္း(၁)

က်ေနာ့္တစ္ဘ၀လုံးမွာ ေခတ္သုံးေခတ္ ရွိခဲ့ဖူးသည္။

          က်ေနာ္တစ္ဦးတည္းအတြက္ ေျပာတာျဖစ္သည္။ အနီေခတ္၊ အ၀ါေခတ္၊ အျပာေခတ္။ ဒီေခတ္သုံးခုက က်ေနာ့္ဘ၀၊ က်ေနာ့္၀ိညာဥ္ႏွင့္ ထန္းသမားရင္ဘတ္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထန္းတက္သမား ထန္းပင္ တက္သည့္အခါ သူ၏ရင္ဘတ္က ထန္းပင္လုံးႏွင့္ ထိတုံ ခြာတုံ၊ ပူးလိုက္ ခြာလိုက္ျဖစ္ ေနသည္မဟုတ္လား။ ယင္း အနီေခတ္၊ အ၀ါေခတ္၊ အျပာေခတ္ေတြႏွင့္ပဲ ေအာင္ေ၀းကို တည္ေဆာက္ထားသည္ဟုဆိုၾကပါစို ့။

          ဆရာဒဂုန္တာရာ ေရးခဲ့ဖူးသည္။ ရွဳမ၀မွာလို ့ပဲထင္သည္။ မေသခ်ာ။  ”ဒုတိယခ်စ္သူႏွင့္ကြဲမွ၊ ပထမခ်စ္သူေခတ္ကို တမ္းတျခင္း” တဲ့။ အခုေနမွာ က်ေနာ္က လြမ္းၿမိဳင္ေက်းရဲ ့အေ၀းမွာ၊ ဘယ္သူႏွင့္ကြဲၿပီး၊ ဘယ္သူ ့ကိုတမ္းတေနတာပါလဲ။

          မစ္ရွီဂန္မဲဇာ၏ ေဆာင္းဦးေသာ ခ်မ္းျမျမ ညတစ္ညမွာ က်ေနာ္က ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္၊ ႀကိဳးတိုက္သံတိုင္ေတြၾကားမွာ၊ ေန၀င္း-စန္းယု စစ္အာဏာရွင္အစိုးရျဖဳတ္ခ်ေရးတိုက္ပြဲအတြက္ “က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး” အမည္ရွိေသာ ကဗ်ာရွည္ႀကီးကို လိွ်ဳ ့၀ွက္ေရးဖြဲ ့ေနတယ္လို ့အိပ္မက္ ျမင္မက္ေနခဲ့ေလသည္။

          “ဟာဗာနာကို ခ်ီတက္ၾက”

+ + + + +

          ၁၉၇၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လ။

          ပို၍တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္၊ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လ(၂၃)ရက္ေန ့၊ ညသန္းေခါင္ယံမွာ က်ေနာ္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရေလသည္။ ထိုစဥ္က ပုသိမ္ၿမိဳ ့မွာျဖစ္သည္။ စစ္တပ္ထဲကအိမ္မွာ တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရးႏွင့္ ရဲမွဳခင္းတပ္ဖြဲ ့က က်ေနာ့္ကိုလာဖမ္းျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ အေဖက စစ္သား။ ဒီတုန္းက အေဖ့တပ္ရင္းက ခ်င္း သ န က (၂)။ အမွတ္(၂) ခ်င္းေသနတ္ကိုင္ တပ္ရင္းေပါ ့။ (ဒါေပမဲ့၊ တပ္ထဲမွာ ခ်င္းတိုင္းရင္းသားေတြက မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ခ်င္းေတာင္ျပန္ကုန္ၾကပါၿပီ။ နဂိုမူလနာမည္သာ တြင္က်န္ေနရစ္ခဲ့တာျဖစ္သည္) ထိုစဥ္က အေဖက ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တပ္စု တာ၀န္ခံ တပ္ၾကပ္ႀကီး။ MT SERGEANT ဟုေခၚသည္။

          က်ေနာ့္ကို လာဖမ္းတဲ့ညက တပ္ရင္းက တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီး ဗိုလ္ႀကီးလွၾကည္လည္း ပါလာပါသည္။ ေထာက္လွမ္းေရး(၄)ဟုေခၚသည့္၊ ရန္ကင္းေတာင္ တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရးတပ္က အရာရွိတစ္ဦးႏွင့္ မွဳခင္းရဲတပ္ဖြဲ ့ႏွင့္ အသည္ႀကီးရဲစခန္းမွရဲအရာရွိေတြက က်ေနာ့္ကို ဂ်စ္ကား တစ္စီးေပၚတင္ၿပီးေခၚလာသည္။ အိမ္မွာတုန္းက အေဖ့ေရွ ့မွာမို ့ထင္သည္၊ က်ေနာ့္ကိုလက္ထိတ္မခတ္ပါ။ တပ္၀င္းဂိတ္က မထြက္ခင္အထိ မခတ္ပါ။

တပ္၀င္းဂိတ္တံခါးကေနေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့မွ က်ေနာ့္ကို လက္ထိတ္ခတ္လိုက္္ၾကပါသည္။

          အဲဒီညက ပုသိမ္ၿမိဳ ့၊ ကမ္းနားလမ္း၊ အသည္ႀကီးရဲစခန္း အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ တစ္ညအိပ္လိုက္ရပါသည္။ ေနာက္ေန ့မိုးလင္းေတာ့၊ တရားရံုး ထုတ္၊ ယမန္ယူၿပီး၊ ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ထည့္လိုက္ၾကပါသည္။ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ ေထာင္ကေလးတစ္ခုထဲ ပို ့ျပန္သည္။ ေနာက္ဆုံးမွာ သံတံခါးေတြအထပ္ထပ္ႏွင့္ မိုက္ေမွာင္ေလွာင္အိုက္ေသာ ႀကိဳးတိုက္အခန္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုထဲ က်ေနာ့္ကို ထည့္ပိတ္လိုက္ၾကေလသည္။ ေထာင္မွဴးေတြ၊ ေထာင္၀ါဒါေတြ ႀကိဳးတိုက္ထဲက ျပန္ထြက္သြားၾကေတာ့၊ က်ေနာ္ တံခါးသံတိုင္ေတြကိုကိုင္ရင္း ေတြးက်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။

          ေၾသာ္…။ ငါ မဟာႀကိဳးတိုက္ႀကီးထဲ တကယ္ေရာက္ေနတာပါလား။ ငါ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ၀တၳဳေတြ ဖတ္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတဲ့ နရသိန္ႀကိဳးတိုက္ႀကီးထဲကို ငါေရာက္ေနပါေရာလား။ အား… တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အေမွာင္ပါလား။ အိမ္ေျမွာင္စုတ္ထိုးသံေတာင္ တိုးတိုးပဲၾကားရ။ စိတ္ထဲမွာ ညီွစို ့စို ့အနံ ့တစ္မ်ိဳးရသလိုလို။

          ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ပထမဦးဆုံးသတိရမိလိုက္တာက ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္ပဲ။ “ေမာင့္ဂူစတီနာေရ… ေႏြဦးသစ္ရဲ ့တစ္နံနက္မွာ၊ တို ့ျပန္ဆုံ ေတြ ့ၾကမယ္ေနာ္” ဆိုတဲ့ ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္ ပဲေပါ ့။ ဖူးခ်စ္ရဲ ့ႀကိဳးစင္ေပၚကမွတ္တမ္းသည္ က်ေနာ္တို ့ငယ္ဘ၀၏ သင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာအုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။

         က်ေနာ္က ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္ကို တမ္းတေနမိဆဲ။

          “ဟိတ္- ေကာင္ေလး”

          က်ေနာ့္ေရွ ့ဓားလြယ္ခုတ္အခန္းေလာက္ဆီက စကားသံရုတ္တရက္ထြက္လာသည္။

          “နင္ လူသတ္ဓားျပလား၊ မုဒိမ္းလူသတ္လား”

          ဗ်ာ…။ က်ေနာ္ လန္ ့သြားသည္။ေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားသည္။ အသံရွင္ကိုကား မေတြ ့ရ။ တေစၦ၊ တေစၦလား။

          “ေကာင္ေလး၊ ေဆးလိပ္ေသာက္မလား၊ ငါပစ္ေပးလိုက္မယ္၊ ေရာ့” ဆိုၿပီး၊ ေထာင္အေခၚ ပြတ္ခၽြန္းလို ့ဆိုတဲ့ သတင္းစာစကၠဴနဲ ့ေဆးရြက္ႀကီးမွဳန္ ့ကိုလိပ္ထားတဲ့ေဆးလိပ္ကေလး မီးတေငြ ့ေငြ ့နဲ ့က်ေနာ့္အခန္းေရွ ့အုတ္ခုံေပၚလာက်သည္။ က်ေနာ္သံတိုင္ၾကားက လက္ကိုထုတ္ၿပီးလွမ္းယူ လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆဆကေလး မွ်င္းမွ်င္းရွဳိက္ဖြာလိုက္သည္။ အား…ေကာင္းလိုက္တာ။ ဒါဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ပထမဆုံးေသာက္ရတဲ့ ေဆးလိပ္ပါပဲ။

          “ေကာင္ေလး၊ ငါ ့နာမည္ နဂါးနီလို ့ေခၚတယ္။ငါက အက္ဖ္၊ အာ၊ စီမွဳနဲ ့ေရာက္ေနတာၾကာၿပီ”

          ဒီလိုနဲ ့၊ ေထာင္ပိုင္ ေထာင္မွဴးေတြ ႀကိဳးတိုက္ထဲ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္မလာခင္၊ ေထာင္ေဆြးေဆြး လူေဆြးေဆြး ကုလားအဘိုးႀကီး နဂါးနီနဲ ့က်ေနာ္ အၾကမ္းဖ်င္းမိတ္ေဆြျဖစ္သြားခဲ့ၾကပါသည္။ က်ေနာ္က သူ ့ကို၊  ပုသိမ္ေကာလိပ္က တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား၊ အသက္(၂၂)ႏွစ္၊ အစိုးရဆန္ ့က်င္ေရး ႏိုင္ငံေရးမွဳနဲ ့ေရာက္လာတာလို ့ရွင္းျပေတာ့၊ အဘိုးႀကီးနဂါးနီ တကၽြတ္ကၽြတ္ႏွင့္စုပ္သတ္ေနေလေတာ့သည္။ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ …

“ေကာင္ေလး၊ နင္မေၾကာက္ဘူးလား” တဲ့။

          မေၾကာက္လို ့လည္း၊ ေထာင္ပိုင္ႀကီးနဲ ့ေထာင္မွဴးေတြ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေရာက္လာတဲ့အခါ၊ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ကို ပုဒ္မ(၅)နဲ ့ဖမ္း ထားတာ၊ ဒီေတာ့ ပုဒ္မ(၅) ရိကၡာေပးပါလို႔ မဆိုင္းမတြ ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။ ေထာင္ပိုင္ႀကီး (ဦးအုန္းေမာင္လို ့ထင္သည္။ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့။ ေနာင္ မၾကာခင္ ညႊန္မွဴးျဖစ္သြားၿပီး၊ ေထာင္ပိုင္အသစ္ ဦးေမာင္ေမာင္ ေရာက္လာသည္) က က်ေနာ့္အခန္းေရွ ့တိုးလာၿပီး ေလသံခပ္မာမာနဲ ့

“မင္းတို ့ေက်ာင္းသားေတြ ေထာင္ထဲမေရာက္ေသးဘူး၊ တစ္ခါတည္း ေတာင္းဆိုဖို ့တို ့၊ တိုက္ပြဲ၀င္ဖို ့တို ့လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ဒီမွာ ေမာင္ရင္ရဲ ့၊ ေမာင္ရင္တို ့ဆရာႀကီး သခင္စိုး ေထာင္ထဲေရာက္လာကတည္းက၊ ပုဒ္မ(၅)ရိကၡာတို ့၊ ဘီကလပ္တို ့ဆိုတာ မရိွေတာ့ဘူး။ အဲဒါေတြ ေနာက္ထပ္မေျပာပါနဲ ့” တဲ့။

          ေထာင္ပိုင္ႀကီးက ေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားေတာ့သည္။ အဲဒီညေနက ပထမဆုံးေထာင္ပုံစံ ထမင္း ဟင္းႏွင္ ့က်ေနာ္စညားခဲ့ေလေတာ့သည္။ လုံးတီးဆန္ျဖဴ၊ ဟင္းရြက္ျပဳတ္ရည္တာလေပါ၊ ငါးပိေရေၾကာ္။ ဆာဆာႏွင့္ ဖ်စ္ညွစ္စားလိုက္တာ၊ အရသာမသိ၊ ေကာင္းတယ္ ဆိုးတယ္မရွိ၊ တစ္ပန္းကန္ေတာ့ကုန္သြားသည္။ ဗိုက္လည္း အေတာ္ျပည့္သြားသည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ခံတြင္းကခ်ဥ္သြားသည္။

“နဂါးနီေရ…ပြတ္ခၽြန္းကေလး တစ္လိပ္ေလာက္ ပစ္ပါဦး”

          မနက္ျဖန္မိုးလင္းရင္ေတာ့၊ မနက္ေစာေစာ ဂန္ဇီ(ဆန္ျပဳတ္)ေသာက္ရင္ ေသာက္ရမယ္။ ေန ့လည္စာက ပဲဟင္းတဲ့။ ႀကိဳးတိုက္ကိုထမင္းလာထိုး(ထမင္းလာပို ့)သည့္ ေထာင္က်အက်ဥ္းသားတစ္ဦးက တိုးတိုးေျပာျပသြားသည္။ လာပါၿပီ။ က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ ့ပဲဟင္း။ စစ္တပ္ထဲမွာႀကီးျပင္းအရြယ္ ေရာက္လာတ့ဲသူ ဆိုေတာ့ ပဲဟင္း၊ ငါးပိေၾကာ္က ယဥ္ပါးၿပီးသား။ ျဖတ္သန္းဖူးၿပီးသား။ မခဲယဥ္း။ တကယ္ေတာ့ တပ္ထဲမွာ ပဲဟင္းစားၿပီး က်ေနာ္ လူလားေျမာက္လာခဲ့ျခင္း။ က်ေနာ္ အေျခခံကလာတဲ့ေကာင္ပါ။ စစ္သားသားသမီးႏွင့္ ပဲဟင္း၊ ငါးပိေၾကာ္ ခြဲျခား၍မရ။

          အဲဒီေတာ့၊ အဲသည္မွာ က်ေနာ့္ရဲ ့အ၀ါေရာင္ေခတ္စခဲ့သည္ပဲဆိုပါေတာ့။

+ + + + + +

          ႀကိဳးတိုက္ထဲမွာ ပဲဟင္း ႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္ေလာက္စားၿပီးသြားေတာ့၊ က်ေနာ့္အမွဳတြဲေတြလည္း ဟိုက ဒီက အသီးသီး ႀကိဳးတိုက္ထဲေရာက္ရွိ လာခဲ့ၾကေလသည္။

          ၁၉၇၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လ(၂၃)ရက္၊ ရန္ကုန္မွာ တကၠသိုလ္ေပါင္းစုံက ေက်ာင္းသားေတြရဲ ့ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိွဳင္းႏွစ္တစ္ရာျပည့္ အေရးအခင္းျဖစ္ပြားသည္။ မ ဆ လ စစ္အစိုးရက တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ေတြကို ရုတ္တရက္ခ်က္ခ်င္းႀကီး ပိတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။

          က်ေနာ္တို ့က ပုသိမ္ေကာလိပ္က။ က်ေနာ္တို ့လည္း ပုသိမ္မွာ မိွဳင္းရာျပည့္ပြဲက်င္းပဖို႔ ႀကံစည္ထားၾကသည္။ သို ့ေသာ္…။ ကံၾကမၼာက တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံ ခ်ိဳးေကြ ့ေျပာင္းရြဲ ့သြားခဲ့သည္။ မတ္လဆန္းထဲမွာ က်ေနာ္တို ့အေဆာင္ေနေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ၊ ေက်ာင္းေဆာင္ေၾကး ႏွင့္ထမင္းလချမင့္တက္သြား၍ မေက်နပ္သံေတြ ဆူညံေပၚထြက္လာသည္။ ထိုျပႆနာက တစ္ႏိုင္ငံလုံး အတိုင္းအတာႏွင့္ ေက်ာင္းတိုင္းမွာျဖစ္တာ ျဖစ္သည္။ မ ဆ လ စစ္အစိုးရသံဖေနာင့္ေအာက္ ျပည္သူေတြဆင္းရဲမြဲျပာက် ကုန္းေကာက္စရာမရိွေအာင္ ခၽြတ္ၿခံဳက်ေနသည့္ေခတ္လည္းျဖစ္ရာ ျပႆနာကထိန္းလို ့မရေတာ့။

          က်ေနာ္တို ့ပုသိမ္ေကာလိပ္က စတင္ၿပီး သပိတ္ေမွာက္လိုက္ၾကေတာ့သည္။ မတ္လ(၁၀)ရက္ညမွ စ ကာ၊ မတ္လ(၁၁)ရက္၊ (၁၂)ရက္။

အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားေတြသာမက၊ ပုသိမ္ၿမိဳ ့ေပၚက ေန ့ေက်ာင္းသားေတြပါ သပိတ္ထဲ ပါလာခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ပုသိမ္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမွာ ဦးခင္ေမာင္တင့္ (ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္) ျဖစ္သည္။

          မတ္လ(၁၂)ရက္ ညသန္းေခါင္ယံေလာက္မွာေတာ့၊ သက္ဆိုင္ရာေက်ာင္းအာဏာပိုင္ေတြ၊ ဧရာ၀တီတိုင္း ေဒသပါတီေကာ္မတီႏွင့္ တိုင္းျပည္သူ ့ေကာင္စီကလူႀကီးေတြ၊ က်ေနာ္တို႔ သပိတ္စခန္းဖြင့္ထားတဲ့ ကန္သာယာခန္းမႀကီးထဲ ေရာက္လာၿပီး၊ က်ေနာ္တို ့ေတာင္းဆိုထားသည့္အခ်က္ မ်ားကို လိုက္ေလ်ာေပးခဲ့သျဖင့္ သပိတ္လွန္လိုက္ၾကပါသည္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ က်ေနာ္တို ့နဂိုပုံမွန္အတိုင္း တက္စရာရွိသည့္အတန္းေတြတက္ေနခဲ့ ၾကပါသည္။

          မတ္လ(၂၃)ရက္၊ ရန္ကုန္မွာ မိွဳင္းရာျပည့္အေရးအခင္းႏွင့္ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ေတြ ရုတ္တရက္ပိတ္လိုက္ၿပီး၊ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို အေဆာင္ကေန ခ်က္ခ်င္းႏွင္ထုတ္လိုက္ၿပီ ဆိုေတာ့မွပဲ၊ က်ေနာ္တို ့အားလုံးကို တစ္ၿမိဳ ့စီ တစ္ၿမိဳ့စီကေန လိုက္ဖမ္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

က်ေနာ္က ပုသိမ္ကဆိုေတာ့ အရင္ဦးဆုံးအဖမ္းခံရသူျဖစ္သြားေတာ့သည္။

          ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ ႀကိဳးတိုက္ထဲမွာ က်ေနာ္တို ့လူေတြ စုံလင္သြားၾကၿပီ။ မတ္လ(၁၁)ရက္၊ (၁၂)ရက္ သပိတ္ေမွာက္အေရးအခင္းမွာ ေရွ ့တန္းက တက္တက္ၾကြၾကြပါ၀င္ခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသူသုံးေယာက္ပါသည္။ သူတို ့က မိန္းမေထာင္ဘက္မွာ။ စုစုေပါင္း(၂၁)ေယာက္။

          အမွဳက က်ေနာ္တို ့အားလုံးကို ပုဒ္မ ၅(ဃ) (ည) ႏွစ္ခုႏွင့္ ဖမ္းဆီး တရားစြဲဆိုထားျခင္းျဖစ္သည္။

          ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရႏွင့္ သန္း၀င္း(ခ) အနႏၱလိွဳင္ (ပါ) ၂၁ ဦးအမွဳ။

          က်ေနာ့္မွာ အေမကေမြး၊ ေပးတဲ့နာမည္ “သန္း၀င္း” ။ ပုသိမ္ေကာလိပ္မွာ က်ေနာ့္ကေလာင္နာမည္က “အနႏၱလိွဳင္” ပါ။(က်ေနာ့္ကို ေထာက္လွမ္းေရးနဲ ့ ရဲက ဖမ္းတာ အနႏၱလိွဳင္ အေနနဲ ့ပါ။ ေနာက္မွ က်ေနာ့္နာမည္အရင္း သန္း၀င္း ျဖစ္မွန္းသိသြားၿပီး၊ အဲဒီလို သန္း၀င္း(ခ) အနႏၱလိွဳင္(ပါ) ၂၁ဦး ျဖစ္သြားရတာပါပဲ။

          ေနာက္ရွိေသးတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေမဂ်ာေပါင္းစုံေဘာလုံးကန္ေတာ့၊ က်ေနာ္က ျမန္မာစာေမဂ်ာလက္ေရြးစင္။ ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ ပရိသတ္က က်ေနာ့္ကိုေအာ္ဟစ္အားေပးၾကပုံက “အင္ဖဲင္နတီလိွဳင္” (INFINITY HLAING) ပါတဲ့ဗ်ာ။

          ခုေတာ့ ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးထဲမွာ ကိုယ့္ကို အင္ဖဲင္နတီလိွဳင္လို ့ေခၚၿပီး အားေပးမယ့္သူလည္းမရွိ။ အမွဳတြဲေတြ စုံညီေရာက္မလာခင္က က်ေနာ္တစ္ကိုယ္ေတာ္၊ ဘုန္းေမာင္တစ္ေယာက္တည္းရယ္ ျဖစ္သည္။ ကုလားအဘိုးႀကီးနဂါးနီကေတာ့ ရွိတာေပါ ့ေလ။ သူ ့က်ေတာ့၊  ဆရာမာန္ျမင့္ေရးတဲ့ “ဂႏၳ၀င္သာလိကာ” ၀တၳဳတိုထဲကလို၊ အခ်စ္ေရ…ကိုယ္ ပေလတိုအေၾကာင္းေျပာျပမယ္ ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္လို ့မရဘူးေလ။

          ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေမ့ရဲ ့ (၂၂) ႏွစ္သားကေလး၊ ေထာင္ထဲေရာက္သြားလည္း အားမငယ္ခဲ့ဘူး။

          က်ေနာ္နဲ ့အတူ…၊ ေျမာင္းျမက စိုးထိုက္(ေနာင္ စိုးအိမ္ျဖစ္လာ)၊ ကိုထြန္းေ၀( ေနာင္ စိုးသစ္၊ ယခု စိုးေနလင္းျဖစ္လာ)၊ ကိုခင္ေမာင္စိုး (ယခု ကြယ္လြန္)၊ ျမင့္ေ၀(ယခု ကြယ္လြန္)၊ တင့္ရွိန္၊ ေခတ္စိန္၊ ၀င္းျမင့္( ေနာင္ ေျမႏုျဖစ္လာ)၊ လက္ပံတန္းက မ်ိဳးခင္၊ ေပါင္းတည္က စိန္၀င္းေမာင္  (သူက ထပ္ကြမ္းလူရည္ခၽြန္)၊ ေပါင္းတလည္က ေအာင္ေဌးျမင့္၊ ျပည္က ကိုျမ(ယခု ကြယ္လြန္)၊ စိုးသန္း၊ ျမင့္သန္းေဌး၊ ဟသၤာတက ျမင့္ဦး ႏွစ္ေယာက္၊ မင္းလွ(ပဲခူးတိုင္း)က ေမာင္ေမာင္ၿငိမ္း၊ ျမန္ေအာင္က ျမင့္သိန္း( ၉၀ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရ NLD အမတ္၊ ယခု ကြယ္လြန္)၊ ေက်ာင္းသူေတြက ေညာင္တုန္းက ညြန္ ့ညြန္ ့ေ၀၊ သုံးဆယ္က ေဘဘီသိန္း နဲ ့လပြတၱာက ခ်ိဳခ်ိဳ၀င္း၊ စုစုေပါင္း(၂၁)ေယာက္။

          ေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ္တို ့”နီ” ခဲ့ၾကသည္။ လက္၀ဲစာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးဖတ္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားတိုင္း ႀကိဳးတိုက္ထဲ(ေနာင္ ၀ါလားတိုက္ကိုေျပာင္းရေတာ့လည္း ၀ါလားတိုက္ထဲ)က အခန္းအခန္းေတြထဲမွာ စာအုပ္ေတြ၊ စာအုပ္ေတြဆိုတာ အပုံလိုက္ပုံထားၾကသည္။ တကယ့္ကို  ဘ၀တကၠသိုလ္။ (အဲဒီတုန္းက ေထာင္ပိုင္ခြင့္ျပဳသည့္ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ခြင့္ရွိသည္။ တခ်ိဳ ့လက္၀ဲက်မ္းရင္းေတြကိုေတာ့ ေအေကေအပီႏွင့္ ခိုးသြင္းခိုးထုတ္ ဖတ္ၾကရသည္)

          ေန ့စဥ္ ပဲဟင္း၀ါ၀ါႏွင့္ ရုပ္ကိုအာဟာရ ေစာင့္ခဲ့ၾကသည္။ စာအုပ္နီနီ၊ လက္၀ဲစာေပေတြႏွင့္ စိတ္ကိုအာဟာရေစာင့္ခဲ့ၾကသည္။

          “ပဲဟင္းအ၀ါ

          စာအုပ္ပုံအနီ”

          တစ္ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာ စီရင္ခ်က္ခ်သည္။ က်ေနာ္၊ စိုးထိုက္၊ ကိုထြန္းေ၀ ႏွင့္ စိန္၀င္းေမာင္တို ့က ပုဒ္မ ၅(ဃ)ႏွင့္သုံးႏွစ္၊ ပုဒ္မ ၅(ည) ႏွင့္ သုံးႏွစ္၊ ျပစ္ဒဏ္ႏွစ္ရပ္အတြက္ ေျခာက္ႏွစ္။ က်န္သူေတြထဲက ေက်ာင္းသားေတြ (၂)ႏွစ္စီ။ ေက်ာင္းသူသုံးေယာက္က တစ္ႏွစ္ခြဲဆိုေတာ့၊ အမိန္ ့ခ်တဲ့ေန ့ပဲ ခ်က္ခ်င္းလြတ္သြား။

          က်ေနာ္တို ့ေလးေယာက္ကလည္း ျပစ္ဒဏ္ႏွစ္ရပ္ကို တစ္ေပါင္းတည္းက်ခံခြင့္ရသျဖင့္၊ သုံးႏွစ္မျပည့္ခင္ ေလွ်ာ့ရက္ႏွင့္ က်ေနာ္တို ့ ျပန္လြတ္လာခဲ့ၾကသည္။

          ပထမအႀကိမ္၊ ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ နရသိန္ေတာရကျပန္လာေတာ့၊ က်ေနာ္နဲ ့အတူ ေထာင္ထဲမွာေရးခဲ့သည့္ “က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး” ဆိုသည့္ ကဗ်ာရွည္ႀကီး လိွ်ဳ ့၀ွက္ပါလာခဲ့ေလသည္။ 

ေ အ ာ င္ ေ ၀ း

၁၀-၂၃-၁၃။

(အပိုင္း-၂ ဆက္ဖတ္ပါရန္)                              

သရုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီ မင္းေက်ာ္ခိုင္