ႏို င္ ငံ ေ ရ း အ က် ဥ္ း သ ာ း ေ ဟ ာ င္ း ၊ ျပ ည္ ေ ျပ း က ဗ် ာ ဆ ရ ာ ၊ အ ေ ၀ း ေ ရ ာ က္ မ င္ း ဦ း ေ အ ာ င္ ေ ၀ း

 

?

EXILE PROSE-2

အ ပို င္ း ( ၂ ) ခ

+ + + + + +

            က်ေနာ္တို ့ေရြးျမစ္ကမ္းမွာ တြဲဖက္ေက်ာင္းဆရာေတြအျဖစ္ျမွဳပ္ႏွံၿပီး ေျမေအာက္အလုပ္ေတြ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းလုပ္ေနၾကရင္း၊ ၁၉၈၂ ထဲမွာ မထင္မွတ္ဘဲ ပထမအႀကိမ္ ယူဂ်ီေပါက္သြားခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္တို ့တစ္သိုက္က ကံေကာင္းၿပီး၊ ေျမာင္းျမက ေက်ာင္းဆရာဦးျမင့္သန္း(ယခုကြယ္လြန္ရွာ

ထင္္ရဲ ့)၊ က်ေနာ္တို ့သူငယ္ခ်င္း ကိုတင္ေဌး(ကြယ္လြန္) ႏွင့္ မဂၤလာေဇယ်ံဳဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက အရွင္၀ါသ၀ိႏၵ(ပ်ံလြန္) တို ့ပါသြားခဲ့ပါသည္။ ပုသိမ္က ကိုေအာင္ေစာဦး ပါသြားသည္။ က်ံဳေပ်ာ္က တင္၀င္းႀကီး(ဘိုဇင္ေကာ့)တို ့၊ ငါးသိုင္းေခ်ာင္း စိုး၀င္းတို ့ပါသြားတဲ့အေခါက္ေပါ ့။

            က်ေနာ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္တက္လာၿပီး၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ပါေမာကၡေဒၚစီစီ၀င္းရဲ ့ယာယီ ေထာက္ခံခ်က္နဲ ့မဟာ၀ိဇၥာေနာက္ဆုံးႏွစ္ တက္ျဖစ္သြားပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ပုသိမ္ေကာလိပ္တုန္းက ႏိုင္ငံေရးျပစ္မွဳနဲ ့ ရာသက္ပန္ေက်ာင္းထုတ္ထားတဲ့သူျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ေက်ာင္းျပန္ထုတ္ ခံခဲ့ရပါသည္။ မဟာ၀ိဇၥာတက္ျဖစ္ေတာ့ စံရိပ္ၿငိမ္မွာ ထူးအိမ္သင္တို ့၊ ေနမ်ိဳးေဇာ္တို ့ႏွင့္အတူေနျဖစ္သြားခဲ့သည္။ပုသိမ္က အရိုင္းျဖဴ၊ ဖ်ာပုံက ေမာင္သုန္(အမ်ိဳးသားစာေပဆုရ)၊ ျပည္က ေဇာ္ျမင့္ဦး( ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံျခား ဧည့္လမ္းညႊန္ ျဖစ္သြားသည္)၊ ကိုခင္ေမာင္လြင္တို ့လည္း အတူေန အခန္းေဖာ္ေတြျဖစ္ၾကသည္။

            မဟာတန္းတက္ေနရင္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ ေတာင္ငူေဆာင္ ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေအာက္မွာ ေမာင္သာခ်ိဳတို ့၊ ေဇာင္းထက္တို ့ႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ ရသည္။ သူတို ့က ေက်ာင္းထဲမွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြျဖစ္ေနခဲ့ၾကၿပီ။ ခုေတာ့ ေဇာင္းထက္ ကြယ္လြန္ခဲ့ရွာပါၿပီ။ သူ ့လိုပဲ မင္းသိုက္မြန္

ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ။ အခု ဆရာေနာင္ေက်ာ္(ကိုေဌးသိန္း)ကိုလည္း အဲဒီမွာဆုံခဲ့တာပါပဲ။

            ဒီလို စာေပအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲေရာက္သြားေတာ့လည္း၊ ျမဳပ္ခ်ီေပၚခ်ီျဖစ္ေနတဲ့စာေပစိတ္ကေလး ႏိုးၾကားထၾကြလာၿပီး၊ မိုးေ၀ႏွင့္ရွဳမ၀မွာ ကဗ်ာေတြ စၿပီး၀င္ေရးျဖစ္သြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ ထူးအိမ္သင္ကလည္း ထူးအိမ္သင္မျဖစ္ေသးခင္၊ ရွဳမ၀မွာ ကဗ်ာေရးေတာ့ ကေလာင္နာမည္က “လင္းထက္” ပါ။ ေနမ်ိဳးေဇာ္က “မင္းညိဳစင္” ျဖစ္လာပါသည္။ သူက ပန္းခ်ီေရးရင္ ေနမ်ိဳးေဇာ္၊ ကဗ်ာေရးေတာ့ မင္းညိဳစင္ေပါ ့။” စံပယ္သုံးကုံး။ ညကကုံး၊ သုံးကုံးျပည့္ေအာင္ ေမာင္မလာ၊ ျပန္ေတာ့လုလင္၊ မင္းညိဳစင္၊ လုလင္ျပန္ေတာ့ ျပန္ပါေတာ့” ဆိုတဲ့ေရွးေဟာင္းကဗ်ာေလး ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။

            အဲဒီ မင္းညိဳစင္(၁၉၈၂ အကုန္ေလာက္) ေတာခိုသြားေတာ့၊ က်ေနာ္တို ့၊ ငွက္တို ့လည္း စံရိပ္ၿငိမ္က အသိုက္ကေလးကိုဖ်က္ၿပီး လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာ ပ်ံသန္းထြက္ခြာလာခဲ့ၾကပါသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္မေဟသီ ယာမာဂူခ်ီက သားႀကီး’လေရာင္ေ၀း’ ကိုေမြးဖြားၿပီးခဲ့ပါၿပီ။(ဒီကေလးကို က်ေနာ္ေပးတဲ့နာမည္က ‘လီနင္ကိုကို’ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီေကာင့္ကိုေက်ာင္းစထားေတာ့ ေျမာင္းျမ၊ ရွမ္းကုန္းပိုင္းေက်ာင္းက ဆရာမက လီနင္ကိုကို ဆိုတဲ့ နာမည္ကိုလက္မခံလို ့ ေမာင္လေရာင္ေ၀း ဆိုၿပီးေျပာင္းေပးခဲ့ရပါတယ္ဗ်ာ)

            လေရာင္ေ၀းက ၁၉၈၂။ ၁၉၈၆ မွာ ဒုတိယသားေမြးေတာ့ ‘လျပည့္ေ၀း’ လို ့ေပးလိုက္ေပမဲ့၊ သူ ့အထက္က အႀကီးေကာင္လိုပဲ FLAT NAME ေတာ္လွန္ေရးနာမည္၀ွက္ အေနနဲ ့’ရီေဇာ္ကိုကို’ လို ့အႏြတၳသညာေပးခဲ့ပါေသးသည္။ ဒီေနရာမွာ စကားမက်န္ရစ္ေအာင္ ဆက္ေျပာရရင္ ၁၉၉၇ ႏို၀င္

ဘာမွာ(သားသုံးေယာက္စလုံး ႏို၀င္ဘာေမြးေတြခ်ည္း) ေနာက္ဆုံးေမြးတဲ့ ‘လမင္းေ၀း’ အတြက္ကိုေတာ့ FLAT NAME အေနနဲ ့၊ ဒီေကာင္က ေျမာင္းျမ ေဆးရံုႀကီးေပၚမွာေမြးလို ့”ဗ်ည္းႏြဲ ့ကိုကို” လို ့က်ေနာ္ေပးခဲ့ပါသည္။

            အဲဒီလို တစ္ခါတစ္ရံ ယာမာဂူခ်ီ ခင္ေဆြရီနဲ ့ရန္ျဖစ္၊ ေခတ္ဆိုး ေခတ္ပ်က္ႀကီးနဲ ့အၿမဲတမ္းရန္ျဖစ္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာဟာ၊ အမ်ားျပည္သူုေတြ ခံစားရသလိုပါပဲ၊ အသည္းႏွလုံးေတြ ကြဲေၾကအုံၾကြၿပီး၊ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးထဲ ခုန္ခ်ခဲ့တာပါပဲ။ အကုန္ရရင္ရ၊ မရရင္ ဘာမွမလိုခ်င္ဘူး၊ အကုန္ လြတ္ရင္လြတ္၊ မလြတ္ရင္ တစ္ေယာက္မွ မလြတ္ခ်င္ဘူး။ ဗားေတာ့ဗရက္နဲ ့အတူ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတဲ့ ရန္ကုန္ရက္မ်ားပါ။

“ျပည္သူခ်စ္လွ်င္၊ ကမၸည္းတင္မည္ ဆိုတဲ့” ျမန္မာႏိုင္ငံကဗ်ာဆရာမ်ား” ေန ့ေတြ ညေတြေပါ ့။ မုန္တိုင္းၾကားက တေယာသံထဲမွာ သမၼတသုံးေယာက္ ဆက္တိုက္ျပဳတ္က်သြားတဲ့ ဘ၀ အလြမ္းအေမာေတြေပါ ့။

            လြမ္းပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြ က်ေနာ္ျပန္မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ မ၀င္းေမာ္ဦးကို အခုအထိ က်ေနာ္တို ့အမွ်မေ၀ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ေျပာျပန္ရင္လည္း ေအာင္ေ၀းလြန္ရာက်မယ္။

+ + + + + +

            ရွစ္ေလးလုံး မဟာလူထုအေရးေတာ္ပုံႀကီးၿပီးေတာ့(အမွန္က စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းသြားေတာ့) က်ေနာ္တို ့တခ်ိဳ ့တခ်ိဳ ့က ၀တ္စုံေျပာင္း ၀တ္ခဲ့ၾကပါသည္။ တခ်ိဳ ့ေတာ့ မ၀တ္ၾကပါ။ က်ေနာ္က အမ်ိဳူသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ ့ခ်ဳပ္ NLD မွာ၀င္လုပ္လိုက္သည္။ တခ်ိဳ ့က မွတ္ပုံတင္ၿပီးမွ လုပ္ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးကိုလက္မခံဘူးဆိုၿပီး ပီက်ဳ မွာေတာင္ ၀င္မလုပ္ၾက။ PPP(ျပည္သူ ့တိုးတက္ေရးပါတီ)မွာ မိခင္ပါတီႀကီး၏အေမြခံပါတီပါ။

            ဒီလိုႏွင့္၊ ၁၉၈၉ ဇန္န၀ါရီ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ဧရာ၀တီတိုင္း (အေနာက္ျခမ္း) စည္းရံုးေရးခရီးစဥ္မွာ က်ေနာ္(တို ့) အာဏာဖီဆန္မွဳ ႏွင္ ့အဖမ္းခံလိုက္ရသည္။ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ပဲဟင္းအ၀ါ၊ စာအုပ္ပုံအနီ ရစ္သမ္က ေျပာင္းသြားသည္။ တစ္ရံေရာမ်ားအခါတုန္းက-

            “ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ( ႏွင့္) သန္း၀င္း(ခ) အနႏၱလိွဳင္ (ပါ) ၂၁ ဦး အမွဳ”

            အခု NLD ေခတ္မွာက်ေတာ့-

            “ … … (ႏွင့္) သန္း၀င္း(ခ) ေအာင္ေ၀း (ပါ) ၁၈ ဦး …” ဆိုၿပီး ျဖစ္လာသည္ေကာ။

            ဒီအာဏာဖီဆန္မွဳက က်ေနာ္တို ့ေထာင္ထဲမွာ(ပုသိမ္မွာပါပဲ) ယမန္ႀကီးႏွစ္ပတ္နဲ ့ႏွစ္ရက္၊ ရက္(၃၀)အျပည့္ေနၿပီး အာမခံႏွင့္ျပန္လြတ္လာၿပီး တစ္ပတ္တစ္ခါ အမွဳရင္ဆိုင္ရပါသည္။

            ၁၉၈၉ ဇူလိုင္၊ အာဇာနည္ေန ့အေရးအခင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တို ့အားလုံးျပန္အဖမ္းခံၾကရၿပီး၊ ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ထဲေရာက္ရျပန္သည္။

က်ေနာ္၏သုံးႀကိမ္ေျမာက္အလည္ေရာက္ျခင္းဆိုပါေတာ့။ ေဟာဗ်ာ… ဘာမွကိုသိပ္မၾကာလိုက္ဘူး၊ မပုတင္ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ဘူး ဆိုတဲ့ က်ေနာ့္လူေတြ၊ စိုးအိမ္၊ စိုးသစ္၊ ေမာင္ေဒါင္းတို ့ ဒုတိယအခ်ီ ၄၈၂၈ ယူဂ်ီေပါက္ၿပီး၊ က်ေနာ္ရွိရာ ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးထဲကို လိုက္ခ်လာခဲ့ၾကေလသည္။ ၁၉၈၂ ယူဂ်ီ အမွဳတြဲ အရွင္၀ါသ၀ိႏၵလည္း အတူပါလာသည္။ တစ္ေခတ္တစ္ခါက နာမည္ႀကီး ဗ က ပ ေျမာင္းျမခရိုင္စစ္ေရးတာ၀န္ခံ ဗိုလ္မွဴးစိုးတင့္လည္း သူတို ့အမွဳတြဲမွာ ပါလာပါသည္။ သူတို ့အမွဳက စစ္ခုံရံုးႏွင့္ ေထာင္ဆယ္ႏွစ္၊ ခုနစ္ႏွစ္၊ ငါးႏွစ္အသီးသီးက်သြားၾကသည္။ (စိုးအိမ္၊ စိုးသစ္ ၁၀ ႏွစ္၊ ေမာင္ေဒါင္း ၇ ႏွစ္)

            က်ေနာ္ကေတာ့ အာဇာနည္ေန ့အေရးအခင္းအမွဳမွာ ပုဒ္မ ၅(ည)နဲ ့ပုသိမ္အေနာက္ၿမိဳ ့နယ္တရားသူႀကီး ဦးခ်စ္ကိုက ေထာင္ဒဏ္တစ္ႏွစ္ပဲ ခ်ခဲ့ပါသည္။ (ေနာက္ပိုင္းမွာ တိုင္းမွဴးဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမင့္ေအာင္ ရာဇမာန္ရွၿပီး၊ သူအလုပ္ထုတ္ခံလိုက္ရၿပီး မႏၱေလးျပန္သြားတယ္လို ့သာ၊ ေထာင္၀င္စာသတင္း မွာ ၾကားလိုက္ရ။ ၂၀၀၄-၅ ေလာက္က ခ်စ္ဦးညိဳ၊ ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)တို ့နဲ ့ခ်င္းတြင္း စာေပေဟာေျပာပြဲသြားေတာ့၊ ဆရာဦးခ်စ္ကို ကို ယင္းမာပင္ေဟာေျပာပြဲမွာ က်ေနာ္ျပန္ေတြ ့ခဲ့ရပါသည္)

            ေထာင္တစ္ႏွစ္ခ်လိုက္ၿပီး ဆိုးတာက၊ ေနာက္မွဳက်န္ေနေသးေတာ့၊ အဲဒီေနာက္မွုဳ အာဏာဖီဆန္မွဳ တိုင္းတရားရံုးထြက္ရတဲ့ေန ့ဆိုရင္၊ သံေျခက်ဥ္း တခၽြမ္ခၽြမ္အခတ္ခံရတာပါပဲ။ အဲဒီသံေျခက်ဥ္းဒဏ္ရာက ေသရာပါမယ္ ထင္တယ္။ အခု မစ္ရွီဂန္မဲဇာ ႏွင္းဖြဲရင္၊ ႏွင္းခဲရင္၊ ေရခဲလွံနဲ ့ထိုးရင္ နာက်င္ ကိုက္ခဲလာတတ္ပါရဲ ့။ ဥဒါန္းမေၾက၊ ကမၻာမေၾကဘူး စာဖတ္ေနသူႀကီး၊ စိုးရိမ္ေနသူႀကီး ေရႊေရႊေရ…။

            လြမ္းဖို ့ေတာ့ေကာင္းပါတယ္။ ဒီအာဏာဖီဆန္မွုဳအမိန္ ့ခ်တဲ့ေန ့ကဆိုရင္၊ တိုင္းတရားသူႀကီးက “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစ” လို ့ ေၾကြးေၾကာ္တာကို ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳအရ ခြင့္လႊတ္၍ရေသာ္လည္း၊ တရားမ၀င္ျဖန္ ့ေ၀တဲ့ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက ကဗ်ာစာသားေတြကေတာ့ အမ်ားျပည္သူ

ဆူပူေအာင္လွဳံ ့ေဆာ္တဲ့အတြက္ ခြင့္လႊတ္၍မရပါ ဆိုၿပီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္မွာျဖန္ ့ေ၀လာခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ကဗ်ာရွည္ႀကီးထဲက

စာပိုဒ္ေတြကို-

            “မ ဆ လ တစ္ေခတ္မွာ

            ရြတတ ျဖစ္ေနသူေတြ

            ေနရစ္ခဲ့ၾကေတာ့။

            ၿငိမ္ ပိ တစ္ေခတ္မွာ

            ၿငိမ္ၾကည့္ ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ

            ေနရစ္ခဲ့ၾကေတာ့။

            ……….

            ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာလည္း

            ေခြး ခေလာက္ဆြဲသလိုပါပဲ။

            ……………..

            ေလဆန္မွာ ျမားတန္းလန္းနဲ ့

            ပ်ံသန္းရဲတဲ့ငွက္သာ

            မနက္ျဖန္အတြက္ျဖစ္တယ္”

            ဒီလို တစ္ပိုဒ္ခ်င္း (က်ေနာ္တို ့ကဗ်ာဆရာေတြ ကဗ်ာရြတ္သလို) ရစ္သမ္နဲ ့ဖတ္ဖတ္သြားၿပီးမွ စီရင္ခ်က္ကိုခ်တာပါ။ ဘယ္ေလာက္ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ ့စရာေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ အဲဒီလို ကိုယ္ေရးတဲ့ကဗ်ာကို တရားရံုးပရိသတ္(NLD ပရိသတ္)ေရွ ့မွာ ပီပီသသရြတ္ျပၿပီးမွ ကိုယ့္ကိုအမိန္ ့ခ်တာဟာ ဘ၀မွာ ဘယ္ကေလာက္ၿမိန္စရာေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ ေဆာ့ခရတၱိကေတာ့ ေကာင္းခ်ီးေပးေပလိမ့္မယ္။

            ဒါေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ရဲ ့ျပန္လည္အမွတ္ရျခင္းေတြထဲက တစ္စိတ္တစ္ေဒသေတြပါပဲ။ က်ေနာ္ အမ်ားႀကီးမမွားခဲ့ဘူးလို ့ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လိပ္ျပာလုံခ်င္ပါသည္။

            က်ေနာ့္တစ္ဘ၀လုံးမွာ အမွားဆိုလို ့၊ တိုင္းျပည္ကိုပစ္ၿပီး ထြက္ေျပးခဲ့တာတစ္ခုပဲရွိခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ။      ။

(အပိုင္း-၃ ဆက္ဖတ္ပါရန္)

ေ အ ာ င္ ေ ၀ း

၁၀-၂၆-၁၃။