ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
တန္ဖိုးအတက္ဆုံးအခ်ိန္ဟာ
ကတုတ္က်င္းေတြ
နက္နက္တူးရတဲ့အခ်ိန္ေပါ ့။
က်ေနာ္တို ့
ကိုယ့္က်င္းကိုယ္
တူးလုိ ့မဆုံးေတာ့။
“ခင္ဘုန္းေ၀ေဇာ္” တဲ့
ေနာက္ဆုံးကတုတ္က်င္းေပလား။
လင္းယုန္ေစာင့္တဲ့ ႏွင္းဆီခင္း
လြမ္းေတး စီးဆင္းသြားတယ္။
လမ္းတိုင္းဟာ
ေအသင္ကို ဦးတည္ေနတယ္။
ၾကားလား
အရိုင္းေခၚသံ
ၾကားလား။
ၿပိဳလဲသြားေသာ
ျမယာပင္ေတာကိုလည္းေကာင္း
ခိုင္ၿမဲေနဆဲ
ကံ့ေကာ္ေတာကိုလည္းေကာင္း
ဦးညႊတ္ပါ၏။
သူရဲေကာင္းတို ့၏ေျခအစုံကို
ဦးခိုက္ပါ၏။
ဂ်ံဳခင္းထဲ
က်ီးကန္းေတြ တေဖ်ာေဖ်ာ
ဒီမိုးက
ေရ မစီး
တိုင္းျပည္က ဖ်ားနာ။
အမ်ိဳးေကာင္းသားတစ္စု
ရထားေမွ်ာ္ေကာင္းတုန္း
ဘူတာက ထြက္သြားၿပီ။
အားမငယ္ပါဘူး
ငါတို ့မွာ
ဒဂုန္တာရာရွိတာပဲ။
အသည္းမငယ္ပါဘူး
ငါတို ့မွာ
ေႏြဦးရွိတာပဲ။
“ေမာင့္ဂူစတီနာေရ…
ေႏြဦးသစ္ရဲ ့
တစ္နံနက္မွာ
တို ့ျပန္ဆုံေတြ ့ၾကမယ္ေနာ္”
(ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္)
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုသာလြမ္း
ကိုယ့္က်င္းကိုယ္
စိမ္းလန္းေစ။
ေဒါင္းအလံလား
ေမာင္းျပန္လား
ေသနတ္ေျပာင္းက
ပန္းမ်ားပြင့္ေစ။
အို… အနာဂတ္
သင္ရွိရာအရပ္၌
ငါတို ့၏အလြမ္းဇာတ္ သိမ္းပါအံ့။ ။
0 comments:
Post a Comment