SAFFRON REVOLUTION

ေ ႏြ ေ ႏွ ာ င္ း ၀ သ န္ ရဲ  ့ မွ ာ တ မ္ း ရွ ည္

ေအာင္ေ၀း၊ ေအာက္တိုုဘာ ၁၉ ၊ ၂၀၁၂ (စာအုုပ္အမွာစာ)

 

တံတားေအာက္မွာ ျမစ္ေရေတြ စီးဆင္းသြားခဲ့ၾကၿပီ။

            ညတုန္းက ဟိုးအေ၀းႀကီး ဥေရာပမွာေနတဲ့ “ရဲရင့္သက္ဇြဲ“က၊ အစ္ကိုေရ…က်ေနာ့္ကဗ်ာစာအုပ္အတြက္ အမွာစာလုပ္ပါဦး ဆိုၿပီး၊ အြန္လိိုင္းေပၚကေန လွမ္းသတိေပးသည္။

            မစ္ရွီဂန္ညက၊ ေအးေအးေႏြးေႏြးကေလး နက္လာေနသည္။ အိမ္အျပင္မွာ ေလညင္းတိုးေနသလား။ က်ေနာ္ မွန္ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ သစ္ပင္ေမွာင္ေမွာင္ေတြ မိုးတိုးမတ္တတ္။ သစ္ရြက္ေတြ နားရြက္မခတ္။

            ေဟာ…သိပ္ေတာင္မၾကာလိုက္။ နားေထာင္ေနတဲ့ အာရ္အက္ဖ္ေအေရဒီယိုက၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ ့အေမရိကန္ခရီးစဥ္အေၾကာင္းလႊင့္ေနတုန္းပဲ၊ ရုတ္ဆို မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြ ျပတင္းေပါက္မွန္ေတြကို တဖ်န္းဖ်န္းလာရိုက္ပါေလေရာ။

            ဒီမွာ ေႏြက ကုန္ေတာ့မယ့္ဆဲဆဲ။ အခုလို မိုး သည္းသည္းသြန္သြန္ရြာခ်လိုက္ေတာ့၊ အိမ္ထဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးက ဘယ္ဆီလြမ္းမိ တမ္းမသိ ျဖစ္လို ့သြားပါတယ္။ ဒီမွာ ဆိုတာက မိုးက အစိုးရတာမဟုတ္။ ရြာခ်င္တဲ့အခ်ိန္ရြာတာ။ ေဆာင္းဦး၊ ေဆာင္းေႏွာင္းမွာလည္း မိုးကရြာရင္ ရြာတာပဲ။ ေႏြဦး၊

ေႏြေႏွာင္းမွာလည္း မိုးကရြာခ်င္ရြာတာပဲ။ ရြာျပန္ရင္လည္း အမုန္းရြာတာကလား။ အခုဟာကေတာ့ ေႏြကုန္ခါနီးမွာ ပုန္ကန္ၿပီးရြာတဲ့မိုး။ သူပုန္မိုး။ အို…တကယ့္ကို ေႏြေႏွာင္း၀သန္ပါပဲလား။

            ဒီမွာ စက္တင္ဘာက ေႏြေႏွာင္းရာသီ။ အမိတိုင္းျပည္ကေလးမွာေတာ့ စက္တင္ဘာက မိုးရာသီ စစ္စစ္။ ဒီက စက္တင္ဘာညခ်မ္း ေအးခ်မ္းသေလာက္၊ က်ေနာ့္တိုင္းျပည္အေ၀းက၊ စက္တင္ဘာညခ်မ္းေတြေကာ ေအးခ်မ္းပါ ့မလား။ အသည္းစိုင္မွာ နာခံခက္တဲ့ ေန ့စြဲဆိုးေတြ၊ က်ေနာ္တို ့ရဲ ့စက္တင္ဘာမွာ၊ က်ေနာ္တို ့ျပည္သူေတြ အလိုမတူဘဲ၊ ေရးထိုးခဲ့ၾကတယ္။က်ေနာ္တို ့ျပည္သူအားလုံးဟာ စက္တင္ဘာ (၁၈)ရက္ဆိုရင္ မုန္းတယ္။ ဒီေန ့ဒီရက္စြဲကို ျပကၡဒိန္ေပၚကေန က်ေနာ္တို ့ဖယ္ထုတ္ပစ္ခ်င္တယ္။

            လြန္ခဲ့ေသာ(၂၄)ႏွစ္က၊ အဲဒီလို စက္တင္ဘာလမွာ၊ စက္တင္ဘာ(၁၈)ရက္ေန ့မွာ၊ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းခဲ့တာ မဟုတ္လား။ စက္တင္ဘာႏွင္းဆီေတြ တင့္ကားဘီးေအာက္မွာ မြမြေၾကခဲ့တာေပါ ့။

            စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္တဲ့အတြက္၊ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံျမစ္မႀကီးရဲ ့ေရစီးအဟုန္

တုံ ့သြားရတယ္။ ျမင္းကို ဇက္ခြံ ့လိုက္သလိုပဲ။ ျမစ္ဟာ ဇက္ခြံ ့ခံလိုက္ရေပါ ့။ ဒါေပမဲ့…။

            ရာဇ၀င္အရိုင္းမခံတဲ့ ျမစ္မႀကီးဟာ၊ အေျခအေနတစ္မ်ိဳးေျပာင္းၿပီး၊ ျမစ္ငယ္ ျမစ္ႏုေတြ အမ်ားအျပားကြဲျမႊာထြက္ၿပီး ဆက္လက္ခြဲျဖာစီးဆင္းခဲ့တယ္ေလ။ ဆိုပါေတာ့…အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ ့ခ်ဳပ္ဟာ ျမစ္ငယ္တစ္စင္း။ လူ ့ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီဆိုတာ ျမစ္ႏုတစ္သြယ္။ ေနာက္ထပ္ ဆိုပါဦးေတာ့၊ မကဒတ( ABSDF ) လို ့ေခၚတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး(ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) ကလည္း ျမစ္ငယ္ ျမစ္ႏု တစ္ခုပဲမဟုတ္လား။

            တစ္ခ်ိန္မွာ၊ ျမစ္ငယ္ ျမစ္ႏုေတြအားလုံး၊ ျမစ္မႀကီးတစ္ခုအျဖစ္ အင္နဲ ့အားနဲ ့ျပန္လည္ေပါင္း;စည္းလာမယ့္ အေနအထားတစ္ရပ္ကို က်ေနာ္တို ့ျပည္သူေတြ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနခဲ့ၾကတယ္။

            ျမစ္ငယ္ ျမစ္ႏု အသီးသီးဟာ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္းခဲ့ၾကတယ္။ ယကၡ ကုမၻန္အထပ္ထပ္၊ ၿခံတံခါးေသာ့ခတ္ထားတဲ့ေနအိမ္အက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းခဲ့ရတယ္။ ငွက္ဖ်ားပိုးနဲ ့၀ါးပိုးမွ်စ္စား၊ ေတာၾကမ္းေတာင္နက္တဲ့ နယ္စပ္က ကတုတ္က်င္းေတြထဲ ျဖတ္သန္း စီးဆင္း၊ ျမစ္ငယ္တစ္စင္းခ်င္း၊ ျမစ္ႏုတစ္သြယ္ခ်င္း၊ ဘ၀ေတြ၊ အသက္ေတြ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ခဲ့ၾကၿပီ။

            ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ဒီျမစ္ငယ္ ျမစ္ႏုေတြအားလုံး၊ တစည္းတလုံးတည္းနဲ႔ မဟာနဒီျမစ္မႀကီးတစ္ခု အျဖစ္ကို ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာပါ ့မလဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ေပါ ့။ ေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ ခ်စ္သူ။

       နယ္စပ္မွာ န၀တ စစ္အစိုးရက လက္နက္ကိုင္အင္အားစုတစ္ခုခ်င္းစီကိုခ်ဥ္းကပ္ၿပီး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကမ္းလွမ္းလိုက္ေတာ့၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို  အသက္ေလာက္ျမတ္ႏိုးတဲ့သူပုန္ေတြ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲလိုက္ၾကတယ္။ အပစ္ရပ္လိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။ န၀တ၊ ေနာင္ နအဖ စစ္အစိုးရက လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ အေပၚ အျပတ္ရစ္ေတာ့တာပဲေပါ ့။ အပစ္ရပ္ေတာ့ အျပတ္ရစ္ခံရၿပီေပါ ့။

            ျပည္တြင္းမွာ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရက အက်ဥ္းေထာင္တံခါးေတြကို ခဏခဏ ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္ လုပ္တယ္။ လူတိုင္းဟာ နရသိန္အိပ္မက္ေတြကိုယ္စီနဲ ့။ ျပည္တြင္းက ႏိုင္ငံေရးဟာ အၾကမ္းမဖက္၊ လက္နက္ မကိုင္၊ အဖမ္းခံႏိုင္ငံေရးျဖစ္တယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ နရသိန္ေပၚလစ္တစ္ ဆိုပါေတာ့။ ႏိုင္ငံေရးတက္ၾကြ လွဳပ္ရွားသူမွန္သမွ် စစ္အစိုးရက ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ ေထာင္ခ်ေနတဲ့ေခတ္။ ဗမာျပည္အက်ဥ္းေထာင္ေတြဟာ အၾကမ္းမဖက္ေတာ္လွန္ေရးတကၠသိုလ္ေတြျဖစ္လာတယ္။

            အဲဒီ တကၠသိုလ္ေတြကေန၊ ေဆးသားရဲရဲတင္ထားတဲ့ ဓားေကာင္းဓားထက္ေတြ ထြက္လာတယ္။ တူသား ေပသားက်ေနတဲ့သံမဏိႏွလုံးသားေတြ ထြက္လာတယ္။ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့ သူပုန္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ထြက္လာတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို အၿပီးအပိုင္ေျမျမွဳပ္သၿဂၤ ိဳဟ္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ ့ေပါ ့။ ယုံၾကည္ခ်က္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေသ။

            ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီး(၁၉)ႏွစ္ ျပည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့၊ အဲဒီ မေသတဲ့ယုံၾကည္ခ်က္ကပဲ၊ ေနာက္ထပ္အေရးေေတာ္ပုံအသစ္တစ္ခုကိုေမြးဖြားေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးပါပဲ။

            ဒီတစ္ခါမွာေတာ့၊ အေရးေတာ္ပုံရဲ ့ဦးေဆာင္မွဳအခန္းက႑က ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီ။၁၉၈၈ တုန္းက အေရးေတာ္ပုံကို ေက်ာင္းသားေတြက ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ၂၀၀၇ ဟာ၊ သံဃာေတြ ဦးေဆာင္ ခဲ့တာပါ။ သံဃာေတြ ဦးေဆာင္လို ့ဒါကို သံဃေတာ္လွန္ေရးလို ့ေခၚလို ့မရပါဘူး။ ဒါဟာ လူထုေတာ္လွန္ေရးပဲ။ လူထုအေရးေတာ္ပုံပဲ။ ဒါကို ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး လို ့ပဲ၊ တစ္ကမၻာလုံးက ေခၚခဲ့ၾကတာပါ။

            ၂၀၀၇ အခင္းအက်င္းက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းကေလးပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ေနဆဲ။ မင္းကိုႏိုင္တို ့တစ္အုပ္စုလုံး အက်ဥ္းေထာင္ထဲေရာက္သြား။ အင္န္အယ္လ္ဒီ ကလည္း ေျခခ်ဳပ္က်ေနတုန္း။ ဒီအခ်ိန္မွာ သံဃာေတြက ( ၁၉၈၈ တုန္းက စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့) စက္တင္ဘာ (၁၈)ရက္ေန ့မွာ၊ နအဖ စစ္အစိုးရကို စတင္တိုက္ပြဲေခၚၿပီး လမ္းေပၚထြက္လာခဲ့ၾကတာပါပဲ။

            စက္တင္ဘာ(၂၄)နဲ ့(၂၅)ရက္ေတြမွာ၊ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးဆင္ႏႊဲႏိုင္တဲ့အထိ တိုက္ပြဲအရွိန္က ဒီေရျမင့္သစ္ တက္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ စက္တင္ဘာ(၂၆) ကစၿပီး နအဖ စစ္အစိုးက သံဃာနဲ ့လူထုကို ရက္ရက္ စက္စက္ အၾကမ္းဖက္ေခ်မွဳန္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကို အဓမၼ၀င္ေရာက္ စီးနင္းတိုက္ခိုက္၊ ျမင္ျမင္သမွ် ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်၊ မဟုတ္မမွန္ လုပ္ႀကံ ၿပီး သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲေတြ လုပ္ေတာ့တာပဲမဟုတ္လား။

            စက္တင္ဘာဟာ သံဃေသြးနဲ ့ေစြးေစြးနီခဲ့တယ္။ အသည္းနာ ကမၻာမေၾကတဲ့ ခ်င္းခ်င္းရဲရဲ စက္တင္ဘာပါပဲ ေရႊ၀ါေရာင္ေရ…။

            အခုေတာ့ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး(၅)ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။

            က်ေနာ္တို ့မေမ့ႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။ ေမ့လို ့လည္း မရပါဘူး။ အဲဒီလို မေမ့ႏိုင္တဲ့သူေတြထဲမွာ ရဲရင့္သက္ဇြဲ လည္းပါတယ္။

            က်ေနာ္တို ့ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးဆင္ႏႊဲၾကတဲ့အခ်ိန္က၊ သူ(ရဲရင့္သက္ဇြဲ)က ဂ်ပန္မွာ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာ့အေရးလွဳပ္ရွားသူေတြနဲ ့ထပ္တူ၊ သူ ့ရင္ထဲမွာလည္း ေရႊ၀ါေရာင္နာက်င္မွဳေတြ အျပည့္။ အခုေတာ့ သူက ေဆးကုသခံဖို ့ဖင္လန္ႏိုင္ငံကိုေရာက္ရွိေနပါတယ္။ ဘယ္ေနရာေရာက္ ေရာက္ သူ ့ရင္ထဲက ေရႊ၀ါေရာင္နာက်င္မွဳေတြက ဘယ္ေတာ့မွ မေပ်ာက္။

            အခု သူက ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး(၅)ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္၊ သူေရးခဲ့တဲ့ ေရႊ၀ါေရာင္ ခံစားမွဳေတြကိုစုၿပီး၊ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးထုတ္မလို ့တဲ့၊ အဲဒါ ကိုေအာင္ေ၀း အမွာစာေရးေပးပါတဲ့ေလ။

            ခက္တာပဲ သက္ဇြဲရာ။ တကယ္က သူ အမွာစာေတာင္းရမွာက၊ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့၊ ဒါမွမဟုတ္ တက္ၾကြစြာပါ၀င္ခဲ့တဲ့ သံဃာတစ္ပါးပါးဆီကပဲ ျဖစ္သင့္တာပါ။ က်ေနာ္က ဘာေကာင္မွ မဟုတ္။ ျပည္တြင္းက တခ်ိဳ ့ပုဂၢိဳလ္ေတြစြပ္စြဲသလို၊ ေၾကာက္လို ့ျပည္ပကိုထြက္ေျပးတဲ့ သူေတြထဲက တစ္ေယာက္သာပဲ။ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္။ သမိုင္းကဆုံးျဖတ္လိမ့္မည္။

            မစ္ရွီဂန္ေႏြညခ်မ္းကေတာ့၊ မိုးေရႏူးၿပီးစိုအိေနပါၿပီ။ ဘယ္သူ မ်က္ရည္က်ေနတာလဲ။ အိမ္ အျပင္မွာ စက္တင္ဘာမိုးကလည္း မတိတ္ေသး။ စိတ္ထဲက မေက်မနပ္ လြမ္းဆြတ္နာက်င္လာသည္။ ဘာကိုလဲ။ ဘယ္သူ ့ကိုလဲ။

            ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ေရးခဲ့သလို “ ေဘာင္းဘီသာခၽြတ္၊ မခၽြတ္ေသနတ္“ ဆိုတဲ့၊ အရပ္သားအစိုးရ ဆိုတာကိုလား။ ဒီအစိုးရကိုယုံၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး လက္ခံေပါင္းသင္းေနတဲ့သူေတြကိုလား။ မေန ့တစ္ေန ့တုန္းကေတာ့ ျပည္ေတာ္ျပန္ေတြကို သံပုံးတီးလႊတ္ၾကသည္။ ဒီေန ့ေတာ့ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ေတြကို ဆႏၵျပေနၾက ျပန္ၿပီ။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေတြခ်ည္း တိုက္ခိုက္ေနၾကပါလား။ အရပ္သား(စစ္)အစိုးရကို ေဘးမဲ့ေပးထားလိုက္ ၾကၿပီလား။

            က်ေနာ္တို ့ကို အယုံသြင္းေနၿပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ ့မတူ၊ သမၼတဦးသိန္းစိန္ကိုလည္း မယုံ။ သူ ့အစိုးရကိုလည္း မယုံ။ ျပည္တြင္းမွာ ေ ျပာင္းလဲေနၿပီဆိုတာကိုလည္း က်ေနာ္ မယုံ။

            ရဲရင့္သက္ဇြဲကိုေတာ့ ျပည္သူ ့ဘက္က ရပ္တည္တဲ့ ကဗ်ာဆရာမို ့၊ ယုံၾကည္လို ့၊ ဒီအမွာစာကို ေရးေပးလိုက္ၿပီ။

            သူ ေရာက္ေနတာက…ဖင္လန္။

            ကိုယ္ ေရာက္ေနတာက…အေမရိကန္။

            အိုဘယ့္…ေႏြေႏွာင္း၀သန္ရယ္။      ။

            ေအာင္ေ၀း

            (စက္တင္ဘာ ၁၈-၂၀၁၂)