P H O E N I X

ဗ န္ း ေ မ ာ္ တ င္ ေ အ ာ င္ ႏွ င့္ ႀကီ း ျပ င္ း ခဲ့ ေ သ ာ ဖီ း န စ္ ငွ က္ မ် ာ း ( အပိုင္း-၁ )

ေအာင္ေ၀း၊ ေအာက္တိုုဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၂

 

” က်ေနာ့္မွာ အတၱဆိုလို ့ မခင္ဦးကို ခ်စ္ခဲ့မိတာ တစ္ခုပဲ

ရွိပါတယ္ဗ်ာ ”

ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္(၁၉၂၀-၁၉၇၈)

            က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္ဘ၀သည္၊ ” ဗ ” ငါးလုံးႏွင့္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထို” ဗထက္ၿခိဳက္ ” ငါးလုံးထဲတြင္၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္လည္းပါ၀င္ေလသည္။

            က်ေနာ္တို ့ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ အိပ္မက္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို ့မွာ က်ေနာ္တို ့ ေလးစား အားက် အတုယူခဲ့ရေသာ အလြမ္းဇာတ္ေတြလည္း တစ္ေလွႀကီးရွိခဲ့တာပါ။

            က်ေနာ္တို ့ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ၊ ပထမဆုံးအႀကိမ္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ေရာက္သြားၾကသည္။ ၁၉၇၆ မတ္လ၊ ပုသိမ္ေကာလိပ္အေရးအခင္း၊ မိွဳင္းရာျပည့္အေရးအခင္းေတြႏွင့္။

အခုရရွိထားၾကတဲ့ နာမည္ေတြနဲ ့ပဲ အတိတ္ကိုျပန္လွန္ရရင္၊ ဒီတုန္းက ပုသိမ္ေထာင္ထဲမွာ၊ စိုးအိမ္၊ စိုးေနလင္း၊ ေျမႏု၊ က်ေနာ္တို ့ေတြ အတူတူ။ က်ေနာ္တို ့ခ်င္း အယူအဆေရးရာ(လက္၀ဲအယူအဆပါ) ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ၾကတဲ့အခါ၊ စိုးအိမ္က က်ေနာ့္အယူအဆကို ေပ်ာ့တယ္၊ ႏုတယ္ ဆိုၿပီး၊ ဒါကို သူကအားမရခ်င္ဘူး။

ဒီေတာ့ စိုးအိမ္က က်ေနာ့္အေပၚ ”ဒီေကာင္က ဒဂုန္တာရာနဲ ့သခင္ဗဟိန္း စပ္ေဖာက္ထားတဲ့ေကာင္“လို ့ ေကာတတ္သည္။

            က်ေနာ္တို ့ခ်စ္သည့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုဗဟိန္းကို က်ေနာ္တို ့ဘ၀ေတြထဲမွာ၊ ရင္ဘတ္ထဲ  ထည့္ထား တတ္ၾကတာမဟုတ္လား။ က်ေနာ္တို ့ကိုဗဟိန္းကိုခ်စ္တဲ့အထဲမွာ အႏုပညာဆန္တာလည္း ပါသည္။ ေရာမန္တစ္ျဖစ္တယ္ေပါ ့။ ေရာမန္တစ္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့သူက “ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္“ တဲ့အခါ၊ က်ေနာ္တို ့လူငယ္ဘ၀မွာ အားက်မဆုံးေတာ့။ ေလးစားမဆုံးေတာ့။

            ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပုံႀကီးၿပီးလို ့၊ ၁၉၃၉ အဂၤလိပ္အခက္၊ ဗမာ့အခ်က္၊ ႏိုင္ငံျခားက လက္နက္ အကူအညီ၊ စစ္ေရးအကူအညီရွာဖို ့၊ တကသ ယူနီယံ အေဆာက္အအုံထဲက ထြက္လာတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ ့။ ကိုဗဟိန္းနဲ ့ဆရာဒဂုန္တာရာတို ့ႏွစ္ေယာက္၊ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဥကၠ႒ေမာ္တို ့နဲ ့ဆက္သြယ္ဖို ့၊ တရုတ္-ဗမာနယ္စပ္ ယူနန္ျပည္နယ္ဘက္ကိုထြက္ခဲ့ၾကတယ္။

            ရွမ္းျပည္ အေရွ ့ေျမာက္ပိုင္း၊ လားရွဳိးလမ္းမႀကီးေပၚမွာလို ့ဆိုတယ္။ တစ္ညသား လကလည္း အလြန္ သာေနတယ္။ ကိုဗဟိန္းက အင္းလ်ားမွာကတည္းက လသာရင္ လေရာင္ကိုခံစားေနက်။

ဒီတုန္းမွာ ကိုဗဟိန္းဆီက ”ကိုေဌးၿမိဳင္“ တဲ့။(ဆရာဒဂုန္တာရာ ရဲ ့နာမည္ရင္းက ေဌးၿမိဳင္ပါ) “ဒီလို လသာေနေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့လာတယ္ဗ်ာ“

            ဆရာဒဂုန္တာရာက၊ အင္း…ကိုဗဟိန္းေတာ့ ရန္ကုန္မွာက်န္ရစ္တဲ့ သူ ့ရည္းစား မခင္ႀကီးအေၾကာင္း ေျပာေတာ့မွာပဲလို ့ထင္လိုက္သတဲ့။ ဒီလိုထင္ရေအာင္လည္း၊ သူနဲ ့ကိုဗဟိန္း အထက္ဗမာျပည္ကို၊ အညာဆန္ သေဘၤာႀကီးနဲ ့တစ္ၿမိဳ ့၀င္ တစ္ၿမိဳ ့ထြက္ စည္းရံုးေရးခရီးထြက္ၾကေတာ့၊ ရန္ကုန္ကေန ဆရာဒဂုန္တာရာ ၀ယ္လာတဲ့ စာေရးစကၠဴ၊ စာအိတ္နဲ ့တံဆိပ္ေခါင္းေတြ၊ ကိုဗဟိန္း သူ ့ရည္းစားမခင္ႀကီးဆီ၊ စာအေစာင္ေစာင္ေရး၊ ေရာက္ရာဆိပ္ကမ္းမွာ စာတိုက္ပုံးထဲထည့္နဲ ့၊ မႏၱေလးမေရာက္ခင္ ေျပာင္ပါေရာလား။ ဒါေၾကာင့္ပဲ၊ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ လားရွဳိးလမ္းညမွာ၊ ကိုဗဟိန္း မခင္ႀကီးဋီကာခ်ဲ ့ေတာ့မယ္လို ့ထင္မွာေပါ ့။ သို ့ေသာ္၊ ဒါေပမဲ့…။

            ” ဒီေတာ့ဗ်ာ၊ ကိုေဌးၿမိုင္၊ ဒီလိုၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားနဲ ့က်ေနာ္၊ လီနင္ရဲ ့အစိုးရနဲ ့ ေတာ္လွန္ေရးစာအုပ္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရေအာင္“

            ေသဟဲ့ နႏၵိယ။ ဆရာဒဂုန္တာရာ ပက္လက္လန္ခဲ့မွာေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ္တို ့လည္းပက္လက္လန္  သြားတာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ကဲ…ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို ့ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကိုဗဟိန္းပါလဲ။ လေရာင္ထဲမွာမွ သူုက State and Revolution က်မ္းကိုေဆြးေႏြးခ်င္ေနျပန္သတဲ့။ လႊတ္လွသေပါ ့။ ဒါက က်ေနာ္တို ့ခ်စ္ခဲ့၊ ေလးစားခဲ့တဲ့၊ တကသ။ ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ သခင္ဗဟိန္းပဲ။

            ေနာက္တစ္ေယာက္၊ က်ေနာ္တို ့အသည္းစြဲ။ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္းဆန္းပဲေပါ ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေတာ့ က်ေနာ္တို ့က၊ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ ့“ေအာင္ဆန္း(သို ့မဟုတ္)အရိုင္း“ကိုဖတ္ၿပီး ပိုနားလည္သြားတယ္။ ပိုၿပီးလည္းခ်စ္လာတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ သူ ့အတၳဳပၹတၱိထဲမွာ “အရိုင္းသည္ လြတ္လပ္၏။ ရဲရင့္၏။ ေျဖာင့္မတ္ တည္ၾကည္ရိုးသား၏“ လို ့ေရးခဲ့ဖူးတာပဲ။

            ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုက်ေတာ့ ကိုဗဟိန္းနဲ ့မတူ၊ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္တယ္လို ့အရင္ျမင္ၾကတယ္။ ၾကမ္းတယ္လို ့ ဆိုတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုၾကမ္းတယ္၊ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္တယ္လို ့ျမင္တဲ့သူက “ေရာမန္တစ္ျဖစ္“ ျဖစ္သြားတဲ့အခါ က်ျပန္ေတာ့လည္း…။

            ဂ်ပန္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ။ အဂၤလိပ္အေျပး၊ ဂ်ပန္အ၀င္၊ ေရႊေတာင္ၾကားက အိမ္ႀကီးတစ္လုံးထဲမွာ။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာတို ့လူငယ္တစ္သိုက္ စႏၵရားတီး၊ အခ်စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆိုေနၾကတဲ့အခ်ိန္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၀င္လာၿပီး၊ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ျဗဳန္းဆို  “ေဟ့လူေတြ၊ ေတာ္ၾကစမ္း၊ ဒီအခ်ိန္က ခ်စ္တာႀကိဳက္တာေတြ ဆိုရ မယ့္အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး။ ရဲစိတ္ရဲမာန္တက္မယ့္ သီခ်င္းေတြဆိုရမွာဗ်“

            ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး ျပန္ထြက္သြားေရာ။ အခန္းထဲကလူေတြ အံ့အားသင့္ၿပီးက်န္ရစ္ခဲ့တာေပါ ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူကမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေပၚစိတ္မဆိုးၾက၊ မၿငိဳျငင္ၾကဘူး။ ဒီလိုနဲ ့ေနာက္ေတာ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္း၊ ေဒၚခင္ၾကည္နဲ ့အိမ္ေထာင္လည္းက်ေရာ၊ တစ္ေန ့သားေပါ ့ေလ၊ ဆရာဒဂုန္တာရာ စႏၵရားတီးေနတဲ့အနားလာၿပီး၊ ညင္ညင္သာသာကေလးနဲ ့“ ကိုေဌးၿမိဳင္၊ ကဥၥနသီခ်င္းတီးစမ္းပါဗ်ာ“ လို ့ေျပာပါသတဲ့။

            အခုေတာ့ က်ေနာ္တို ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ ့လို ့သြားပါၿပီ။ အရိုင္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အခ်စ္နဲ ့တို ့ထိ လိုက္လို ့လည္းျဖစ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေနာက္ပိုင္းမွာ “ အႏုပညာမပါရင္ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ တာရွည္မခံဘူး။ ေတာ္လ်န္ေရးမွာလည္း အႏုပညာပါရမယ္။ အႏုပညာမပါရင္ ေတာ္လွန္ေရးမေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး” ေျပာခဲ့တာေပါ ့။

            က်ေနာ္တို ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုခ်စ္တာ၊ အဲဒီလိုလြမ္းစရာေတြရွိလို ့ခ်စ္ၾကတာပါ။

            က်ေနာ္တို ့ရဲ ့ေက်ာင္းသားဘ၀ဟာ၊ ကိုဗဟိန္း၊ ကိုေအာင္ဆန္းတို ့ရဲ ့“ဗကသ“ ကေန၊ ေနာက္ပိုင္း သခင္ဗဟိန္း၊ သခင္ေအာင္ဆန္းတို ့ရဲ ့“ဗကပ“ အထိတိုင္ပဲမဟုတ္လား။ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္(ဗကသမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္) ABFSU ကေန၊ ေနာက္ဆုံး ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ(BCP) အထိ ဆိုပါေတာ့။

            ၁၉၃၉ သခင္ဗဟိန္းပါ၀င္တဲ့၊ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ ့ပထမဦးဆုံး အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပဲ မဟုတ္လား။ သို ့ေသာ္…ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ႏုတ္ထြက္ၿပီး၊ ဖဆပလ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ ဥကၠ႒ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကိုဗဟိန္းက ပါတီမွာပဲက်န္ခဲ့ပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ဖဆပလ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္ၾကီးထဲက ထုတ္ပစ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ ကိုဗဟိန္းက မႏၱေလးေဆးရံုႀကီးေပၚမွာပါ။ ေနာက္ဆုံးမွာ ကိုဗဟိန္း ႏွလုံးေရာဂါနဲ ့မႏၱေလးေဆးရံုႀကီးမွာပဲ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။ ၁၉၄၆ ဒီဇင္ဘာ။

            “ဟိန္း“ နဲ ့“ဆန္း“ ရဲ ့အျဖစ္က ရင္နင့္စရာပါ။ ႏွေျမာတသ ေၾကကြဲလြမ္းဆြတ္စရာပါ။

            က်ေနာ္တို ့ဟာ၊ က်ေနာ္တို ့ေခတ္ႀကီးက ျပ႒ာန္းေပးထားတဲ့အတိုင္း၊ လက္၀ဲအယူအဆေတြနဲ ့လူျဖစ္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတယ္ဆိုတာကို၀န္ခံရမယ္။ ဒီအယူအဆနဲ ့ပဲ က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္(၇၄-၇၅-၇၆ မ်ိဳးဆက္) ဟာ ေန၀င္း-စန္းယု စစ္အာဏာရွင္အစိုးရကို ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတယ္။

            က်ေနာ္တို ့ေခတ္မွာ၊ က်ေနာ္တို ့ဟာ က်ေနာ္တို ့ရဲ ့လူငယ္ဘ၀ကို ပီပီသသ“ငယ္“ ခဲ့ၾက။ ရဲရဲရင့္ရင့္ “နီ“ ခဲ့ၾက။ ဒီအတြက္ ဆုလာဘ္ကေတာ့ ရာသက္ပန္ေက်ာင္းေတြအထုတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ေထာင္ေတြတန္းေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္က်ခဲ့ရတယ္။

(ကိုဆလိုင္းတင္ေမာင္ဦး ႀကိဳးစင္ေပၚတက္ခဲ့ရတယ္)

            ဒါေပမဲ့…က်ေနာ္တို ့ဘယ္ေတာ့မွဦးမညႊတ္ခဲ့ဘူး။ေနာက္လည္းမဆုတ္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓာတ္၊ ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္၊ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္စိတ္ဓာတ္ဟာ အရွံဳးမေပး၊ ဒူးမေထာက္ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္တို ့စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြဟာ အၿမဲထက္ျမက္ခိုင္မာေနတယ္။ ရွင္သန္ႏိုးၾကားေနတယ္။ ဒီလိုထက္ျမက္ခိုင္မာေနေအာင္၊ ရွင္သန္ႏိုးၾကားေနေအာင္၊ တိုးတက္ေတာ္လွန္တဲ့စာေပေတြက၊ ထိန္းေက်ာင္းေမြးျမဴပုံသြင္းေပးခဲ့ တာပါပဲ။

            အဲဒီလို တိုးတက္ေတာ္လွန္တဲ့စာေပေတြထဲမွာ၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ ့စာအုပ္ေတြလည္း၊ အဓိကနဲ ့ အေရးအႀကီးအခန္းက႑မွာ ပါ၀င္ခဲ့တာပါ။      ။

(အပိုင္း-၂ ၊ ဆက္ဖတ္ပါရန္)

ေအာင္ေ၀း

၁၀-၂၅-၁၂