ထြ က္ ေ တ ာ္ မူ န န္း က ခြ ာ တ ယ္ (အပိုင္း-၁)

On The Run From Rangoon


ဥမၼာဒႏီၱပ်ိဳ ့ဆရာ ဦးရႊန္းက ဆိုသည္။ “ျပည္ထဲေရးႏွင့္၊ ၀မ္းေရးတို ့ထက္၊ လြမ္းေရးခက္၏“ တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း ခက္ခက္ကိုမွ ရင္ခုန္ခ်င္သူျဖစ္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္ ထြက္ေတာ္မူနန္းက ခြာခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။
          ၂၀၀၇၊ ေအာက္တိုဘာလ(၉)ရက္၊နံနက္ႀကီးအေစာ၊ အိပ္ရာထဲ သိုးႏွပ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ႀကီး ႏိုး မသြားေအာင္၊ က်ေနာ္ ေျခေဖာ့ၿပီး တိတ္တိတ္ကေလး ထြက္လာခဲ့သည္။ ရန္ကုန္နဲ ့အေ၀း၊ တိုင္းျပည္နဲ ့ အေ၀း၊ သာ၍ေ၀းရာဆီ။
          အခုေတာ့ က်ေနာ္ အဲဒီလို တိုင္းျပည္ကေန ထြက္ေျပးခဲ့၊ ထြက္ေတာ္မူနန္းက ခြာခဲ့တဲ့ ေန ့ကို
လြမ္းလြမ္းသသ ျပန္အမွတ္ရေနမိသည္။ ဒီေ၀ဒနာရဲ ့အစက၊ ဖေလာ္ရီဒါ စာေပေဟာေျပာပြဲက စခဲ့တာလို ့ပဲ ဆိုရေတာ့မည္။
          ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာလဆန္းက ဖေလာ္ရီဒါ (ဖို ့တ္ ေလာ္ဒါေဒးလ္ၿမိဳ ့) သို ့စာေပေဟာေျပာရန္
ေရာက္သြားခဲ့သည္။ဂႏၳ၀င္အႏုပညာရွင္ႀကီး ေဒၚမာမာေအးလည္းပါသည္။ ဦးဇင္းစာေရးဆရာ ကံထြန္းသစ္ (အရွင္ဇာဂရ) လည္းပါသည္။ ဦးဇင္းႏွင့္က်ေနာ္က သီတဂူဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အတူတည္းၾကသည္။
          ဦးဇင္းကံထြန္းသစ္ အေမရိကေရာက္ၿပီးမွ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ခါပဲဆုံျဖစ္ၾကေသးသည္။ ပထမတစ္ခါက ၀စၥကြန္စင္ျပည္နယ္၊ မီေ၀ါကီးၿမိဳ ့ကေလးက၊ ဦးဇင္း သီတင္းသုံး သာသနာျပဳေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ။  ေနာက္တစ္ႀကိမ္က အင္ဒီယားနားျပည္နယ္၊ ဖို ့တ္၀ိန္းၿမိဳ ့က ေဇတ၀န္ေက်ာင္းတိုက္မွာ။ အခု ဖေလာ္ရီဒါမွာ တတိယအႀကိမ္ဆိုပါေတာ့။
          ႏူးညံ့သိမ္ေမြ ့တဲ့ ဗုဒၵဘာသာ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးနဲ ့၊ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ တိုက္ပြဲဆာေလာင္တတ္ သည့္ကဗ်ာဆရာတစ္ဦးတို ့ရဲ ့ေတြ ့ဆုံျခင္းဟာ၊ စာေရးဆရာခ်င္း၊ ကဗ်ာဆရာခ်င္း ေတြ ့ဆုံတာထက္ ပိုတဲ့ အဓိပၹာယ္ေတြ ရွိေနခဲ့သည္။ တိုင္းတပါးမွာ က်ေနာ္လည္းေရာက္ေနသည္။ တိုင္းတပါးမွာ ဦးဇင္းလည္း ေရာက္ေနသည္။
          တစ္ခါတုန္းကေတာ့ ဦးဇင္းကံထြန္းသစ္ေရာ၊ က်ေနာ္ပါ၊ ေရႊတိဂံုဘုရားအေရွ ့ဘက္မုခ္က၊ ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီးမွာ အတူတူသပိတ္စခန္းဖြင့္ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာ ဒကာ လက္တြဲ၍ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တိုက္ခဲ့ၾကသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္က။
ထိုငါးႏွစ္တုန္းကအျဖစ္က၊ အခု ဖေလာ္ရီဒါ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ၊ ဦးဇင္းႏွင့္ က်ေနာ္တို ့၏ရင္ထဲတြင္ မေန ့တေန ့ကလိုျပန္ျဖစ္လာသည္။ အတိတ္က ျပန္သစ္လာသည္။
          ဦးဇင္းႏွင့္ က်ေနာ္တို ့၏ လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္က အတိတ္သည္ ေဟာင္းမသြား။ အိုမသြား။ အတိတ္က ျပန္ႏုပ်ိဳသစ္လြင္လာသည္။ အတိတ္သစ္။ သို ့ေသာ္ ဦးဇင္းေရာ က်ေနာ္ေရာ စိတ္ေတြကေတာ့ အသစ္မဟုတ္။
နဂိုမူလစိတ္အတိုင္း။ ပင္ကိုစိတ္ပဲ။ မေျပာင္းလဲ။ လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္က ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ စစ္အာဏာရွင္ကိုအန္တုစိန္ေခၚတုန္းက ထားခဲ့တဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္၊ စိတ္ခံယူခ်က္အတိုင္း၊ နည္းနည္းမွ ေျပာင္းလဲမသြား။
          စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဘုံးဘုံးလဲမသြားေသးဘူး။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ မက်ဆုံးေသးဘူး။ ေတာ္လွန္ေရး သတိ ရွိဖို ့လိုတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္က ရုပ္ေျပာင္းရုပ္လႊဲလုပ္လာတယ္။ မ်က္ျခည္မျပတ္ဖို ့လိုတယ္။ ဒီ အတိုင္း ဒီစိတ္နဲ ့ပဲ ဦးဇင္းတို ့၊ က်ေနာ္တို ့ တိုင္းတပါးမွာ ေနထိုင္ေနပါတယ္။ စိတ္ထားမေျပာင္း။ စိတ္က အသစ္မဟုတ္၊ နဂိုအတိုင္း။ သို ့ေသာ္ အတိတ္ကေတာ့ အသစ္။ အတိတ္သစ္။ ဖေလာ္ရီဒါမွာ အတိတ္က ျပန္လည္ သစ္လြင္သြားခဲ့ျခင္း။
          က်ေနာ္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကို ျပင္းျပင္းျပျပ ျပန္တမ္းတေနမိသည္။ ေရႊ၀ါေရာင္ကို က်ေနာ္ လြမ္းဆြတ္သည္။ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာမွာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးရဲ ့အေထြေထြသပိတ္ႀကီး ဆင္ႏႊဲခဲ့သည္။
စက္တင္ဘာ(၂၄) နဲ ့(၂၅)။ (၂၅)ရက္ေန ့ညေနမွာ ဦးဇင္းကံထြန္းသစ္တို ့၊ က်ေနာ္တို ့ဆူးေလဘုရားေရွ ့မွာ စစ္အာဏာရွင္ဆန္ ့က်င္ေရး မိန္ ့ခြန္းေတြေျပာခဲ့ၾကသည္။ ( ၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရ၊ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ ့ခ်ဳပ္ ကန္႔ဘလူအမတ္ ေဒါက္တာျမင့္ႏိုင္ႏွင့္ ၂၀၀၇ ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေက်ာ္ကိုကိုတို ့လည္း မိန္ ့ခြန္းေျပာၾကပါသည္)
          လြမ္းစရာက အဲဒီညေနမွာပဲ က်ေနာ္ ေက်ာ္သူကို သယ္ပိုးၿပီးေျမလွ်ိဳးခဲ့ရတာပါ။ ေနာက္တစ္ေန ့ မိုးလင္းေတာ့(စက္တင္ဘာ ၂၆) ေက်ာ္သူႏွင့္က်ေနာ္ လူခ်င္းခြဲလိုက္ၾကသည္။ ဒီမွာပါပဲ။ က်ေနာ့္ရဲ ့ျပည္ေျပး ဘ၀ခရီးၾကမ္းက အဲဒီမွာ စပါေတာ့သည္။
ေျပး ေျပး ေျပး။
က်ေနာ္ ပုန္းခိုက်င္းေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေျပာင္း ရသည္။
ေျပး ေျပး ေျပး။
          က်ေနာ္တို ့ေက်ာ္သူတို ့နဲ ့အတူလက္တြဲ တိုက္ခဲ့သည့္ ကိုဇာဂနာကို စစ္အစိုးရ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ဖမ္းဆီးသြားၿပီ။ က်ေနာ္လည္းေျပးၿပီ။ သို ့ေသာ္…။ ျမစ္တစ္ျမစ္တည္းမွာ ေရႏွစ္ခါခ်ိဳးလို ့မရ တဲ့၊ ဒီစကား ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ က်ေနာ့္အျဖစ္ကေတာ့၊ ပုန္းခိုက်င္းတစ္ခုတည္းမွာ ႏွစ္ခါျပန္ ပုန္းလို ့မရ။
          စစ္အစိုးရရဲ ့ေျခတံ လက္တံက ရွည္သည္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ၊ လုံထိန္းရဲေတြ၊ ႀကံ့ဖြတ္နဲ ့ စြမ္းအားရွင္ေတြက ထင္ရာစိုင္း မင္းမူလို ့ေနသည္။ က်ေနာ့္အတြက္ လုံၿခံဳေရးသည္ အသက္။ လုံၿခံဳေရးသည္ ၀ိညာဥ္။ စက္တင္ဘာမိုးေရထဲမွာ၊ ေရဒီယိုကေလးတစ္လုံးနဲ ့က်ေနာ္ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ ေျပးေျပး ေျပာင္းေျပာင္းလုပ္ေနရသည္။
          က်ေနာ္သည္ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ အခု က်ေနာ္ထြက္ေျပးေနရသည္။ ထြက္ေျပးေနေသာ ကဗ်ာဆရာ။ ကဗ်ာဆရာသည္ ထြက္ေျပးေနရင္းကပင္ ကဗ်ာေရးၿပီးတိုက္ပြဲ၀င္၏။ ကဗ်ာသည္ သူ၏လက္နက္ မဟုတ္လား။ ထိုလက္နက္ကို သူမစြန္ ့လႊတ္။ ဒီလိုႏွင့္၊ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည့္၊ ဖန္မီးအိမ္ကေလးနဲ ့ ပုန္းခိုက်င္းတစ္ခုထဲမွာ က်ေနာ္ ေဟာဒီကဗ်ာကိုေရးျဖစ္ခဲ့သည္။
၂၇-၉-၂၀၀၇။

ေအာင္ေ၀း သရဏဂံုတင္ျခင္း
ရွရီ နေမာ ဗုဒၥာယ
အျပစ္ကင္းေသာ အစိုးရ ထူေထာင္ၾက။
ဗုဒၥံ သရဏံ ဂစၦာမိ
လြတ္လပ္မွဳကို လိုပါ၏။
ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ
တရားမွ်တမွဳကို လိုပါ၏။
သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ
ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳကို လိုပါ၏။
ဒုတိယမၹိ ဗုဒၥံ သရဏံ ဂစၦာမိ
စစ္အာဏာရွင္အုပ္စု အလိုမရွိ။
ဒုတိယမၹိ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ
ႀကံ့ဖြတ္လူသတ္သမား အလိုမရွိ။
ဒုတိယမၹိ သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ
စြမ္းအားရွင္ေခြးသရမ္း အလိုမရွိ။
တတိယမၹိ ဗုဒၥံ သရဏံ ဂစၦာမိ
“တပ္“ႏွင့္သံဃာ၊ ရိုသဒၥါ၊ ညီညာၾကရာ၏။
တတိယမၹိ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ
“တပ္“ႏွင့္ေက်ာင္းသား၊ ေမတၱာထား၊ ေလးစားၾကရာ၏။
တတိယမၹိ သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ
“တပ္“ႏွင့္ျပည္သူ၊ ေအာင္ပြဲယူ၊ ၾကည္ျဖဴၾကရာ၏။
ရွရီ နေမာ ဗုဒၥာယ
သန္ ့ရွင္းေသာအစိုးရ ထူေထာင္ၾက။
ရွရီ နေမာ ဗုဒၥာယ
အျပစ္ကင္းေသာအစိုးရ ထူေထာင္ၾက။
(၂၇-၉-၂၀၀၇)

          ဒီတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္က စစ္တပ္ကိုယုံခ်င္ေနေသးသည္။ သံဃာသတ္သည့္ စစ္အာဏာရွင္ကို က်ားကန္ေပးထားတဲ့စစ္တပ္။ စစ္အစိုးရအမာခံစစ္တပ္။ ထိုစစ္တပ္ကို က်ေနာ္ဘာ့ေၾကာင့္ယုံခဲ့မိ၊ ေလွ်ာ့တြက္ခဲ့မိပါလိမ့္။ တိုက္ပြဲလိုအပ္ခ်က္အရ၊ “သားသုံးသား" ေပါင္းစည္းေရးကို က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိလို ့လား။
ေက်ာင္းသား၊ ဘုရားသား၊ စစ္သား၊ ဒီ သားသုံးသား၊ က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္တစ္သက္မွာေတာ့၊ ဘယ္ေတာ့မွမေပါင္းစည္းႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို၊ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ သေဘာမေပါက္ခဲ့တာ ေသခ်ာသည္။
          ေျပး ေျပး ေျပး။ ကဗ်ာဆရာ ထြက္ေျပးေနရတယ္။ အဲဒီကဗ်ာဆရာကို ဒီစစ္တပ္ကပဲ လိုက္ရွာေနတာ၊ ဖမ္းဖို ့ႀကိဳးစားေနတာ သူသိရက္သားနဲ ့။ ဒါနဲ ့မ်ား ဘာျဖစ္လို ့စစ္တပ္ကို ကိုယ့္ဘက္ပါေအာင္ လုပ္ခ်င္ေနခဲ့မိပါလိမ့္။     ။

(အပိုင္း-၂ ၊ ဆက္ဖတ္ပါရန္)
 ေအာင္ေ၀း
စက္တင္ဘာ ၂၇-၂၀၁၂