ထြ က္ ေ တ ာ္ မူ န န္ း က ခြ ာ တ ယ္ ( အပိုင္း-၃ )

On The Run From Rangoon

ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာဆရာရဲ ့လက္နက္။ ကဗ်ာ မခ်နဲ ့။ အဲဒီလို ကဗ်ာလည္းမခ်၊ လက္နက္လည္း မခ်ဘဲႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့တြင္းမွာ ဟိုေျပး ဒီပုန္း၊ ဟိုတိမ္း ဒီေရွာင္ရင္းကပဲ၊ စက္တင္ဘာ ကုန္ဆုံး။ ဂမ္ဘာရီ ကုန္ရွံဳး။
ဒီလိုနဲ ့ေအာက္တိုဘာက ၀ါးလုံးထိုး၀င္ေရာက္လာ။ ေျပးေနတဲ့သူရဲ ့မ်က္ႏွာ မိုးေလပိုပက္မွာလို ့(ဆရာ ေမာင္သာရ)ဆိုေလတဲ့အတိုင္း။ ဒီအတိုင္းပါပဲေလ။ ေအာက္တိုဘာမိုးကလည္း၊ ကံဆိုးတဲ့ကဗ်ာဆရာ သြားေလရာ အၿငိွဳးနဲ ့လိုက္လို ့ရြာတယ္။
          ေျပး ေျပးေျပး။ က်ေနာ္ တယ္လီဖုန္းကေလးရွိတဲ့ ပုန္းခိုက်င္းကေနထြက္ၿပီး၊ေနာက္တစ္ေနရာ၊ တယ္လီဖုန္းမရွိတဲ့ ပုန္းက်င္းကေလးတစ္ခုထဲကို ေျပာင္း၀ပ္ခိုရျပန္သည္။ ေရဒီယိုကေလးကေတာ့ က်ေနာ့္အေပၚမွာ သစၥာရွိသည္။ ဒီလိုႏွင့္ မနက္ခင္းတစ္ခုမွ မနက္ခင္းတစ္ခုသို ့။ ညသန္းေခါင္တစ္ခုမွ ညသန္းေခါင္တစ္ခုသို ့။
တစ္ေနရာမွာေတာ့ က်ေနာ္ ေၾကးမုံသတင္းစာ အေဟာင္းတစ္ေစာင္ဖတ္လိုက္ရသည္။ ေအာက္တိုဘာ ပထမပတ္ထဲမွာလို ့ထင္သည္။
          အဲဒီ ေၾကးမုံသတင္းစာထဲမွာ၊ နအဖဘက္သား ေပၚလစီေဆာင္းပါးရွင္တစ္ေယာက္က၊ ပူပူေႏြးေႏြး ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ က်ေနာ္တို ့၊ ကိုဇာဂနာတို ့၊ ေက်ာ္သူတို ့ အေၾကာင္းေရးထားသည္။ ဇာဂနာက  သူ ့မိန္းမနဲ ့ကေလးေတြရွိရာ အေမရိကကိုလိုက္သြားဖို ့၊ စစ္အစိုးရက သူ ့ကို ပတ္စ္ပို ့ထုတ္မေပးလို ့အစိုးရ ကိုဆဲဆိုတိုက္ခိုက္ေနတာတို ့၊ ေက်ာ္သူက ဘာမွနားမလည္ဘဲ သူမ်ားေျမွာက္ေပးတိုင္းလုပ္ေနတာ၊ ေက်ာ္သူ ညေနဆိုရင္ မူးေနၿပီတို ့၊ ေအာင္ေ၀းကေတာ့ တစ္ေလွ်ာက္လုံး အစိုးရကိုဆန္ ့က်င္ေနတဲ့ အလံနီပဲတို ့။ စုံေန
ေအာင္ ရွုတ္ခ်ေရးသားထားသည္။ “ဇာဂနာ၊ ေက်ာ္သူ၊ ေအာင္ေ၀း“ ဒီညီေနာင္သုံးေဖာ္ကို စစ္အစိုးရ သတင္းစာက အေသအေၾကတိုက္ခိုက္လို ့ပါ။ တိုက္ေပါ ့။ ဘာျဖစ္လဲ။ ရန္သူ ဆန္ ့က်င္ခံရျခင္းဟာ၊ ကိစၥဆိုးမဟုတ္၊ ကိစၥေကာင္း။ ဒါ က်ေနာ္တို ့ကို ေမာကြန္းတင္ေပးတာလို ့ပဲသေဘာထားသည္။
          က်ေနာ္ ဂရုမစိုက္။ သို ့ေသာ္…။ က်ေနာ္ ပုန္းခိုက်င္းကေလးထဲကေန နည္းနည္းေတာ့ ေဒါသျဖစ္ရ သည္။ ေဆာင္းပါး (အပုပ္ခ်ေဆာင္းပါး)ေရးတဲ့သူက၊ ေသခ်ာမသိဘဲ၊ ရမ္းသမ္း ဖ်န္းသမ္းနဲ ့ေအာင္ေ၀းကို အလံနီဆိုၿပီး ေရးလိုက္တာကိုေတာ့ က်ေနာ္ ေဒါသူပုန္ထမိတာအမွန္ပါပဲ။ ဒါ ေအာင္ေ၀းကို အသေရဖ်က္တာ သက္သက္ပဲ။ ပုဒ္မ (၅၀၀) နဲ ့တရားစြဲလို ့ရတယ္။ က်ေနာ္ အလံနီမဟုတ္ပါဘဲရက္နဲ ့။
          ၁၉၇၆ မိွဳင္းရာျပည့္အေရးအခင္းမွာ က်ေနာ္တို ့ေတြ ေထာင္ထဲေရာက္ၾကတာ၊ ဗကပ လိုလားသူ၊ ဗကပ အႏြယ္၊ ဗကပ ေက်ာင္းသားေတြ အျဖစ္နဲ ့ေရာက္ခဲ့ၾက၊ နီခဲ့ၾကတာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ ဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ္တို ့ကို က်ေနာ္တို ့ေခတ္ႀကီးက ဒီအတိုင္းျပ႒ာန္းေပးခဲ့တာ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တို ့ လက္၀ဲ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္ခဲ့တာေပါ ့။ ေနာင္ ႀကီးလာေတာ့၊ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးျဖစ္လာေတာ့၊ တိုက္ပြဲအေပၚမွာမူတည္ၿပီး က်ေနာ္တို ့အေတြးအေခၚေတြ ေျပာင္းလဲလိုက္ၾကပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက လီနင္ နဲ ့ေတြ ့တယ္။ ႀကီးလာေတာ့ လင္ကြန္း နဲ ့ေတြ ့ခ်င္တယ္။
          အခုေတာ့ က်ေနာ္တို ့ေလ့လာသင္ယူခဲ့တဲ့ မတ္၀ါဒႀကီးလည္း ဂႏၳ၀င္ျဖစ္ၿပီး ျပတိုက္ထဲ ေရာက္သြား ပါၿပီ။ က်ေနာ္တို ့လည္း ဒီမိုကေရစီလိုလားသူ၊ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ၀င္ေနသူေတြ ျဖစ္လာၾကပါၿပီ။ (ဤကား စကားခ်ပ္)
          နဂိုကမွ လြတ္လမ္းရွာမေတြ ့လို ့ေျပးရ လႊားရ ပုန္းခိုေနရတဲ့အထဲ၊ အခုလို ကိုယ့္ကို အလံနီလို ့ မဟုတ္တမ္းတရားစြပ္စြဲတာကို ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ မေက်နပ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့၊ ေျပးေန ပုန္းေနရတဲ့သူ ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ျပန္တုန္ ့ျပန္လို ့မရဘူး။
          က်ေနာ္ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ ေအာက္တိုဘာလ ပထမပတ္ထဲမွာပါ။ က်ေနာ့္အတြက္ ခြင္က တျဖည္းျဖည္း နဲ ့က်ဥ္းက်ဥ္းလာၿပီ။ ေျပး ေျပး ေျပး။ ပုန္းခိုက်င္းတစ္ခုတည္းမွာ ႏွစ္ခါျပန္ ပုန္းလို ့မရ။ က်ေနာ္စြန္ ့စားမွျဖစ္ေတာ့မည္။ က်ေနာ္ စြန္ ့လႊတ္ရေတာ့မည္။ က်ေနာ္ ေတြေ၀ေနလို ့မရေတာ့။ ကဗ်ာဆရာ၏စြန္ ့စားခန္းကို အလြမ္းနည္းနည္း၊ အၾကမ္းမ်ားမ်ားႏွင့္စတင္မွျဖစ္ေတာ့မည္။ စတင္ရေတာ့မည္။
          က်ေနာ္ ေဖာရက္စ္ဂမ့္။ ေျပး ေျပး ေျပး။ ေျပးႏိုင္မွ လြတ္မည္။
          ေအာက္တိုဘာ မိုးထဲေလထဲမွာ ကဗ်ာဆရာလည္း ကဗ်ာမေရးႏိုင္ေတာ့ပါ။ စိုးရိမ္ ထိတ္လန္ ့ေနရတဲ့ အခ်ိန္၊ က်ီးလန္ ့စာစားေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကဗ်ာနတ္သမီးလည္း လမိုင္း မကပ္ေတာ့ပါ။ အႏုပညာစ်ာန္လည္း မႏိုးၾကားႏိုင္ေတာ့။ ႏွင္းေတြ သည္းသည္းထန္ထန္က်ေနရင္၊ ပဲကေလးေတြ အေညွာက္မေပါက္ႏိုင္ဘူးေလ။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ကဗ်ာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွမခ်ပါ။ ကဗ်ာမခ်ပါ။ ကဗ်ာက က်ေနာ့္လက္နက္ပဲမဟုတ္လား။ ဒီ လက္နက္မွ မရွိေတာ့ရင္၊ က်ေနာ့္မွာ ဘာရွိႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။
          ေနာက္ဆုံးေတာ့၊ ဒီလက္နက္ကိုပဲ ၿမဲၿမဲဆုပ္ကိုင္ၿပီး၊ က်ေနာ္ ထြက္ေပါက္ကို စြန္ ့စားတိုး၀င္ခဲ့တယ္။ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းဟာ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ ပင္ပန္းလြန္းလွပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ကဗ်ာရွိေနရင္၊ ဘာမဆို အရာရာကို ရင္ဆိုင္ရဲတယ္။ အဲဒီေန ့က ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ႀကီးကို က်ေနာ္ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့တယ္။ ထြက္ေတာ္မူ နန္းက ခြာခဲ့တယ္။ ေအာက္တိုဘာလ(၉)ရက္။ ၂၀၀၇။
          အခုေတာ့ ဒဏ္ရာက ငါးႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ ငါးႏွစ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ အဲဒီေန ့ကို ျပန္လြမ္းမိပါတယ္။ ဖေလာ္ရီဒါ စာေပေဟာေျပာပြဲက လြမ္းလာတဲ့အလြမ္းဟာ၊ မစ္ရွီဂန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း လြမ္းေနတုန္း။
ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ငါးႏွစ္ျပည့္တဲ့ စက္တင္ဘာလထဲမွာပဲ၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ေနာ္တို ့ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း အေမရိကကိုေရာက္လို ့လာပါတယ္။
          ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ ့ အေမရိကေရာက္ ျပည္ေထာင္စုဗမာႏိုင္ငံဖြား တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳး
ေပါင္းစုံေတြ ့ဆုံခဲ့ၾကပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေပါင္းစုံက ေမးလာတဲ့ေမးခြန္းေတြကို၊ က်ေနာ္တို ့
ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အေလးအနက္ ျပန္လည္ေျဖၾကားေပးခဲ့တာပါ။ အဲဒီမွာ အမ်ားဆုံး ေမးၾကတဲ့ ေမးခြန္းက “တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရး“ ကိစၥျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ ဘာတစ္လုံးမွ မေမးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ “ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး“ နဲ ့ပတ္သက္တဲ့ေမးခြန္းပါပဲဗ်ာ။
          ေနရာတိုင္း ေနရာတိုင္းမွာ တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရးနဲ ့ပတ္သက္တဲ့၊ တန္းတူညီမွ်မွဳတို ့၊ ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ာန္းခြင့္တို ့ကိုပဲ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အေသအလဲ ထပ္ကာတလဲလဲ ေမးခဲ့ၾကတာပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း အဲဒီေမးခြန္းတိုင္းကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ထပ္ကာတလဲလဲေျဖခဲ့တာပါ။
          ဘယ္သူ ့ဘယ္သူကမွ ပူပူေႏြးေႏြး ကမၻာတုန္ဟည္းခဲ့တဲ့၊ ငါးႏွစ္ပဲၾကာျမင့္ေသးတဲ့ ေရႊ၀ါေရာင္
ေတာ္လွန္ေရးနဲ ့ပတ္သက္လို ့“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ခင္ဗ်ား၊ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအေပၚမွာ ဘယ္လို သေဘာထားပါသလဲ“ ၊ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရွင့္၊ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးနဲ ့ ပတ္သက္လို ့၊  ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ ့အျမင္ကိုသိပရေစ“ အဲဒီလိုေမးခြန္းတစ္ခြန္းတေလမွ၊ ဘယ္သူမွ မေမးခဲ့ၾကပါ။
          ျခြင္းခ်က္ေတာ့ရွိပါသည္။ အာရ္အက္ဖ္ေအ ေရဒီယို ျမန္မာပိုင္းအစီအစဥ္က၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ေတြ ့ဆုံေမးျမန္းခန္းမွာေတာ့၊ ျမန္မာဌာနမွဴး ေဒၚၿငိမ္းေရႊက၊ အခုလို ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ငါးႏွစ္ျပည့္အခါသမယမွာ...လို ့အစခ်ီၿပီး၊ ဘယ္သူကမွ မေမးခဲ့တဲ့ အထက္က ေမးခြန္းကိုေမးခဲ့ပါသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း၊ အေလးအနက္ ျပန္လည္ေျဖၾကားေပးခဲ့ပါသည္။
          ဖေလာ္ရီဒါ အစ၊ မစ္ရွီဂန္ အလယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို သြားေရာက္ႀကိဳဆိုခဲ့တဲ့၊
အင္ဒီယားနား အဆုံး၊ က်ေနာ္ လြမ္းေနတုန္း။ ထြက္ေတာ္မူ နန္းကခြာခဲ့တဲ့ေန ့ကိုလြမ္းေနတုန္း။ ေရႊ၀ါေရာင္ေရ၊ ငါ လြမ္းေနတုန္း။ အခုေတာ့ အေမ့ခံေရႊ၀ါေရာင္ျဖစ္ေနပါေပါ ့လား။
          ေရႊ၀ါေရာင္ေရ... မေၾကကြဲနဲ ့့။       ။
          ( ၿပီးပါၿပီ )
        ေအာင္ေ၀း
        ေအာက္တိုဘာ ၉- ၂၀၁၂။
(Photo – Aung Way at SF Bay, 2009)ေအာင္ေ၀းစာ စီရန္