P H O E N I X – 2

ဗ န္ း ေ မ ာ္ တ င္ ေ အ ာ င္ ႏွ င့္ ႀကီ း ျပ င္ း ခဲ့ ေ သ ာ ဖီ း န စ္ ငွ က္ မ် ာ း ( အပိုင္း – ၂ )

ေအာင္ေ၀း၊ ေအာက္တိုုဘာ ၂၈၊ ၂၀၁၂

” လူတစ္ေယာက္ရဲ ့တန္ဖိုးကို

သူျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားေနတဲ့ေခတ္ႀကီးက

သူ ့ပခုံးေပၚတင္ေပးလိုက္တဲ့ သမိုင္းေပးတာ၀န္ကို

သူဘယ္ေလာက္သယ္ပိုးထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္နဲ ့

တိုင္းတာရမွာပဲ “

                       ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္(၁၉၂၀-၁၉၇၈)

                       [ မကြယ္လြန္မီ သားအားေျပာၾကားခ်က္မ်ား မွ ]

            ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကို က်ေနာ္တို ့ခ်စ္တာဟာလည္း၊ လြမ္းစရာေကာင္းလို ့ပါ။

            “က်ေနာ့္မွာ အတၱဆိုလို ့ မခင္ဦးကိုခ်စ္ခဲ့မိတာ တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္ဗ်ာ“ တဲ့။ သူ ့အတၱကလည္း နည္းလြန္လြန္း လိုက္တာေနာ္။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဟာ တကယ့္ကိုပဲ သူေတာ္စင္တစ္ဦး၊ လူဘုန္းႀကီးတစ္ပါး လိုပါ။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္နဲ ့ပတ္သက္လို ့လြမ္းစရာတစ္ခုကလည္း ဆရာ ့သားႀကီး(က်ေနာ္တို ့ရဲေဘာ္) ကိုဗဟိန္းေအာင္ တစ္ဆင့္ျပန္ေျပာျပလို ့ၾကားခဲ့ရဖူးပါတယ္။

            ၁၉၄၅။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက စစ္ေရးတာ၀န္ခံ၊ သခင္စိုးက ႏိုင္ငံေရးတာ၀န္ခံ၊ သခင္သန္းထြန္းက ႏိုင္ငံျခားဆက္သြယ္ေရးတာ၀န္ခံ ဆိုၿပီး၊ “ဖတပလ“ ဖြဲ ့လို ့၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ဆင္ႏႊဲၾကေတာ့၊ သခင္ဗဟိန္းက တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုႏြယ္မ်ား စည္းရံုးေရးတာ၀န္ (၁၉၁၇၊ လီနင္တို ့ရဲ ့ရုရွားျပည္ မဟာေအာက္တိုဘာ ေတာ္လွန္ေရးမွာ၊ စတာလင္ဟာ ဒီတာ၀န္မ်ိဳးယူခဲ့တယ္) နဲ ့ပဲခူးရိုးမက ကရင္တိုင္းရင္းသားေတြကိုစုစည္း

ၿပီး၊ ေျပာက္က်ားစစ္ပြဲႏႊဲၾကေတာ့၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္က ကိုဗဟိန္းေခၚလို ့ ရိုးမေပၚတက္လိုက္သြား ပါတယ္။

            ဆရာ ့ဇနီးေဒၚခင္ဦးနဲ ့သမီးငယ္ ကေလးအရြယ္ေလးေတြက မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္နဲ ့အားငယ္ၿပီး ေတာင္ငူမွာက်န္ရစ္ခဲ့ၾကတာပါ။ တစ္ေန ့ရန္သူေလယာဥ္ကလား၊ မဟာမိတ္ေလယာဥ္ ကလား ဗုံးႀကဲေတာ့၊ ဗုံးဆန္က သူတို ့သားအမိ ပုန္းခိုေနတဲ့ ဗံုးခိုက်င္းထိပ္တည့္တည့္ ကပ္ၿပီးက်ေလေတာ့၊ ဆရာ ့သမီးအႀကီးမေလးခမ်ာ၊ တစ္သက္လုံးနားပင္းသြားခဲ့ရပါေရာလား။

            ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးၿပီးဆုံးသြားတဲ့အခါ၊ တစ္ေန ့မွာေတာ့၊ ေဒၚခင္ဦးတို ့သားအမိေတြရွိေနတဲ့ ေနရာကို၊ လူတစ္ေယာက္ ျမင္းျဖဴႀကိးတစ္ေကာင္ကို အက်အနစီးလို ့ေရာက္လာပါသတဲ့။ ရုတ္တရက္ေတာ့ ေဒၚခင္ဦးေရာ၊ ကေလးေတြေရာ ဘယ္သူမွ မမွတ္မိၾကဘူးတဲ့။ ေနာက္ေတာ့မွ ျမင္းျဖဴႀကီးေပၚကလူက မ်က္ခုံးထူထူႀကီး ၀င့္ၿပီးၿပံဳးျပလိုက္ေတာ့မွ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကို မွတ္မိၾကေတာ့တယ္တဲ့။ မိသားစုျပန္လည္ ေပါင္းဆုံခန္းဟာ လြမ္းေမာစရာပါ။ ဒါ ့ထက္ပိုၿပီး လြမ္းေမာေၾကကြဲစရာေကာင္းတာက၊ ေျပာက္က်ားစစ္ပြဲမွာ ေသအတူ ရွင္မကြာ တိုက္ပြဲ၀င္လာတဲ့၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ျမင္းျဖဴႀကီးကို၊ မိသားစုလက္ငင္းစားစရာမရွိလို ့၊ တျခား လူလက္ထဲေရာင္းစားလိုက္ရတဲ့အျဖစ္ပါပဲ။

            လြမ္းၿပီးေမာစရာပါ။ ေၾကၿပီးကြဲစရာပါ။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ ့နာမည္ေက်ာ္ “ရိုးမတိုက္ပြဲ“ (၁၉၆၃) ၀တၳဳဟာ၊ ဒီ ပဲခူးရိုးမေပၚက ကိုဗဟိန္းနဲ ့ကရင္တိုင္းရင္းသားေတြရဲ ့ေျပာက္က်ားစစ္ပြဲ အေတြ ့အႀကံဳေတြ ထင္ဟပ္တယ္လို ့ယူဆၾကပါတယ္။

            က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္ဟာ အဲဒီလို “ဗ“ ငါးလုံးနဲ ့၊ ေန၀င္း-စန္းယု စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ လူျဖစ္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကတာပါပဲ။ က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္ေခတ္မွာ ဘယ္လိုမွျပန္လည္ဖြဲ ့စည္းလို ့၊ ျပန္လည္ထူ ေထာင္လို ့ မရခဲ့တဲ့ “ဗကသ“ ကို၊ ၁၉၈၈ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးအတြင္းမွာ၊ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ကိုမိုးသီးဇြန္တို႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြက၊ ရာဇ၀င္တြင္ေလာက္ေအာင္ ျပန္လည္ဖြဲ ့စည္းထူေထာင္ ႏိုင္ခဲ့ၾကတာကိုေတာ့၊ က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္က ရိုးသားစြာပဲ အေလးျပဳရပါတယ္။

            ေန၀င္း-စန္းယု စစ္အစိုးရလက္ထက္၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေက်ာင္းသားေတြ အစိုးရဆန္ ့က်င္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္လို ့အဖမ္းခံရၿပီဆိုရင္ေတာ့လား၊ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြဆီက

“မင္းတို ့ဗကပ ၾသဇာခံေက်ာင္းသားေတြ“

ဆိုၿပီး၊ သူမ်ားေတြထက္ ပါးတစ္ခ်က္ပိုအရိုက္ခံရပါတယ္။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္တို ့ေတြဟာ

“ဗထက္ၿခိဳက္“ေတြပဲ။

“ဗထက္ၿခိဳက္“ေတြမို ့လို ့လည္း၊ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရကို၊ ေဖာင္ဖ်က္ၿပီးတိုက္ပြဲ၀င္ရဲ ၾကတာေပါ ့။

            အဲဒီလို က်ေနာ္တို ့ေရွ ့ကေန၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ ့စစ္အာဏာရွင္အစိုးရကို ေဖာင္ဖ်က္ၿပီးတိုက္ခဲ့တဲ့၊ က်ေနာ္တို ့ရဲ ့သူရဲေကာင္းႀကီး၊ လင္းယုန္ႀကီး ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္က ၁၉၇၆ မတ္လ၊ ပုသိမ္ေကာလိပ္အေရးအခင္း၊ မိွဳင္းရာျပည့္အေရးအခင္းေတြနဲ ့ပုသိမ္အက်ဥ္း ေထာင္ထဲမွာပါ။

            နရသိန္ထဲမွာ၊ ညေပါင္း (၁၀၀၀) နီးပါး ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္…။

            ၁၉၇၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ(၂၅)ရက္ေန ့။ ေနာက္တစ္ေန ့ဆိုရင္၊ က်ေနာ္ေထာင္ကလြတ္ေတာ့မယ္။ “ဘုတ္“လည္းတိုက္ၿပီးၿပီ။ လြတ္ရက္လည္းေသခ်ာၿပီ။ ေနာက္မွဳလည္းဘာမွမရွိ။ ဒီေတာ့ ေအာက္တိုဘာ (၂၅)ညေန တန္းပိတ္ၿပီးခ်ိန္ကစလို ့၊ ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်ေနတဲ့ ကရင္သူုပုန္ အဖြဲ ့ေတြကို က်ေနာ္ ႏွဳတ္ဆက္ စကားေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္။ ဒီအခ်ိန္မွာ၊ တစ္ေထာင္လုံး၊ အေဆာင္တကာ ့အေဆာင္လွည့္လာတဲ့ သတင္းစာက၊ က်ေနာ္တို ့ေဆးရံုအေဆာင္ေပၚကိုေရာက္လာပါတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း တျခားအက်ဥ္းသားေတြက၊ က်ေနာ္တို ့ ေက်ာင္းသားေတြကို အရင္ဦးစားေပး ဖတ္ခြင့္ျပဳထားတာဆိုေတာ့၊ က်ေနာ္ သတင္းစာေကာက္ယူၿပီးလုပ္္ေနက် နာေရးစာမ်က္ႏွာကို အရင္လွန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ၊

“သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ အသက္(၅၈)ႏွစ္“ ဆိုၿပီး၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ကြယ္လြန္တဲ့နာေရးေႀကာ္ျငာကို ေတြ ့လိုက္ ရပါေတာ့တယ္။

ကမၻာႀကီးဟာ အိုးထိန္းစက္ကဲ့သို ့လည္တယ္ဆိုတာ အဲဒီအခိုက္အတန္ ့မ်ိဳးပါပဲ။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ(၂၃)ရက္ေန ့၊ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးေပၚမွာ၊ ဆရာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါၿပီေကာလား။

            က်ေနာ္ ေျဖမဆည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို ့ရဲ ့အိပ္မက္ေရႊေတာင္ႀကီးၿပိဳလဲသြားပါၿပီ။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ပထမအႀကိမ္ ေဆးရံုတက္ေနရတဲ့အခ်ိန္တုန္းက၊ က်ေနာ္တို ့ဆရာ ့ဆီကို။ ေထာင္ထဲကေန စာခိုးထုတ္ၿပီး ေရာက္ေအာင္ပို ့ခဲ့တယ္။ ဆရာ ့ဆီက၊ လူငယ္ေတြ သူ ့ကို နားလည္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ ေဆးရံုေပၚကေန အေၾကာင္းျပန္တဲ့စကားကို၊ က်ေနာ္တို ့ေထာင္၀င္စာလူႀကံဳကေနတစ္ဆင့္ ၾကားခဲ့ရတာပါ။

            အဲဒီအခ်ိန္က ေထာင္ကလြတ္ခါနီးဆိုေတာ့၊ က်ေနာ္တို ့စိတ္ထဲမွာ၊ ေထာင္ကလြတ္ရင္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို ့အေရွ ့ေျမာက္ပိုင္းကိုပဲသြားရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ယဥ္းေက်းမွဳ စစ္မ်က္ႏွာကတိုက္ဖို ့၊ ရန္ကုန္တက္ စာေရးဆရာလုပ္ရမလား၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ပါ။

            အရွည္လ်ားဆုံးညရဲ ့အေမွာင္ဆုံးေခ်ာက္ကမ္းပါးကိုလြန္ေျမာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္၊ ေနာက္တစ္ေန ့၊ ေအာက္တိုဘာလ(၂၆)ရက္ေန ့၊ မြန္းလြဲ(၂)နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ့္ကို ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ထဲက လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေထာင္ကလြတ္လြတ္ခ်င္း အိမ္ျပန္၊ အေမ့ကိုကန္ေတာ့ၿပီး( အေဖက က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ရာထူးက်ၿပီး၊ ကခ်င္ျပည္နယ္ ခ်ီေဖြ-ေလာေခါင္ဘက္ စစ္ဆင္ေရးထြက္ေနရပါတယ္) အဲဒီညေန မီတဲ့သေဘၤာနဲ ့က်ေနာ္ ရန္ကုန္တက္လာခဲ့ပါတယ္။

            သေဘၤာေပၚမွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေယာက္၊ က်ေနာ့္အနားက ပါလာတယ္။ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းကပ္ေတာ့၊ အဲဒီ ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေယာက္က၊ က်ေနာ့္ကို ေတာင္ဥကၠလာပ၊ (၁၃)ရပ္ကြက္၊ မဂၤလာလမ္း၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အိမ္ကိုသြားဖို ့၊ သူတို ့ကိုယ္တိုင္ ေလးဘီးကားငွားေပးလိုက္ၾကတာပါပဲ။ အဲဒီလို က်ေနာ့္ကို ေထာက္လွမ္းေရး ၂ ေယာက္က လိုက္လံေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ခရီးပါ။

            တိုတိုေျပာရရင္၊ ေအာက္တိုဘာလ(၂၇)ရက္၊ ႀကံေတာသုသန္က ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ ့ စ်ာပနကို က်ေနာ္တက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ ့ကို ေနာက္ဆုံး အေလးဂါရ၀ျပဳခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္တို ့အရင္ အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္ကလြတ္ခဲ့ၾကတဲ့၊ ဆရာ ့သား ကိုဗဟိန္းေအာင္တို ့၊ ကိုေက်ာ္ေဇာေအာင္တို ့နဲ ့အတူ၊ ေထာင္ထြက္သူပုန္ေက်ာင္းသားေတြ၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ “ဗထက္ၿခိဳက္“ေတြ၊ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္စ်ာပနမွာ ထုနဲ ့ထည္နဲ ့ျပန္လည္စုစည္းႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

            ဆရာ ့စ်ာပနၿပီးေတာ့၊ က်ေနာ္ ပုသိမ္ကိုျပန္လာပါတယ္။ တပ္ထဲကအိမ္မွာ (ဒီတုန္းက အေဖ့တပ္က ခ်င္း သနက-၂ ပါ။ အခုေတာ့ ခမရ-၃၀၈ ျဖစ္သြားၿပီလို ့ဆိုတယ္) က်ေနာ္ ခဏနားတယ္။ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚတိုင္းျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္၊ တြဲဖက္ေက်ာင္းဆရာေတြ ၀င္လုပ္ၾကရမယ္ဆိုတဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္နဲ ့က်ေနာ္ ေျမာင္းျမနဲ ့ လပြတၱာဘက္ကိုထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

            လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို ့ေတာလည္းမခိုျဖစ္။ စာေရးဆရာလုပ္ဖိ႔ု ရန္ကုန္လည္းမတက္ျဖစ္။

            ဒါေပမဲ့…၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေခတ္ႀကီးက မညွာမတာ ရိုက္ပုတ္လိုက္ျပန္ေလေတာ့၊ ၁၉၈၂-ပထမ အႀကိမ္ ဗကပ ယူဂ်ီအေပါက္မွာ၊ က်ေနာ္ပါမသြားဘဲ၊ နယ္ကေန အသာကေလးလစ္လာၿပီး၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ မဟာ၀ိဇၹာ ေနာက္ဆုံးႏွစ္တက္ေနခဲ့တာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ၊ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ၊ က်ေနာ္ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ဖို ့အခြင့္အလမ္းႀကံဳခဲ့ရတာပါပဲ။

            ဒီတုန္းက၊ လွည္းတန္း၊ စံရိပ္ၿငိမ္(၆)လမ္း၊ ယုဒသန္ရိပ္သာအနီး၊ (၆၀၃) ၿခံႀကီးေရွ ့က၊ ကိုေမာင္ေမာင္၊ မၾကည္၀င္းတို ့ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလး၊ ေအာက္ထပ္မွာ၊ က်ေနာ္တို ့၊ ေနမ်ိဳးေဇာ္(မင္းညိဳစင္)တို ့၊ ထူးအိမ္သင္တို ့အတူေနခဲ့ၾကတဲ့ရက္ေတြဟာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတခဲ့ရေသာေန ့ရက္ေတြပါပဲ။

            က်ေနာ္တို ့စိတ္ထဲမွာ တိမ္းတိမ္းေပြေပြနဲ ့အားငယ္မိတဲ့အခါ၊ ႀကံေတာသခၤ် ိဳင္းထဲက၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ ့အုတ္ဂူမွာ သြားသြားထိုင္တတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ ့အုတ္ဂူက ျပန္လာရင္၊ က်ေနာ္တို ့ဟာ၊ ဖီးနစ္ငွက္ေတြအျဖစ္နဲ ့အင္အားသစ္ေတြ ၀င္လာခဲ့တာပါ။

            ဒီ အိမ္ကေလးကပဲ၊ ေနမ်ိဳးေဇာ္က အေရွ ့ေျမာက္ပိုင္းစစ္ေဒသကို ေတာခိုသြားခဲ့တယ္။ ထူးအိမ္သင္က သီခ်င္းေရးဆရာ၊ အဆိုေတာ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေအာင္ေ၀းက ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာခဲ့တယ္။    ။

( ၿပီးပါၿပီ )

ေအာင္ေ၀း

၁၀-၂၆-၁၂။ 

Read More

P H O E N I X

ဗ န္ း ေ မ ာ္ တ င္ ေ အ ာ င္ ႏွ င့္ ႀကီ း ျပ င္ း ခဲ့ ေ သ ာ ဖီ း န စ္ ငွ က္ မ် ာ း ( အပိုင္း-၁ )

ေအာင္ေ၀း၊ ေအာက္တိုုဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၂

 

” က်ေနာ့္မွာ အတၱဆိုလို ့ မခင္ဦးကို ခ်စ္ခဲ့မိတာ တစ္ခုပဲ

ရွိပါတယ္ဗ်ာ ”

ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္(၁၉၂၀-၁၉၇၈)

            က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္ဘ၀သည္၊ ” ဗ ” ငါးလုံးႏွင့္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထို” ဗထက္ၿခိဳက္ ” ငါးလုံးထဲတြင္၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္လည္းပါ၀င္ေလသည္။

            က်ေနာ္တို ့ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ အိပ္မက္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို ့မွာ က်ေနာ္တို ့ ေလးစား အားက် အတုယူခဲ့ရေသာ အလြမ္းဇာတ္ေတြလည္း တစ္ေလွႀကီးရွိခဲ့တာပါ။

            က်ေနာ္တို ့ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ၊ ပထမဆုံးအႀကိမ္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ေရာက္သြားၾကသည္။ ၁၉၇၆ မတ္လ၊ ပုသိမ္ေကာလိပ္အေရးအခင္း၊ မိွဳင္းရာျပည့္အေရးအခင္းေတြႏွင့္။

အခုရရွိထားၾကတဲ့ နာမည္ေတြနဲ ့ပဲ အတိတ္ကိုျပန္လွန္ရရင္၊ ဒီတုန္းက ပုသိမ္ေထာင္ထဲမွာ၊ စိုးအိမ္၊ စိုးေနလင္း၊ ေျမႏု၊ က်ေနာ္တို ့ေတြ အတူတူ။ က်ေနာ္တို ့ခ်င္း အယူအဆေရးရာ(လက္၀ဲအယူအဆပါ) ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ၾကတဲ့အခါ၊ စိုးအိမ္က က်ေနာ့္အယူအဆကို ေပ်ာ့တယ္၊ ႏုတယ္ ဆိုၿပီး၊ ဒါကို သူကအားမရခ်င္ဘူး။

ဒီေတာ့ စိုးအိမ္က က်ေနာ့္အေပၚ ”ဒီေကာင္က ဒဂုန္တာရာနဲ ့သခင္ဗဟိန္း စပ္ေဖာက္ထားတဲ့ေကာင္“လို ့ ေကာတတ္သည္။

            က်ေနာ္တို ့ခ်စ္သည့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုဗဟိန္းကို က်ေနာ္တို ့ဘ၀ေတြထဲမွာ၊ ရင္ဘတ္ထဲ  ထည့္ထား တတ္ၾကတာမဟုတ္လား။ က်ေနာ္တို ့ကိုဗဟိန္းကိုခ်စ္တဲ့အထဲမွာ အႏုပညာဆန္တာလည္း ပါသည္။ ေရာမန္တစ္ျဖစ္တယ္ေပါ ့။ ေရာမန္တစ္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့သူက “ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္“ တဲ့အခါ၊ က်ေနာ္တို ့လူငယ္ဘ၀မွာ အားက်မဆုံးေတာ့။ ေလးစားမဆုံးေတာ့။

            ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပုံႀကီးၿပီးလို ့၊ ၁၉၃၉ အဂၤလိပ္အခက္၊ ဗမာ့အခ်က္၊ ႏိုင္ငံျခားက လက္နက္ အကူအညီ၊ စစ္ေရးအကူအညီရွာဖို ့၊ တကသ ယူနီယံ အေဆာက္အအုံထဲက ထြက္လာတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ ့။ ကိုဗဟိန္းနဲ ့ဆရာဒဂုန္တာရာတို ့ႏွစ္ေယာက္၊ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဥကၠ႒ေမာ္တို ့နဲ ့ဆက္သြယ္ဖို ့၊ တရုတ္-ဗမာနယ္စပ္ ယူနန္ျပည္နယ္ဘက္ကိုထြက္ခဲ့ၾကတယ္။

            ရွမ္းျပည္ အေရွ ့ေျမာက္ပိုင္း၊ လားရွဳိးလမ္းမႀကီးေပၚမွာလို ့ဆိုတယ္။ တစ္ညသား လကလည္း အလြန္ သာေနတယ္။ ကိုဗဟိန္းက အင္းလ်ားမွာကတည္းက လသာရင္ လေရာင္ကိုခံစားေနက်။

ဒီတုန္းမွာ ကိုဗဟိန္းဆီက ”ကိုေဌးၿမိဳင္“ တဲ့။(ဆရာဒဂုန္တာရာ ရဲ ့နာမည္ရင္းက ေဌးၿမိဳင္ပါ) “ဒီလို လသာေနေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့လာတယ္ဗ်ာ“

            ဆရာဒဂုန္တာရာက၊ အင္း…ကိုဗဟိန္းေတာ့ ရန္ကုန္မွာက်န္ရစ္တဲ့ သူ ့ရည္းစား မခင္ႀကီးအေၾကာင္း ေျပာေတာ့မွာပဲလို ့ထင္လိုက္သတဲ့။ ဒီလိုထင္ရေအာင္လည္း၊ သူနဲ ့ကိုဗဟိန္း အထက္ဗမာျပည္ကို၊ အညာဆန္ သေဘၤာႀကီးနဲ ့တစ္ၿမိဳ ့၀င္ တစ္ၿမိဳ ့ထြက္ စည္းရံုးေရးခရီးထြက္ၾကေတာ့၊ ရန္ကုန္ကေန ဆရာဒဂုန္တာရာ ၀ယ္လာတဲ့ စာေရးစကၠဴ၊ စာအိတ္နဲ ့တံဆိပ္ေခါင္းေတြ၊ ကိုဗဟိန္း သူ ့ရည္းစားမခင္ႀကီးဆီ၊ စာအေစာင္ေစာင္ေရး၊ ေရာက္ရာဆိပ္ကမ္းမွာ စာတိုက္ပုံးထဲထည့္နဲ ့၊ မႏၱေလးမေရာက္ခင္ ေျပာင္ပါေရာလား။ ဒါေၾကာင့္ပဲ၊ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ လားရွဳိးလမ္းညမွာ၊ ကိုဗဟိန္း မခင္ႀကီးဋီကာခ်ဲ ့ေတာ့မယ္လို ့ထင္မွာေပါ ့။ သို ့ေသာ္၊ ဒါေပမဲ့…။

            ” ဒီေတာ့ဗ်ာ၊ ကိုေဌးၿမိုင္၊ ဒီလိုၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားနဲ ့က်ေနာ္၊ လီနင္ရဲ ့အစိုးရနဲ ့ ေတာ္လွန္ေရးစာအုပ္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရေအာင္“

            ေသဟဲ့ နႏၵိယ။ ဆရာဒဂုန္တာရာ ပက္လက္လန္ခဲ့မွာေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ္တို ့လည္းပက္လက္လန္  သြားတာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ကဲ…ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို ့ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကိုဗဟိန္းပါလဲ။ လေရာင္ထဲမွာမွ သူုက State and Revolution က်မ္းကိုေဆြးေႏြးခ်င္ေနျပန္သတဲ့။ လႊတ္လွသေပါ ့။ ဒါက က်ေနာ္တို ့ခ်စ္ခဲ့၊ ေလးစားခဲ့တဲ့၊ တကသ။ ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ သခင္ဗဟိန္းပဲ။

            ေနာက္တစ္ေယာက္၊ က်ေနာ္တို ့အသည္းစြဲ။ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္းဆန္းပဲေပါ ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေတာ့ က်ေနာ္တို ့က၊ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ ့“ေအာင္ဆန္း(သို ့မဟုတ္)အရိုင္း“ကိုဖတ္ၿပီး ပိုနားလည္သြားတယ္။ ပိုၿပီးလည္းခ်စ္လာတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ သူ ့အတၳဳပၹတၱိထဲမွာ “အရိုင္းသည္ လြတ္လပ္၏။ ရဲရင့္၏။ ေျဖာင့္မတ္ တည္ၾကည္ရိုးသား၏“ လို ့ေရးခဲ့ဖူးတာပဲ။

            ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုက်ေတာ့ ကိုဗဟိန္းနဲ ့မတူ၊ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္တယ္လို ့အရင္ျမင္ၾကတယ္။ ၾကမ္းတယ္လို ့ ဆိုတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုၾကမ္းတယ္၊ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္တယ္လို ့ျမင္တဲ့သူက “ေရာမန္တစ္ျဖစ္“ ျဖစ္သြားတဲ့အခါ က်ျပန္ေတာ့လည္း…။

            ဂ်ပန္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ။ အဂၤလိပ္အေျပး၊ ဂ်ပန္အ၀င္၊ ေရႊေတာင္ၾကားက အိမ္ႀကီးတစ္လုံးထဲမွာ။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာတို ့လူငယ္တစ္သိုက္ စႏၵရားတီး၊ အခ်စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆိုေနၾကတဲ့အခ်ိန္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၀င္လာၿပီး၊ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ျဗဳန္းဆို  “ေဟ့လူေတြ၊ ေတာ္ၾကစမ္း၊ ဒီအခ်ိန္က ခ်စ္တာႀကိဳက္တာေတြ ဆိုရ မယ့္အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး။ ရဲစိတ္ရဲမာန္တက္မယ့္ သီခ်င္းေတြဆိုရမွာဗ်“

            ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး ျပန္ထြက္သြားေရာ။ အခန္းထဲကလူေတြ အံ့အားသင့္ၿပီးက်န္ရစ္ခဲ့တာေပါ ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူကမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေပၚစိတ္မဆိုးၾက၊ မၿငိဳျငင္ၾကဘူး။ ဒီလိုနဲ ့ေနာက္ေတာ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္း၊ ေဒၚခင္ၾကည္နဲ ့အိမ္ေထာင္လည္းက်ေရာ၊ တစ္ေန ့သားေပါ ့ေလ၊ ဆရာဒဂုန္တာရာ စႏၵရားတီးေနတဲ့အနားလာၿပီး၊ ညင္ညင္သာသာကေလးနဲ ့“ ကိုေဌးၿမိဳင္၊ ကဥၥနသီခ်င္းတီးစမ္းပါဗ်ာ“ လို ့ေျပာပါသတဲ့။

            အခုေတာ့ က်ေနာ္တို ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ ့လို ့သြားပါၿပီ။ အရိုင္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အခ်စ္နဲ ့တို ့ထိ လိုက္လို ့လည္းျဖစ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေနာက္ပိုင္းမွာ “ အႏုပညာမပါရင္ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ တာရွည္မခံဘူး။ ေတာ္လ်န္ေရးမွာလည္း အႏုပညာပါရမယ္။ အႏုပညာမပါရင္ ေတာ္လွန္ေရးမေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး” ေျပာခဲ့တာေပါ ့။

            က်ေနာ္တို ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုခ်စ္တာ၊ အဲဒီလိုလြမ္းစရာေတြရွိလို ့ခ်စ္ၾကတာပါ။

            က်ေနာ္တို ့ရဲ ့ေက်ာင္းသားဘ၀ဟာ၊ ကိုဗဟိန္း၊ ကိုေအာင္ဆန္းတို ့ရဲ ့“ဗကသ“ ကေန၊ ေနာက္ပိုင္း သခင္ဗဟိန္း၊ သခင္ေအာင္ဆန္းတို ့ရဲ ့“ဗကပ“ အထိတိုင္ပဲမဟုတ္လား။ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္(ဗကသမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္) ABFSU ကေန၊ ေနာက္ဆုံး ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ(BCP) အထိ ဆိုပါေတာ့။

            ၁၉၃၉ သခင္ဗဟိန္းပါ၀င္တဲ့၊ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ ့ပထမဦးဆုံး အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပဲ မဟုတ္လား။ သို ့ေသာ္…ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ႏုတ္ထြက္ၿပီး၊ ဖဆပလ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ ဥကၠ႒ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကိုဗဟိန္းက ပါတီမွာပဲက်န္ခဲ့ပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ဖဆပလ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္ၾကီးထဲက ထုတ္ပစ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ ကိုဗဟိန္းက မႏၱေလးေဆးရံုႀကီးေပၚမွာပါ။ ေနာက္ဆုံးမွာ ကိုဗဟိန္း ႏွလုံးေရာဂါနဲ ့မႏၱေလးေဆးရံုႀကီးမွာပဲ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။ ၁၉၄၆ ဒီဇင္ဘာ။

            “ဟိန္း“ နဲ ့“ဆန္း“ ရဲ ့အျဖစ္က ရင္နင့္စရာပါ။ ႏွေျမာတသ ေၾကကြဲလြမ္းဆြတ္စရာပါ။

            က်ေနာ္တို ့ဟာ၊ က်ေနာ္တို ့ေခတ္ႀကီးက ျပ႒ာန္းေပးထားတဲ့အတိုင္း၊ လက္၀ဲအယူအဆေတြနဲ ့လူျဖစ္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတယ္ဆိုတာကို၀န္ခံရမယ္။ ဒီအယူအဆနဲ ့ပဲ က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္(၇၄-၇၅-၇၆ မ်ိဳးဆက္) ဟာ ေန၀င္း-စန္းယု စစ္အာဏာရွင္အစိုးရကို ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတယ္။

            က်ေနာ္တို ့ေခတ္မွာ၊ က်ေနာ္တို ့ဟာ က်ေနာ္တို ့ရဲ ့လူငယ္ဘ၀ကို ပီပီသသ“ငယ္“ ခဲ့ၾက။ ရဲရဲရင့္ရင့္ “နီ“ ခဲ့ၾက။ ဒီအတြက္ ဆုလာဘ္ကေတာ့ ရာသက္ပန္ေက်ာင္းေတြအထုတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ေထာင္ေတြတန္းေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္က်ခဲ့ရတယ္။

(ကိုဆလိုင္းတင္ေမာင္ဦး ႀကိဳးစင္ေပၚတက္ခဲ့ရတယ္)

            ဒါေပမဲ့…က်ေနာ္တို ့ဘယ္ေတာ့မွဦးမညႊတ္ခဲ့ဘူး။ေနာက္လည္းမဆုတ္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓာတ္၊ ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္၊ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္စိတ္ဓာတ္ဟာ အရွံဳးမေပး၊ ဒူးမေထာက္ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္တို ့စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြဟာ အၿမဲထက္ျမက္ခိုင္မာေနတယ္။ ရွင္သန္ႏိုးၾကားေနတယ္။ ဒီလိုထက္ျမက္ခိုင္မာေနေအာင္၊ ရွင္သန္ႏိုးၾကားေနေအာင္၊ တိုးတက္ေတာ္လွန္တဲ့စာေပေတြက၊ ထိန္းေက်ာင္းေမြးျမဴပုံသြင္းေပးခဲ့ တာပါပဲ။

            အဲဒီလို တိုးတက္ေတာ္လွန္တဲ့စာေပေတြထဲမွာ၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ ့စာအုပ္ေတြလည္း၊ အဓိကနဲ ့ အေရးအႀကီးအခန္းက႑မွာ ပါ၀င္ခဲ့တာပါ။      ။

(အပိုင္း-၂ ၊ ဆက္ဖတ္ပါရန္)

ေအာင္ေ၀း

၁၀-၂၅-၁၂

Read More

ခ် င္ း တြ င္ း ေ ခၚ သံ

ေအာင္ေ၀း
ေအာက္တုိဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၂

  အို…ခ်င္းတြင္း
သင့္ျမင္းေတြ
ျပင္းျပင္းစီးဆင္းပါစ။
ဟိုး…ေတာင္႐ိုင္းေပၚက
ဒုန္းစိုင္းခ်လာ
ကဗ်ာေတြ၊ မုန္တိုင္းေတြ
ဒါ ငါတို႔ရဲ႕
အ႐ိုင္းေခၚသံေတြ
သင့္ရဲ႕ျမင္းေတြလည္းျဖစ္ရဲ႕ ။
ခ်င္းတြင္းရဲ႕
ငါက ကဗ်ာဆရာဆိုေတာ့
ငါ အရင္ဆုံးတီးခတ္ရမယ့္
ဗုံသံက
ငါ့ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ရင္အုံပဲ။
လူယဥ္ေက်းေတြက
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို
တေယာေပၚတင္ၾကသတဲ့
ငါတို ့အ႐ိုင္းအစိုင္းေတြကေတာ့
ဗုံေပၚတင္ၾကသေပါ့။
မာယာေကာ့ဖ္စကီးရဲ႕
သင့္ရဲ ့ကဗ်ာဟာ
ငါတို ရဲ႕ကဗ်ာပါပဲ။
ေဟာဒီမွာ
ငါတီးခတ္လိုက္မယ္
သလႅာ၀တီဗံုသံ။
အာဖရိကန္ဗံုသံလိုညံမယ္
သလႅာ၀တီဗံုသံ။
ခ်င္းတြင္းရဲ ့
ဒီေျမမွာ၊ ဒီကဗ်ာဆရာေတြ
ေခတ္တစ္ေခတ္ထူေထာင္ခဲ့ၾက။
ပ်ဥ္းမနား
ေတာင္ငူ
သလႅာ
ဒီကဗ်ာေခတ္ေတြ
ဘယ္သူျငင္းမလဲ။
ေမာင္သင္းခိုင္တို ့ကလည္း
ေမာင္သင္းခိုင္တို ့ပ်ဥ္းမနား။
ေမာင္နီမြန္တို ့ကလည္း
ေမာင္နီမြန္တို ့ေတာင္ငူ။
အေတာင္ပံတူတဲ့ငွက္ေတြ
အတူတကြအုပ္စုဖြဲ ့ပ်ံသန္းခဲ့ၾက။
ရင္ခုန္သံရဲေဘာ္ရဲဘက္
အလံေတာ္တစ္ခုတည္းေအာက္မွာ
စုစည္းခဲ့ၾက။
ေခတ္ၿပိဳင္ထဲမွာ
ေမာင္တင့္ဇင္တို ့ကလည္း
ေမာင္တင့္ဇင္တို ့သလႅာေပါ ့။
အို…ကြယ္လြန္ေလၿပီးေသာ သလႅာပန္းပြင့္မ်ား
အို…ခ်င္းတြင္းျမစ္၀ွမ္းသားမ်ား
တရားလည္းေစာင့္ခဲ့ၾက
ျမႇားလည္းေျဖာင့္ခဲ့ၾက။
တစ္ခါတုန္းက
ပခုံးထမ္းလည္းညီခဲ့ၾက
ေဟာဒီ ေရၾကည္ျမျမ ခ်င္းတြင္း
ခုေတာ့ ခုေတာ့
ေန ့ခ်င္းညခ်င္း
ေသြးခ်င္းခ်င္းနီပါေပါ ့လား။
အို…သလႅာေျမ
ကဗ်ာသူရဲေကာင္းေတြရဲ ့
“လက္ပံေတာင္း“ေတာင္ေျခ
အရိုးတြန္သံေတြၾကားပါစ။
ဒီ ေတာင္ေျခမွာ
ေညာင္ပင္ႀကီးေတြကလည္း
ကိုင္းငိုက္ယိုသီး
မ်က္ရည္စီးက်တယ္။
လက္ပံေတာင္းပါေဖာမင့္မွာ
ဘုရင့္ေနာင္လာၿပီး
မ်က္ရည္ေတြေတြက်ရွာတယ္။
ေနာက္ဆုတ္ရန္ခ်န္ထားတဲ့
တံတားကို
မီးရွဳိ ့ပစ္ရဲသူသာ
သူရဲေကာင္းပီသသူျဖစ္တယ္။
ငါတို ့
ေဖာင္ဖ်က္ခဲ့ၾကတယ္။
ခုေတာ့ ဒီခ်င္းတြင္း
ျမစ္လည္းမ၀ွမ္း
ေတာင္လည္းမ၀ွမ္း
မၿငိမ္းခ်မ္းပါလား။
အို…ခ်င္းတြင္းရဲ ့
တစ္ခ်ိန္က
ဥၾသတစ္ခြန္း၊ ယင္တစ္ဇြန္း
ခ်ိဳၿမိန္လြန္းခဲ့တဲ့
သင့္ရဲ ့ေျဗာသံေတးေတြ
ခါးသီးေနပါေပါ ့လား။
တစ္ညတုန္းက
ဘုတလင္ သခၤ် ိဳင္းက
ဆရာဦးသိန္းေဖျမင့္အုတ္ဂူမွာ
“စံပယ္ေတာင္“ဟာ
လေရာင္အရႊဲသား
ထင္ေယာင္၀ိုးတ၀ါးနဲ ့
သူဘာေၾကာင့္ဆုံးပါးခဲ့ရတယ္ဆိုတာ
ငိုယိုတိုင္တည္ရွာသတဲ့။
မေန ့တုန္းကလည္း
အျမင့္ၿမိဳ ့ကေလးက
ဦးညိဳျမနတ္ကြန္းေတာ
ေန၀င္ရီတေယာမွာ
ေသာကအေထာင္အေသာင္းနဲ ့
လက္ပံေတာင္းေတာင္ခမ်ာ
သူ ့ကိုကယ္တင္ပါဖို ့အေၾကာင္း
ဦးညိဳျမကို ေတာင္းပန္ရွာသတဲ့။
ငါတို ့ဟာ ကဗ်ာဆရာေတြပဲ
သမိုင္းဆရာ မလုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္
ကဗ်ာဆရာကလုပ္ႏိုင္တယ္။
မင္းေဆြႏွစ္ လာပါ
ၾကည္ေဇာ္ေအး လာပါ
လက္ပံေတာင္းဒဏ္ရာ
ငါတို ့ကုစားၾကမယ္။
ဆရာဦးအံ့ေမာင္ လာပါ
ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ လာပါ
လက္ပံေတာင္းဒဏ္ရာ
က်ေနာ္တို ့ကုစားရမယ္။
ဇိအုန္ေတာင္
ကားစင္ေပၚက
ပရိုမီးသီးယပ္စ္ အသည္းႏွလုံးကို
လင္းယုန္ငွက္က ထိုးဆြသလို။
အို…ခ်င္းတြင္းရဲ ့
လက္ပံေတာင္းေတာင္ေပၚက
တို ့အသည္းႏွလုံးေတြ
နဂါးတစ္ေကာင္က ထိုးဆြေနပါလား။
တရုတ္လာသည္
ယိုင္ယိုင္ေလာ၊ ယိုင္ယိုင္။
ျမားမိုးရြာသည္
ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ေလာ၊ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္။
လက္ပံေတာင္းက
တိုက္ပြဲစေလာ့
ဘ၀သည္ ခ်င္းတြင္း
ခ်င္းတြင္းသည္ ဘ၀။
မသြဲ ့သြဲ ့၀င္းရဲ ့
တို ့ခ်င္းတြင္းေရ နီတယ္ဆိုတာ
ေသြးကနီတာ။
ခ်င္းတြင္းေရ ၾကည္တယ္ဆိုတာ
ေသြးကၾကည္တာ။
ခ်င္းတြင္းေရၾကည္
ေစြးေစြးနီ
ဧရာ၀တီနဲ ့ေပါင္း
လက္ပံေတာင္းမွာ
စစ္ေမာင္းဟည္းျမည္
တပ္ႀကီးခ်ီေလာ့။
သံလြင္ စစ္ေတာင္း
ရဲေဘာ္ေကာင္းတို ့
တပ္ေပါင္းစုဖြဲ ့
ျမားဦးလွည့္ေလာ့။
ျမစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္
ေတာင္ေပါင္းတစ္ေသာင္း
ပန္းေပါင္းတစ္ရာ
ဟိုးမွာ အနာဂတ္။
အို…ခ်င္းတြင္း
သင့္ရဲ ့သီခ်င္းေတြ
မိုးယံခြင္းေစ။
အို…ခ်င္းတြင္း
ေရာင္းရင္းငဲ့
ဆန္ရင္းသာ
စီးဆင္းရစ္ပါေတာ့။
ဘယ္ေတာ့မွ
မစုန္လိုက္ပါနဲ ့
အို…ေသြးေသာက္ရဲ ့
ရန္ကုန္မွာ
“တိုက္ပြဲ“ မရွိေတာ့။
ရန္ကုန္မွာ
“ပြဲတိုက္“ ပဲရွိေတာ့သတဲ့။
ဘယ္ေတာ့မွ မစုန္ေလနဲ ့
အို…ခ်င္းတြင္းငဲ့။
ရန္ကုန္ခမ်ာ
တစ္ေန ့တစ္ေန ့
စာနယ္ဇင္းရွင္းလင္းပြဲ
သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ
ေစ့စပ္ပြဲ၊ ေဆြးေႏြးပြဲ
ဘာပြဲ ညာပြဲ
ဒူးေထာက္ပြဲ၊ အညံ့ခံပြဲ
ပြဲေတြပဲ တိုက္ေနေတာ့
“ပြဲတိုက္“ တဲ့ရန္ကုန္ေပါ ့။
အို…ခ်င္းတြင္းငဲ့
ဘယ္ေတာ့မွ မစုန္ေလနဲ ့။
ရန္ကုန္မွာ
စြယ္စုံေက်ာ္ထင္ေတြကလည္းမ်ား။
ခ်င္းတြင္းေရ
ကိုယ့္လမ္းသာ ကိုယ္သြားပါေတာ့။
ယုံၾကည္ရင္
စံပယ္ေတာင္လည္း
အသက္ျပန္ရွင္လာမယ္။
ႀကံ ့ႀကံ ့ခံပါ
ေျမြမွန္ရင္ တြင္း၀င္ေျဖာင့္မယ္။
တရားေစာင့္ရင္
ျမားလည္းေျဖာင့္မယ္။
တရုတ္လာသည္
ယိုင္ယိုင္ေလာ၊ ယိုင္ယိုင္။
ျမားမိုးရြာသည္
ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ေလာ၊ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္။
ေဟာဒီေတာင္ေျခ
အရိုးတြန္သံေတြၾကား
ယုံလား၊ ယုံလား
နဂါးကို ဂဠဳန္သုတ္မယ္။
အို…ခ်င္းတြင္း
တိုက္ရင္းသာ ေသၾကစို ့
ဗမာပီပီ
ဗမာ့ေသြးကို ျပၾကစို ့။     ။

Read More

SAFFRON REVOLUTION

ေ ႏြ ေ ႏွ ာ င္ း ၀ သ န္ ရဲ  ့ မွ ာ တ မ္ း ရွ ည္

ေအာင္ေ၀း၊ ေအာက္တိုုဘာ ၁၉ ၊ ၂၀၁၂ (စာအုုပ္အမွာစာ)

 

တံတားေအာက္မွာ ျမစ္ေရေတြ စီးဆင္းသြားခဲ့ၾကၿပီ။

            ညတုန္းက ဟိုးအေ၀းႀကီး ဥေရာပမွာေနတဲ့ “ရဲရင့္သက္ဇြဲ“က၊ အစ္ကိုေရ…က်ေနာ့္ကဗ်ာစာအုပ္အတြက္ အမွာစာလုပ္ပါဦး ဆိုၿပီး၊ အြန္လိိုင္းေပၚကေန လွမ္းသတိေပးသည္။

            မစ္ရွီဂန္ညက၊ ေအးေအးေႏြးေႏြးကေလး နက္လာေနသည္။ အိမ္အျပင္မွာ ေလညင္းတိုးေနသလား။ က်ေနာ္ မွန္ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ သစ္ပင္ေမွာင္ေမွာင္ေတြ မိုးတိုးမတ္တတ္။ သစ္ရြက္ေတြ နားရြက္မခတ္။

            ေဟာ…သိပ္ေတာင္မၾကာလိုက္။ နားေထာင္ေနတဲ့ အာရ္အက္ဖ္ေအေရဒီယိုက၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ ့အေမရိကန္ခရီးစဥ္အေၾကာင္းလႊင့္ေနတုန္းပဲ၊ ရုတ္ဆို မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြ ျပတင္းေပါက္မွန္ေတြကို တဖ်န္းဖ်န္းလာရိုက္ပါေလေရာ။

            ဒီမွာ ေႏြက ကုန္ေတာ့မယ့္ဆဲဆဲ။ အခုလို မိုး သည္းသည္းသြန္သြန္ရြာခ်လိုက္ေတာ့၊ အိမ္ထဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးက ဘယ္ဆီလြမ္းမိ တမ္းမသိ ျဖစ္လို ့သြားပါတယ္။ ဒီမွာ ဆိုတာက မိုးက အစိုးရတာမဟုတ္။ ရြာခ်င္တဲ့အခ်ိန္ရြာတာ။ ေဆာင္းဦး၊ ေဆာင္းေႏွာင္းမွာလည္း မိုးကရြာရင္ ရြာတာပဲ။ ေႏြဦး၊

ေႏြေႏွာင္းမွာလည္း မိုးကရြာခ်င္ရြာတာပဲ။ ရြာျပန္ရင္လည္း အမုန္းရြာတာကလား။ အခုဟာကေတာ့ ေႏြကုန္ခါနီးမွာ ပုန္ကန္ၿပီးရြာတဲ့မိုး။ သူပုန္မိုး။ အို…တကယ့္ကို ေႏြေႏွာင္း၀သန္ပါပဲလား။

            ဒီမွာ စက္တင္ဘာက ေႏြေႏွာင္းရာသီ။ အမိတိုင္းျပည္ကေလးမွာေတာ့ စက္တင္ဘာက မိုးရာသီ စစ္စစ္။ ဒီက စက္တင္ဘာညခ်မ္း ေအးခ်မ္းသေလာက္၊ က်ေနာ့္တိုင္းျပည္အေ၀းက၊ စက္တင္ဘာညခ်မ္းေတြေကာ ေအးခ်မ္းပါ ့မလား။ အသည္းစိုင္မွာ နာခံခက္တဲ့ ေန ့စြဲဆိုးေတြ၊ က်ေနာ္တို ့ရဲ ့စက္တင္ဘာမွာ၊ က်ေနာ္တို ့ျပည္သူေတြ အလိုမတူဘဲ၊ ေရးထိုးခဲ့ၾကတယ္။က်ေနာ္တို ့ျပည္သူအားလုံးဟာ စက္တင္ဘာ (၁၈)ရက္ဆိုရင္ မုန္းတယ္။ ဒီေန ့ဒီရက္စြဲကို ျပကၡဒိန္ေပၚကေန က်ေနာ္တို ့ဖယ္ထုတ္ပစ္ခ်င္တယ္။

            လြန္ခဲ့ေသာ(၂၄)ႏွစ္က၊ အဲဒီလို စက္တင္ဘာလမွာ၊ စက္တင္ဘာ(၁၈)ရက္ေန ့မွာ၊ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းခဲ့တာ မဟုတ္လား။ စက္တင္ဘာႏွင္းဆီေတြ တင့္ကားဘီးေအာက္မွာ မြမြေၾကခဲ့တာေပါ ့။

            စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္တဲ့အတြက္၊ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံျမစ္မႀကီးရဲ ့ေရစီးအဟုန္

တုံ ့သြားရတယ္။ ျမင္းကို ဇက္ခြံ ့လိုက္သလိုပဲ။ ျမစ္ဟာ ဇက္ခြံ ့ခံလိုက္ရေပါ ့။ ဒါေပမဲ့…။

            ရာဇ၀င္အရိုင္းမခံတဲ့ ျမစ္မႀကီးဟာ၊ အေျခအေနတစ္မ်ိဳးေျပာင္းၿပီး၊ ျမစ္ငယ္ ျမစ္ႏုေတြ အမ်ားအျပားကြဲျမႊာထြက္ၿပီး ဆက္လက္ခြဲျဖာစီးဆင္းခဲ့တယ္ေလ။ ဆိုပါေတာ့…အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ ့ခ်ဳပ္ဟာ ျမစ္ငယ္တစ္စင္း။ လူ ့ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီဆိုတာ ျမစ္ႏုတစ္သြယ္။ ေနာက္ထပ္ ဆိုပါဦးေတာ့၊ မကဒတ( ABSDF ) လို ့ေခၚတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး(ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) ကလည္း ျမစ္ငယ္ ျမစ္ႏု တစ္ခုပဲမဟုတ္လား။

            တစ္ခ်ိန္မွာ၊ ျမစ္ငယ္ ျမစ္ႏုေတြအားလုံး၊ ျမစ္မႀကီးတစ္ခုအျဖစ္ အင္နဲ ့အားနဲ ့ျပန္လည္ေပါင္း;စည္းလာမယ့္ အေနအထားတစ္ရပ္ကို က်ေနာ္တို ့ျပည္သူေတြ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနခဲ့ၾကတယ္။

            ျမစ္ငယ္ ျမစ္ႏု အသီးသီးဟာ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္းခဲ့ၾကတယ္။ ယကၡ ကုမၻန္အထပ္ထပ္၊ ၿခံတံခါးေသာ့ခတ္ထားတဲ့ေနအိမ္အက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းခဲ့ရတယ္။ ငွက္ဖ်ားပိုးနဲ ့၀ါးပိုးမွ်စ္စား၊ ေတာၾကမ္းေတာင္နက္တဲ့ နယ္စပ္က ကတုတ္က်င္းေတြထဲ ျဖတ္သန္း စီးဆင္း၊ ျမစ္ငယ္တစ္စင္းခ်င္း၊ ျမစ္ႏုတစ္သြယ္ခ်င္း၊ ဘ၀ေတြ၊ အသက္ေတြ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ခဲ့ၾကၿပီ။

            ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ဒီျမစ္ငယ္ ျမစ္ႏုေတြအားလုံး၊ တစည္းတလုံးတည္းနဲ႔ မဟာနဒီျမစ္မႀကီးတစ္ခု အျဖစ္ကို ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာပါ ့မလဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ေပါ ့။ ေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ ခ်စ္သူ။

       နယ္စပ္မွာ န၀တ စစ္အစိုးရက လက္နက္ကိုင္အင္အားစုတစ္ခုခ်င္းစီကိုခ်ဥ္းကပ္ၿပီး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကမ္းလွမ္းလိုက္ေတာ့၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို  အသက္ေလာက္ျမတ္ႏိုးတဲ့သူပုန္ေတြ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲလိုက္ၾကတယ္။ အပစ္ရပ္လိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။ န၀တ၊ ေနာင္ နအဖ စစ္အစိုးရက လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ အေပၚ အျပတ္ရစ္ေတာ့တာပဲေပါ ့။ အပစ္ရပ္ေတာ့ အျပတ္ရစ္ခံရၿပီေပါ ့။

            ျပည္တြင္းမွာ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရက အက်ဥ္းေထာင္တံခါးေတြကို ခဏခဏ ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္ လုပ္တယ္။ လူတိုင္းဟာ နရသိန္အိပ္မက္ေတြကိုယ္စီနဲ ့။ ျပည္တြင္းက ႏိုင္ငံေရးဟာ အၾကမ္းမဖက္၊ လက္နက္ မကိုင္၊ အဖမ္းခံႏိုင္ငံေရးျဖစ္တယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ နရသိန္ေပၚလစ္တစ္ ဆိုပါေတာ့။ ႏိုင္ငံေရးတက္ၾကြ လွဳပ္ရွားသူမွန္သမွ် စစ္အစိုးရက ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ ေထာင္ခ်ေနတဲ့ေခတ္။ ဗမာျပည္အက်ဥ္းေထာင္ေတြဟာ အၾကမ္းမဖက္ေတာ္လွန္ေရးတကၠသိုလ္ေတြျဖစ္လာတယ္။

            အဲဒီ တကၠသိုလ္ေတြကေန၊ ေဆးသားရဲရဲတင္ထားတဲ့ ဓားေကာင္းဓားထက္ေတြ ထြက္လာတယ္။ တူသား ေပသားက်ေနတဲ့သံမဏိႏွလုံးသားေတြ ထြက္လာတယ္။ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့ သူပုန္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ထြက္လာတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို အၿပီးအပိုင္ေျမျမွဳပ္သၿဂၤ ိဳဟ္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ ့ေပါ ့။ ယုံၾကည္ခ်က္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေသ။

            ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီး(၁၉)ႏွစ္ ျပည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့၊ အဲဒီ မေသတဲ့ယုံၾကည္ခ်က္ကပဲ၊ ေနာက္ထပ္အေရးေေတာ္ပုံအသစ္တစ္ခုကိုေမြးဖြားေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးပါပဲ။

            ဒီတစ္ခါမွာေတာ့၊ အေရးေတာ္ပုံရဲ ့ဦးေဆာင္မွဳအခန္းက႑က ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီ။၁၉၈၈ တုန္းက အေရးေတာ္ပုံကို ေက်ာင္းသားေတြက ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ၂၀၀၇ ဟာ၊ သံဃာေတြ ဦးေဆာင္ ခဲ့တာပါ။ သံဃာေတြ ဦးေဆာင္လို ့ဒါကို သံဃေတာ္လွန္ေရးလို ့ေခၚလို ့မရပါဘူး။ ဒါဟာ လူထုေတာ္လွန္ေရးပဲ။ လူထုအေရးေတာ္ပုံပဲ။ ဒါကို ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး လို ့ပဲ၊ တစ္ကမၻာလုံးက ေခၚခဲ့ၾကတာပါ။

            ၂၀၀၇ အခင္းအက်င္းက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းကေလးပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ေနဆဲ။ မင္းကိုႏိုင္တို ့တစ္အုပ္စုလုံး အက်ဥ္းေထာင္ထဲေရာက္သြား။ အင္န္အယ္လ္ဒီ ကလည္း ေျခခ်ဳပ္က်ေနတုန္း။ ဒီအခ်ိန္မွာ သံဃာေတြက ( ၁၉၈၈ တုန္းက စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့) စက္တင္ဘာ (၁၈)ရက္ေန ့မွာ၊ နအဖ စစ္အစိုးရကို စတင္တိုက္ပြဲေခၚၿပီး လမ္းေပၚထြက္လာခဲ့ၾကတာပါပဲ။

            စက္တင္ဘာ(၂၄)နဲ ့(၂၅)ရက္ေတြမွာ၊ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးဆင္ႏႊဲႏိုင္တဲ့အထိ တိုက္ပြဲအရွိန္က ဒီေရျမင့္သစ္ တက္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ စက္တင္ဘာ(၂၆) ကစၿပီး နအဖ စစ္အစိုးက သံဃာနဲ ့လူထုကို ရက္ရက္ စက္စက္ အၾကမ္းဖက္ေခ်မွဳန္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကို အဓမၼ၀င္ေရာက္ စီးနင္းတိုက္ခိုက္၊ ျမင္ျမင္သမွ် ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်၊ မဟုတ္မမွန္ လုပ္ႀကံ ၿပီး သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲေတြ လုပ္ေတာ့တာပဲမဟုတ္လား။

            စက္တင္ဘာဟာ သံဃေသြးနဲ ့ေစြးေစြးနီခဲ့တယ္။ အသည္းနာ ကမၻာမေၾကတဲ့ ခ်င္းခ်င္းရဲရဲ စက္တင္ဘာပါပဲ ေရႊ၀ါေရာင္ေရ…။

            အခုေတာ့ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး(၅)ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။

            က်ေနာ္တို ့မေမ့ႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။ ေမ့လို ့လည္း မရပါဘူး။ အဲဒီလို မေမ့ႏိုင္တဲ့သူေတြထဲမွာ ရဲရင့္သက္ဇြဲ လည္းပါတယ္။

            က်ေနာ္တို ့ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးဆင္ႏႊဲၾကတဲ့အခ်ိန္က၊ သူ(ရဲရင့္သက္ဇြဲ)က ဂ်ပန္မွာ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာ့အေရးလွဳပ္ရွားသူေတြနဲ ့ထပ္တူ၊ သူ ့ရင္ထဲမွာလည္း ေရႊ၀ါေရာင္နာက်င္မွဳေတြ အျပည့္။ အခုေတာ့ သူက ေဆးကုသခံဖို ့ဖင္လန္ႏိုင္ငံကိုေရာက္ရွိေနပါတယ္။ ဘယ္ေနရာေရာက္ ေရာက္ သူ ့ရင္ထဲက ေရႊ၀ါေရာင္နာက်င္မွဳေတြက ဘယ္ေတာ့မွ မေပ်ာက္။

            အခု သူက ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး(၅)ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္၊ သူေရးခဲ့တဲ့ ေရႊ၀ါေရာင္ ခံစားမွဳေတြကိုစုၿပီး၊ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးထုတ္မလို ့တဲ့၊ အဲဒါ ကိုေအာင္ေ၀း အမွာစာေရးေပးပါတဲ့ေလ။

            ခက္တာပဲ သက္ဇြဲရာ။ တကယ္က သူ အမွာစာေတာင္းရမွာက၊ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့၊ ဒါမွမဟုတ္ တက္ၾကြစြာပါ၀င္ခဲ့တဲ့ သံဃာတစ္ပါးပါးဆီကပဲ ျဖစ္သင့္တာပါ။ က်ေနာ္က ဘာေကာင္မွ မဟုတ္။ ျပည္တြင္းက တခ်ိဳ ့ပုဂၢိဳလ္ေတြစြပ္စြဲသလို၊ ေၾကာက္လို ့ျပည္ပကိုထြက္ေျပးတဲ့ သူေတြထဲက တစ္ေယာက္သာပဲ။ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္။ သမိုင္းကဆုံးျဖတ္လိမ့္မည္။

            မစ္ရွီဂန္ေႏြညခ်မ္းကေတာ့၊ မိုးေရႏူးၿပီးစိုအိေနပါၿပီ။ ဘယ္သူ မ်က္ရည္က်ေနတာလဲ။ အိမ္ အျပင္မွာ စက္တင္ဘာမိုးကလည္း မတိတ္ေသး။ စိတ္ထဲက မေက်မနပ္ လြမ္းဆြတ္နာက်င္လာသည္။ ဘာကိုလဲ။ ဘယ္သူ ့ကိုလဲ။

            ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ေရးခဲ့သလို “ ေဘာင္းဘီသာခၽြတ္၊ မခၽြတ္ေသနတ္“ ဆိုတဲ့၊ အရပ္သားအစိုးရ ဆိုတာကိုလား။ ဒီအစိုးရကိုယုံၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး လက္ခံေပါင္းသင္းေနတဲ့သူေတြကိုလား။ မေန ့တစ္ေန ့တုန္းကေတာ့ ျပည္ေတာ္ျပန္ေတြကို သံပုံးတီးလႊတ္ၾကသည္။ ဒီေန ့ေတာ့ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ေတြကို ဆႏၵျပေနၾက ျပန္ၿပီ။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေတြခ်ည္း တိုက္ခိုက္ေနၾကပါလား။ အရပ္သား(စစ္)အစိုးရကို ေဘးမဲ့ေပးထားလိုက္ ၾကၿပီလား။

            က်ေနာ္တို ့ကို အယုံသြင္းေနၿပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ ့မတူ၊ သမၼတဦးသိန္းစိန္ကိုလည္း မယုံ။ သူ ့အစိုးရကိုလည္း မယုံ။ ျပည္တြင္းမွာ ေ ျပာင္းလဲေနၿပီဆိုတာကိုလည္း က်ေနာ္ မယုံ။

            ရဲရင့္သက္ဇြဲကိုေတာ့ ျပည္သူ ့ဘက္က ရပ္တည္တဲ့ ကဗ်ာဆရာမို ့၊ ယုံၾကည္လို ့၊ ဒီအမွာစာကို ေရးေပးလိုက္ၿပီ။

            သူ ေရာက္ေနတာက…ဖင္လန္။

            ကိုယ္ ေရာက္ေနတာက…အေမရိကန္။

            အိုဘယ့္…ေႏြေႏွာင္း၀သန္ရယ္။      ။

            ေအာင္ေ၀း

            (စက္တင္ဘာ ၁၈-၂၀၁၂)

Read More

ထြ က္ ေ တ ာ္ မူ န န္ း က ခြ ာ တ ယ္ ( အပိုင္း-၃ )

On The Run From Rangoon

ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာဆရာရဲ ့လက္နက္။ ကဗ်ာ မခ်နဲ ့။ အဲဒီလို ကဗ်ာလည္းမခ်၊ လက္နက္လည္း မခ်ဘဲႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့တြင္းမွာ ဟိုေျပး ဒီပုန္း၊ ဟိုတိမ္း ဒီေရွာင္ရင္းကပဲ၊ စက္တင္ဘာ ကုန္ဆုံး။ ဂမ္ဘာရီ ကုန္ရွံဳး။
ဒီလိုနဲ ့ေအာက္တိုဘာက ၀ါးလုံးထိုး၀င္ေရာက္လာ။ ေျပးေနတဲ့သူရဲ ့မ်က္ႏွာ မိုးေလပိုပက္မွာလို ့(ဆရာ ေမာင္သာရ)ဆိုေလတဲ့အတိုင္း။ ဒီအတိုင္းပါပဲေလ။ ေအာက္တိုဘာမိုးကလည္း၊ ကံဆိုးတဲ့ကဗ်ာဆရာ သြားေလရာ အၿငိွဳးနဲ ့လိုက္လို ့ရြာတယ္။
          ေျပး ေျပးေျပး။ က်ေနာ္ တယ္လီဖုန္းကေလးရွိတဲ့ ပုန္းခိုက်င္းကေနထြက္ၿပီး၊ေနာက္တစ္ေနရာ၊ တယ္လီဖုန္းမရွိတဲ့ ပုန္းက်င္းကေလးတစ္ခုထဲကို ေျပာင္း၀ပ္ခိုရျပန္သည္။ ေရဒီယိုကေလးကေတာ့ က်ေနာ့္အေပၚမွာ သစၥာရွိသည္။ ဒီလိုႏွင့္ မနက္ခင္းတစ္ခုမွ မနက္ခင္းတစ္ခုသို ့။ ညသန္းေခါင္တစ္ခုမွ ညသန္းေခါင္တစ္ခုသို ့။
တစ္ေနရာမွာေတာ့ က်ေနာ္ ေၾကးမုံသတင္းစာ အေဟာင္းတစ္ေစာင္ဖတ္လိုက္ရသည္။ ေအာက္တိုဘာ ပထမပတ္ထဲမွာလို ့ထင္သည္။
          အဲဒီ ေၾကးမုံသတင္းစာထဲမွာ၊ နအဖဘက္သား ေပၚလစီေဆာင္းပါးရွင္တစ္ေယာက္က၊ ပူပူေႏြးေႏြး ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ က်ေနာ္တို ့၊ ကိုဇာဂနာတို ့၊ ေက်ာ္သူတို ့ အေၾကာင္းေရးထားသည္။ ဇာဂနာက  သူ ့မိန္းမနဲ ့ကေလးေတြရွိရာ အေမရိကကိုလိုက္သြားဖို ့၊ စစ္အစိုးရက သူ ့ကို ပတ္စ္ပို ့ထုတ္မေပးလို ့အစိုးရ ကိုဆဲဆိုတိုက္ခိုက္ေနတာတို ့၊ ေက်ာ္သူက ဘာမွနားမလည္ဘဲ သူမ်ားေျမွာက္ေပးတိုင္းလုပ္ေနတာ၊ ေက်ာ္သူ ညေနဆိုရင္ မူးေနၿပီတို ့၊ ေအာင္ေ၀းကေတာ့ တစ္ေလွ်ာက္လုံး အစိုးရကိုဆန္ ့က်င္ေနတဲ့ အလံနီပဲတို ့။ စုံေန
ေအာင္ ရွုတ္ခ်ေရးသားထားသည္။ “ဇာဂနာ၊ ေက်ာ္သူ၊ ေအာင္ေ၀း“ ဒီညီေနာင္သုံးေဖာ္ကို စစ္အစိုးရ သတင္းစာက အေသအေၾကတိုက္ခိုက္လို ့ပါ။ တိုက္ေပါ ့။ ဘာျဖစ္လဲ။ ရန္သူ ဆန္ ့က်င္ခံရျခင္းဟာ၊ ကိစၥဆိုးမဟုတ္၊ ကိစၥေကာင္း။ ဒါ က်ေနာ္တို ့ကို ေမာကြန္းတင္ေပးတာလို ့ပဲသေဘာထားသည္။
          က်ေနာ္ ဂရုမစိုက္။ သို ့ေသာ္…။ က်ေနာ္ ပုန္းခိုက်င္းကေလးထဲကေန နည္းနည္းေတာ့ ေဒါသျဖစ္ရ သည္။ ေဆာင္းပါး (အပုပ္ခ်ေဆာင္းပါး)ေရးတဲ့သူက၊ ေသခ်ာမသိဘဲ၊ ရမ္းသမ္း ဖ်န္းသမ္းနဲ ့ေအာင္ေ၀းကို အလံနီဆိုၿပီး ေရးလိုက္တာကိုေတာ့ က်ေနာ္ ေဒါသူပုန္ထမိတာအမွန္ပါပဲ။ ဒါ ေအာင္ေ၀းကို အသေရဖ်က္တာ သက္သက္ပဲ။ ပုဒ္မ (၅၀၀) နဲ ့တရားစြဲလို ့ရတယ္။ က်ေနာ္ အလံနီမဟုတ္ပါဘဲရက္နဲ ့။
          ၁၉၇၆ မိွဳင္းရာျပည့္အေရးအခင္းမွာ က်ေနာ္တို ့ေတြ ေထာင္ထဲေရာက္ၾကတာ၊ ဗကပ လိုလားသူ၊ ဗကပ အႏြယ္၊ ဗကပ ေက်ာင္းသားေတြ အျဖစ္နဲ ့ေရာက္ခဲ့ၾက၊ နီခဲ့ၾကတာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ ဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ္တို ့ကို က်ေနာ္တို ့ေခတ္ႀကီးက ဒီအတိုင္းျပ႒ာန္းေပးခဲ့တာ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တို ့ လက္၀ဲ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္ခဲ့တာေပါ ့။ ေနာင္ ႀကီးလာေတာ့၊ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးျဖစ္လာေတာ့၊ တိုက္ပြဲအေပၚမွာမူတည္ၿပီး က်ေနာ္တို ့အေတြးအေခၚေတြ ေျပာင္းလဲလိုက္ၾကပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက လီနင္ နဲ ့ေတြ ့တယ္။ ႀကီးလာေတာ့ လင္ကြန္း နဲ ့ေတြ ့ခ်င္တယ္။
          အခုေတာ့ က်ေနာ္တို ့ေလ့လာသင္ယူခဲ့တဲ့ မတ္၀ါဒႀကီးလည္း ဂႏၳ၀င္ျဖစ္ၿပီး ျပတိုက္ထဲ ေရာက္သြား ပါၿပီ။ က်ေနာ္တို ့လည္း ဒီမိုကေရစီလိုလားသူ၊ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ၀င္ေနသူေတြ ျဖစ္လာၾကပါၿပီ။ (ဤကား စကားခ်ပ္)
          နဂိုကမွ လြတ္လမ္းရွာမေတြ ့လို ့ေျပးရ လႊားရ ပုန္းခိုေနရတဲ့အထဲ၊ အခုလို ကိုယ့္ကို အလံနီလို ့ မဟုတ္တမ္းတရားစြပ္စြဲတာကို ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ မေက်နပ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့၊ ေျပးေန ပုန္းေနရတဲ့သူ ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ျပန္တုန္ ့ျပန္လို ့မရဘူး။
          က်ေနာ္ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ ေအာက္တိုဘာလ ပထမပတ္ထဲမွာပါ။ က်ေနာ့္အတြက္ ခြင္က တျဖည္းျဖည္း နဲ ့က်ဥ္းက်ဥ္းလာၿပီ။ ေျပး ေျပး ေျပး။ ပုန္းခိုက်င္းတစ္ခုတည္းမွာ ႏွစ္ခါျပန္ ပုန္းလို ့မရ။ က်ေနာ္စြန္ ့စားမွျဖစ္ေတာ့မည္။ က်ေနာ္ စြန္ ့လႊတ္ရေတာ့မည္။ က်ေနာ္ ေတြေ၀ေနလို ့မရေတာ့။ ကဗ်ာဆရာ၏စြန္ ့စားခန္းကို အလြမ္းနည္းနည္း၊ အၾကမ္းမ်ားမ်ားႏွင့္စတင္မွျဖစ္ေတာ့မည္။ စတင္ရေတာ့မည္။
          က်ေနာ္ ေဖာရက္စ္ဂမ့္။ ေျပး ေျပး ေျပး။ ေျပးႏိုင္မွ လြတ္မည္။
          ေအာက္တိုဘာ မိုးထဲေလထဲမွာ ကဗ်ာဆရာလည္း ကဗ်ာမေရးႏိုင္ေတာ့ပါ။ စိုးရိမ္ ထိတ္လန္ ့ေနရတဲ့ အခ်ိန္၊ က်ီးလန္ ့စာစားေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကဗ်ာနတ္သမီးလည္း လမိုင္း မကပ္ေတာ့ပါ။ အႏုပညာစ်ာန္လည္း မႏိုးၾကားႏိုင္ေတာ့။ ႏွင္းေတြ သည္းသည္းထန္ထန္က်ေနရင္၊ ပဲကေလးေတြ အေညွာက္မေပါက္ႏိုင္ဘူးေလ။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ကဗ်ာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွမခ်ပါ။ ကဗ်ာမခ်ပါ။ ကဗ်ာက က်ေနာ့္လက္နက္ပဲမဟုတ္လား။ ဒီ လက္နက္မွ မရွိေတာ့ရင္၊ က်ေနာ့္မွာ ဘာရွိႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။
          ေနာက္ဆုံးေတာ့၊ ဒီလက္နက္ကိုပဲ ၿမဲၿမဲဆုပ္ကိုင္ၿပီး၊ က်ေနာ္ ထြက္ေပါက္ကို စြန္ ့စားတိုး၀င္ခဲ့တယ္။ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းဟာ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ ပင္ပန္းလြန္းလွပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ကဗ်ာရွိေနရင္၊ ဘာမဆို အရာရာကို ရင္ဆိုင္ရဲတယ္။ အဲဒီေန ့က ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ႀကီးကို က်ေနာ္ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့တယ္။ ထြက္ေတာ္မူ နန္းက ခြာခဲ့တယ္။ ေအာက္တိုဘာလ(၉)ရက္။ ၂၀၀၇။
          အခုေတာ့ ဒဏ္ရာက ငါးႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ ငါးႏွစ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ အဲဒီေန ့ကို ျပန္လြမ္းမိပါတယ္။ ဖေလာ္ရီဒါ စာေပေဟာေျပာပြဲက လြမ္းလာတဲ့အလြမ္းဟာ၊ မစ္ရွီဂန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း လြမ္းေနတုန္း။
ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ငါးႏွစ္ျပည့္တဲ့ စက္တင္ဘာလထဲမွာပဲ၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ေနာ္တို ့ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း အေမရိကကိုေရာက္လို ့လာပါတယ္။
          ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ ့ အေမရိကေရာက္ ျပည္ေထာင္စုဗမာႏိုင္ငံဖြား တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳး
ေပါင္းစုံေတြ ့ဆုံခဲ့ၾကပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေပါင္းစုံက ေမးလာတဲ့ေမးခြန္းေတြကို၊ က်ေနာ္တို ့
ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အေလးအနက္ ျပန္လည္ေျဖၾကားေပးခဲ့တာပါ။ အဲဒီမွာ အမ်ားဆုံး ေမးၾကတဲ့ ေမးခြန္းက “တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရး“ ကိစၥျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ ဘာတစ္လုံးမွ မေမးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ “ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး“ နဲ ့ပတ္သက္တဲ့ေမးခြန္းပါပဲဗ်ာ။
          ေနရာတိုင္း ေနရာတိုင္းမွာ တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရးနဲ ့ပတ္သက္တဲ့၊ တန္းတူညီမွ်မွဳတို ့၊ ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ာန္းခြင့္တို ့ကိုပဲ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အေသအလဲ ထပ္ကာတလဲလဲ ေမးခဲ့ၾကတာပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း အဲဒီေမးခြန္းတိုင္းကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ထပ္ကာတလဲလဲေျဖခဲ့တာပါ။
          ဘယ္သူ ့ဘယ္သူကမွ ပူပူေႏြးေႏြး ကမၻာတုန္ဟည္းခဲ့တဲ့၊ ငါးႏွစ္ပဲၾကာျမင့္ေသးတဲ့ ေရႊ၀ါေရာင္
ေတာ္လွန္ေရးနဲ ့ပတ္သက္လို ့“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ခင္ဗ်ား၊ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအေပၚမွာ ဘယ္လို သေဘာထားပါသလဲ“ ၊ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရွင့္၊ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးနဲ ့ ပတ္သက္လို ့၊  ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ ့အျမင္ကိုသိပရေစ“ အဲဒီလိုေမးခြန္းတစ္ခြန္းတေလမွ၊ ဘယ္သူမွ မေမးခဲ့ၾကပါ။
          ျခြင္းခ်က္ေတာ့ရွိပါသည္။ အာရ္အက္ဖ္ေအ ေရဒီယို ျမန္မာပိုင္းအစီအစဥ္က၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ေတြ ့ဆုံေမးျမန္းခန္းမွာေတာ့၊ ျမန္မာဌာနမွဴး ေဒၚၿငိမ္းေရႊက၊ အခုလို ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ငါးႏွစ္ျပည့္အခါသမယမွာ...လို ့အစခ်ီၿပီး၊ ဘယ္သူကမွ မေမးခဲ့တဲ့ အထက္က ေမးခြန္းကိုေမးခဲ့ပါသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း၊ အေလးအနက္ ျပန္လည္ေျဖၾကားေပးခဲ့ပါသည္။
          ဖေလာ္ရီဒါ အစ၊ မစ္ရွီဂန္ အလယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို သြားေရာက္ႀကိဳဆိုခဲ့တဲ့၊
အင္ဒီယားနား အဆုံး၊ က်ေနာ္ လြမ္းေနတုန္း။ ထြက္ေတာ္မူ နန္းကခြာခဲ့တဲ့ေန ့ကိုလြမ္းေနတုန္း။ ေရႊ၀ါေရာင္ေရ၊ ငါ လြမ္းေနတုန္း။ အခုေတာ့ အေမ့ခံေရႊ၀ါေရာင္ျဖစ္ေနပါေပါ ့လား။
          ေရႊ၀ါေရာင္ေရ... မေၾကကြဲနဲ ့့။       ။
          ( ၿပီးပါၿပီ )
        ေအာင္ေ၀း
        ေအာက္တိုဘာ ၉- ၂၀၁၂။
(Photo – Aung Way at SF Bay, 2009)ေအာင္ေ၀းစာ စီရန္

Read More

ထြ က္ ေ တ ာ္ မူ န န္ း က ခြ ာ တ ယ္ ( အပိုင္း- ၂ )

On The Run From Rangoon

(အမွားျပင္ဆင္ခ်က္။ အပိုင္း -၁၊ ေဆာင္းပါးေအာက္ေျခ စာၿပီးရက္စြဲကို (ေအာက္တိုဘာ ၇- ၂၀၁၂)ဟု ျပင္ဆင္ဖတ္ရွဳပါရန္။)

ေျပး ေျပး ေျပး။
ပုန္းခိုက်င္းတစ္ခုတည္းမွာ ႏွစ္ခါျပန္ ပုန္းလို ့မရ။ ဒီတစ္ခါ က်ေနာ္ ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္း
ေရာက္သြားတဲ့ေနရာက မထင္မွတ္ဘဲ သတ္ကြင္းႏွင့္ အေတာ္ကေလးနီးသြားသည္။ ေရဒီယိုကေလး
တစ္လုံးရွိေနေသးသည့္အတြက္ ကမၻာႀကီးႏွင့္ေတာ့ က်ေနာ္အဆက္မျပတ္ေသးပါ။
            ကိုမင္းကိုႏိုင္တို ့၊ ကိုကိုႀကီးတို ့၊ ကိုဂ်င္မီတို ့တစ္အုပ္စုႀကီး (၂၀၀၇ ၾသဂုတ္ ၂၀) အဖမ္းခံသြားရတဲ့
အခ်ိန္မွာ ကိုေဌးၾကြယ္ကို စစ္တပ္က မမိလိုက္ဘဲ လြတ္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ သူလည္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ေျပးလႊား
ပုန္းေအာင္းလွဳပ္ရွားေနရသည္။ က်ေနာ္တို ့၊ ကိုဇာဂနာတို ့က ကိုေဌးၾကြယ္ႏွင့္ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ေတာ့ရွိ
သည္။ ေရႊ၀ါေရာင္ေတြျဖစ္လာေတာ့ ကိုေဌးၾကြယ္က သူထြက္မယ္ခ်ည္းလုပ္ေနလို ့၊ ကိုဇာဂနာက တားေနရ
သည္။ သူတို ့အသံေတြကို ေရဒီယိုက ၾကားေနရသည္။ ကိုေဌးၾကြယ္အသံ၊ ကိုလွမ်ိဳးေနာင္အသံ၊ မနီလာသိန္း
အသံ။
            ကိုဂ်င္မီႏွင့္မနီလာသိန္းတို ့ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ လသားအရြယ္ သမီးငယ္ကေလး
တစ္ေယာက္ရွိသည္။ ကိုဂ်င္မီက အဖမ္းခံေနရသည္။ မနီလာသိန္းက ေျပးလႊားေရွာင္တိမ္းေနရသည္။ သမီး
ငယ္ကေလးက၊ ဘိုးေအဘြားေအရဲ ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ႏို ့ဆာလို ့ေအာ္ငိုရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ရွာသည္။
            ကဗ်ာဆရာသည္ ခံစားတတ္သူျဖစ္သည္။ ထြက္ေျပးေနရင္းကပင္ သူသည္ ကိုဂ်င္မီ၏ရင္ထဲ၊ မနီလာ
သိန္း၏ရင္ထဲကို ၀င္ေရာက္ခံစားနာက်င္ေနခဲ့တာျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို ့နာက်င္ေနဆဲမွာပင္၊ သူ၏ပုန္းခိုရာက်င္း
ကေလးႏွင့္မနီးမလွမ္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကို စစ္တပ္က ၀င္ေရာက္စီးနင္းတိုက္ခိုက္သံေတြကို သူ ၾကား
လိုက္ရေတာ့သည္။
တစ္ည။
ထိုညက မိုးမရြာပါ။ စစ္ဦးဘီလူးဆိုေသာစကားကို ၾကားဖူးၾကမည္။ အခု ဘုန္းႀကီး
ေက်ာင္းေတြကို စစ္ေၾကညာ ထိုးႏွက္ေခ်မွဳန္းေနတဲ့အသံေတြကို သူမခံစားႏိုင္။ သူ အန္တုခ်င္လာသည္။ သူ
ျပန္ခုခံမွျဖစ္မည္။ သူ ့လက္နက္က ကဗ်ာပဲရွိသည္။ ထိုလက္နက္ႏွင့္ပဲ သူခုခံတိုက္ခိုက္ရမည္။ ထိုညက သူ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးသည္။ ေဟာဒီ ကဗ်ာျဖစ္သည္။

ေဘဘီနီလာသိန္းဧခ်င္း

ဧလည္းတည့္ ယဥ္ဧဧ
မငိုပါနဲ ့သမီးကေလး။
ေလးလအရြယ္၊ သမီးငယ္သည္
ဘယ္အတြက္ႏွင့္၊ ျပစ္ဒဏ္သင့္၍
မိခင့္ႏို ့ႏွင့္ ေ၀းရသနည္း။
သမီးအရြယ္၊ ေလးလငယ္သည္
ဘယ္အတြက္ႏွင့္၊ မင္းမ်က္သင့္၍
ဖခင့္ရင္ႏွင့္ ေ၀းရသနည္း။
ဧလည္းတည့္ ယဥ္ဧဧ
မငိုပါနဲ ့သမီးကေလး။
ႏို ့မ၀၍
ညည ထငို၊ မ်က္ရည္စိုႏွင့္
စိုမ်က္ရည္ေျခာက္၊ တစ္မိုးေသာက္လွ်င္
ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ငိုဦးမည္။
ဖ မေတြ ့၍
ညည ေန ့ေန ့၊ ဘြားရင္ေငြ ့မွာ
ေမေမ့သမီး ငိုရွာမည္။
မိ မလာ၍
ႏို ့ဆာ ႏို ့ငတ္၊ ေမတၱာငတ္၍
အားျပတ္လဲကာ ငိုေတာ့မည္။
ဧလည္းတည့္ ယဥ္ဧဧ
မငိုပါနဲ ့သမီးကေလး။
ႏို ့မရ၍
တစ္ည ထငို၊ က်ီးအုပ္ၿပိဳသည္
ေခြးညိဳ ထေဟာင္၊ လေငြေရာင္လည္း
အေမွာင္ထစ္ခ်ဳန္း၊ ေသြးနံ ့ဖုံးကာ
ဒိုင္းဒုန္းဒိန္းညံ၊ ေသနတ္သံေတြ
မိုးယံပဲ့တင္ထပ္ ေတာ့၏။
အဘြားစိတ္မွ
ပရိတ္ရြတ္သံ၊ တရားသံလည္း-
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ
အုံးေမာင္းေခါက္သံ၊ ဂီတသံလည္း-
တစ္ရံမလပ္၊ စက္ေသနတ္တို ့
ပစ္ခတ္သံေအာက္ ေပ်ာက္ကုန္၏။
တင့္ကားဘီးေအာက္ ေရာက္ကုန္၏။
ဧလည္းတည့္ ယဥ္ဧဧ
မငိုပါနဲ ့သမီးကေလး။
ဖက္ဆစ္ေခတ္သို ့
စစ္ဦးဘီလူး၊ မိစာၦပူးသည့္
စစ္ဦးစီးရူး၊ အာဏာမူးသည့္
တပ္မွဴးႀကီးေတြ
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္း၊ ၀င္စီးနင္း၍
ေသြးခ်င္းခ်င္းျဖာ၊ သံဃာေအာ္ညည္း
လင္းလုနီးမွာ
သမီး လန္ ့၍ ငိုျပန္သည္။
သမီးငိုသံ၊ ေသနတ္သံႏွင့္
အဖန္ဖန္ေရာ၊ သမီးေမာ၍
အိပ္ေသာခဏ
“စစ္အစိုးရ က်ဆုံးပါေစ“
သမီးငိုသံ၊ ေသနတ္သံႏွင့္
အဖန္ဖန္ေႏွာ၊ သမီးေစာ၍
ႏိုးေသာခဏ
“လူထုအစိုးရ ေပၚထြန္းပါေစ“
ဧလည္းတည့္ ယဥ္ဧဧ
မငိုပါနဲ ့သမီးကေလး။
သမီး ႏို ့ျမက္၍လည္း
အေမ့တိုက္ပြဲ မပ်က္။
အေမ့ ႏို ့သက္၍လည္း
သမီးတိုက္ပြဲ မပ်က္။
ဟိ ံသစၥံ၊ အမွန္ဖက္၍
“အစိုးရပ်က္“
“အာဏာစက္“ ကို
ဓမၼစက္ႏွင့္“ဖ်က္“ေစသတည္း။      ။
(ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဇနီးေမာင္ႏွံ
ကိုဂ်င္မီႏွင့္ မနီလာသိန္းတို ့၏သမီးငယ္သို ့)
၂၉-၉-၂၀၀၇။

            ထိုညက သူ ႏိုးတစ္၀က္အိပ္မက္ေတြမက္သည္။ မနက္မိုးလင္းလာေတာ့၊ သူ နာၾကည္းေၾကကြဲမွဳေတြ
နဲ ့ႏိုးလာသည္။ သူ သူ ့ကိုယ္သူ ျပန္စမ္းၾကည့္ရသည္။ သူ ရွိေနေသးသည္။ သူ အသက္ရွင္ေနေသးသည္ပဲ။
သူ ့ေဘးမွာ ေရဒီယိုကေလးလည္းရွိေနပါေသးသည္။ စာပြဲေပၚမွာ တယ္လီဖုန္းကေလးတစ္လုံးလည္းရွိသည္။
ထိုတယ္လီဖုန္းကေလးနဲ ့သူ သူငယ္ခ်င္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တခ်ိဳ ့ႏွင့္ဆက္သြယ္ရသည္။ လိုအပ္သည့္အကူ
အညီကိုေတာင္းရသည္။ ေျပးလမ္းကို ထိုတယ္လီဖုန္းကေလးႏွင့္ရွာေဖြရသည္။ ထိုတယ္လီဖုန္းကေလးက
ေထာင္ေခ်ာက္ေတြကို ေရွာင္ကြင္းႏိုင္ေအာင္လည္း လမ္းျပကူညီတယ္ေလ။
`          ထိုေန ့က နံနက္ခင္းမွာပါပဲ။ စာပြဲေပၚက တယ္လီဖုန္းကေလးျမည္လာသည္။ က်ေနာ္ ဖုန္းကိုင္နား
ေထာင္လိုက္ေတာ့
 “အစ္ကို၊ က်ေနာ္ သန္း၀င္းထြဋ္ပါ၊ ဒီဗြီဘီက တိုက္ရိုက္လႊင့္ေနတာ။ အစ္ကိုေနေကာင္းလား၊ လုံၿခံဳရဲ ့လား။ ေရႊ၀ါေရာင္နဲ ့ပတ္သက္လို ့တစ္ခုခုေျပာေပးမလား“
ညီငယ္သန္း၀င္းထြဋ္က ဆက္တိုက္ေျပာခ်သြားသည္။ က်ေနာ္သူ ့ကို
“ညတုန္းက စစ္သားေတြ ဘုန္းႀကီး
ေက်ာင္း၀င္စီးတဲ့အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ကဗ်ာေတာ့ရွိတယ္“
လို ့ေျပာလိုက္ေတာ့၊ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ
“ဒီကဗ်ာ ရြတ္ေပးပါလား၊ အခုတိုက္ရိုက္လႊင့္ေနတာ၊ ခဏေလး၊ ရၿပီ၊ အစ္ကို ရြတ္ေတာ့“
            ဒီလိုႏွင့္ပင္၊ မထင္ထားပါဘဲႏွင့္ ထို“ေဘဘီနီလာသိန္းဧခ်င္း“ကဗ်ာေလးက ေလလိွဳင္းၾကား ေရာက္
သြားခဲ့သည္။ ကဗ်ာရြတ္လို ့ဆုံးသြားေတာ့ က်ေနာ္ႏြမ္းလ်ရင္ခုန္က်န္ရစ္သည္။ ေျပးေနဆဲမွာလည္း ကဗ်ာနဲ ့
က်ေနာ္ မကင္းကြာ။ ေဘးဒုကၡႀကံဳေနတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ကဗ်ာနဲ ့က်ေနာ္မခြဲ။ ကဗ်ာသည္ က်ေနာ့္လက္နက္။
ဒီလက္နက္ကို က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ မခ်။ က်ေနာ္ ကဗ်ာမခ်။ ရဲေဘာ္ကဗ်ာဆရာအေပါင္းတို ့- ဘယ္ေတာ့မွ
ကဗ်ာမခ်နဲံ ့။ ကဗ်ာခ်လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ ့ငါတို ့ဟာ တစ္သက္လုံးနာလန္မထူႏိုင္ေအာင္ က်ဆုံးသြားရေတာ့
မယ္။ ကဗ်ာ မခ်နဲ ့။ ကဗ်ာခ်လိုက္တာနဲ ့တစ္ၿပိဳင္နက္ ငါတို ့ရဲ ့အနာဂတ္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မယ္။  ။

(အပိုင္း- ၃၊ ဆက္ဖတ္ပါရန္)

ေအာင္ေ၀း
ေအာက္တိုဘာ ၈- ၂၀၁၂
(Photo - before 2007 Saffron Revolution, Ko Jimmy, Ma Nilar Thein seen with their new born baby girl before they got arrested by the Regime)

Read More

ထြ က္ ေ တ ာ္ မူ န န္း က ခြ ာ တ ယ္ (အပိုင္း-၁)

On The Run From Rangoon


ဥမၼာဒႏီၱပ်ိဳ ့ဆရာ ဦးရႊန္းက ဆိုသည္။ “ျပည္ထဲေရးႏွင့္၊ ၀မ္းေရးတို ့ထက္၊ လြမ္းေရးခက္၏“ တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း ခက္ခက္ကိုမွ ရင္ခုန္ခ်င္သူျဖစ္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္ ထြက္ေတာ္မူနန္းက ခြာခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။
          ၂၀၀၇၊ ေအာက္တိုဘာလ(၉)ရက္၊နံနက္ႀကီးအေစာ၊ အိပ္ရာထဲ သိုးႏွပ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ႀကီး ႏိုး မသြားေအာင္၊ က်ေနာ္ ေျခေဖာ့ၿပီး တိတ္တိတ္ကေလး ထြက္လာခဲ့သည္။ ရန္ကုန္နဲ ့အေ၀း၊ တိုင္းျပည္နဲ ့ အေ၀း၊ သာ၍ေ၀းရာဆီ။
          အခုေတာ့ က်ေနာ္ အဲဒီလို တိုင္းျပည္ကေန ထြက္ေျပးခဲ့၊ ထြက္ေတာ္မူနန္းက ခြာခဲ့တဲ့ ေန ့ကို
လြမ္းလြမ္းသသ ျပန္အမွတ္ရေနမိသည္။ ဒီေ၀ဒနာရဲ ့အစက၊ ဖေလာ္ရီဒါ စာေပေဟာေျပာပြဲက စခဲ့တာလို ့ပဲ ဆိုရေတာ့မည္။
          ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာလဆန္းက ဖေလာ္ရီဒါ (ဖို ့တ္ ေလာ္ဒါေဒးလ္ၿမိဳ ့) သို ့စာေပေဟာေျပာရန္
ေရာက္သြားခဲ့သည္။ဂႏၳ၀င္အႏုပညာရွင္ႀကီး ေဒၚမာမာေအးလည္းပါသည္။ ဦးဇင္းစာေရးဆရာ ကံထြန္းသစ္ (အရွင္ဇာဂရ) လည္းပါသည္။ ဦးဇင္းႏွင့္က်ေနာ္က သီတဂူဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အတူတည္းၾကသည္။
          ဦးဇင္းကံထြန္းသစ္ အေမရိကေရာက္ၿပီးမွ က်ေနာ္တို ့ႏွစ္ခါပဲဆုံျဖစ္ၾကေသးသည္။ ပထမတစ္ခါက ၀စၥကြန္စင္ျပည္နယ္၊ မီေ၀ါကီးၿမိဳ ့ကေလးက၊ ဦးဇင္း သီတင္းသုံး သာသနာျပဳေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ။  ေနာက္တစ္ႀကိမ္က အင္ဒီယားနားျပည္နယ္၊ ဖို ့တ္၀ိန္းၿမိဳ ့က ေဇတ၀န္ေက်ာင္းတိုက္မွာ။ အခု ဖေလာ္ရီဒါမွာ တတိယအႀကိမ္ဆိုပါေတာ့။
          ႏူးညံ့သိမ္ေမြ ့တဲ့ ဗုဒၵဘာသာ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးနဲ ့၊ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ တိုက္ပြဲဆာေလာင္တတ္ သည့္ကဗ်ာဆရာတစ္ဦးတို ့ရဲ ့ေတြ ့ဆုံျခင္းဟာ၊ စာေရးဆရာခ်င္း၊ ကဗ်ာဆရာခ်င္း ေတြ ့ဆုံတာထက္ ပိုတဲ့ အဓိပၹာယ္ေတြ ရွိေနခဲ့သည္။ တိုင္းတပါးမွာ က်ေနာ္လည္းေရာက္ေနသည္။ တိုင္းတပါးမွာ ဦးဇင္းလည္း ေရာက္ေနသည္။
          တစ္ခါတုန္းကေတာ့ ဦးဇင္းကံထြန္းသစ္ေရာ၊ က်ေနာ္ပါ၊ ေရႊတိဂံုဘုရားအေရွ ့ဘက္မုခ္က၊ ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီးမွာ အတူတူသပိတ္စခန္းဖြင့္ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာ ဒကာ လက္တြဲ၍ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တိုက္ခဲ့ၾကသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္က။
ထိုငါးႏွစ္တုန္းကအျဖစ္က၊ အခု ဖေလာ္ရီဒါ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ၊ ဦးဇင္းႏွင့္ က်ေနာ္တို ့၏ရင္ထဲတြင္ မေန ့တေန ့ကလိုျပန္ျဖစ္လာသည္။ အတိတ္က ျပန္သစ္လာသည္။
          ဦးဇင္းႏွင့္ က်ေနာ္တို ့၏ လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္က အတိတ္သည္ ေဟာင္းမသြား။ အိုမသြား။ အတိတ္က ျပန္ႏုပ်ိဳသစ္လြင္လာသည္။ အတိတ္သစ္။ သို ့ေသာ္ ဦးဇင္းေရာ က်ေနာ္ေရာ စိတ္ေတြကေတာ့ အသစ္မဟုတ္။
နဂိုမူလစိတ္အတိုင္း။ ပင္ကိုစိတ္ပဲ။ မေျပာင္းလဲ။ လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္က ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ စစ္အာဏာရွင္ကိုအန္တုစိန္ေခၚတုန္းက ထားခဲ့တဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္၊ စိတ္ခံယူခ်က္အတိုင္း၊ နည္းနည္းမွ ေျပာင္းလဲမသြား။
          စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဘုံးဘုံးလဲမသြားေသးဘူး။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ မက်ဆုံးေသးဘူး။ ေတာ္လွန္ေရး သတိ ရွိဖို ့လိုတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္က ရုပ္ေျပာင္းရုပ္လႊဲလုပ္လာတယ္။ မ်က္ျခည္မျပတ္ဖို ့လိုတယ္။ ဒီ အတိုင္း ဒီစိတ္နဲ ့ပဲ ဦးဇင္းတို ့၊ က်ေနာ္တို ့ တိုင္းတပါးမွာ ေနထိုင္ေနပါတယ္။ စိတ္ထားမေျပာင္း။ စိတ္က အသစ္မဟုတ္၊ နဂိုအတိုင္း။ သို ့ေသာ္ အတိတ္ကေတာ့ အသစ္။ အတိတ္သစ္။ ဖေလာ္ရီဒါမွာ အတိတ္က ျပန္လည္ သစ္လြင္သြားခဲ့ျခင္း။
          က်ေနာ္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကို ျပင္းျပင္းျပျပ ျပန္တမ္းတေနမိသည္။ ေရႊ၀ါေရာင္ကို က်ေနာ္ လြမ္းဆြတ္သည္။ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာမွာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးရဲ ့အေထြေထြသပိတ္ႀကီး ဆင္ႏႊဲခဲ့သည္။
စက္တင္ဘာ(၂၄) နဲ ့(၂၅)။ (၂၅)ရက္ေန ့ညေနမွာ ဦးဇင္းကံထြန္းသစ္တို ့၊ က်ေနာ္တို ့ဆူးေလဘုရားေရွ ့မွာ စစ္အာဏာရွင္ဆန္ ့က်င္ေရး မိန္ ့ခြန္းေတြေျပာခဲ့ၾကသည္။ ( ၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရ၊ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ ့ခ်ဳပ္ ကန္႔ဘလူအမတ္ ေဒါက္တာျမင့္ႏိုင္ႏွင့္ ၂၀၀၇ ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေက်ာ္ကိုကိုတို ့လည္း မိန္ ့ခြန္းေျပာၾကပါသည္)
          လြမ္းစရာက အဲဒီညေနမွာပဲ က်ေနာ္ ေက်ာ္သူကို သယ္ပိုးၿပီးေျမလွ်ိဳးခဲ့ရတာပါ။ ေနာက္တစ္ေန ့ မိုးလင္းေတာ့(စက္တင္ဘာ ၂၆) ေက်ာ္သူႏွင့္က်ေနာ္ လူခ်င္းခြဲလိုက္ၾကသည္။ ဒီမွာပါပဲ။ က်ေနာ့္ရဲ ့ျပည္ေျပး ဘ၀ခရီးၾကမ္းက အဲဒီမွာ စပါေတာ့သည္။
ေျပး ေျပး ေျပး။
က်ေနာ္ ပုန္းခိုက်င္းေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေျပာင္း ရသည္။
ေျပး ေျပး ေျပး။
          က်ေနာ္တို ့ေက်ာ္သူတို ့နဲ ့အတူလက္တြဲ တိုက္ခဲ့သည့္ ကိုဇာဂနာကို စစ္အစိုးရ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ဖမ္းဆီးသြားၿပီ။ က်ေနာ္လည္းေျပးၿပီ။ သို ့ေသာ္…။ ျမစ္တစ္ျမစ္တည္းမွာ ေရႏွစ္ခါခ်ိဳးလို ့မရ တဲ့၊ ဒီစကား ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ က်ေနာ့္အျဖစ္ကေတာ့၊ ပုန္းခိုက်င္းတစ္ခုတည္းမွာ ႏွစ္ခါျပန္ ပုန္းလို ့မရ။
          စစ္အစိုးရရဲ ့ေျခတံ လက္တံက ရွည္သည္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ၊ လုံထိန္းရဲေတြ၊ ႀကံ့ဖြတ္နဲ ့ စြမ္းအားရွင္ေတြက ထင္ရာစိုင္း မင္းမူလို ့ေနသည္။ က်ေနာ့္အတြက္ လုံၿခံဳေရးသည္ အသက္။ လုံၿခံဳေရးသည္ ၀ိညာဥ္။ စက္တင္ဘာမိုးေရထဲမွာ၊ ေရဒီယိုကေလးတစ္လုံးနဲ ့က်ေနာ္ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ ေျပးေျပး ေျပာင္းေျပာင္းလုပ္ေနရသည္။
          က်ေနာ္သည္ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ အခု က်ေနာ္ထြက္ေျပးေနရသည္။ ထြက္ေျပးေနေသာ ကဗ်ာဆရာ။ ကဗ်ာဆရာသည္ ထြက္ေျပးေနရင္းကပင္ ကဗ်ာေရးၿပီးတိုက္ပြဲ၀င္၏။ ကဗ်ာသည္ သူ၏လက္နက္ မဟုတ္လား။ ထိုလက္နက္ကို သူမစြန္ ့လႊတ္။ ဒီလိုႏွင့္၊ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည့္၊ ဖန္မီးအိမ္ကေလးနဲ ့ ပုန္းခိုက်င္းတစ္ခုထဲမွာ က်ေနာ္ ေဟာဒီကဗ်ာကိုေရးျဖစ္ခဲ့သည္။
၂၇-၉-၂၀၀၇။

ေအာင္ေ၀း သရဏဂံုတင္ျခင္း
ရွရီ နေမာ ဗုဒၥာယ
အျပစ္ကင္းေသာ အစိုးရ ထူေထာင္ၾက။
ဗုဒၥံ သရဏံ ဂစၦာမိ
လြတ္လပ္မွဳကို လိုပါ၏။
ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ
တရားမွ်တမွဳကို လိုပါ၏။
သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ
ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳကို လိုပါ၏။
ဒုတိယမၹိ ဗုဒၥံ သရဏံ ဂစၦာမိ
စစ္အာဏာရွင္အုပ္စု အလိုမရွိ။
ဒုတိယမၹိ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ
ႀကံ့ဖြတ္လူသတ္သမား အလိုမရွိ။
ဒုတိယမၹိ သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ
စြမ္းအားရွင္ေခြးသရမ္း အလိုမရွိ။
တတိယမၹိ ဗုဒၥံ သရဏံ ဂစၦာမိ
“တပ္“ႏွင့္သံဃာ၊ ရိုသဒၥါ၊ ညီညာၾကရာ၏။
တတိယမၹိ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ
“တပ္“ႏွင့္ေက်ာင္းသား၊ ေမတၱာထား၊ ေလးစားၾကရာ၏။
တတိယမၹိ သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ
“တပ္“ႏွင့္ျပည္သူ၊ ေအာင္ပြဲယူ၊ ၾကည္ျဖဴၾကရာ၏။
ရွရီ နေမာ ဗုဒၥာယ
သန္ ့ရွင္းေသာအစိုးရ ထူေထာင္ၾက။
ရွရီ နေမာ ဗုဒၥာယ
အျပစ္ကင္းေသာအစိုးရ ထူေထာင္ၾက။
(၂၇-၉-၂၀၀၇)

          ဒီတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္က စစ္တပ္ကိုယုံခ်င္ေနေသးသည္။ သံဃာသတ္သည့္ စစ္အာဏာရွင္ကို က်ားကန္ေပးထားတဲ့စစ္တပ္။ စစ္အစိုးရအမာခံစစ္တပ္။ ထိုစစ္တပ္ကို က်ေနာ္ဘာ့ေၾကာင့္ယုံခဲ့မိ၊ ေလွ်ာ့တြက္ခဲ့မိပါလိမ့္။ တိုက္ပြဲလိုအပ္ခ်က္အရ၊ “သားသုံးသား" ေပါင္းစည္းေရးကို က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိလို ့လား။
ေက်ာင္းသား၊ ဘုရားသား၊ စစ္သား၊ ဒီ သားသုံးသား၊ က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္တစ္သက္မွာေတာ့၊ ဘယ္ေတာ့မွမေပါင္းစည္းႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို၊ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ သေဘာမေပါက္ခဲ့တာ ေသခ်ာသည္။
          ေျပး ေျပး ေျပး။ ကဗ်ာဆရာ ထြက္ေျပးေနရတယ္။ အဲဒီကဗ်ာဆရာကို ဒီစစ္တပ္ကပဲ လိုက္ရွာေနတာ၊ ဖမ္းဖို ့ႀကိဳးစားေနတာ သူသိရက္သားနဲ ့။ ဒါနဲ ့မ်ား ဘာျဖစ္လို ့စစ္တပ္ကို ကိုယ့္ဘက္ပါေအာင္ လုပ္ခ်င္ေနခဲ့မိပါလိမ့္။     ။

(အပိုင္း-၂ ၊ ဆက္ဖတ္ပါရန္)
 ေအာင္ေ၀း
စက္တင္ဘာ ၂၇-၂၀၁၂

Read More